Vikan - 07.05.1959, Qupperneq 22

28.
VERÐLAUNAKROSSGÁIA
VIKUNNAR
Vikan veitir eins og kunnugt er
verðlaun fyrir rétta ráðningu á
krossgátunni. Alltaf berast raarg-
ar lausnir og er þá dregið úr rétt-
um lausnum. Sá, sem vinninginn
hefur hlotið, fær verðlaunin, sem
eru
Veittur er þriggja vikna frestur
til að skila lausnum. Skulu lausn-
ir sendar í pósthólf 149, merkt
„Krossgáta".
Margar lausnir bárust á 22.
krossgátu Vikunnar og var dreg-
ið úr réttum ráðningum.
VIGDÍS SIGUKÐABDÓTTIB,
Bergstaðastr. 68, Bvík,
hlaut verðlaunin, 100 krónur og
má vitja þeirra á ritstjórnarskrif-
stofu Vikunnar, Tjamargötu 4.
Lausn á 25. krossgátu er hér að
~
s Æ K / 5 T 5 'e e. u M ~F
I X b N I 5 T * i T 7 L L
L T fj S fí X 3 T / fí 7t N fí I fí
F I s N í: fí N R K K
ú X T fí fl Ji r T V £ [ K
7Í l 51 h _ u V £ Í7 X
T 'ö N fí u M * N Ji ■ T L T 71
u M K 'fí X [7 L L G L (7j T T T Tt
N fí T k X. L / 'fí u L L U N N fí
6 K X fí M 1 Ú M / L K fí 7>
L ú X fí L w F M fí M l N Ö f
t fí 7, Z ZD S »1 L J) fí V 2 U
JP ú á 77 #1 r fí K. Ú f V U X
5 M m N J. Él z m M a I 7t X fí
'fí HfííF mehn INGRR FJLUVRR. LRUb NIKFÍLS HfÍrTUK SLUNU ÍNN SfíM- 5TÆBHL SBFLr NLJ MÖLtNUL DRMSL' UfL GREÍU- ÍR_ £!NK- ST.fíF- ML JLOFfí THLfí KÆSH SKZOKt UH_ LVAW/S- E/NK' UNN RE> V/BU
nÉrr INDI nfíNN5 ÍNS i
KRKL- MfíU Ufí_ FKK- EK.T HUÚTfí i fíRF KONH
5K0ÍKT VRTN ’fíöfíKfí EINRÆDÍ KBÍSfíRJ E 1 fí 5
'HVfíXTR TR£
KÍNKR KOLU SOK- STfíf- UKT ERFÍBÍ v'elrr.~ HLUTÍ £ / N 5
OKLIN !R_ s r E fN R T R 'E B UHNSKT 5MRORÐ SLfíRK- fíRfíR,
L/N5 sK/i'br- JNN ERfÍBÍ V. / 5 / * KVÍIC- nv/voR- LE/K- fíR.1 E/ND
SHM- HU Gkókku ULL SfíM- SKBIIZ HZUGfí SKJH- ÍNN /7 e N N HEV
ÖGN \ FjfíR- LÆGS • tónn KEVRÖÍ 5 flUKGR
s uu L£G UR_ thlh LÖCc- 3Ö*L
BfíNy HLV ENSKUR. TÍTÍL L
UTfíN 1 nr- HUCrUN SVÍVÍRB ÍNCc SHM. hlJ. -* l T F1 K ti U R SVftfE- UNCrNR,
Pl/NOL RFL- MRL QRONfí 'OTTfíST GrRf/N- /K- Tf/LH
END iNG DVELJH SVÍF
SróZ■ PJOF UFL E F fí / L/ri
TfíLH UfL EJNTST H/J5 FÍNNfí LE/D
'!S- UNZK UR_ TÆPS.- HR,
Kynlegur arfur
finnur niðinn í vatni, þegar höndinni er stungið
niður í lækjarseytlu.
Heimilislegt. Handavinan á borðinu.
Colette settist aftur. 1 hálfan mánuð hafði hún
lifað ein í þessu fjagra herbergja húsi, eftir að
móðir hennar hafði látizt úr lungnabólgu. Hún
leit apyrjandi á Gilles, og svipur hennar táknaði:
„Ep hann á kaffihúsinu ? “
Hún vissi, að Gilles hlaut að hafa tekið eftir
bílnum.
Þótt undarlegt megi virðast,' var það Alice,
sem hafði þrábeðið hann um að fara þangað.
Nokkrum mánuðum áður hafði hún sagt:
„Þú ættir að fara að heimsækja Colette."
Hún hélt, að hann myndi hafa gott af því.
Stundum skaut Gilles þeim skelk í bringu, hann
virtist svo sokkinn inn í sinn eigin hugarheim.
Það var móðir Alice, sem hafði sagt við hana:
„Hann þarfnast. tilbreytingar. Þú ættir að reyna
að lífga hann við.“
„Ég veit það . . . Og sannarlega reyni ég . . .
En oft, þegar hann er hjá mér, virðist hann blátt
áfram ekki taka eftir mér."
„Hann vinnur of mikið. Það er það, sem að er.“
Já, Gilles gerði allt, sem Alice bað hann um.
Hann neitaði henni aldrei um neitt. 1 mörg ár
hafði frú Lepart dreymt um sumarleyfi í Royan
í húsi, sem vissi út að hafinu. Hún gat ekki
ímyndað sér meiri sælu.
„Þar sem Alice er svona á sig komin, Gilles,
þá datt mér í hug, hvort það væri ekki prýðis-
hugmynd . . .“
Hann hafði leigt hús í Royan og komið Alice
þar fyrir ásamt móður hennar. Hann kom þangað
á hverju kvöldi og svaf þar. Alice var mjög upp
með sér vegna nórans, sem hún bar undir brjósti,
og stundum virtist hún reyna að láta meira á því
bera, en þörf var á. En hún lét það ekki koma
í veg fyrir að hún færi út að dansa.
„Hversvegna tekurðu þér ekki hvíldarleyfi,
Gilles?"
Já, hversvegna ekki? Hann þurfti alls ekki
að fara upp á vinnustofuna á annarri hæð á
hverjum degi. Plantel hafði rétt fyrir sér. Þegar
fyrirtæki stóð á föstum fótum, gat það bókstaf-
Lega rekið sig sjálft.
En hvað gat hann gert annað ? Hann var reynd-
ar ekki orðin njafn venjubundinn og frændi hans
hafði verið, en þetta var spor í þá átt. Eitt breytt-
ist að minnsta kosti aldrei — púrtvínsglasið
klukkan ellefu á Lorrain-barnum.
1 kringum hann var borgin, húsin, íbúðirnar, er
mótuðust í fasta hópa, fjölskyldur, fiskver, verk-
smiðjur og fyrirtæki, en það var engu líkara en
húsið við Quai des Ursuhnes hefði verið sett
eitt niður á miðri, endalausri eyðimörk.
Þetta var einkennilegt. Þegar Gilles fór inn í
setustofuna, var Alice þar ásamt móður sinni
og frænku, eða þá með vinkonum sínum,, sem
hann kannaðist naumast við.
Hann var vanur að hneigja sig og taka í
hendurnar á gestunum. Hann var vanur að
setjast í eitthvert homið, Og síðan, eftir viður-
kvæmilega bið, afsakaði hann sig og fór upp á
herbergið sitt á næstu hæð fyrir ofan.
„Þú ættir að fara að heimsækja Colette.“
Allir þeir, sem reynt höfðu að standa I vegi
fyrri honum, þegar hann kom langt að, til þess
að stíga inn í Mauvoisin-fylkinguna, allir vildu nú
allt fyrir hann gera.
Héldu allir, að hann væri orðinn eins og þeir:
Ef til vill. Vafalaust heyrðist sagt um hann:
„Þessi ungi Mauvoisin er að laga sig eftir
venjunni."
Vegna þess að hann settist inn á skrifstofu
sinni á hverjum morgni, vegna þess að hann
hringdi, hripaði niður tölur, sá um langferða-
vagna, vörubíla, farangur, benzíneyðslu, vegna
þess að hann sendi frá sér reikninga, skrifaði
undir ávísanir og kinkaði annars hugar kolli til
vegfarenda.
„Þú borðar með okkur, er það ekki, Gilles?"
Colette gekk að eldavélinni, þar sem matur-
inn var að hitna. Hún syrgði móður sína, svart-
klædd — en reyndar hafði Gilles aldrei séð hana
öðruvísi, svartklædda frá hvirfli til ilja.
Hún gekk um herbergið, lagði dúk á borðið, tók
fram hnífa og gaffla og diska úr skápnum.
„Hvernig hefur sá litli það?“
,,Já, honum leið vlst vel. En í sannleika sagt,
vissi Gilles tæplega. Stundum fyrirvarð hann
sig fyrir afskiptaleysi sitt. 1 fyrstu hafði hann
fyllzt skelfingu, þegar hann kmost að því, að ný-
fæddur sonur hans hreif hann á engan hátt.
Hann hafði minnzt á þetta við Colette.
„Ég get ekki að því gert. Ég geri það, sem
ég get. En ég get blátt áfram ekki hugsað
mér hann nema sem mér ókunnan. Ef til vill
vegna þess að hann er umkringdur af öðrum —-
móður sinni, ömmu og öllum hinum.“
„Aðeins hér í þessu húsi, þar sem gamla klukk-
an sló og Colette gekk fram og aftur, fann hann
hvað heimili var.
Sauvaget kom ekki lengur á hverjum degi. Hann
afsakaði sig og sveikst um að koma til sjúkl-
inganna. 1 fyrstu hafði Colette grátið tímum
saman.
„Hann er ekki lengur samur maður," sagði
hún við Gilles. „Hann korn úr fangelsinu sár-
bitur, eins og allur heimurinn væri á móti hon-
um. Stundum virðist hann hata mig, eins og ég
hefði verið völd að volæði hans.“
Ást, sem hafði einu sinni verið svo yndisleg,
þegar Colette var næstum fangi í húsinu við
Qui des Ursulines og þegar elskendumir tveir
höfðu komið saman á laun í Rue de l’Evescot.
Ekkert var eftir af þessum andríka, tilfinn-
inganæma manni lengur — þegar loks ástin gat
blómgast óáreitt — ekki annað en uppstökkur
fjárhættuspilari og drykkjumaður. Ef hann komst
ekki á kaffihúsið á réttum tíma, hegðaði hann
sér eins og eiturlyfjaneytandi, sem ekki nær í
eiturlyf.
„Um hvað ertu að hugsa, Gilles?"
Þessar löngu þagnir voru tíðar, þegar þau
voru ein saman, og þau óttuðust þær bæði.
„Ég var að hugsa um, hvort . . .“
Hann hafði ekki hugrekki til þess að halda
áfram. Hamingjan, sem hann fann I húsinu við
Rue du Cordouan virtist svo brothætt, svo við-
kvæm . . .
Hún gat horfið við minnsta tilefni. Eitt orð
gat breytt öllu. Þegar þetta þægilega andrúmsloft
hyrfi, myndu þau standa andspænis hvoru öðru
sitt hvoru megin við ómælisdýpi.
Dögum saman, vikum saman, hafði hann hugs-
að um þetta.
„Ég vil ekki verða eins og frændi minn, Col-
ette.“
Hún hafði vitað þetta lengi. Hann var að berj-
ast við sjálfan sig, berjast við arfinn, sem hvildi
á honum með lamandi þunga.
„Colette . .
„Hvað viltu gera?“
„Þú veizt það . . . Ég vil fara í burtu. En . . .“
Hann sá, að hún skalf, hjálparvana.
„En ég vil fara með þér. Eins og mamma og
22
VIKAN