Vikan - 14.05.1959, Page 4

Skrifaö í eldinn
Það vai' um miðjan vetur og hús frú Durkin
var kalt, rakt og gleðisnautt.
„Mamma, þú ættir að kynda dálítið," sagði
Mike, þar sem hann sat klæddur ullarpeysu í
eldhúsinu á neðri hæðinni.
Enda þótt Mike kallaði frú Durkin „mömmu",
var hún alls ekki móðir hans. Nokkrum árum áð-
ur, þegar foreldrar hans höfðu farizt í bílslysi,
þótti eðlilegt og sjálfsagt að hann skyldi búa
hjá föðursystur sinni, sem var ekkja. Það var
ekki aðeins sjálfsagt heldur og nauðsynlegt, því
að þar var enginn annar. Frú Durkin var ekki
sérlega hrifin af þessari byrði, en hún gat svo
sem ekkert gert.
Frú Durkin leit sakleysislega upp frá kartöfl-
unum, sem hún var að flysja: „Þú ættir að gera
þér far um að venjast kuldanum,“ sagði hún.
„Þú verður kallaður í herinn einhvern næstu
daga. Hugsaðu þér, ef þú færir nú til Rússlands
eða þangað, sem Japanirnir eru.“
„Ég er ekki aö kvarta," sagði Mike. „Eg þoli
kulda, en hvað um krakkann uppi á lofti. Þú
veizt, að hann hefir verið veikur og slái að hon-
um, getur vel veriö, að hann leggist aftur. Stjórn-
in er ekki að biðja neinn um að drepast úr kulda.“
Frú Durkin hnykkti til höfðinu. Enda þótt
Mike vildi tæplega viðurkenna það fyrir ‘ sjálfum
sér, þá vissi hann vel, að frænka hans sparaði
ekki eldsneytið af föðurlandsást; Hún hafði alla
ævi verið hræðilega nizk. Þess vegna hafði Mike
ekki notið meiri menntunar. Þegar hann var
sextán ára, útvegaði hún atvinnuleyfi og setti
hann í vinnu hjá nýlenduvöruverzluninni á horn-
inu, en þar verzlaði hún. Mike hafði aldrei notið
þess unaðar að opna umslagið með laununum
sjálfur. „Mamma" gerði það fyrir hanri.
En þrátt fyrir þessa örðugleika hafði Mike
komið sér áfram. Hann hafði gengið í kvöldskóla,
var orðinn útlærður rafvirki og var nú vel laun-
aður. Og nú myndi hún ekki fá neina peninea
vikulega framar — eftir að hann hafði verið
kallaður í herinn — gamla konan var að ganga
af göflunum. Þau höfðu rifizt heiftarlega nokkr-
um sinnum, þegar „mamma" Durkin heimtaði,
að Mike yrði að gefa hana upp sem ómaga og
ao hann yrði kyrr að vinna fyrir henni.
Mike sagði NEI. Ef föðurland hans þyrfti á
eftir Flerence Mclntyre
h'num að halda og kallaði hann í herinn, þá
ætlaði hann að fara — rétt eins og hver annar.
Og nú myndi hann vera innritaður eftir fáa
daga.
„Mamma" hafði einnig barizt mikið gegn ósk
Mike um að giftast Ann Quinn, góðri og laglegri
s.úiku, dóttur nágrannans, sem þau lengi höfðu
þekkt. Eftir þvi sem tíminn varð naumari, varð
Is'ike s'fcllt ákveðnari í því að giftast Ann, því
aíí hann áleií, að jafnvel tíu daga hjónaband gasti
vcitt þeim „eitthvað stórkostlegt", hvað sem á
gengi. Þess vegna hafði hann skrifað Ann svo
ákyeðið bréf. Og þess vegna beið hann svo óþol-
innióður eftir svari við bréfi sínu, sem hafði að
gcymd hans leyndustu þrár og tilfinningar.
Ann hafði einnig orðið við kalli föðurlands síns.
I-Iún hafði gerzt sjálfboðaliði sem hjúkrunarkona
í stóru sjúkrahúsi í Baltimore. Mike sá hana fyrir
sér í hvíta búningnum, svífandi um sjúkrastof-
urnar — hina yndislegu, hrífandi og fjörlegu
stúlku, sem gat komið öllum í gott skap með bros-
inu einu. En, hvers vegna hafði hún ekki svarað
bréfinu? Hvers vegna? Aðeins tíu dagar eftir?
Mike leit upp úr blaðinu, sem hann var að lesa
og horfði tortryggnislega á föðursystur sína.
„Ertu viss um það, „mamma"," spurði hann,
,,aö ekkert bréf hafi komið í þessari viku?“
„Ekki hef ég séð neitt," sagði hún og horfði
beint framan i hann. „Og ef þú býst við einhverju
frá þessari stelpu í Baltimore, piltur minn, þá hefir
hún áreiðanlega gleymt þér. Þú veizt, ný andlit,
nýir duttlungar!" Hún hló köldum hlátri.
Frú Durkin var að ljúga að drengnum af ásettu
rá. i, á svívirðilegan hátt. Bréfið frá Ann var
komið. í bréfinu stóð, að hún myndi giftast hon-
um hvenær sem var, og einnig hvar og hvenær
hann skyldi hringja til hennar til þess að gera
frekari áætlanir. Já, frú Durkin kom því bréfi
fyrir kattarnef, eftir að hún hafði lesið það aft-
ui- og aftur. En hún hringdi sjálf til Ann.
„Já, elskan," sagði hún við stúlkuna, sem var
steinhissa. „Mike er í hernum núna. Hann skrif-
ar þcr kannske, þegar hann er búinn að koma
scr fyrir . . . en þú skilur, elskan, þessir strákar
í hernum . . . ný andlit, nýir duttlungar."
Illgirnin sauð í gömlu konunni, þegar hún
lagði heyrnartólið niður. „Kaupgreiðsla frá hern-
um, ef cinhver vei'Our, skal renna í minn vasa,“
sagði hún glottandi.
Nú sat hún þarna beint á móti Mike, og rif jaði
þctta allt upp. Hún virti hann ísmeygilega fyrir
scr. Þcssi stóri, sterklegi og rauöhærði strák-
rr var vissulega ástfanginn. Hann var ungur og
þctta liði hjá.
Mike stóð upp og gekk fram og aftur á eld-
húsgclfinu. „Er nokkuð að borða?" spurði hann.
„Klukkan er farin að ganga sjö.“
„Svínslæri og blómkál, hreinasta kóngafæða."
Frú Durkin fór að leggja á borð, en þá var barið
að tlyrum og Bobby, hinn átta ára gamii strákur
ofan af loftinu, gekk inn í eldhúsið.
„Frú Durkin," sagði hann hæversklega, „hún
mamma mín var að hringja og sagði, að hún
kæmi seint heim úr vinnunni. Hún biður þig að
gera svo vel að gefa mér eitthvað að borða. Hún
ætlar að borga þér á morgun."
„Sjálfsagt," sagði Mike og brosti við drengn-
um. „Þú ert heiðursgestur á heimilinu."
„Auðvitað gef ég þér að éta,“ sagði frú Dur-
kin. „Og hún mamma þín þarf ekki að borga
fyrir það. En þú verður að vinna fyrir mat þínum
eins og hann Tommy litli Tucker."
„Þarf ég að syngja?"
„Nci,1 ‘ útskýrði frú Durkin. „Þú skalt hlaupa
niður í kjallara og tína upp ruslið, sem þar er.
Hérna er snærið og þú átt að binda það allt sam-
an. Á morgun seljum við öskukörlunum það.“
Mike fylltist viðbjóði, en sagði ekkert.
Bobby kom aftur eftir dálitla stund.
„Jæja," sagði Mike og benti til drengsins, „ég
held, að þú hljótir að vera óhreinn um hendurnar
Framliald á bls. 23.
4
VIKAN