Vikan - 15.10.1959, Blaðsíða 8

verið dónalegt að neita, svo að ég ákvað að koma
næsta laugardag. Þegar hún var farin, sögðu vinir
mínir mér nánar frá henni, — að hún væri rík,
sérvitur, byggi ein með einni þjónustustúlku og
ætti ekki færri en átta ketti.
— Einmitt, sagði Mayherne. — Það varð svona
snemma uppi á teningnum, að húA væri vel efnuð?
— Ef þér eigið við, að ég hafi spurt,.... sagði
Leonard Vole, og það var hiti í röddinni. -— En
Mayherne þaggaði niður í honum með handsveiflu.
— Ég verð að líta á málið frá sjónarmiði mót-
stöðumannsins. Venjulegur áhorfandi hefði ekki
gizkað á, að ungfrú French væri vel efnuð. Hún
bjó heldur fátæklega, svo að ekki sé meira sagt.
Þér hefðuð vafalaust talið fjárhag hennar bágbor-
inn, ef yður hefði ekki verið sagt hið gagnstæða,
—- að minnsta kosti fyrst i stað. Hver var það
annárs, sem sagði yður frá fjárhagsástæðum henn-
ar ?
— Það var Georg Harvey, kunningi minn, — sá,
sem bauð til samkvæmisins.
— Er hann líklegur til að muna eftir þvi?
— Satt að segja veit ég ekki. Auðvitað er nokk-
uð liðið síðan.
— Rétt er það, Vole. Sjáið þér til, — fyrsta skref
sækjandans mun verða að sýna fram á, að þér
hafið verið illa staddur fjárhagslega. — Það er
rétt, ekki satt?
Leonard Vole roðnaði.
— Jú, sagði hann lágmæltur. — Ólánið hafði
elt mig á röndum skömmu áður.
— Rétt er Það, sagði Mayherne aftur, — að
með slæmar fjárhagsástæður hafið þér hitt þessa
efnuðu, gömlu konu og reynt af kostgæfni að
komast í kynni við hana. En ef við getum sagt,
að þér hafið ekki haft hugmynd um efni hennar,
en heimsótt hana af einskærri hjartagæzku .. .
— Sem er staðreynd.
— Vafalaust. Ég er ekki að efast um það. Ég
lít á málið frá sjónarmiði áheyrandans. Það veltur
mikið á minni þessa herra Harveys. Er liklegt, að
SAKS
hann muni eftir þessu samtali? Væri hægt að rugla
hann fyrir rétti, svo að hann tryði því, að samtalið
hefði átt sér stað síðar?
Leonard Vole var hugsi nokkrar mínútur. Síðan
sagði hann ákveðinn i bragði, en nokkuð fölur:
— Ég geri ekki ráð fyrir, að sú leið mundi verða
árangursrík, Mayherne. Margir viðstaddra heyrðu,
hvað hann sagði, og einn eða tveir stríddu mér á
sambandi mínu við gamla, ríka konu.
Málfærslumaðurinn reyndi að dylja vonbrigði
sín með handahreyfingu.
— Óheppilegt, sagði hann. — En ég óska yður
til hamingju með hreinskiinina, Vole. Það eruð'
þér, sem vísið mér veginn. Afstaða yðar er hár-
rétt. Það hefði getað haft alvarlegar afleiðingar
að halda sér við þá línu, sem ég stakk upp á. Við
sleppum því. Þér kynntuzt ungfrú French, þér
heimsóttuð hana, þið kynntuzt betur Við verðum
að gefa einfalda skýringu á því. Hvernig stendur
á, að þér, ungur maður, þrjátíu og þriggja ára,
myndarlegur og hrifinn af íþróttum, vinsæll í
kunningjahópi, eyðið svona miklum tíma í roskna
Umsjón mín með fjármálum ungfrú French var
í alla staði heiðarleg ...
VITNI
Mayherne lagaði á sér nefklipurnar, ræskti sig og
hóstaði þurrum hósta, sem var einkennandi fyrir
hann. Síðan leit hann aftur á manninn andspænis
sér, — manninn, sem var sakaður um morð að
yfirlögðu ráði.
Mayherne var lítill maður vexti, nákvæmur í
háttum, snoturlega, ef ekki spjátrungslega klædd-
ur, með greindarleg og stingandi, grá augu, — en
alls enginn heimskingi. Þvert á móti var Mayherne
í mjög góðu áliti sem málfærslumaður. Þegar
hann ræddi við skjólstæðing sinn, var röddin þurr,
en þó kenndi meðaumkunar í henni.
— Ég verð að ítreka enn einu sinni, að þér eruð
í mjög mikilli hættu — og fyllsta hreinskilni nauð-
synleg.
Leonard Vole hafði starað í leiðslu á auðan
vegginn fyrir framan sig, en leit nú á málfærslu-
manninn.
— Ég veit það, sagði hann vonleysislega. — Þér
eruð alltaf að segja mér það! En ég er ekki farinn
að skilja það enn þá, að ég er sakaður um morð, —
morö, — og þar að auki svona ógeðslegan glæp.
— Þér björguðuð alls ekki lífi hennar?
— Nei, nei, alls ekki. Ég sýndi aðeins almenna
kurteisi. Hún var mjög þakklát og sagði mér það
með hlýjum orðum, — einnig, að ég væri á annan
hátt siðaður en flest ungt fólk nú á dögum, •— ég
man ekki orðalagið nákvæmlega. Síðan tók ég of-
an og hélt áfram mína leið. Ég bjóst ekki við að
sjá hana aftur. En lífið er fullt af tilviljunum.
Sama kvöldið hitti ég hana í samkvæmi hjá kunn-
ingja mínum. Hún þekkti mig þegar og baðst þess,
að ég yrði kynntur fyrir henni. Ég komst að því,
að hún hét Emily French og átti heima í Crickle-
wood. Ég ræddi við hana nokkra stund. Ég býst
við, að hún hafi verið ein þessara rosknu kvenna,
sem taka skyndilegu ástfóstri við fólk. Það gerði
hún við mig að minnsta kosti — og aðeins vegna
hins mjög svo einfalda og eðliiega verknaðar, sem
hver .maðúr hefði getað gert. Þegar hún fór, tók
hún hlýlega í hönd mér og bað mig að heimsækja
sig. Ég svaraði auðvitað, að það mundi verða mér
sönn ánægja, en þá hvatti hún mig að ákveða dag-
inn. Ég var ekkert áfjáður að fara, en það hefði
Mayherne var hagsýnn, en lét ekki tilfinning-
arnar ráða. Hann hóstaði aftur, tók nefklípurnar
af sér, þurrkaði gaumgæfilega af þeim og setti
þær upp aftur. Siðan sagði hann: —- Já, já, já.
Minn kæri Vole, við ætlum að gera ákveðnar til-
raunir til þess að fá yður sýknaðan, — og okkur
mun takast, — okkur mun takast það. En ég verð
að fá að heyra allar staðreyndir. Ég verð að vita,
hve sterka málssókn er hægt að byggja upp á
hendur yður. Með því getum við fundið beztu leið-
ina til varnar.
Enn var ungi maðurinn i vonleysis-leiðslu. Þeg-
ar i byrjun hafði Mayherne fundizt málið skugga-
legt og enginn vafi um sekt fangans. Nú efaðist
hann i fyrsta skipti.
—Þér haldið, að ég sé sekur, sagði Leonard Vole
lágri röddu. — En ég get svarið við guð minn, að
ég er það ekki. Ég veit, að það mælir margt á
móti mér. Ég er eins og maður flæktur í net, og
möskvarnir eru alit í kring til að krækja í mig,
hvernig sem ég sný mér. En ég gerði þetta ekki,
Mavherne, ég.gerði það ekki.
Maður í þessari aðstöðu hlaut að halda fram
sakleysi sinu. Það vissi Mayherne. Samt hafði
hetta áhrif á hann þrátt fyrir allt Það gæti hugs-
azt, að Leonard Vole væri eftir allt saman saklaus.
— Það er rétt hjá yður. Vole. sagði hann alvar-
levur í bragði, að málið lítur illa út. Þrátt fyrir
bað tek ég vður trúaniegan. Nú skulum við líta til
baka. Ég bið vður að segja mér á yðar eigin hátt
nákvæmlega frá kynnum ykkar Emily French.
— Það var dag einn í Oxford-stræti Ég sá roskna
konu vera að fara vfir götuna. Hún var með marga
böggla í fanginu. Hún missti þá alla á miðri göt-
unni, og er hún var að reyna að tína bá upp, var
hún næst.um orðin undir strretisvagni. en komst
með herkium upp á gangstéttina. ringluð og ótta-
slegin af hrópum og köllum nærstaddra. Ég náði í
bögglana hennar, berraði af beim óhreinindin, svo
vel sem ég gat. batt betur snærið utan um einn
beirra og afhenti henni þá.
*■* --------------------------------- , ..................... .............................
Tyrrone Power Marlene Dietrich Charles Laughton
leika aðalhlutverkin í kvikmyndinni „Vitni saksóknarana
Ný framhaldssaga
eftir
Agatha Christie
Ljósmyndir úr kvikmynd, sem gerð var eftir
sögunni og verður sýnd í Trípolíbíó að’Tok-
inni. birtingu.
8
VIKAN