Vikan - 15.10.1959, Blaðsíða 19

Lollipopp og Poppííoll
Lollipopp var yndisfögur lítil
stúllca. Augun voru dimmblá
ins og aðalbláber í morgundögg
á balc við hin löngu, svörtu
augnahár. Munnurinn var rauð-
ur eins og lcirsuber og lítill eins
og snældugat. Húðin var dún-
mjúk og skær eins og rósarblað.
Hún var í tíu stífum undir-
kjólum, til þess að pilsið hennar
stæði nógu milcið út. Hún var i
gylltum skóm með svo liáum
hælum, að hún varð að standa
á tánum og ganga á tánum eins
og ballettdansmær. — Hún var
öll alveg óskaplega fín og sæt
eins og allra fallegasta film-
stjarna, sem liægt er að liugsa
sér. Hún hafði ákaflega gaman
af að spegla sig. Á hverjum degi,
þegar hun var að skoða sjálfa
sig í spegliuum i krók og kring,
sagði hún: — „Ó, hvað ég er
falleg. Ég verð að komast út í
lieiminn, til þess að allir geti
séð, hversu falleg ég er, en eklci
að hírast hér í þessum litla bæ,
sem ég á heima i.“
Loks tókst henni að ná í keyri-
svein, sem átti góðan vagn, sem
hestar voru spenntir fyrir, til að
aka sér eitthvað út í heiminn.
Alls staðar, sem þau óku fram
hjá, varð fólki starsýnt á Lolli-
popp. Það liélt meira að segja,
að hún væri prinsessa, af þvi,
liversu falleg og fín liún var.
En allir dagar eiga kvöld, og
þegar kvölda tók og húmið
færðist yfir, heyrði keyrisveinn-
inn, að riðandi menn komu á
eftir þeim. Honum leizt ekki á
blikuna, því að hann hafði frétt,
að ræningjar liéldu sig á þjóð-
vegunum og réðust á varnar-
laust fólk, þegar kvölda tæki.
Hann sló í liestana og reyndi að
þeysa áfram eins hraft og liest-
arnir komust, en ekkert dugði.
Ræningjarnir færðust nær og
nær. Nú þorði hann ekki annað
en segja Lollipopp, livað það
væri, sem liann óttaðist. „Flýtlu
þér út úr vagninum," sagði
hann, „og reyndu að fela þig á
bak við trén, sem eru meðfrani
veginum. Þá skal ég aka áfram
og gabba þannig ræningjana til
að halda áfram á eftir mér.“
Framhald í nœsta blaöi.
H
VIKAN