Vikan - 15.10.1959, Blaðsíða 12

U inrik gekk í gegnum skrifstofu
sína án þess a?S skeyta hið
minnsta öllum stúlknaaugunum, sem
fylgdust með honum. Hann hafði
verið að borða miðdegisverð
með viðskiptavini sínum, Ric-
hardsen — og dóttur Richard-
sens, — nú settist hann ánægð-
ur við skrifborð sitt — Pía hafði
verið miður skemmtileg, svo að
ástæðan til þessa móts á veitinga-
húsinu hafði eiginlega fallið í skugg-
ann, hugsaði hann, en hún var
einkabarn Richardsens, og hann
dekraði mikið við hana. Ilinrik
fannst hann ekki hafa leynt nægilega
vel gremju sinni, þegar Richardscn
hafði stungið upp á afsakandi: —
Við gætmn taiað nánar um þetta
heima lijá mér i kvöld, Lund? En
Hinrik hafði sagzt ætla í leikhús
með Jennýju. Hún var, eins og allir
vissu, dóttir einkabókhaldara hans.
— En að hann skuli nenna þessu,
sagði Pía við föður sinn. — Hún
líkist einna helzt óttasleginni mús,
sem einhverra hluta vegna hefur
flækzt inn í mannheima. Þekkir þú
hana?
Richardsen sagðist því miður ekki
þekkja Jennýju, cn bókhaldarinn
væri víst ómissadi, og vinnubrög'ð
hans væru þau sömu og þau hefðu
verið, meðan faðir Hinriks var enn
á lífi.
— Það kann að vera, greip Pía
fram i fyrir honum, — en þú ættir
að sjá liana. Það tollir ekkert klæði-
legt á henni, og luin gerir sér ekki
enn ljóst, að búið er að finna upp
varalitinn! Pia ók föður sínum aftur
til fyrirtækisins og fór síðan út og
huggaði sig með nýjum hatti.
Því miður verður að játa, að það
stoðaði engan veginn. Pia hafði ailt-
af búizt við að geta krækt sér í
Hinrik, — ríkan, aðlaðandi mann,
hæfilega gamlan, fallegt lieimili og
glæsilegan bíl . . . og þá skau-^lóttir
bókhaldarans upp kollinum. Pía
liafði ekki hugmynd um, hvar hún
hafði alið manninn til þessa, — af
útlitinu að dæma annaðhvort í
klaustri eða á eyðiey. En karlmenn
voru óttalegir kjánar, hugsaði hún
gröm. Jafnvel við miðdegisverðinn í
dag, þegar hún hafði skartað feldin-
um frá Dior, — siðustu afmælisgjöf-
inn frá föður sínum, — hafði Hinrik
setið og starað eins og glópur á
borðdúkinn.
|>að var ekki hlaupið að því að
selja Píu hatt þennan dag, hún
var reyndar aldrei sérstaklega vin-
gjarnleg, þegar hún fór i búðir.
Hinrik lauk vinnu sinni glaður i
bragði og grunaði ekki neitt. Hann
náði nú í stúlkuna sína. Þau sátu
í operunni og nutu tónlistarinnar
saman. Jenný sagði ekki margt, en
rödd hennar var blíð og róleg, og
hann elskaði þessa rödd.
EC litið var nánar á Jennýju, mátti
ef til vill segja lýsingu Píu eitthvað
til réttlætingar. Hárið var allt of
ljóst og fór þess vegna illa við bleikt
andlitið, og pastel-litur kjóll henn-
ar gerði hana næstum ósýnilega.
En augu hennar voru róleg og falleg,
og hendurnar, sem lágu í kjöltu
liennar, voru grannar og fimlegar.
Hinrik vissi auk þess, að hún hafði
ágæta söngrödd. Hann gat fengið
liana til að syngja fyrir sig, þegar
hann bað hana um það, en enginn
hafði hugmynd um þessa duldu
hæfileika hennar.
Þau virtust njóta nærveru hvors
annars, en það á sérstakan liátt, þvi
að það var engu líkara en þáu héldu,
að þau væru alein í salnum, og þau
kærðu sig kollótt um, þótt enginn
höfðu verið að reyna að krækja í
hann til þessa. í fari Jennýjar fann
liann friðinn, sem var undirstaða
hamingju hans.
Bjsgar þau komu heim, var húsið
fullt af blómum, þjónustufólkið
var glaðlegt og maturinn liinn ákjós-
anlegasti. Jenný reyndist með mestu
prýði í hlutverki húsfreyjunnar.
Hún var lagin i höndunum, og brátt
var heimilið orðið einkar notalegt.
Hún tók vingjarnlega á móti gestum
hans. Og í allri þessari hamingju,
sem hún fann, tók nú þessi hvers-
dagslega stúlka að blómgast eins og
rós, sem springur út á vorin. Hárið
fékk á sig ljóma, og grannir útlimir
liennar fylltust krafti, sem virtist
Sumir eiga það til að
rausa og rausa —
án þess að hafa hugmynd um,
hvað- þeir í rauninni
eru að tala um . . .
tæki eftir þeim. Eftir sýninguna
ók Hinrik stúlkunni heim til liennar,
og það var orðið framorðið, þegar
hann hélt heim á leið.
X veimur dögum síðar voru þau
gefin saman i kyrrþey og fóru
siðan i stutta brúðkaupsferð. Þetta
hafði verið vel undirbúið, auk þess
sem því hafði verið haldið leyndu.
En nú tók fregnin að berast manna
á milli, og kunningjar og vinnufélag-
ar Hinriks trúðu fyrst ekki sínum
eigin eyrum.
Pia varð að halda upp i háfjöll,
— hún þarfnaðist háfjallaloftsins.
Hann gefst slrax upp á henni, hugs-
aði hún: Hvernig ætti hann að þola
til lengdar þetta litlausa stúlkutetur,
sem aldrei opnar munninn? — Þessi
hugsun hughreysti hana dálítið.
En Hinrik var hamingjusamur.
Hann fann þúsundir hulinna kosta
f fari hinnar hljóðlátu stúlku. Hann
gat talað við hana, og svör henar
voru skynsöm og þaulhugsuð. Á
kvöldin söng liún fyrir hann, —
látlausa söngva, sem hún söng af
mikilli tilfinningu og næmleik.
Ilann unni mjög blíðu brosi hennar
og var sannfærður um, að hún væri
ckki ein þessara tildursdúfna, sem
kvikna af eigin sælu og ást eigin-
manns hennar. Jafnvel andstæðing-
ar hennar urðu að viðurkenna, að
hún var alls ekki eins óálitleg og
virzt hefði í fyrstu. Hún fanu
greinilega, að hún var ekki sú hús-
freyja, sem menn höfðu gert ráð
fyrir, að stjórna mundi á heimilinu,
en hún virtist ekki láta það á sig
fá. Henni varð brátt ljóst, að Hinrik
hafði einnig gert sér grein fyrir
gagnrýninni í garð hennar í fyrstu,
og sú vitneskja fyllti hana auknum
þrótti.
— Hvað ertu að hugsa um í kvöld?
spurði Iiinrik stundum.
í allri hreinskilni sinni svaraði
hún og sagði honurn frá því, sem
henni bjó í brjósti.
— Við kærum okkur kollótt um
þetta fólk, sagði hann ákveðinn. Við
erum sæl, meðan við eigum hvort
annað.
— Þú mátt ekki einangra þig,
sagði hún rólega. Allir verða fyrir
einhverri gagnrýni. En hann lagði
henni ekki of mikið á herðar. Hann
vissi, að hana sveið stundum undan
gagnrýninni og naut þess bezt að
lifa ein í samvistum við hann.
Richardsen kom eitt sinn óvænt
kvöld eilt. Jennýju þótti vænt um
þennan góðviljaða ekkil, sein virtist
algerlega falla í skuggann heima
hjá sér, vegna þess hve Pía var
mikil á lofti. En Pía lét ekki af sínu.
— Þetta er hundleiðinlegt, sagði hún
önug, — klassískar plötur á grammo-
fóninum eða þá Jenný við flygilinn.
Hún dró upp sem óglæsilegasta
mynd af konu Hinriks sem hún
sagði alltaf vera annaðhvort syngj-
andi eða spilandi. — Ég skil ekki,
hvernig hann þolir þetta til lengd-
ar, sagði hún gremjulega. Það vant-
ar allt fjör í stúlkuna!
— Hún er indæl stúlka, sagði
Richardsen, — og ef þú kynntist
lienni betur, mundir þú komast að
því, að þú ferð sjálf mikils á mis.
— Já, takk, svaraði Pia livasst, —•
ég ætla ekki að láta sálgreina mig,
góði!
Hún liafði einu sinni komið til
Hinriks í skrifstofunni og spurt
hann, livort hann vildi ekki leika
tennis á vellinum í garði föður henn-
ar, en þau höfðu leikið þar nokkrum
sinnum á sumrin, áður en Hinrik
giftist. En Hinrik hafði svarað: —
Pia mín, ég er búinn að gefast upp
á þeirri íþrótt. Konan mín hefur
enga ánægju af tennis, og af því
Teiðir, að ég hef heldur enga ánægju
af tennis. — Ákaflega upplífgandi!
Pia hafði verið að því komin að
segja eitthvað um hina viðkvæmu
konu hans, en hún sat á sér. Það
var eitthvað í fari Hinriks, sem kom
í veg fyrir það. í fyrsta sinn á
ævinni las Pía það úr augum karl-
manns, að hún væri honum til ama!
^Jæsta sumar fóru Hinrik og .Tenný
ekki í . suðurferðina, sem þau
liöfðu ákveðið. Á heimilinu var mik-
ið annriki, eins og venja er, þegar
von er á barni.
— Og Hinrik, sem þykir svo gam-
an að því að fara suður að Miðjarð-
arhafi, andvarpaði Pía. — Ef stúlk-
an likist nú móður sinni!
En strákur varð það reyndar, —
stór og heilbrigður og iðandi af
fjöri, — allt of stór fyrir veikbyggða
og granna móður sína, sem gat
naumast loftað þessari dásemdar-
byrði til þess að horfa í augun, sem
svipaði svo til augna Hinriks.
— Hann á að heita Árni, sagði
liún.
— f höfuðið á hverjum? spurði
maður hennar, sem sat hjá henni,
þegar hann hafði tíma aflögu. . .
— Faðir þinn hét Árni, svaraði
hún blíðlega.
— Þakka þér fyrir, ástin mln,
hvíslaði liann og beygði sig yfir
andlit hennar, sem var svo fölt og
grannt. — Þú lmgsar alltaf jafnfal-
lega, Jenný.
— Vertu okkur alltaf góður, bað
hún af einlægni, — vertu eins og
núna, Hinrik — vegna okkar Árna.
— Þvi lofa ég, . . sagði hann.
Rödd hans dó á vöriun hans. Hún
mátti ekki sjó, hversu mjög orð
hennar snertu hann, — vissan, ______
þessi hræðilega stund, þegar bæði
12
VIKAN