Vikan - 12.11.1959, Blaðsíða 28

Hún hlýtur að hafa lesið umsagnirnar um mig,
því að hún hreytti út úr sér:
— Ef ég væri saklaus, hefði ég ekki komið hing-
að.
— Um hvað eruð þér sökuð?
— Vopnað rán.
Hún sagði það blátt áfram, en þurrlega.
—• Hafið þér framið árás og beitt vopnum?
— Er það ekki það, sem kallað er vopnað rán?
Þá fékk ég mér sæti í armstólnum minum og
setti mig í hinar venjulegu stellingar, vinstri
höndina undir kinn, meðan sú hægri skrifaði merki
og athugasemdir i minnisblokk, hallaði ofurlítið
undir flatt og lét óræð augu hvíla á henni.
— Segið mér frá þvi.
— Hverju?
— öilu.
— Ég er nítján ára.
.— Ég hefði gizkað á sautján.
Ég var að erta hana af ásettu ráði, en veit samt
ekki ástæðuna. Ef til vill hafði þegar í byrjun
risið andúð með okkur. Hún bauð mér byrginn,
og ég manaði hana. Ef til vill hafa möguleikar
okkar enn þá virzt jafnir.
— Ég er fædd í Lyon.
— Haldið áfram.
— Móðir mín er hvorki hreingerningakona,
verksmiðjukona né gleðikona.
— Hvers vegna segið þér það?
Vegna þess, að það er venjan, — er ekki svo?
— Lesið þér grófar skáldsögur?
— Aðeins dagblöðin. Faðir minn er skólakenn-
ari, og áður en mamma giftist honum, vann hún
á pósthúsi.
Hún virtist búast við svari og fór andartak hjá
sér, þegar ekkert kom.
— Ég var í skóla, þangað til ég var sextán ára,
fékk þá skólaskírteinið og vann sem vélritunar-
stúlka í eitt ár hjá flutningafyrirtæki i Lyon.
Ég hafði ákveðið að þegja.
— Dag nokkurn ákvað ég að freista gæfunnar
í Paris og sannfærði nabba og mömmu, að mér
hefði bréflega tekizt að fá þar vinnu.
Enn lagði ég ekkert til málanna.
— Hafið þér engan áhuga á þessu?
— Haldið áfram.
— Ég kom hingað og lifði það af. Viljið þér
ekki vita, hvernig ég fór að því að lifa af.
— Nei.
— Ég ætla að segja yður það samt. Með því
að gera hvað, sem til féll, — já, hvað sem var.
Ég sýndi ekki hin minnstu svipbrigði, en hún
hélt áfram:
— Allt mögulegt, — skiljið þér?
— Haldið áfram.
— Ég hitti Naómí, sem er núna einhvers staðar
i varðhaldi Þeir eru sennilega að yfirheyra hana
einmitt núna. Og úr því að þeir vita, að við vor-
um tvær í árásinni, munu þeir komast að því,
að við búum saman í herbergi, og svo bíða þeir
eftir mér á hótelinu. Þekkið þér Hótel Albertí við
Vavin-götu?
— Nei.
Þar búum við.
Framkoma mín var farin að fara i taugarnar
á henni, jafnvel að koma henni úr jafnvægi. Ég
gerði hins vegar sem ég gat til þess að virðast
enn kuldalegri og afskiptalausari.
— Eruð þér alltaf svona? spurði hún gremju-
lega. — Ég hélt, að Það væri starf yðar að hjálpa
skjólstæðingunum.
— Að því tilskildu, að ég viti, hvernig ég á að
hjálpa þeim.
— Losa okkur úr þessari klipu — auðvitað.
— Ég heyri.
Hún hikaði, yppti síðan öxlum og hélt áfram:
— Gott og vel. Ég skal reyna. Að lokum urð-
um við hundleiðar, báðar tvær.
—• Leiðar á hverju?
— Viljið þér, að ég stafi það fyrir yður. Mér er
svo sem sama, ef Þér hafið ánægju af sóðalegum
sögum . . .
Það var hæðni og vonbrigði í röddinni, og i
fyrsta skipti hvatti ég hana, Þar eð ég hálfsá eftir
því að hafa verið höstugri en venjulega. — Hvor
átti uppástunguna að ráninu?
— Ég. Naómi er of heimsk til að fá nokkrar
hugmyndir. Hún er ágæt stúlka. en stígur ekki i
vitið. Þegar ég var að lesa blöðin, komst ég að
því, að með ofurlítilli heppni gætum við á einni
kvöldstund náð í nóg fyrir okkur að lifa af í vikur
eða jafnvel mánuði. Á kvöldin er ég oft á götun-
um á Montparnasse og er farin að þekkja talsvert
vel til þar. Ég hafði tekið eftir lítilli úrsmíða-
verzlun á horninu við Gregorsgötu ábóta. Hún er
opin á hverju kvöldi til klukkan niu eða tíu.
— Þetta er lítil verzlun og illa lýst. Inn af
verzluninni sést inn í bakherbergi, Þar sem gömul
kona hlustar á útvarpið og prjónar eða afhýðir
kartöflur á meðan.
— Úrsmiðurinn er jafngamali henni. Hann
vinnur með stækkunargler i hendi frammi hjá
verzlunarglugganum, og ég byrjaði með því að
ganga oft fram hjá verzluninni af ásettu ráði til
að fylgjast með þeim. Það er léleg lýsing á götunni
á þessu svæði og engar verzlanir á næstu grös-
um . . .
— Voruð þið vopnaðar?
— Ég keypti tréskammbyssu, sem lítur nákvæm-
lega eins út og raunveruleg byssa.
Og þetta gerðist í gærkvöld?
— Nei, í fyrrakvöld.
— Haldið áfram.
— Skömmu eftir klukkan níu gengum við báðar
inn í verzlunina, og Naómí lét sem úrið hennar
þyrfti viðgerðar við. Ég stóð við hlið henni og
varð dálítið skelkuð, þegar ég sá, að gamla konan
var ekki í bakherberginu. Það lá við, að ég htetti
við allt saman. En svo, þegar gamli maðurinn
beygði sig yfir úr vinstúlku minnar til að athuga
það, beindi ég að honum skambyssunni og sagði:
— Þetta er rán. Látið ekki til yðar heyra. Réttið
mér peningana, og þá komizt þér hjá meiðingum.
— Hann sá þegar, að mér var alvara, og opnaði
peningaskápinn, en á meðan sópaði Naómí úrun-
um, sem héngu hjá vinnuborði hans. saman í vasa
sinn, eins og við höfðum ákveði*. Ég var í þann
veginn að rétta út höndina eftir peningunum,
þegar ég fann, að einhver stóð fyrir aftan mig.
Það var gamla konan, klædd í kápu og með hatt.
Hún stóð í dyrunum og fór að kalla á hjálp. Hún
virtist ekkert smeyk við skammbyssuna mína, en
stóð í vegi fyrir okkur með útrétta handleggi og
hrópaði:
— Þjófar! Hjálp! Morð!
— Þá var það, sem ég tók eftir járnteininum,
sem notaður er til að draga járnrimlana fyrir
gluggunum upp og niður. Ég greip hann og henti
mér á gömlu konuna, en hrópaði um leið til
Naómí:
— Komum okkur héðan út — og það strax.
— Um leið og ég ýtti við gömlu konunni, sló
ég hana, og hún féll aftur á bak út á gangstéttina,
svo að við urðum að stíga yfir hana. Við hlupum
hvor í sína átt.
— Við höfðum komið okkur saman um, ef við
Þyrftum að skilja, að við mundum hittast aftur 5
28
V I K A N