Vikan - 12.11.1959, Blaðsíða 30

SINDRA- húsflögnin
vekja hvarvetna athygli:
Á sýningu Norðurlandanna „Formes Scandinaves“
í París og nú síðast á „Svenska Mássan í Gautaborg
hlutu þau góða dóma.
IDRfl-iijöíÉ í
Eldús
Borðkróka
Borðstofur
Setustofur
Biðstofur
Skrifstofur
Fundarsali
Veitingastofur
Félagsheimili
Gistihús
Borðin eru fáanleg með Teak eða Plast-plötu.
Stólar, borðfætur og grindur eru úr gljábrenndu
stáli.
SINDRASMIÐJAN H.F.
HVERFISGÖTU 42.
Sölusiaðir:
ReykjaTÍk:
Sindrasmiðjan h.f.,
Hverfisgötu 42.
Húsgagnaverzl. Austurbæjar
Skólavörðustíg 16.
Helgi Magnússon & Co. h.f.,
Hafnarstræti 19.
Akranesi:
Benedikt Hermannsson.
Stykkishólmi:
Sigurður Ágústsson.
ísafirði:
Valbjörk.
Sauðárkróki:
Steingrímur Arason.
Siglufirði:
Haukur Jónasson.
Akureyri:
Bólstruð Húsgögn.
Egilsstöðum:
Sigurbjörn Brynjólfsson.
Vestmannaeyjum.
Marinó Guðmundsson.
Keflavík:
Gunnar Sigurfinnsson.
Ef einhver skjólstæðingur minn sæti fyrir fram-
an mig og reyndi að segja mér þetta, mundi ég
áreiðanlega taka fram í fyrir honum:
— Haldið yður við staðreyndirnar.
En úr því að ég fór að nefna þetta, er bezt að
segja hér sögu. Andrieu málfærslumaður, fyrsti og
reyndar eini húsbóndi minn — og fyrri maður
Viviane, var einn af fáum lögmönnum í París,
sem létu einkennisklæddan bílstjóra aka sér til
Dómshallarinnar. Það bendir til þess, að ég vilji
líkja eftir honum, að mér finnist ég þurfa að
sanna fyrir konu minni . . .
Þegar við vorum að byrja og bjuggum við
Denfert Rochereautorg, var ég vanur að taka
neðanjarðarlestina. Það stóð þó ekki lengi, og að
ári liðnu hafði ég efni á að taka leigubíla. Við
flýttum okkur að kaupa notaðan bíl, og Viviane
hafði bílpróf, — en ég stóðst ekki prófið. Mig
skortir alla tæknilega hæfileika og ef til vill skynj-
un lika. Við stýrið er ég svo yfirspenntur, svo
viss um, að stórslys sé óhjákvæmilegt, að próf-
dómarinn sagði við mig:
— Það væri skynsamlegra fyrir yður að gefast
upp, herra Gobillot. Þér eruð ekki eini maðurinn,
sem svona er ástatt um, og oftast eru bað menn
með meira en meðalgáfur. Ef þér farið í prófið
tvisvar eða þrisvar í viðbót. munuð þér að lokum
ná því, en fyrr eða síðar mun yður henda slys.
Annað hæfir yður betur.
Ég minnist virðingarinnar, sem hann lagði í sið-
ustu orðin, því að um þetta leyti var ég farinn að
komast í nokkurt álit.
1 nokkur ár — eða þar til við fluttumst til
Saint Louiseyjar, var Viviane bílstjóri minn. Hún
ók mér til Dómshallarinnar og beið eftir mér á
kvöldin, og það var ekki fyrr en sonur garð-
yrkjumannsins okkar í Sully, Albert.að nafni, kom
úr herþjónustu og var að leita sér vinnu, að
okkur datt í hug að ráða hann til starfans.
Þá var starf okkar beggja orðið umfangsmeira
og skyldurnar fleiri.
Fólki fannst Það undarlegt, að við Viviane skyld-
um ekki vera óaðskiljanleg lengur, en það var
orðið munnmælasaga, sem allir höfðu heyrt, og
ég er viss um, að enn halda sumir, að Viviane
hjálpi mér að undirbúa varnarræður mínar.
„8taÖreyndir!“
Ég er ekki stoltur í þeirri merkingu, sem starfs-
félagar mínir leggja í það orð, og ef . . .
Hvers vegna kem ég alltaf aftur að sunnudags-
kvöldinu, sem leið, enda þótt ekkert sérstakt hafi
gerzt þá? 1 dag er þriðjudagur. Ég bjóst ekki við,
að ég hefði löngun til að sökkva mér ofan í skýrsl-
una mína svo fljótt aftur.
Albert ók mér sem sagt i Saint Dominique-
stræti, og þar sá ég bláa bílinn konunnar minnar
í garðinum, svo að ég sagði Albert að bíða ekki
eftir mér. Heima hjá Corinu de Langelle voru
um það bil tíu manns saman komnir í einni setu-
stofunni, og þrír eða fjórir gestir stóðu í litlu
afherbergi, sem hafði verið búið út sem bar, en
þar var húsmóðirin sjálf miðdepillinn.
Framhald í næsta blaSi.
Framh. af bls. S.
hengja upp hjá sér málverk, sem manni sjálfum
þykir ljótt, bara af Því að einhverjir, sem telja
sig hafa vit á, segja hið gagnstæða? Og er það
ekki eiginlega þetta, sem felst í erlendu orðunum
„snobb“ og „snobberí“?
Ein af eldri kynslóðinni.
Ekki get ég kennt neitt ráð til þess að
þekkja listaverk, hvorki abstrakt né hlutrænt
og hvort sem það er í litum, línum, tónum
eða orði, annað en það, að maður fari eftir
sinum eigin þroska og smekk, og gildir þá
sá úrskurður aðeins fyrir mann sjálfan. Fari
maður að móta úrskurð sinn eftir annarra
dómi, jafnvel sérlærðra manna, hefst ekki
annað upp úr því en maður lítillækkar sína
eigin dómgreind og gerir sig skoðanalega
öðrum háðan. Geti maður ekki notið lista-
verksins af eigin rammleik, þá nýtur maður
þess alls ekki, hvað svo sem aðrir hafa um
það að segja. Og svo er það hin meginspurn-
ingin, — hvort þið eigið að hengja málverk
þetta upp. Nei, alls ekki. Hver maður verður
að móta híbýlasvip sinn eftir eigin smekk,
þar sem hann á sjálfur við hann að búa.
Fari hann að móta þann svip að forsögn
annarra og aðeins til þess að geðjast öðrum
eða vinna sér álit meðal annarra, — þá er
það einmitt það, sem felst í erlendu orðun-
um, sem þér minntuzt. á.
Hvort þó í . . .
Kæra Vika.
Er það kurteisisbrot að bölva á almannafæri?
Gagnfræðaskólanemi.
Jú, það er það. Þó ræður það nokkuð um
óviðurkvæmi brotsins, hverju er bölvað, og
einkum, hvernig er bölvað. Til eru nefnilega
menn, sem bölva svo fagurlega að nálgast
list, öldungis eins og til eru menn, sem geta
leikið svo meinlausustu og jafnvel hæversk-
ustu orð í munni sér, að þau láti í eyrum
sem argasti ruddaskapur. Einnig verður mað-
ur að viðurkenna, að þær aðstæður geti orð-
ið, að það hljóti að teljast afsakanlegt kurteis-
isbrot, þótt manni verði á að taka hressilega
upp i sig. En kurteisisbrot er það vitanlega
engu að síður eðli sínu samkvæmt. Þó er
ekkert Iciðara en meiningarlaus ávani, og á
það ekki sízt við um blót og ragn. Þess
vegna ættu unglingar að forðast að leggja
það í vana sinn. Að blóta og ragna að ástæðu-
lausu og án þess að meina nokkuð með því,
— það er kurteisisbrot, sem á sér ekki neina
afsökun.
PÓSTURINN
30
VIKAN