Vikan - 12.11.1959, Blaðsíða 33

Fjárhættuspilarinn
Framh. af bls. 15.
Klukkan þrjú um morguninn báru þeir hann
aftur inn í skrifstofuna, allslausan og ölvaðan.
„Ef Harry hefur drukkið, býður hann sífellt
hærri upphæðir,“ sagði einn þeirra. „Hve miklu
skyldi hann hafa tapað?" spurði annar. „Um það
bil tvö hundruð dollurum. Mér þætti bara gaman
að vita, hvernig hann hefur náð í þessa pen-
inga. Hann hefur ekki átt grænan túskilding
mánuðum saman ...“
Þeir lögðu hann endilangan á borðið innan um
bækur og blöð og héldu heimleiðis.
Hið fyrsta, sem Harry Goree sá, eftir að hann
vaknaði, var skært ljós, sem blindaði hann, og
eftir stundarkorn gat hann greint í því háan
silkihatt. Goree lokaði augunum vegna sólbirtunn-
ar, og þegar hann opnaði þau aftur, sá hann,
að maður beygði sig yfir hann, — maður í svört-
um lafafrakka og með vingjarnlegt andlit, —
andlit Abners Coltranes ofursta. — Ofurstinn
beið dálítið hikandi eftir því, að hinn kannaðist
við hann. 1 tuttugu ár hafði ekki einn einasti
af Gorees-fjölskyldunni horft hreinskilnislega og
fjandskaparlaust í augu neins úr Coltranes-fjöl-
skyldunni.
Augnalok Harrys skulfu sem snöggvast, en sfð-
an færðist bros yfir varir hans. „Komu Stella
og Lucy með yður til að leika sér við mig?“
hvislaði hann. „Þekkirðu mig, Harry?“ sagði
Coltrane. „Auðvitað þekki ég yður, — ég, sem
fékk dýrindis svipu frá yður. Og hún gaf frá sér
blísturshljóð, þegar maður sló með henni!“
Það var fyrir tuttugu og fjórum árum, þegar
faðir Harrys og Abner Coltrane voru beztu vinir.
Ofurstinn gekk hinum megin í herbergið og
kom aftur með glas af vatni. „Ég, — ég verð
að biðjast afsökunar á mér,“ sagði Goree, þegar
hann hafði fengið sér að drekka. „Ég hugsa, að
ég hafi fengið mér helzt til mikið viskí í gær-
kvöld.“ Hann hnyklaði augabrýnnar. „Varstu úti
að skemmta þér með niltunum?" spurði Coltrane
vingjarnlega. „Nei, ég fór ekki neitt. Síðustu tvo
mánuði hef ég ekki séð einn einasta dollara."
Ofurstinn snart öxl hans. „Fyrir nokkrum mín-
útum spurðirðu mig, hvort ég hefði komið með
Stellu og Lucy með mér til að leika við þig,
Harry,“ byrjaði hann. „Þú varst pá ekki enn þá
vel vaknaður, og þig hlýtur að hafa verið að
dreyma, að Þú værir enn þá drengur. En nú ertu
vaknaður og verður að hlusta vel á mig sem
snöggvast. Ég kem frá Stellu og Lucy til að
sækja fyrrverandi leikfélaga þeirra og son míns
gamla vinar. Ég vil, að þú komir með mér heim
og dveljist þar eins lengi og þú sjálfur óskar.
Við fréttum, að það væri illa komið fyrir þér,
og okkur fannst, að þú mættir til með að koma
til okkar. Þú gerir það nú, er það ekki, drengur
minn? Viltu gleyma erfðileikunum, sem verið
hafa milli fjölskyldna okkar og koma með mér?“
„Erfiðleikum?" sagði Goree og rak upp stór
augu „Eftir því sem ég veit, hafa aldrei verið
erfiðleikar milli okkar. Við höfum alltaf verið
beztu vinir. En hvernig get ég farið svona með
yður heim, ofursti? . . . drukkinn ræfill og vesæll,
einskis nýtur eyðsluseggur og fjárhættuspi]ari!“
Hann staulaðist af borðinu yfir í armstólinn sinn
og grét stórum krókódílstárum, tárum drykkju-
mannsins, blönduð tárum hins óhamingjusama
manns, sem lítur iðrandi um öxl til þess lífs, sem
hann á að baki sér.
Ofurstinn sat við sinn keip og sagði, að hann
þyrfti á aðstoð Gorees að halda við að flytja
geysimikið magn af viði yfir hátt fjall að fljóti
þar í grennd. Og á næsta andartaki hafði vesalings
maðurinn, sem var yfir sig hamingjusamur að
geta orðið einhverjum að liði, breitt pappirsblað
á borðið og byrjaði hratt, en skjálfhentur, að rissa
upp, hvað hann gæti og mundi gera. Og Coltrane
ofursti brosti ánægjulega.
Ibúarnir í Betel höfðu aldrei verið slegnir jafn-
mikilli undrun og þessa síðdegisstund, þegar þeir
sáu Coltrane og Goree ríða bróðurlega hlið við hlið
í gegnum borgina. Þannig riðu þeir í áttina til
fjalla með glápandi fólk og rykugar göturnar í
Betel að baki sér. Harry hafði þvegið sér og snyrt,
svo að hann leit nú virðulegar út, en sat enn þá
óstöðugur í söðlinum og virtist vera að glíma við
eitthvert erfitt vandamál í huganum. Coltrane
lét hann afskiptalausan og vonaði, að áhrif hress-
andi fjallaloftsins mundu fljótlega koma honum I
jafnvægi.
Þegar þeir höfðu riðið nokkra kílómetra þegj-
andi hlið við hlið, kippti Goree allt í einu i taum-
ana og stöðvaði hest sinn.
„Ég tapaði tvö hundruð dollurum í pókernum
í gærkvöldi," sagði hann. „Hvernig í ósköpunum
hef ég komizt yfir þessa peninga?"
„Vertu ekki að hafa áhyggjur af því,“ svaraði
ofurstinn. „Fjallaloftið mun brátt hressa upp á
\
hOsmceður um »Pnd
S* ^ist oa roon vrn.
:^=V:-e,ni en
cíowne . ;
CIOZONE er þvottoe ^ ^ þyQ
staklega er Það hefur
Or því \ ÞvoUaN[ áhr\< á þvotta-
:a;\eina aðra hluta
vinduna ne ð sem
þvottavélannna ttu[inn verð-
meS' e'U: oaWioUegri en
ur hreinni og
nokkru sinni tym

sr «• • Sr » *\, ’•*
ífí/
cx

FÆST
ALLSTAÐAR

heildsölubiredir: EGGERT KRISTJÁNSSOM & CO. H.F.
VIK A N
33