Vikan - 28.01.1960, Síða 15

hann sér að mér, hló við lágt og sagði: — En
hvað þér eruð óttaslegin á svip. Er það svcma
hættulegt að vera ein með mér?
Þetta var í fyrsta sinni, sem ég heyrði hann
tala í léttum tón. Hánn var ofurlítið rauðari í
andliti en hann átti að sér og svipur hans óræður.
En ég fékk svo óstjórnlegan hjartslátt, að ég kom
ekki upp nokkru orði.
Sem við nú gengum þarna saman í húmi kvölds-
ins. fundum við aftur þá einlægni og hlýju, er
með okkur hafði verið. Ég var honum innilega
bakklát fyrir að snerta ekki við mér þetta kvöld.
Hefði hann gert það. býst ég við, að ég hefði
brostið í ofsagrát. Allan daginn hafði ég barizt
við eigin hugsanir og fann nú, að ég hafði ekki
fulla stjórn á sjálfri mér.
Þegar við skildum, horfði hann lengi á mig.
Nú var hann æði-fölur.
— Var ekki gaman að ganga með mér þrátt
fvrir allt? — spurði hann.
— Jú. hvíslaði ég svo hljótt, að varla heyrðist.
Upo frá þessu lá sterkur leyniþráður milli okk-
ar. Ég þráði stöðugt að hitta hann. Stundum
spurði ég sjálfa mig, hversu lengi þetta ástand
gæti varað, án þess að eitthvað gerðist. En ég
vildi ekki, að neitt gerðist umfram það, sem orðið
var. Ég leiddi hugann að starfi hans og mann-
orði, sem hingað til hafði verið óflekkað. Og
innra með mér fann ég, að fyrir sjálfri mér mátti
fara sem vildi, bara ef hann kæmi óskaddaður
út úr því.
Svo heitt er hægt að elska, ef tilfinningarnar
einar eru látnar ráða. En sú stund átti eftir að
renna upp, er ég gerði mér það ljóst, að hvað
sem öðru liður, getum við látið hugsanirnar ráða
yfir tilfinningunum.
Það var sunnudagskvöld. Pabbi og mamma
voru nýkomin heim úr ferðalagi. Þau höfðu verið
að heimsækja manninn, sem var leynilegur eisk-
hugi systur minnar. Hann átti heima í bæ, sem
var um þriggja stunda ferð heiman að frá okkur.
Þau vissu ekkert um samband þeirra, en faðir
minn og hann voru góðir vinir og sóttu hvor
annan heim við og við. Ég tók eftir þvi, að pabbi
var náfölur, þegar hann kom inn úr dyrunum,
og mamma var í uppnámi. Ég fann, að eitthvað
illt var á seyði. Þar kom að því! Pabbi settist
þyngslalega á bekkinn, og aldrei gleymi ég stun-
unni, sem brauzt fram af vörum hans, um leið
og hann sagði:
— Við komum frá Sörgárd. Það var auma
heimsóknin Við vitum. að þér er kunnugt um
það allt saman.
Svo sagði hann frá því, hvernig konan hans
Sörgárds hefði grátið ofsalega og minnzt á bréf-
in, sem hún hefði fundlð, og svo sennuna, sem
þau hjónin hefðu lent i. Maður hennar bar ekki
á móti neinu, en kannaðist við. að hann væri sem
heillaður af annarri konu. Nú vildi konan taka
börnin og hverfa heim til foreldra sinna. Jafn-
framt þvi krafðist hún skilnaðar og skýrði frá
tilefni þess.
Nóttina eftir gafst mér ekki mikil hvíld. Hin
sorgbitna eiginkona var sí og æ fvrir sjónum
mér. Og ég sá meira. Ég sá aðra eiginkonu,. sem
átti sams konar raunir fyrir höndum. Ástaræv-
intýri svstur minnar hafði bvrjað sem bezta vin-
átta. Nú voru þau, hún og vinur hennar, í þann
veginn að slíta öll bönd og flvtjast til framandi
lands. svo að þau fengju notið þess, sem þau köll-
uðu ást, •—■ ást, er þau sjálf töldu, að ætti sína
einu hliðstæðu I ævintýrinu um Trístan og ísolde.
TTm niðurbrotna konu og grátandi börn mátti
fara sem fara vildi.
Eftir því, sem ég hugsaði meir um betta ástand.
fvlltist ég innilegri viðbióði á því. Þarna bjó
maður í fullkomnu hiúskaparsamlífi við eina
konu og naut þeirra gæða. sem heimili getur veitt.
En það var honum ekki nóg önnur kona varð
að uppfylla þær kröfur, sem fýsnir hans gerðu
til unaðar og nautna. Hvernig gat maðurinn verið
svo miskunnarlaus? Ég hafði ögn kynnzt örvilnun
svstur minnar, þegar hún sá. hve vonlaust. ástand-
ið var. Nú bættist hún og hin konan í hóp hinna
ógæfusömu kvenna, sem létu eigingjarna karl-
menn eyðileggja líf sitt. Geigvænlegt hatur sauð
upp í mér. Mig langaði heinlínis til að láta slika
karla fá að kenna á því.
Þegar birti af degi, hafði ég gert ákvörðun.
sem ég vissi, að ég yrði að nevta allrar orku til
að koma í framkvæmd En hefðu örlögin ekki
komið mér til hjálpar. veit ég ekki enn í dag,
hvernig farið hefði fyrir mér.
Hví á það alltaf svo að vera. að því einlægar
sem manninn langar til að sigra, bví meiri freist-
ingar verða á vegi hans? Upn frá bessu var þvi
likast sem hver samverustnnd með Lyvann yrði
að örfínum þráðum, er vefðust, um mig og drægju
mig til hans. Enn sem komið var. tókst mér að
spyrna á móti því. En ég fann það greinilega,
að brátt yrðu þræðir þessir að sterkum böndum
og ég fangi.
Nú bar það oft við, að við gengum ein saman
á kvöldin. Þá bar svo til einhverju sinni, er áiið-
ið var orðið dags eftir góðgerðasamkomu, að
hann ætlaði að senda burt bil, sem bróðir minn
átti, til þess að við gætum verið tvö ein saman.
Mér varð gramt í geði. Anna, sem alltaf var kunn-
ug almannarómnum, hafði sagt mér, að farið
væri að stinga saman nefjum um þessar ferðir
okkar.
— E'n fólkið treystir bér, bætti hún við. Þau
orð þótti mér vænt um. Mig langaði ekki að gefa
ástæðu til meira umtals. Ég bað því bróður minn
að bíða, þangað til ég væri ferðbúin, svo að við
gætum verið öll í bílnum. Það var þröngt um
okkur og óhjákvæmilegt að sitja undir ein-
hverjum. Lyvann settist fremstur og greip til mín
gegnum opnar dyr bifreiðarinnar.
— Þér, sem eruð svo létt, verðið að sitja hérrva
hjá mér, sagði hann brosandi.
Hann var ekki eins og hann átti að sér í rómn-
um. Augu okkar mættust andartak í daufri skím-
unni, og allt í einu fannst mér blóðið ólga í æðum
mér. Jafnsnemma vissi ég það, að ef hann næði
að þrýsta mér að brjósti sér betta kvöld. gæti
ekkert í veröldinni framar skilið okkur að.
Ég dró að mér höndina og stamaði: — Ég, ég
he'd það sé meira rúm frammi I hjá pabba.
Mér fannst hanga blýlóð við fætur mér bessi
fáu skref, sem ég gekk fram til bílstjórans. Þeg-
ar við komum heim, forðaðist Lvvann að líta á
mig ng yrti ekki á mig, það sem eftir var kvölds-
ins Ég sá. að hann var særður eða reiður. Hann
á*H að gista hjá okkur, og við gengum snemma
til hvílu.'
En hvað það var gott að geta ver'ð í einrúmi,
því að grát.urinn leitaði á mig með vaxandi þunga.
Og hann linaði þrautirnar. Ég stóð upp og gekk
að glugganum.
— Þú, sem ríkir þarna upn', hiálpaðu mér.
hvíslaði ég. — Kenndu mér að velia þinn veg,
og gefðu mér stvrk til að ganga hann
Á bessari stundu brá skvrt fyr'r hugskotssiónir
mínar mynd af öðrum manni. Við höfðum alltaf
þekkzt. en aldrei átt. neitt sameiginlegt. Unp á
s'ðkastið höfðum við orð'ð þess vör, að okkur
kom vel saman og að við áttum mörg sviouð
áhugamál Sem ég nú stóð þarna í myrkrinu.
einmana og ósiálfbjarga. fannst mér sem b.ossi
maður væri bjargvættur minn. Ef ég nú giftist.
honum. yrði ég svo fjarri Lvvann i búsetu, starfi
og stét.t. að við mundum sjaldan Tvttast.
Ég vissi vel. að þetta var að flýja freisting-
arnar. En flóttinn getur verið beim eina leiðin
til undankomu, sem finnur, að hann á við ofur-
efli að etja.
Unn frá bessu rak hver atburðurinn annan.
Eg vildi heizt mega losna við að ýfa bær undir.
En ég verð að gera það til þess. að lesendur
megi skilja. hversu allt fór fram. Þegar Sveinn
bað nún, játaðist ég honum. Eftir bað var hann
svo yfir sig hamingjusamur, að hað deyfði sam-
vizkubit mitt. er stundum gerði bð vart við sig,
yo"na hess að hugurinn var hiá öðrum
Nokkrum vikum eftir að við opinberuðum, sat
ég ein inni við handavinnu. Þá kom Anna. og ég
það undireins, að hún vildi segja mér eitt-
hvað.
— Presturinn kom heim t.il mín í dag, sagði
hún. — Það harst i tal, að bú værir trúlofuð.
Ég sat grafkvrr. Anna leit hlæjandi t.il mín.
— Ég held. að hann hafi hrokkið þó nokkuð við
Hann sagði, að þig mundi iðra þess að fara að
gifta þig.
Það sauð upp í mér þægileg gremja.
— Ég hygg, að hann hafi nú sínar eigin hug-
myndir um það, hvers vegna þú ættir ekki að
Framhald á bls. 33.