Vikan - 11.02.1960, Síða 10

■ ■
■ ■
B ■
■ ■ ■ I
■ ■ ■ I
• • » '
« ■ ■ ■
• ■ ■ •
• ■ ■ B
• ■ ■ •
• ■ ■ B
■ ■ ■ ■
■ ■ ■ ■
•■*■■■
'4 ■ ■ ■
• ■ ■ ■
• ■ ■ ■
• ■ ■ •
I ■ ■ ■
I ■ ■ ■
4 m ■ •
• ■ ■ ■
• ■ ■ ■
' ■ •
■ ■
■ ■
■ ■
■ ■
> ■ ■
> ■ ■
> ■ ■
■ ■ ■ ■
I I ! 1
• • ■ ■
■ ■ ■ ■
• • ■ ■
■ ■ ■ ■
■ • ■ •
■ ■ ■ ■
■ ■ ■ ■
■ B ■ ■
■ ■ ■ ■
■ ■ ■ ■
• ■ ■ ■
■ ■ ■ ■
■ ■ ■ ■
• ■ ■ ■
■ ■ ■ ■
■ ■ ■ ■
■ ■ ■ ■
■ ■ ■ ■
U
trúnaði
Ákafar vimlliviöiir
Veðurfræðingur lá þungt haldinn í
maeaveiki oe lét sækia til sín siiikrasam-
lagslækninn í skyndi. Læknirinn kom
skeiðnndi með úttroðna tösku af tólum
og tilfæringum og byrjaði að rannsaka
sjúklinginn.
— Segið mér, veðurfræðingur góður,
sagði hann, hvernig byrjaði sjúkdómur-
inn, og hvernig hefur hann hagað sér?
— Það var þannig, svaraði veðurfræð-
ingnrinn: Fyrst varð ég var við miklar
vindhviður, vindstig um 12, þrumur og
háv'-ða, svo kom lægð, sem færðist hægt
til landsuðurs eftir kviðnum. og siðast
úrfelli eða því sem næst skýfall, en um
hita- og rakastig er mér ekki kunnugt,
því að þau mælitæki hef ég ekki við
höndina.
N;1|:ifÍKkar
Skólakennari var að yfirheyra nemenð-
ur sfna í náttúrufræði og bað einn þeirra
að telja upp helztu nytjafiska við strend-
ur íslands.
— Þeir eru nú margir og mismunandi
að útliti, svaraði einn nemendanna, t. d.
kryddsíldin, freðýsan, laxinn, og þá held
ég, að telja megi með saltfiskinn, súr-
hvelið, hnísuna og reykta rauðmagann.
Fiílcgrgr
Kaupmaður hafði lengi keypt egg frá Jóni gamla, og höfðu þau
reynzt vel, en svo brá allt í einu út af þessu, og reyndust allmörg
fúlegg á meðal eggjanna. Næst þegar Jón kom með egg í kaup-
staðinn, hafði kaupmaður orð á því við hann, að í síðustu eggja-
sendingu hefðu verið mörg fúlegg, en s'íkt væri vörusvik.
— Já, þetta var ég alltaf smeykur við, sagði Jón, en ég fékk
enga áheyrn hjá henni Sigríði minni. Hún hefur alltaf í seinni
tíð verið að troða súrmjólk og signum fiski í hænsnaskammirnar.
Lclcgrnr sódi
Ríkur og mikilsmetinn gestur úr Reykjavík var kominn í heim-
sókn, og blessuð hjónin vildu gæða honum á öllu þvi bezta, sem
þau áttu til. Húsbónd;nn dró fram viskiflösku o<í glös og bauð
gestinum, en Itann óskaði eftir að fá sódavatn til þess að þvnna
miöðinn með, ef það væri til á heimilinu. Húsmóðirin hél-t nú
það og bað gestinn að vera ofur litið róleffan, meðan hún næði
i sódavatnið. Eftir skamma stund kom hún aftur með fulla könnu
af vatni og hiður nú gest;nn að blanda sér sjúss. Húsbóndinn og
gesturinn blönduðu viskiið i skyndi, en þegar gesturinn hafði
sopið vænan sona, smjattaði liann legni, og á enninu á honum
sáust hrukkur, líkar bylgium á bárujárni.
— Mér finnst ekki góður keimur af sódavatninu, segir gest-
urinn. Það hefur sennilega staðið um stund í könnunni.
— Nei, nci, segir frúin, þetta er alveg nýblandað, en þvotta-
sódinn, sem ég notaði i vatnið, var ekki eins góður og maður á
að venjast
IVolIræði flakkarans
Stjrbjörn, sem var fyrir mörgum árum alþekktir flakk-
ari, hafði farið beiningaför um Bárðarda1. Á Ieiðinni þaðan
mætti hann öðrum húsgangi, sem ætlaði í sömu erindum
inn dalinn. Hann hafði aldrei farið þangað fyrr og spurði
Styrbjörn tíðinta og hvernig fólkið væri. Þá svaraði
Styrbjörn:
— Fólkið er gott, en þú verður að bera þig hörmulega.
NJ ú, þegar veturinn stendur sem
1 ^ hæst, er um leið kominn sá
timi i veitingahússmálum, að sam-
kvæmi og veizlur ýmissa félaga-
samtaka og einnig einstaklinga
fara i liönd. — Þótt skortur á
hótelum og gistihúsum hafi verið
tilfinnanlegur i mörg ár, hefur
furðanlega rætzt úr me8 húsnæði
fyrir hinn mikla fjölda félagasam-
taka og starfshópa, som árlega
halda mannfagnaði sina. Á siðustu
árum hefur rýmkazt mjög mikið
til, með þvi að risið hafa upp stað-
ir, sem geta ásamt daglegri starf-
semi sinni leigt út sali sina til