Vikan - 23.06.1960, Side 21

I næsta blaði hefst
ný, spennandi
framhaldssaga sem
gerist á Islandi
og Irlandi á landnáms-
ðld. Þar er
sagt frá heitum ástum
og grimmum
örlögum.
Sagan er eftir
Davíð Askelsson
og heitir
„Þú verður að deyja“
ráðast aftan að Mick, um leið og það gafst. En
þess var líka að gæta, að Bonito var bæði særður
og eldri og kraftaminni en Mick, og loks var hann
óvopnaður, en Mick með byssuna. Og Mick hafði
byssuna í miði á Karen — það var þess vegna,
að Bonito hikaði; nú skildi Douglas það allt. Það
var hann, Douglas, sem varð að eiga frumkvæðið.
svo Bonito gæfist tækifæri.
Klukkuna vantaði tvær mínútur í tvö ...
Mick tók til máls.
„Þú þarna, sjóliði, vertu ekki að þessu bölvuðu
rangli. Seztu niður," skipaði hann.
Douglas tók sér sæti. Studdi olnbogunum á kné
sér, hafði hendur fyrir andliti en horfði á Mick
milli fingra sér. Þegar stundin kemur, hugsaði
hann, drepur hann okkur með fjórum byssuskot-
um, eða fleiri ef Þess þarf með. Stökkvi ég á
hann núna, er hins vegar ekki víst að honum
fakist að myrða okkur öll En fyrst verð ég að
fá hann til að beina byssunni annað en að Karen,
svo er að reyna hvernig japönsku brögðin duga.
Douglas stóð á fætur. Lét sem ekkert væri og
teygði úr sér. Mick spratt á fætur og beindi
byssuhlaupinu að honum.
„Ég sagði þér að sitja kyrrum," urraði hann.
Og klukkuna vantaði aðeins eina mínútu i tvö.
Lily gaf honum merki um að láta til skarar
skríða. Bonito kreppti sig eins og köttur, sem
býst, til að stökkva. Karen brosti við Douglas. Hann
sá að hún varð að kreppa hnefana, en hins vegar
furðaði hann á því, hve rödd hennar var eðlileg
og róleg, þegar hún mælti:
„Það er einhver að koma ...“
Greindari maður en Mick mundi hafa séð við
brellunni. En hann lét byssuna síga eitt andar-
tak, og það dugði Douglas. Hann stökk á hann,
skothvellur kvað við, Douglas kenndi ekki sárs-
auka, en fann að hægri arm hans þraut mátt.
Hann barði snöggt og hart með jarka vinstri
handar, eins og honum hafði verið kennt, og byss-
an féll úr hendi Micks. Um leið greip Mick hann
hörðu kverkataki. Douglas féll í gólfið, en hafði
Mick niður með sér. Honum tókzt með snöggu
átaki að ná veltu, svo að nú var það Mick, sem
var undir og Douglas tökzt að losa sig úr takinu.
Um leið og hann reis á fætur, greip Mick um
ökla honum og kastaSi honum aftur í gólfið.
Douglas fann svo stingandi sársauka í hægri arm-
inum. þeim, sem máttvana var eftir skotið, að
hann varð að taka á öllu, sem hann átti til svo
að hann félli ekki í ómegin. Um leið og Mick ætlaði
að leggjast ofan á hann, beitti hann því bragði,
sem hann hafði þjálfað til fullnustu í hernum;
keyrði hnéð af afli í kvið honum, en það bar
engan árangur, vöðvar Mivks voru svo sterkir, að
það var eins og hnéskelinn lenti á grjóti. Hann
fann Mick stara á sig nærsýnum augum og það
var eins og þau loguðu, slík var heipt hans. Það
leyndi sér ekki, að hann ætiaði sér að drepa
Douglas. Og enn leitaði hanri taks á kverkum
hans.
Douglas teygði út vinstri hendina eftir byss-
unni. Hann náði taki á skeptinu, neytti sinnar
síðustu orku til að lyfta benni að gagnauga Micks
og þrýsta á gikkinn. Skothvellurinn bergmálaði
í veggjunum og Mick féll dauður og máttvana á
hann ofan.
Klukkan var tvö.
Rödd þularins rauf þögnina: „Frá Will til Micks.
Flugvélinni hefur seinkað. Gerðu ekki neitt fyrr
en ég kem til baka.“
NÆSTA kvöld skein fullur máni á eyjar og haf.
Enn var hátið á torginu. Það leyndi sér ekki, að
aðkomufólkið var nokkuð tekið að þreytast á
þessu sífellda hátiðarhaldi, en hins vegar voru
eyjarskeggjar í fullu fjöri og skemmtu sér kon-
unglega. Ungir sem gamlir þökkuðu kalypsosöngv-
ara úr næstu ey með dynjandi lófataki. Þetta var
feitlaginn, miðaldra maður, sem brosti breitt svo
skein í hvítar tennurnar. Hann var víðkunnur
fyrir list sína, ekki hvað sízt það, að honum var
gefin sú gáfa, að hann gat orkt textana jafnótt
og hann söng, og átti það þá til að skjóta inn i
hendingum, sem miðaðar voru við aðstæður og
vöktu mikla hrifningu og hlátur með áheyrendum.
Bonito stóð hjá Lily yzt í mannþrönginni. Höfuð
hans var reifað og hann var venju fremur hljóður
og stilltur í fasi.
„Hvernig líður Hosmer?“ spurði hún. „Þeir i
fangelsinu vildu ekki leyfa mér að tala við hann.“
„Hann er eitthvað að átta sig á hlutunum,"
svaraði Bonito. „Fyrst í stað var hann ekki við-
mælandi; hló og hló og talaði í sífellu við þennan
náunga, sem hann hafði myrt. En þegar honum
var sagt að frænka hans hefði ekki orðið fyrir
neinu, var eins og hann kæmist til sjálfs sin aftur.
Lögfræðingur hans frá New York er þegar kominn
honum til aðstoðar, og liingað til hefur Hosmer
harðneitað að láta nokkuð uppskátt varðandi þessa
atburði. Hann hefur aðeins farið þess á leit, að
ljósaauglýsing sú, sem hann hafði við Breiðgötu
í New York verði tafarlaust tekin niður. Eg fæ
ekki skilið hvað það kemur þessu við.“
„Vesalings Hosmer." i
„Þér ætlið að halda tryggð við hann? Enda
þótt hann sitji i fangelsi, ákærður fyrir morð
og þátttöku í mannráni — sennilega reynist hann
líka sekur um stórfelld fjársvik áður en lýkur."
„Heldurðu að mér þyki því aðeins vænt um
kunningja mína, að þeir séu ríkir og rati ekki
í nein vandræði?" spurði Lily.
„Hosmer Smith hefur ratað í vandræði, það er
orða sannast. Það getur vel farið svo að hann
verði hengdur; að minnsta kosti má telja víst að
hann verði dæmdur til langrar fengelsisvistar. En
hann hefur verið heppinn að einu leyti — í vali
vina sinna.“
„Hosmer vildi aldrei gera neinum mein. Hann
mundi ekki sitja í fangelsi núna, ef hann hefði
ekki lagt sjálfan sig í hættu til að bjarga vinum
sínum. Hvað heldurðu að verði gert við hann?“
„Þér takið ekkert tillit til okkar, senóra. Þetta
er stórhættulegt fyrir okkur, sem höfum miklar
tekjur af ferðamönnum. Þegar þetta berst út
skiljið þér — afleitt, senóra, afleitt. Hvað dómar-
arnir gera — hvað get ég sagt um það. Ég er
þó heldur vantrúaður á, að hann verði dæmdur
fyrir morð. Það er sannað, að Will Roth var vopn-
aður skammbyssu, þegar hann gekk á fund hans,
og að hann réðist á Hosmer að fyrra bragði. Auk
þess er harla líklegt að Will Roth hafi kafnað
vegna sjúkdóms, sem hann gekk með, frekar en
hitt að Hosmer hafi kyrkt hann til bana. Og hvað
fjársvikin varðar, þá hefur Karen lýst yfir þvi,
að hún muni ekki höfða mál á hendur honum. Og
svo er það með mannránið — svo framarlega
sem Hosmer tekur ekki upp á því að bera þar
vitni gegn sjálfum sér, verður þar harla fátt á
hann sannað, þar sem bæði aðalvitnin, Mick og
Will Roth, eru dauðir.“
Lily létti sýnilega. „Kannski það komi þá ekki
til þess, að ég heimsæki hann í Sing Sing á hverj-
um sunnudegi, þangað til við erum bæði komin á
áttræðisaldurinn.“
„Ég vona ekki, senóra.“
„Verði það, þá er að taka því. Það er ekki nein
skynsemi i þessu lífi, það er það, sem gerir.“
„Fangelsi," sagði Bonito, „ættu eingöngu að
vera fyrir þá, sem ekki hafa lært af reynslunni.
Ég geri ráð fyrir að Hosmer Smith hafi lært a£
reynslunni. Hann er maður ákaflega aðlaðandi,
og vaflaust er hann bæði duglegur maður og hug-
rakkur, þótt hann kunni að vera helzt til metii-
aðargjarn. Væri honum enn gefið tækifæri, er
vísast að hann reyndist heiðarlegur borgari cg
endurgreiddi þá peninga, sem hann hefta-
sólundað.“ Framhald á bls. 28.
‘M
Ám L
VIKAN