Vikan - 30.06.1960, Blaðsíða 21

ir hins rænda borps. Hann kom niður í fjöruna
rétt eftir að bátnum, sem hafði unnustu hans
innanborðs, var ýtt úr vör.
Er Kormlöð sá, hver kominn var, kallaði hún
til hans og bað hann að forða sér. Henni gæti
hann hvort sem væri ekki hjálpað.
Sumir víkinganna vildu leggja að landi á nýj-
an leik og hafa hendur í hári þessa fífldjarfa ung-
mennis, sem stóð í flæðarmálinu, með reidda öxi
og lét bölbænunum rigna yfir þá. En Fróði Har-
aldsson lagðist gegn því. Taldi hann, að hér væri
um hp’'hr-agð Vestmanna að ræða. Mundi vopnað
lið þeirra liggja í launsátri í skógarjaðrinum og
bíða þess, að þeir stigju á land á ný, til þess að
ráðast á þá. En bölbænum Kórmáks svaraði vík-
ingaforinginn með því að hefja Kormlöðu á loft
og svipta náttserknum af hénni, svo að hún blasti
allsnakin við vikingunum, sem ráku upp fagn-
aðaróp og öskruðu frýjuorð til Kórmáks, en
hann stóð enn ráðalaus i flæðarmálinu og gat
ekki annað gert en að munda öxina og formæla.
Hann hafði varla sinnu á að svara, er Kormlöð
kallaði til hans kveðjjiorð og sagðist fyrr skyldu
láta lífið, en að þýðast vikingana. Kórmákur festi
sér í minni svip foringjans og hét því að hann
skyldi ekki þurfa að kemba hærurnar, ef hann
fengi einhverntíma færi á honum, en það var
auðvitað mjög ólíklegt.
Nú lagði einn víkinganna ör á streng og skaut
að Kórmáki og kom skotið í handlegg hans og
stóð í beini. Hann reif þegar í örina og vildi kippa
henni út, en agnúarnir héldu á móti og fékk hann
ekki hnikað henni. Sársaukinn, sem þessu fylgdi,
olli því að hann hné í ómegin og rankaði ekki
við fyrr en þorpsbúar fundu hann í fjörunni. Var
þá komið fram yfir nón og vikingaskipið sást
við sjónhring sigla burtu fullum seglum. Gamli
presturinh lét þegar bera hann i útihús,- sem
sloppið hafði við eld víkinganna, og skar þar
örvaragnúana út úr holdi hans og lagði græðandi
jurtir við sárið. Greri það fljótt, því að Kórmákur
var ungur og hraustbyggður.
Eftir þennan atburð var Kórmákur vart mönn-
um sinnandi. Fyrst í stað vildi hann helzt safna
liði og veita víkingunum eftirför og freista þess
að bjarga unnustu sinni úr höndum þeirra. En
gamli presturinn og aðrir góðir menn fengu kom-
ið honum í skilning um, að slíkt væri óðs manns
æði. Þótt honum tækist að safna liði, sem litlar
líkur voru til, yrði ennþá torveldara að komast
yfir haffært skip. Og þótt skipið fengist, þá vissu
þeir ekkert hvert skyldi leita víkinganna. Heim-
urinn var stór og ekki auðvelt að leita að henni
vesælli ambátt i honum öllum.
Hið viturlegasta, sem Kórmákur gæti gert, væri
að reyna að gleyma Kormlöðu og fá sér aðra konu
og eignast börn og buru. En Kórmákur tók því
fjarri, sagðist aldrei mundu fella ástarhug til ann-
arrar konu og mundi hann syrgja unnustu sína
alla ævi. Réð presturinn honum þá til þess að
leita til klausturs Patreksbræðra og gefa sig
heilögum Patreki á vald. Mundi hann einn vera
fær um að gefa honum sálarfrið sinn til baka.
Það varð úr að Kórmákur Gilsson leitaði á náðir
klaustursins á Fögruvöllum og var tekinn sem
ungbróðir. Dvaldist hann þar um nokkurra ára
skeið, en fékk ekki upptöku, sem fullgildur reglu-
bróðir, því að hann aftók, að gera það heit að
elska óvini sína. Einnig harðneitaði hann, að
biðja fyrir víkingunum, sem námu unnustu hans
á brott og biðja guð að uppljúka augum þeirra
og leiða þá á veg hjálpræðisins. Aö öðru leyti
var ekki hægt að finna að hegðun hans.
Dag einn, er Kórmákur hafði verið fimm ár á
vist með munkunum, kallaði ábótinn hann á
eintal og hóf máls á þessa leið:
— Sonur sæll, þú hefur nú dvalizt hér hjá oss
sem ungbróðir nokkur ár og ekki treyst þér enn
til þess að vinna munkaheitið. Ég hygg, að það
yrði helzt til þess að mýkja hjarta þitt, að þú
gerðist einsetumaður og drægir þig algerlega út.
úr hinum syndum spillta heimi á eyðieyju, eða.
öðrum afskekktum stað. Hvernig lízt þér á það?
Kórmákur svaraði og laut höfði: — Þú veizt.
það, faðir, að ég get ekki gleymt þeirri stund, er
vikingarnir drógu heitmey mina nakta um borð
í skip sitt. Mér svellur jafnan móður, er ég hugsa.
til þeirrar svívirðu, sem þeir hafa án efa gert
henni síðan, hafi hún haldið lífi. Ég get beðið
guð að fyrirgefa þeim, en í hjarta mínu hata ég
þá enn, hvað sem tungan mælir. Ég vil gjarnan
fara að þínum ráðum en bið mig ekki að játa það
með tungunni, sem hjartað neitar.
Ábótinn vikaði við og mælti: — Vesalings villu-
ráfandi sonur. Illt er að geta ekki mýkt hjarta
þitt, en það er ekki á mínu valdi. Slíkt getur
enginn, nema guð og hinn heilagi Patrekur, lofað
sé hans nafn. Einveran gæti kannski auðveldað
guði leiðina að hjarta þínu. Heyr nú tillögu mína:
Svo segir Beda prestur hinn fróði, að í norð-
vestri sé eyland eitt mikið og fagurt, en óbyggt
með öllu. Land þetta nefnist Thúle. Þangað hafa
oftsinnis leitað einsetumenn, og sumir komið aft-
ur og sagt fregnir af landinu. Þar er mjög skógi
Niðurlag í næsta blaði.
Fróði Haraldsson hóf meyna á loft og
ögraði Kórmáki sem stóð ráðþrota í
fjörunni.
VIKAN
21