Vikan - 07.07.1960, Blaðsíða 29

• • «•
Aukið blæfegurð hársins
með hinu undraverða
HEILDVERZLUNIN HEKLA H.F.
Hverfisgötu 103 —- Sími 11275.
VVHITE RAIN fegrandi Shampoo . . . petta
undraverða shampoo, sem gefur hárinu
silkimjúka og blæfagra áferð.
petta ilmríka WHITE RAIN shampoo . . .
gerir hár yðar hæft fyrir eftirlætis hár-
greiðslu yðar.
Petta írábæra WHITE RAIN shampoo
. . . lætur æskublæ hársins njóta sín og
slær töfraljóma á pað.
Hvítt fyrir venjulegt hár —
Blátt fyrir purrt hár —
Bleikt fyrir feitt hár.
WHITE RAIN shampoo-hæfir yðar hári.
Hítiiín er kæfandi. Þarna komast í hæsta
íagi þrír menn fyrir í senn, — auk hins
SvartskeggjaSa, gríska munks með sivala hatt-
inn, sem grafarinnar gætir. Ekki fáum við
að’ tefja mjög lengi þarna inni, . . . þá gefur
lrann okkur í skyn með þreytulegu brosi, að
við verðurtl að bograst út og gefa öðruin
rúm, sem einiiig vilja sjá gröfina. Jafnframt
réttir hann liöndina fram — með lófann upp.
Peninga . . • hér við gröf Jesú . . .
Kristján gamli Richardt, sem ferðaðist til
Landsins lielga á áttræðisaldri, hefur lýst
heimsókn sinni i Grafarkirkjuna á föstudag-
inn langa og hinum hátíðlegu trúaratliöfnum
frammi fyrir dýrlegum ölturum á Golgata, •—
Calvariefjallinu, eins og það er kallað. Kirkj-
an er sém sé byggð utan um hæðina, og
úr forsalnum liggur stigi mikill efst upp á
hana. Þegar þangað kemur, er okkur bent á
umgirta klöpp, þar sem talið er, að krossinn
hafi staðið. Kristján Richardt segir svo:
„í þessu litskrúðuga, ólgandi mannhafi
miðju liefur lítill hópur pílagrima komið sér
fyrir. Hann er frá Abessiniu, Nú nema þeir
f
staðar við altari krossfestingarinnar, en fyrir
þvi þjónar maður með sitt, svart skegg og
hár, sem fellur í lokkum á herðar niður. I
hvert sinn, er nýr hópur játenda kenuir, skipt-
ir haiin um kerti á altarinu. Ekki eru okkur
einu sinni altariskertin sameiginleg.
Abessiníumennirnir reyna ekki að afla sér
álits fólksins með fegurð i söng, það mega
þeir eiga. Þetta var sjóarasöngl, sungið draf-
andi rómi, en inn i það komu annað veifið
einkennileg, dumb kokhljóð. Bæði biskup og
prestar bera há og stromplaga liöfuðföt úr
flóka. Þeir mæla bænir sínar fram hver
upp í annan, veifa reykelsiskerum og stökkva
vigðu vatni. Það er ekki heldur seinna vænna,
því að nú nálgast koptar . . .“
Frá Golgata er gengið niður í grafhvelf-
ingu, sem er tíu metra undir aðalkirkjunni.
Þar segir sagan, að Helena helga liafi fundið
kross Jesú og einnig krossa ræningjanna.
En ef segja skal beran sannleikann, . . .
þá vita menn ekki, hvar Golgata eða gröf
Jesú hefur verið. Engir forleifafundir hafa i
ljós komið, er sanni það.
En eiit vita menn. Það er fuli vissa fyrir
því, hvar musteri Gyðinga hefur staðið. Og
þar, við hinar gömlu musterisrústir, á fjall-
inu Mória, lifir maður sína stærstu stund i
Jerúsalem. Þaðan sjást hin aldurhnignu olífu-
tré á Olíufjallinu, — leifarnar af grasgarð-
inum Getsemane. Hér ris nú Ómarsmoskan,
cn fyrrum stóð hér liið glæsilega musteri
Gyðinga, þar sem Jesús gekk um og kcnndi.
Múrveggurinn að vestanverðu við musteris-
svæðið eru leifar hins gamla guðshúss, leifar
af musteri Salómons, að þvi er sagt er. Það
er hinn frægi grátmúr Gyðinga, sem er þeim
nú lokaður.
Sálin mettast fegurðarkennd, ef staðið er á
tindi Oliufjallsins að kvöldi dags. Til suð-
austurs er að sjá steinrunnið land umhverfis
Dauðahaf, eins og komið sé til iunglsins,
en til vesturáttar eru hvolfþök og turnar
Jerúsalemsborgar, sem ljóma gullnir og grá-
rauðir i skini kvöldsólarinnar.
Ég þori ekki að iita af þessari sjón af ótta
við, að hún liverfi mér eins og hillingar
þær, sem hún likist svo mjög.
VIKAN
29