Vikan


Vikan - 07.07.1960, Blaðsíða 27

Vikan - 07.07.1960, Blaðsíða 27
lliiliiiiiii VOPN 1 AFRIKU TALA VIDUR- NEFNI MAT- REI-ÐIR DR.YKK LAUF SNÆÐI EINS FLEY TÓNN EINK’ STAFUR — STEFNA^ %TLA T A L A 7r JAR£>- EPNI FRER RINDAR r Æ (i Íí, L i K VAR6- A R MYRK kUVL TAIA TALA ♦ A 'X F / N S SAM- HLIÓÐI frIsa EN&IN VARfti/R SOR& 51 MAÐUR STÚLKA INKYRI HLAUPAÍI TÍTT Í HV3I TALA DRYKKUK NAW> JURT FRJb- EFNI TALA Afn.i' VÍOaUR VEIZLU AD&JÖF DÝR TALA VO&AR- M/tURINH BRA&O ÚOTT SAM- rENGING 6ETMA EINS*’ ♦ V 6 i K SPIL TÓNN SÉR- HLJÓOI FESTIR VIÐ LENfiD / 2 N 1 í K NAUT &UE> ENGIN qqs KELTI MEO ENdUM J LEjgt STRAKUR SKÓLI SK.ST. SAM- BAND END- ing f I N i. T 6 n N &UÁ- 5 0 K rm ATHU4A Ff LAA r S D V * SMEKK- UR TALA DRYKK- UR 2*7. VERDLAUKAKROSSGÁIA VIKUNNAR f Vikan veitir eins og kunnugt er verá- laun fyrir rétta ráöningu á krossgát- unni. Alltaf berast margar lausnir. Sá sem vinninginn hefur hlotið fær vero- launin, sem eru: 100 KRÓNUR. I Veittur er þrigg.ia vikna frestur til aö skiia lausnum. Skulu lausnir senáair í pósthólf 149, merkt, „Krossgáta'í. : Margar lausnir bárust á 22. krois- gátu Vikunnar og var dvegið úr rð£t- um ráðningum. ; RANNVEIG AGÚSTSDÓTTIR, Kleppsvegi 48, Reykiavík, hlaut vÉTrölaunin, 100 krónur og má vitia þeirra á ritstiórnarskrifstofu Vikunnar, Skipholti 33. L.ausn á 22. krossgátu er hér að neðan. + + KGKA + LÉS + BÖK+- + + + Ö + AFLI + STCKA + + K0K0KK0+++AKU R-+ + 0S0 NTO NNFERUN-3J:+T LAS + IH+ + EFARNÍRI EK + ARALAG + UHUMAL GAKK + + ÖSR0NAG0S. H + KVOLUSTUNU + U. nku DR I FLOT IN.N + ERI.1IG DAS+ONUGA + ESSUN. A AFTAN + RARA + SÆBÖL S T 0 + N U + R L + F A- G h T í + + T V E N N D Y S + L>+ R A F + + TVF.1R + FEL A G. A R + Brosanai asninn SÖGULOK. Gcgnum rii'u á þakinu sá hann ofur faliega stjörnu. Á hverju einasta kvöldi horfði hann á þessa björtu og skæru stjörnu. En hvað himinn- inn bjó yfir mikilli fegurð bæði nótt sem dag! Stjarnan deplaði sinum skæru augum niður til hans, og allar áhyggjur hans hurfu sem dögg fyrir sólu. Þarna kom hann auga á aðra stjörnu, sem hrosti lika við honum. Angelo fannst augu sín allt f einu vera orðin að tveim stjörnuin. Ilann naut þess lengi að horfa á stjörn- urnar gegnum þakraufina. Ef hann hefði haft gíraffaháls hefði hann stungið honum ut um rifuna og séð allar hinar stjörnurnar iíka. Asna- pabbi og asnamamma sváfu sitt við hvora hlið hans, en hann vakti með stjörnunum. Nóttin var tileinkuð sæid og friði, en morguninn liinum úrilla hónda, sem lamdi hann nauð- ugan af stallinum sinum. Morgn- arnir ásamt böndanum voru i Angelos augum hreinasta plága. Ár leið og það tognaði úr Angelo, en hann var horaður og rytjulegur. Hann bar mörg ör á skrokknum eftir barsmiðar hóndans, en á hálsi hans voru biæðandi sár. Þó brosti liann og gat enn hlegið. Honum fannst lífið jafnvel þess virði aö lifa þvi. Dag einn var bóndinn í sérstak- lega vondu skapi. Hann var grimm-. ari en nokkru sinni fyrr við Angelo* aumingjann og hjo allharkalega með hælunum i nára hans á leiðinni tii kaupstaðarins. Þegar þangað kom keypti hann vagnkerru og spennti Angelo fyrir hana. Síðan fyllti hann hana með geysiþungum sekkjum, svo kerran leit út sem risastórt fjall. Angelo fannst það ná til himins og varð hræddur. Þelta var í fyrsta sinn, sem hann átti að draga kerru, en bóndinn gaf honum engin grið og iamdi hann af stað. Æi, hvað þetta var þungt. Hann linaut á veg- inum, en var barinn á fætur. Að markaðstorginu liggur brött og löng gata. Angelo stynur þungt á leiðinni upp eftir, á miðri leiðinni gefst hann upp og getur ekki meir. Hann fellur á hnén. Bóndinn stekkur af haki og skammast heil kynstur. Hann slær Angelo bylmingshögg í höfuðið með stafi sínum. En Angelo lítur aðeins á hann og úr augum hans má lesa: — „Get ekki, get ekki“. Og hann reynir að brosa. En bóndinn þrifur hálmknippi úr kerrunni, setur hana undir kvið Angelos og kveikir í. Eldurinn blossar upp. Þegar sviðinn og hrun- inn fara að gera vart við sig, gerði Angelo síðustu tilraunina til að risa á fætur. Bóndi minn góður, þetta „dugar ekki. Angelo kemst ekki á 4ætur, hann getur aldrei framar gengið. Með snög'gum nístandi sárs- auka brast hjarta hans. Hann dó fjarri sinu ástfólgna, gamla hest- húsi. Þegar kvöldhúmið færðist yfir, lá Angelo ennþá á götunni. Augu hans voru opin, en það flögruðu ekki lengur flugurnar litlu i augnkrók- unum á honum. Þá komu tvær. skærar stjörnur fram á himinhvolfið. Þær brutu hvor sinn geislann af ljóshafi tunglsins og bjuggu úr þeim börur. Síðan lögðu þær Angelo asna á þær og þöktu hann dúnmjúkum skýja- bólstra. Nú dvelur Angelo liátt á himnum. Hann stendur frammi fyrir tveim stjörnustráðum hliðum og þau opn- ast fyrir honum. Frammi fyrir lion- um liggur bylgjótt og fagurt land. Hér eru engir illir bændur, engin barefli, engar flugur né hrörleg hesthús. Þetta er paradis asnanna. Hér eru heil fjöll af ilmandi heyi, og þúsundir gráleitra asna vappa um. Augu þeirra eru stór og skær og slbrosandi. Og þegar i stað birt- ust liinar slvirku flugur i augnkrók- unum á Angelo. Asnarnir eru mjúkir viðkomu, sem væru feldir þeirra úr siiki, og á bakinu bera þeir hvita vængi. Nú stingur enginn þeirra fótunum þrjózkulega lil jarðar. Þeir fljúga frá einum heystahhanum til annars. Þeim er frjálst að hneggja allan liðlangan daginn. Það dynja engin skammaryrði á þeim, og eng- inn skipar þeim að þegja. Og sjá, þarna kemur Angelo svif- andi á mjúkum skýjabólstra. Hann er óþekkjanlegur. Fætur hans standa upp í loft, þvi liann liggur á hak- inu. Hann er með bústinn maga qg óstýrilátur lokkur hangir yfir enn- ið. Angelo er mjög værðárlegur og heytætlurnar standa sitt hvorum megin úr munnvikum hans. Angcfío líður vel. Niðri á jörðinni liggur bóndfnn órólegur i hvilu sinni, því hann dreymir illa. Hann kastast fram og aftur i rúminu. Hann dreymir að það sé kominn morgunn og að liann sé bundinn við asnastall i útihúsi. Asni nokkur kemur og losar hann úr stallinum, hrindir lionum út úr húsinu, sparkar i hann og sezt upp á hann. Síðan er honum nauðugur einn kostur að þramma til kaupstað- arins, en asninn bítur liann i linakka, nef og cyru og högg liöf- anna eru sár. Hann fellur á hnén og fætur hans sökkva niður í jörð- ina. Og hann sekkur og sekkur, þar til aurleðjan nær honum upp í mitti. Og enn silur asninn á öxlum hans og bitur liann. En jörðin brenmtr undir honum. Bóndinn vaknar með ópi og hull- sveittur. Drykklanga stund vakir liann, en reynir siðan að sofna S ný. Aftur dreymir hann sig vera bundinn í hesthúsinu. En svo kemur Angelo gangandi inn i stallinn til hans, klappar hon- um öllum og strýkur bliðlega, leysir hann og leiðir hann til vatnsbóls- ins. Þar má hann drekka lyst sína. Seinna lyftir Angelo poka á bak hans og svo öðrum. Hann var þung- ur sá siðari. Bóndinn riðar dálitlð og Angelo tekur hann af honum 'og flytur yfir á sitt eigið bak og kin.k- Framhald á bls. 35, VIKAN 27

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.