Vikan - 07.07.1960, Page 27

lliiliiiiiii VOPN 1 AFRIKU TALA VIDUR- NEFNI MAT- REI-ÐIR DR.YKK LAUF SNÆÐI EINS FLEY TÓNN EINK’ STAFUR — STEFNA^
%TLA T A L A 7r
JAR£>- EPNI FRER RINDAR r Æ (i Íí, L i K
VAR6- A R MYRK kUVL TAIA TALA ♦ A 'X F / N S
SAM- HLIÓÐI frIsa EN&IN VARfti/R SOR&
51
MAÐUR STÚLKA INKYRI HLAUPAÍI TÍTT Í HV3I
TALA DRYKKUK
NAW> JURT FRJb- EFNI TALA Afn.i'
VÍOaUR VEIZLU AD&JÖF DÝR TALA
VO&AR- M/tURINH BRA&O ÚOTT
SAM- rENGING 6ETMA EINS*’ ♦ V 6 i K SPIL TÓNN
SÉR- HLJÓOI FESTIR VIÐ LENfiD / 2 N 1 í K
NAUT &UE> ENGIN qqs KELTI
MEO ENdUM J LEjgt STRAKUR SKÓLI SK.ST. SAM- BAND
END- ing f I N i. T 6 n N &UÁ- 5 0 K
rm ATHU4A Ff LAA

r S D V * SMEKK- UR TALA DRYKK- UR

2*7.
VERDLAUKAKROSSGÁIA
VIKUNNAR
f
Vikan veitir eins og kunnugt er verá-
laun fyrir rétta ráöningu á krossgát-
unni. Alltaf berast margar lausnir. Sá
sem vinninginn hefur hlotið fær vero-
launin, sem eru:
100 KRÓNUR. I
Veittur er þrigg.ia vikna frestur til
aö skiia lausnum. Skulu lausnir senáair
í pósthólf 149, merkt, „Krossgáta'í. :
Margar lausnir bárust á 22. krois-
gátu Vikunnar og var dvegið úr rð£t-
um ráðningum. ;
RANNVEIG AGÚSTSDÓTTIR,
Kleppsvegi 48, Reykiavík,
hlaut vÉTrölaunin, 100 krónur og má
vitia þeirra á ritstiórnarskrifstofu
Vikunnar, Skipholti 33.
L.ausn á 22. krossgátu er hér að neðan.
+ + KGKA + LÉS + BÖK+- +
+ + Ö + AFLI + STCKA + +
K0K0KK0+++AKU R-+ +
0S0 NTO NNFERUN-3J:+T
LAS + IH+ + EFARNÍRI
EK + ARALAG + UHUMAL
GAKK + + ÖSR0NAG0S. H
+ KVOLUSTUNU + U. nku
DR I FLOT IN.N + ERI.1IG
DAS+ONUGA + ESSUN. A
AFTAN + RARA + SÆBÖL
S T 0 + N U + R L + F A- G h T í
+ + T V E N N D Y S + L>+ R A F
+ + TVF.1R + FEL A G. A R +
Brosanai asninn
SÖGULOK.
Gcgnum rii'u á þakinu sá hann ofur
faliega stjörnu. Á hverju einasta
kvöldi horfði hann á þessa björtu
og skæru stjörnu. En hvað himinn-
inn bjó yfir mikilli fegurð bæði nótt
sem dag! Stjarnan deplaði sinum
skæru augum niður til hans, og allar
áhyggjur hans hurfu sem dögg fyrir
sólu. Þarna kom hann auga á aðra
stjörnu, sem hrosti lika við honum.
Angelo fannst augu sín allt f einu
vera orðin að tveim stjörnuin. Ilann
naut þess lengi að horfa á stjörn-
urnar gegnum þakraufina. Ef hann
hefði haft gíraffaháls hefði hann
stungið honum ut um rifuna og séð
allar hinar stjörnurnar iíka. Asna-
pabbi og asnamamma sváfu sitt við
hvora hlið hans, en hann vakti með
stjörnunum. Nóttin var tileinkuð
sæid og friði, en morguninn liinum
úrilla hónda, sem lamdi hann nauð-
ugan af stallinum sinum. Morgn-
arnir ásamt böndanum voru i
Angelos augum hreinasta plága.
Ár leið og það tognaði úr Angelo,
en hann var horaður og rytjulegur.
Hann bar mörg ör á skrokknum eftir
barsmiðar hóndans, en á hálsi hans
voru biæðandi sár. Þó brosti liann
og gat enn hlegið. Honum fannst
lífið jafnvel þess virði aö lifa þvi.
Dag einn var bóndinn í sérstak-
lega vondu skapi. Hann var grimm-.
ari en nokkru sinni fyrr við Angelo*
aumingjann og hjo allharkalega
með hælunum i nára hans á leiðinni
tii kaupstaðarins. Þegar þangað kom
keypti hann vagnkerru og spennti
Angelo fyrir hana. Síðan fyllti hann
hana með geysiþungum sekkjum, svo
kerran leit út sem risastórt fjall.
Angelo fannst það ná til himins og
varð hræddur. Þelta var í fyrsta
sinn, sem hann átti að draga kerru,
en bóndinn gaf honum engin grið
og iamdi hann af stað. Æi, hvað
þetta var þungt. Hann linaut á veg-
inum, en var barinn á fætur.
Að markaðstorginu liggur brött
og löng gata. Angelo stynur þungt
á leiðinni upp eftir, á miðri leiðinni
gefst hann upp og getur ekki meir.
Hann fellur á hnén.
Bóndinn stekkur af haki og
skammast heil kynstur. Hann slær
Angelo bylmingshögg í höfuðið með
stafi sínum. En Angelo lítur aðeins
á hann og úr augum hans má lesa:
— „Get ekki, get ekki“. Og hann
reynir að brosa.
En bóndinn þrifur hálmknippi úr
kerrunni, setur hana undir kvið
Angelos og kveikir í. Eldurinn
blossar upp. Þegar sviðinn og hrun-
inn fara að gera vart við sig, gerði
Angelo síðustu tilraunina til að risa
á fætur. Bóndi minn góður, þetta
„dugar ekki. Angelo kemst ekki á
4ætur, hann getur aldrei framar
gengið. Með snög'gum nístandi sárs-
auka brast hjarta hans. Hann dó
fjarri sinu ástfólgna, gamla hest-
húsi.
Þegar kvöldhúmið færðist yfir, lá
Angelo ennþá á götunni. Augu hans
voru opin, en það flögruðu ekki
lengur flugurnar litlu i augnkrók-
unum á honum.
Þá komu tvær. skærar stjörnur
fram á himinhvolfið. Þær brutu
hvor sinn geislann af ljóshafi
tunglsins og bjuggu úr þeim börur.
Síðan lögðu þær Angelo asna á þær
og þöktu hann dúnmjúkum skýja-
bólstra.
Nú dvelur Angelo liátt á himnum.
Hann stendur frammi fyrir tveim
stjörnustráðum hliðum og þau opn-
ast fyrir honum. Frammi fyrir lion-
um liggur bylgjótt og fagurt land.
Hér eru engir illir bændur, engin
barefli, engar flugur né hrörleg
hesthús. Þetta er paradis asnanna.
Hér eru heil fjöll af ilmandi heyi,
og þúsundir gráleitra asna vappa
um. Augu þeirra eru stór og skær
og slbrosandi. Og þegar i stað birt-
ust liinar slvirku flugur i augnkrók-
unum á Angelo. Asnarnir eru mjúkir
viðkomu, sem væru feldir þeirra úr
siiki, og á bakinu bera þeir hvita
vængi. Nú stingur enginn þeirra
fótunum þrjózkulega lil jarðar. Þeir
fljúga frá einum heystahhanum til
annars. Þeim er frjálst að hneggja
allan liðlangan daginn. Það dynja
engin skammaryrði á þeim, og eng-
inn skipar þeim að þegja.
Og sjá, þarna kemur Angelo svif-
andi á mjúkum skýjabólstra. Hann
er óþekkjanlegur. Fætur hans standa
upp í loft, þvi liann liggur á hak-
inu. Hann er með bústinn maga qg
óstýrilátur lokkur hangir yfir enn-
ið. Angelo er mjög værðárlegur og
heytætlurnar standa sitt hvorum
megin úr munnvikum hans. Angcfío
líður vel.
Niðri á jörðinni liggur bóndfnn
órólegur i hvilu sinni, því hann
dreymir illa. Hann kastast fram og
aftur i rúminu. Hann dreymir að
það sé kominn morgunn og að liann
sé bundinn við asnastall i útihúsi.
Asni nokkur kemur og losar hann
úr stallinum, hrindir lionum út úr
húsinu, sparkar i hann og sezt upp
á hann. Síðan er honum nauðugur
einn kostur að þramma til kaupstað-
arins, en asninn bítur liann i
linakka, nef og cyru og högg liöf-
anna eru sár. Hann fellur á hnén
og fætur hans sökkva niður í jörð-
ina. Og hann sekkur og sekkur, þar
til aurleðjan nær honum upp í mitti.
Og enn silur asninn á öxlum hans
og bitur liann. En jörðin brenmtr
undir honum.
Bóndinn vaknar með ópi og hull-
sveittur. Drykklanga stund vakir
liann, en reynir siðan að sofna S
ný. Aftur dreymir hann sig vera
bundinn í hesthúsinu.
En svo kemur Angelo gangandi
inn i stallinn til hans, klappar hon-
um öllum og strýkur bliðlega, leysir
hann og leiðir hann til vatnsbóls-
ins. Þar má hann drekka lyst sína.
Seinna lyftir Angelo poka á bak
hans og svo öðrum. Hann var þung-
ur sá siðari. Bóndinn riðar dálitlð
og Angelo tekur hann af honum 'og
flytur yfir á sitt eigið bak og kin.k-
Framhald á bls. 35,
VIKAN
27