Vikan - 07.07.1960, Blaðsíða 33

KARLMENNSKA
Framhald af bls. 7.
að sæll sé hver kvenmaður, sem aldrei
sefur nema i hæsta lagi tvær nætur
hjá sama karlmanni . . . Þú ættir bara
að vita, hvernig mér líður í hausnum.
Er nokkuð eftir af viskíinu?
-—■ Er ekki slatti á flöskunni á borð-
inu þarna hjá þér? Og glasið þitt .. .
— Skítt með það. Ætli maður láti
sig ekki hafa það að drekka af stút.
Þú hefur breitt ofan á mig. Þakka
þér fyrir.
— Þú lást útglennt framan í öllum.
— Skyldi þeim hafa verið of gott
að líta upp eftir lærunum á mér . ..
Að þú skyldir ekki krossleggja á mér
hendurnar. Heyrðu, er allur þessi
skarkali i hausnum á mér — eða
hvað?
— Það er jarðýta í gangi hérna
fyrir utan — að lagfæra lóðina.
— Hvað er klukkan?
— Hálfellefu. Viltu kaffi ... ?
— Nei, nei -—• í öllum guðanna bæn-
um. En ef þú ættir svefntöflur og ég
mætti sofa hérna dálitla stund ...
— Ég á þær. Og Þér er velkomið
að sofa eins lengi og þig lystir.
— Þakka þér fyrir ... Nei, ég fæ
mér bara sjúss með henni. Æ, hvers
vegna er maður alltaf að þessum
andskota, ■—• og hvað væri þó lífið
án þess ...
— Er þetta þá allt og sumt, sem
þú ætlast til af lífinu?
— Ætlast til af lífinu? Herra minn
trúr ... Það eina, sem ég ætlast til
af því, er það, að það ætlist ekki til
neins af mér. Var þetta ekki gáfulega
sagt af manneskju, sem er að sálast
úr timburmönnum og hefúr þar að
auki gleypt tvær svefntöflur?
— Tvær ...
— Já, ég er orðin vön þeim, þetta
er allt í lagi. Á hvað ertu alltaf að
horfa þarna út um gluggann? Jarð-
ýtuna ... ?
— Já, jarðýtuna.
— Og er það hún, sem gerir þig
svona þenkjandi?
— Kannski .. .
— Jæja, ég er að sofna . . . Það
eina, sem ég ætlast til af lífinu ...
er það ... að ég fái að sofna . .. eins
og steinn ...
VI.
■— Hvað getur dvalið drenginn
hann Einsa, Helgi minn? Klukkan
langt gengin í eitt, og hann kemur
ekki í matinn. Nei, nei, hann er ekki
neins staðar hjá jarðýtunni, -—• eins
og ég sé ekki búin að gæta út um
gluggann. Hann hlýtur að hafa
skroppið eitthvað frá. Kannski, að
eitthvað hafi nú bilað eða brotnað
í ófreskjunni ... Og ekki gréti ég
það. Ég er nú ekki betur innrætt en
þetta, Helgi minn. Ef hann hefði
keypt sér snotran bíl, þá hefði
kannski verið einhver von, og kem
ég að því enn. Já, veit ég Það, að þær
eru ekki allar upp á marga fiskana
nú til dags, en kona er þó alltaf kona,
og er það ekki einmitt karlmannsins
rétta eðli, Þó svo að einhverjir van-
kantar ... Æ, hvað getur tafið bless-
aðan drenginn, Helgi minn . ..
VII.
— Berserkurinn minn .. . E’isku
berserkurinn minn. Má ég kalla þig
það?
— Ef þú vilt.
— Um hvað ertu að hugsa, ber-
serkurinn minn ... ?
— Ég hugsa aldrei neitt.
— Nú ertu að skrökva. Maður
kemst ekki hjá því að hugsa, jafnvel
ekki, þótt maður feginn vilji. Líður
þér vel?
— Já.
— Þér líður kannski ailtaf vel?
—- Veit það ekki. Jú, þegar ég er
að ryðja um mold og grjóti með jarð-
ýtunni.
— Þú þarft ekki neinnar jarðýtu
við, elsku berserkurinn minn. Þú get-
Framhald á næstu síðu.
þá æftuð þjer að afhuga að það er auðveldara nú en áður að
velja mafinn. Hinar Ijúffengu Honigs vörur eru á boðslólnum í
næstu búð. T.d. Honigs Júlienna súpa í pökkum, súpufeningar,
sem gera má úr einn hinn Ijúffengasfa drykk á svipstundu. —
Makkarónur og búðingsmjöl. — Allf fyrsja ilokks vörur.
Ef þ)er eruðfarin að hugsa
fyrir sumarferðalaginu
FORD-station
Framhald af bls. 9.
honuin í slóru.ii sveig eftir nýslegnu túninu. Þeg-
ar maðurinn kom að blettinum gekk hann út á
túnið og stefndi á orfið. Það var langt síðan h-ann
hafði slegið. Hann tók löng skref í nýslegnu tún-
inu og ljáin þvældist fyrir fótunum á honum og
lúddi við skóna. Þegar hann kom að orfinu, beygði
hann sig niður, tók með hægri hendi um efri
endann og rétti sig upp.
„Rrrr,“ sagði hundurinn fyrir aftan hann, -—■
honum var hætt að lítast á blikuna.
Manninum varð hverft við, og honum varð litið
á hundinn, þar sem hann stóð óvinveittur og illi-
legur. Hann sleppti orfinu. Þetta var gamalt orf,
og það brakaði í efri hælnum, þegar hann skall
I jörðina. Þetta var ekki hans orf, hann átti ekk-
ert í þessu orfi, ekkert í þessum bæ, ekkert
i þessu landi. Þetta var ekki hans hundur. Binu
sinni átti hann orf í þessu túni, einu sinni átti
hann þennan bæ, þetta land, og þá var þessi
hundur ekki til, heldur annar hundur, hundurinn
hans. Sú var tiðin, að hann hafði ætlað að gera
mikið fyrir þennan stað, byggja fallegt hús í
staðinn fyrir gamla bæinn, stóra hlöðu, fjós og
fjárhús. Þá ætlaði Palli litli í Seli að verða Páll
stórbóndi í Seli. Hvað var þetta hundsspott að
flækjast hérna?
„Svei þér,“ sagði maðurinn.
„Rrrr,“ sagði hundurinn.
Manninum leið ekki vel. Hann var ekki hræddur
við hundinn, — sei, sei, nei, hann var ekki hrædd-
ur við hunda, en hann var svo óttalega einn. Þetta
var eins og martröð, og hann langaði til að vakna,
vakna og verða lítill drengur, sem hefur sofnað
úti á túni, og það slær að honum, þegar hann
vaknar. Hvað var hann að flækjast hér í annarra
manna túni, stela ljáförum úr annars manns
erfiði ?
Maðurinn leit niður fyrir sig á orfið. Síðan gekk
hann nokkur stefnulaus skref áfram, stakk hönd-
unum djúpt í buxnavasana og leit í kringum sig.
Hann hafði langað til að koma hingað, þar sem
hver steinn bar sitt nafn, hver þúfa hafði sitt
gildi. Oft hafði hann séð þetta fyrir sér á undan-
förnum árum, og nú var það allt breytt. Fjöllin
voru ekki lengur há, steinarnir ekki stórir. Hann
hafði farið héðan, svikið þetta land, nú var hann
kominn aftur, og þetta land hafði svikið hann.
Maðurinn varð vonsvikinn, gramur, vondur. Hann
sneri sér að hundinum.
„Farðu," sagði hann.
Hundurinn lagði niður rófuna, en fór hvergi,
hann stóð þarna lúpulegur og þrjózkur og horfði
á manninn. Honum geðjaðist ekki að benzínlykt.
Maðurinn tók stefnuna beint á bílinn yfir óslægj-
una, og blautur punturinn náði honum í mitt læri.
Hingað hafði hann komið með söknuð í hjarta,
aftur sneri hann votur í fætur, og það var i honum
hrollur. Fjandinn hafi það, hér var ekkert fyrir
hann.
Nú fyrst skildi hann þrjózku foreldra sinna við
að flytjast til hans í bæinn. Þau höfðu heldur
viljað hokra hér siðustu árin — meðal vanda-
lausra, tvær útslitnar manneskjur með loppnar
hendur af erfiði. Hann hafði heldur aldrei lagt
hart að þeim. Hann leit á sínar eigin hendur, hvítar
og mjúkar með lipra fingur. Peningaputtar, og
hann greikkaði sporið.
Þegar hann kom að hliðinu, reif hann það upp
og grýtti því frá sér, og þarna stóð bíllinn gulur
og svartur, með krómaða lista, — dollaraglott.
„Djöfullinn,” sagði maðurinn og sparkaði af al-
efli í frambrettið. Óhreint skófarið stakk greini-
lega í stúf við gljábónað lakkið. Maðurinn gekk
tvö skref aftur á bak og starði á farið. Hvað var
þetta, var hann orðinn vitlaus, sparka í bílinn?
Hann tók upp hvítan vasaklút og þurrkaði óhrein-
indin vandlega af brettinu, en eftir sat örlítil, dökk
rispa i ljósu lakkinu.
Hann strauk með fingurgómi yfir rispuna og
gretti sig. Þetta yrði hann að láta gera við strax
í fyrramálið. Heppni, að hann skyldi hafa geymt
afganginn af lakkinu. Þá braut hann klútinn
vandlega saman, lét óhreinindin snúa inn og stakk
honum í brjóstvasann. Svo settist hann inn í bíl-
inn, tvískellti hurðinni, setti bílinn í gang og bakk-
aði út af götunni til að snúa við.
„Rrrr,“ korraði i hundinum. þar sem hann lá
fram á lappir sinar á hlaðinu og horfði húlfluktum
augum á bilinn. Ford Station ‘59, svörtum og gul-
um, með örlitla rispu á vinstra frambretti, var
ekið á fleygiferð niður dalinn. -fc
ce-nei.
VIK A N
33