Vikan - 21.07.1960, Blaðsíða 7

MÁSAG A
Guy de Maupassaut:
að getur einliver komið,“ taut-
aði hann.
„O, þá fleygjum við þessu út um
gluggann.“
Hinum mégin við götuna var
þvottahús. Fjórar ungar stúlkur i
hvítum kyrtlum stóðu þar og sléttu
eða struku flikur með heitum strok-
járnum. Einn góðan veðurdag kom
fimmta stúlkan. Hún var með stóra
körfu fulla af þvotti. Hún nam
staðar eitt augnablik úti fyrir dyr-
um þvottahússins til þess að kasta
mæðinni. Þá kom hún auga á
herra Piquedent og mig i gluggan-
um. Hún brosti til okkar, og Piquc-
dent varð hrifinn og brosti til
stúlkunnar.
„Vesalings litla stúlkan,“ sagði
hann. „Hún hefur erfiða vinnu.“
Daginn eftir, en þá sátum við aft-
ur við gluggann, gekk sama unga
stúlkan fram lijá. Þá veifaði hún
og kallaði til okkar:
„Góðan daginn, stúdentar.“
„Ég fleygði vindlingi niður til
stúlkunnar. Og smám saman jókst
luinningsskapurinn milli okkar.
Við horfðum oft á þvottastúlkurn-
ar og geðjaðist vel að þeim.
Það var skringilegt að sjá við-
brögð Piquedents, er stúlkurnar
sendu okkur fingrakossa að gamni
sinu. Hann hafði skemmtun af
þessu, en áleit það tæplega samboð-
ið stöðu sinni. Honum þótti það
ckki samboðið kennara að daðra.
Dag nokkurn kom mér nokkuð
skrítið í hug. Ég sagði við kenn-
arann:
„Á ég að segja yður dálitla sögu,
herra Piquedent. í dag hitti ég litlu
vinkonuna okkar, þessa með þvotta-
körfuna. Ég talaði við hana og
komst að þvi, — ég er viss um að
það er rétt með farið -— að liún
er ofurlitið ástfangin af yður.“
Ég sá að Piquedent varð mikið
um þetta. „O, hún hendir einungis
gaman að mér. Það kemur ekki til
rnála að svona ung stúlka vcrði ást-
fangin af manni á mínum aldri,“
sagði hann.
„Hvi ekki það?“ spurði ég. „Þér
eruð glæsilegur maður á góðum
aldri.“
En er ég sá að latinukennarinn
tók þetla alvarlega, sleppti ég öllu
gamni þennan dag.
Næstu daga minntist ég á það,
að ég liefði hitt stúlkuna og talað
við hana um hann. Að lokum trúði
bann því fullkomlega er ég sagði:
Ég veitti þvi athygli, að liann starði
ástföngnum auguin á stúlkuna, er
hún gekk fram hjá.
Morgun einn hitti ég stúlkuna
og talaði við hana eins og við
hefðum verið kunnug í mörg ár.
„Góðan daginn. Góðan daginn,
unga mær. Hvernig líður yður.
Viljið þér vindling?“
Nei, þakka yður fyrir. Ekki hér
á götunni.“
„Þér getið reykt hann er þér
komið heim.“
„Já, jú — ég þakka Ég þigg
hann.“
„Vitið þér að kennarinn minn
er ástfanginn af yður?“ spurði ég.
Hún brast í hlátur. „Þetta er
bull,“ sagði luin.
„Nei, mælti ég, hann talar um
yður á hverjum degi. Ég er viss
um að hann vill giftast yður.“
Iíún varð alvarleg.
„Ég trúi þessu ekki,“ sagði luin.
Er ég kom heim til lierra
Piquedent, mælti ég: „Nú verðið
þér að skrifa henni. Hún er
alveg vitlaus i yður.“
Það fór svo að latinukennarinn
skrifaði bréf, sem ég tók að mér
að skila. Þetta var skringilegt ástar-
bréf. En það hafði mikil áhrif á
stúlkuna, er hún fékk það.
„Almáttugur,” sagði lnin. „En
hve fallega hann skrifar. Það er
engum vafa undlr orpið, að hann
er ágætismaður. Haldið þér að
hann vilji giftast mér?“
Ég svaraði hiklaust: „Það getið
þér reitt yður á.“
Ég skemmti mér ágætlega. Ég var
cinungis átján ára. Mér kom ekki
til hugar, hvað af þessu gamni gæti
leitt.
Daginn eftir liittumst við öll þrjú
í veitingahúsi i skógarjaðrinum.
Þetta mót hafði verið ákveðið
fyrir fram. Þegar ég og herra
Piquedent fórum út úr vagninum
var stúlkan komin. Hún stóð og
beið. Hún var vel lniin og mjög
sakleysisleg. Stúlkan var fríð
sýnum.
Við borðuðum miðdegisverð og
vorum glöð. Þar til komið var að
eftirmatnum hafði ekki eitt orð
verið sagt um ást. En skyndilega
sagði hinn ágæti latinukennari
minn:
„Hinn ungi nemandi minn hefur
ef til vill — ö — sagt yður eitthvað
um mig — öh — i stuttu máli, ung-
frú, álítið þér, að þér gætuð liugsað
yður — öh ■—“
Monsilur horfði örvæntingarfull-
ur í kring um sig. Þetta reyndist
honum erfitt.
Framhald á bls. 28.
VIKAN
7