Vikan - 21.07.1960, Blaðsíða 28

Eiit riBin eða tiö
Framhald af bls. 15.
— Kannski mér finnist þetta
ágætt, þegar tímar líöa. MaÖur
þarf að venjast öllu. Einn góðan
veðurdag get ég ef til viil ekki
skilið, hvernig ég fór að þvi
að sofa hjá þér, elskan mín.
Gordon létti, en þó fannst honum
einhver tónn bak við orð hennar,
sem minntu hann á hættumerki.
Það var skammt liðið á nóttu,
þegar Gordon vaknaði. Nóttin var
koldimm og myrkrið var þungt
og' heitt. Gordon færði sig til í
rúminu og leitaði eftir mjúkri
öxl og ilmandi hári. Hann var
vanur að grúfa sig í það og þá
sofnaði hann fljótt aftur. í stað-
inn rakst liann á rúmstokkinn
og þá rann upp fyrir honum,
Ferðist
09 flytjið
vörur
yðar með
„FOSSUNUM“
hvernig málum var háttað. Hann
gat þó alltaf teygt sig. Það var
nú lúxus, sem hingað til var ó-
þekktur á því heimili. En honum
var kalt. Hann vafði sig inn i
sængina og reyndi að sofna, en
gat það ekki.
Hann sá að klukkuna vantaði
kortér i þrjú Hann mundi eftir
því, að Bitta litla átti að fá pel-
ann klukkan tvö. Þau skiptust á
um að vakna til hennar og hann
mundi ekki betur en að það væri
lians nótt í nótt. um leið og hann
gekk út í eldhúsið, beygði hann
sig yfir Láru eins og til þess að
vita, hvort hún andaði. Jú, jú hún
andaði, auðvitað andaði hún. Þegar
hann var búinn að velgja mjólkina
pg ætlaði að fara að finna pel-
ann, komst liann að raun um, að
Lára hafði vaknað á réttum tima
og gefið barninu. Kannski hafði
hún þá ekki verið farin að sofa
eftir allt saman. Aumingja Lára.
Hún átti nú sizt skilið, að illa færi
um liana.
HJ. Hpoféliig Islands
Sími 19460. — Símnefni: EIMSKIP.
28
Þegar Lára var að hella upp á Það varð mikill uppsteytur i
könnuna á sunnudagsmorguninn, skólanum, er menn fréttu um ferða-
heyrði liún sér til mikillar undr- lag okkar til veitingahússins. Herra
unar, að saumavélin var í gangi Piquedent var sagt upp stöðunni.
inni í svefnherberginu. Hún stóð Skólastjórinn, sem var afar siða-
kyrr og hlustaði um stund, en gekk vandur, vildi ekki hafa þennan
síðan á hljóðið. Innan við dyrnar „léttúðuga“ mann fyrir kennara.
sá hún mjög óvenjulega sjón. Gor- Faðir minn var sama sinnis. Hann
(ion sat við saumavélina og ieit lét mig hætta að fá einkatima í la-
ekki upp. tinu hjá herra Piqudent.
— Ég liélt, að þú værir að lesa Það liðu tvö ár þar til mér varð
blöðin, sagði Lára. ljóst, hvernig þetta ástarævintýn
— Ég er að sauma lökin saman, hafði farið. Ég hafði verið burtu úr
sagði Gordon og ljómaði af áhuga. bænum, lesið lögfræði og lokið
— Nú, hversvegna það? . fyrrihlutaprófi i þeirri grein. Þá
-—■ Ég er alveg að verða búinn, koin ég í heimsókn til fæðingar-
ég batt rúmfæturna saman með bæjar míns.
stálvir. Það ætti að duga. Ég held Er ég fór fyrir hornið við Rue de
að það sé ekki minnsta rifa á milii.
Viltu hjálpa inér að sauma saman
vattteppið?
— Já, já, ég skal gera það, en
viltu ekki drekka kaffið.
— Því miður, þetta þolir ekki
bið. Þegar ég hef tekið ákvörðun,
verður fram k væmdin að fylgja
þegar í stað. og saman með teppið
nú. ★
Latína og: ást
Framhald af bls. 7.
Hann hélt áfram rnáli sínu: „Á-
lítið þér að yður geti tekizt að
vera ofurlítið ástfangin af mér?“
„Þér eruð afar sætur“, sagði
liún og brosti.
Að augnabliki liðnu mælti liún:
Er það ætlun yðar að giftast
mér? Annað er ekki um að ræða af
minni hálfu.“
Herra Piquedent varð orð-
laus. Hann rétti henni hönd sína og
horfði bænaraugum á hana.
Þannig trúlofuðust þau þvotta-
stúlkan og latínukennarinn minn.
Það var mér að kcnna. Ég hafði
komið þeim saman.
Að liðinni skammri þögn sagði
hann:
„Ég á tuttugu þúsund franka, er
ég hef safnað með þvi að vera
sparsamur .“
Með sigurhreim í röddinni mælti
hún: Þá getum við sett verzlun á
stofn.“
Herra Piquedent hreyfði sig ó-
Jiolinmóður.
„Hvaða verzlun ætti það að
vera?“ spurði hann.
„Ég kann ekkert nema latínu. Á
öðru lief ég ekkert vit.“
Stúlkan sat og hugsaði. Ég gat
gert mér i hugarlund, að hún hefði
margar uppástungur fram að bera.
Skyndilega varð hún lirifin. Hún
hafði fundið lausnina. Hún mælti:
„Við kaupum kryddjurtaverzlun.
Hún þarf ekki að vera mjög stór.
Það mun ganga vel.“
Herra Piquedent mótmælti.
,,Já — en' — góða litla vinkona,
ég er ekki fær um að verða krydd-
jurtasali. Fólk hér í bænum þekkir
mig. Þetta gengur ekki. Ég kann
ekkert annað en latinu.“
Hún rétti honum glas með víni
svo hann þagnaði.
Það var gott veður um kvöldið er
við ókum heim. Þau liéldu hvort
utan um annað og kysstust í sífellu.
Það sá ég þótt dimmt væri í vagn-
inum.
Serpent kom ég auga á litla verzlun,
sem ég liafði ekki áður séð.
„Kryddvöruverzlun Piquedents,“
stóð á stóru auglýsingaspjaldi. Ég
fór inn i verzlunina.
Um leið og ég kom inn hafði
Piquedent lokið við að afgreiða
viðskiptavin, og kom þegar til min.
„Já, það eruð þér, kæri ungi
vinur,“ mælti hann. „Það er gaman
að sjá yður aftur.“
Sæt, feit, smávaxin frú kom úr
afturhluta búðarinnar og bauð mig
hjartanlega velkominn.
Ég þekkti hana tæplega aftur.
„Hvernig gengur það?“ spurði
ég.
„Ágætlega," svaraði Piquedent.
Hann var að vega púðursykur. „1
fyrra græddum við fimmtíu þúsund
franka.“
„Hvernig gengur með latinuna?“
„Latínuna,“ sagði liann fyrirlitlega
„Latína! Með henni er ekki liægt að
sjá fyrir konu og börnum.“
Jóh. Sch. þýddi 6. 11. 1959.
PEDERSEN
Framhald af bls. 9.
Svona ferðalag fer ég eklci aftur
á næstunni — að minnsta kosti
ekki næstu vilcurnar. 317 staðir
á tíu dögum, það er ekki létt
verk, herra grósseri ....
— Slepptuð þér engum stað?
— Ég kom við á lwerjum ein-
asta. Og ekki egddi ég miklu.
Hér er kvittun frá eina staðnum,
þar sem ég gaf mér tíma til að
fá mér eitthvað að borða ...
ein brauðsneið og eitt spælegg.
En ég er hræddur um, að mér
mundi ekki taltast að gera þetta
aftur ...
Jostedal grósseri klappaði
Pedersen farandsala á öxlina.
— Jæja, yður tókst þetta nú
samt — og nú förum við út og
fáum okkur ærlega máltíð, sem
þér eigið svo sannarlega skilið.
— Kannski fáum við okkur einn
eða tvo sjússa með — og þá
komizt þér áreiðanlega í samt
lag aftur, Pedersen minn góður.
En segið mér annars strax....
hvernig gekk gður að ná i pant-
anir — fenguð þér margar?
— Pantanir, hregtti farand-
salinn út úr sér. — Þér hljótið
að sjá það sjálfur, maður, að
með þessum hraða var ekki
nokkur einasti timi til að taka
niður pantanirl
VIKAN