Vikan - 08.09.1960, Blaðsíða 3

• Sérvitringar og músík
• Þeir sem sigruðu 1930
• Leiðimdaatvik á þjóðvegi
MEIRI DANSMÚSIKK!
Stokkseyri, 15. ágúst, 1960.
Póstur sæll.
Ég skil lireint ekkert í því fólki — eða öllu
heldur þeim sérvitringum — sem alltaf eru aS
álasa útvarpinu fyrir „þessa eilífu músikk“,
eins og komist er að orði. Ég segi fyrir mig, að
ég mundi gjarna vilja að útvarpað væri dans-
lögum allan daginn. Þegar Reykjavikurútvarpinu
lýkur um hálffimm leytið, stilli ég samstundis
á Keflavikurstöðina, Kanann. Svona er ég „spitt“
i adnslögin. Mér finnst að öll Iieimilisstörf verði
mér auðveldari, þegar danslög eru í útvarpinu.
Ég ráðlegg eindregið öllum þeim, sem eru mót-
fallnir slíkri músikk, að loka viðtækinu, en
vera ekki að ergja sig að ástæðulausu.
Ein söngelsk.
Þá hefur maður það svart á hvítu að söng-
elskt fólk geti líka hrifist af danslögunum,
og það er í sjálfu sér allmerkilegur fróðleik-
ur. En svo drepur sú söngelska á annað at-
riði, sem er eðlilega umdeilt — að loka fyrir
útvarpið, sé maður óánægður nieð það, og
vera svo ánægður með það á eftir. Þeir munu
teljandi, sem tekzt það síðarnefnda, og það
eru ástæður fyrir því. Við skulum setja dæmið
þaning upp, að maður kaupi blað við alldýru
verði, líki það ekki að öllu leyti, en fái það
svar við gagnrýni sinni, að þá skuli maður
ekki vera að hafa fyrir því að lesa það. Hitt
er svo ekki nema eðlilegt, að ekki falli öllum
hið sama, og jafneðlilegt að hver um sig
vilji fá sem mest af því, sem honum fellur
bezt en sem minnst af hinu. Þess vegna hlýt-
ur starfsemi útvarpsinsr alltaf að vera um-
deild, og sé hún það ekki, kemur það ein-
göngu af sinnuleysi hlustenda.
NÝSTÁRLEG ÍÞRÓTTASÝNING.
Kæra Vika.
Beztu þakikr fyrir allt gott. Þú hefur, eins
og reyndar öll blöð önnur, gert dálitlar gælur
við íþróttamenn, enda mun það vel liðið, bæði
af sjálfum þeim lesendum. Nú langar mig að
biðja þig um að koma á framfæri nppástungu
að nýstárlegri íþróttasýningu, sem áreiðanlega
mundi vekja mikla athygli, en yrði um leið hin
fróðlegasta. Hún væri sem sagt þannig, að
stefnt væri til þátttöku öllum þeim sem sigruðu
í íþróttum á opinberum mótum fyrir til dæmis
þrjátíu árum, og enn eru á lífi, og þeir látnir
sýna hvað þeir gætu nú og hvernig þeir bæru
aldurinn. Með því móti fengist sannreynt hið
raunverulega gildi íþróttanna fyrir hreysti
manna, heilbrigði og heilsusamlegt líferni, en
til þess að mark væri á takandi, yrði að sjálf-
sögðu að ná til allra, sem voru í nefndum hópi,
og gera grein fyrir ásigkomulagi þeirra, sem
einhverra orsaka vegna gætu ekki mætt til leiks.
Hvernig lizt þér á þetta?
Virðingarfyllst.
Roskinn áhorfandi.
Mér lízt vel á það í alla staði. Raunar er ég
ekki alveg viss urn tilgang hins roskna áhorf-
anda með þessari uppástungu, en ég get sagt
honum það, að ég þekki nokkra gamla íþrótta-
menn, sem bera sig eins og kempur og eru
enn, margir hverjir, íþróttamenn í orðsins
fyllsta skilningi. Það væri að sjálfsögðu
girnilegt til fróðleiks að efna til slíkrar
íþróttasýningar — en mundi það ekki gera
sama gagn, að einhver stofnun eða einstakl-
ingur tæki sér fram um að safna efni til
skýrslugerðar um gamla íþróttamenn? Það
hefur verið gert erlendis og árangurinn þótt
hinn merkilegasti.
ÓKURTEISI BÍLSTJÓRA Á VEGUM ÚTI.
Kæri póstur.
Öðruhvoru er minnst á það í blöðum að sumir
bilstjórar eigi það til að haga sér ókurteislega
á vegum úti, og nú ætla ég að segja þér frá einu
dæmi um það, sem ég ætla að vona að sé ein-
stakt. Við vorum á ferðalagi úti á landi eftir
svo þröngum vegi, að ekki var liægt að komast
fram úr nema á stöku stað. Á undan okkur ók
bfll, fullur af ungu fólki. Ég veit ekki hvers
vegna það tók upp á því að fara að stríða okkur
með því að aka mjög liægt þar, sem vegurinn
var þröngur, en herða á svo að við slyppum
ekki fram úr, þar sem bann var breiðari. Þess
á milli sendi það okkur svo tóninn. Og til þess
að kóróna allt saman, nam það allt í einu stað-
ar, stökk úr bílnum og upp i brekkur, þar sem
þa ðsat góða stund og sendi okkur tóninn þaðan,
á milli þess sem það gerði sér ýmislegt til gam-
ans. Sem betur fer, kom okkur þessi töf ekki
svo bagalega að mein væri að, en ekki hafði
þetta unga fólk hugmynd um það ...
Virðingarfyllst.
G. Hannesson.
Við bréf þetta er engu bætandi, en rétt að
birta það með tilliti til þess að ökumönnum,
ungum sem gömlum, sé það ábending um að
láta slíkt ekki henda sig. Hvernig skyldi þetta
unga fólk hafa borið það, ef það hefði verið
í bílnum fyrir aftan, en sá sem á undan ók,
hefði hagað sér eins og það?
ÖLVUN OG SKRÍLSLÆTI Á OPIN-
BERUM TJALDSTÖÐUM.
Kæra Vika.
Mikið hefur að undanförnu verið rætt um
ölvun og skrílslæti á opinberuin tjaldstöðum,
bæði á Þórsmörk og við Laugarvatn, sér í lagi
úm verzlunarmannahclgina, sem — ef marka
má — er orðin votasta helgi sumarsins. Það er
þó helzt unga fólkið, sem talað er um í því sam-
bandi, en það mun ekki réttmætt, ég veit það
sjálf, vegna þess að ég var einmitt þessa helgi
á öðrum þessara staða, og sá það með minum
eigin augum að þeir fullorðnu voru ekki betri,
það bar bara minna á þeim vegna þess að þeir
voru i minnihluta. En ég held að þessi skrif
gangi í öfuga átt. Það á að reyna venja fólk af
þessu hátterni, sem er öllum til skaða og skamm-
ar, og beita til þess ráðum á staðnum, nöldur
og skammir eftir á hafa bara gagnstæð áhrif
við það, sem til er ætlast. Sennilega væri bezt
að hafa nokkra bila við hendina, og flytja það
fólk skilyrðislaust og umsvifalaust í bæinn, sem
ekki kann hóf drykkju sinni og er öðrum til
ama. Væri það gert nokkrum sinnum, hugsa ég
að það sama fólk hugsaði sig um tvisvar, áður
en það filjaði upp á sliku næst.
Virðingarfyllst.
Tjaldfreyja.
Þessari uppástungu er komið á framfæri, og
má vel vera, að hún gefist vel, ef til fram-
kvæmda kemur. Annars virðast þessar „opin-
beru tjaldstaðir“, sem bréfritarinn kallar svo,
víðar ætla að verða vandamál en hér á landi.
Danir eru til dæmis í standandi vandræðum
út af ölvun og allskonar ólifnaði í „sumar-
tjaldbúðum“ þar í landi, og það svo, að sum
blöð þar í landi bera fram þá kröfu að þeim
verði lokað, þar sem þeir séu þjóðinni til
skammar. Og sammála er ég bréfritara um
það, að nöldur og skammir eftir á geti haft
neikvæða þýðingu, sér í lagi ef skömmunum
er einkum beint að einhverjum vissum ald-
ursflokki, sem ef til vill er ekki öðrum sekari
í rauninni um annað en það, að hafa verið
í meirihluta á staðnum. Þegar allt kemur til
alls, er það oftast fullorðna fólkið, sem mótar
framkomu og hegðun þeirra yngri, beinlínis
eða óbeinlínis.
Ólifnaður i tjaldbúðum
Komdu aS borSa, Jón minn.
— Jæja, ýá, svo þetta er gleði-
maðurinn Karl Jónsson, sem kom
syngjandi heim klukkan fjögur i
nétt!
— Má ég kynna — balletstjarn-
an Tsjebokaretswetsja.
— Ertu nærri búinn að baða
hundinn?
VIKAN
3