Vikan - 08.09.1960, Side 14

Lög eyðimerkurmnar
Framhald af næstu síðu.
kom einhver á móti þeim. Það var Uk.
,,Krákufótur,“ hrópaði hann úr fjarlægð og
notaði nafn það, er Crawford gekk undir
hjá Eskimóunum. ..Hvítur maður kominn
að hitta Krákufót."
Crawford stirðnaði upp. Jæja, nú var
komið að þvi. Óttinn læstist um hann. Hann
gaut augunum til Kikogarks og spurði Uk:
„Hversu margir?"
„E'inn. Einn hvítur Indíánaforingi." Sam-
stundis varð Crawford Ijóst, að hann mátti
ekki hitta manninn þarna á staðnum. Það
var eitthvað milli þeirra, sem varð að gera
út um einslega. „Segðu honum, að ég vilji
hitta hann við vökina á vatninu," sagði
hann við Uk.
Uk leit áhyggjufullur á vin sinn. Hann
langaði svo til að hjálpa honum. „Hvíti
maðurinn hafa riffil," sagði hann.
Crawford kinkaði kolli þegjandi. Hann
varð þess var, að Kikogark horfði á hann
og lyfti rifflinum sínum, — hann var að
bjóða aðstoð sina. En Crawford hristi höf-
uðið. Hann gekk að vökinni og beið.
Stuttu síðar sá hann skugga manns nálg-
ast eftir snjónum. Maðurinn kom nær.
Crawford starði á hann — sá stórt, ókunn-
ugt, andlit, varir, sem voru herptar saman
eins og af óþægindum, augu, sem voru hörð
og varkár, og riffilinn, sem beint var niður
í snjóinn í áttina til Crawfords.
Crawford fannst hann vera tómur eins
og grafhvelfing. Maðurinn nam staðar i
tuttugu skrefa fjarlægð. „Crawford —.“
Hann glotti hæðnislega, eins og hann væri
ekkert sérstaklega ánægður með þetta hlut-
verk sitt. „Það er lögreglan, — það vitið
þér vel.“
Crawford anzaði ekki.
..Eg er kominn til að sækja yður, félagi."
Crawford þagði enn. Hann leit á riffilinn.
Honum var beint niður að snjónum. Lðg-
reglumaðurinn hafði tekið af sér annan
hanzkann. Að Iokum sagði Crawford: „Fyrir
hvað á að taka mig fastan?"
Lögreglumaðurinn andvarpaði. Hann var
ungur. en leit út fyrir að hafa reynt sitt
af hverju. „Á ég að lesa það hátt fyrir yður,
svo að yður gefist tími til að spenna gikk-
inn?“ Hann brosti aftur hæðnislega. „Þér
hafið drepið mann. félagi. Hann hét Ike ■—
eða eitthvað svoleiðis, held ég.“
Crawford brá. Ike Harland. Það fór að
rofa til I heila hans. Hann varð að fá meiri
tima til að hugsa, . . . tíma, . . . hann varð
að reyna að vinna tíma.
„Hvað tafði yður svo lengi ?“ spurði hann.
„Snúið yður við, Crawford, og upp með
hendur.“
Hann fékk hræðilegan höfuðverk. Guð
minn góður, hvað stoðaði þetta. Hann reyndi
að slappa af. Verkurinn hvarf, en honúm
fannst eins og hulu væri svipt frá minni
hans. Lögreglumaðurinn beindi rifflinum
að honum. „Heyrið þér það? Snúið yður
við.“
Minni hans skýrðist meir og meir, og hann
fann til ótta. „Hann myrti konuna mína
og son minn,“ sagði hann snöggt.
„Nú skulum við leggja af stað, Crawford.
Þér skuluð seg.ia mér þetta allt á leiðinni,
ef yður sýnist.“
„Hann myrti þau,“ endurtók Crawford
og barðist við hugsunina um það. „En það
kemur yður auðvitað ekkert við.“
„Og í staðinn myrtuð þér hann," svaraði
lögreglumaðurinn rólega og nálgaðist hægt.
„Menn eins og þér reka sig alltaf á! Þeir
greiða sína skatta, en notfæra sér ekki lög-
in, er þeir hafa Þörf fyrir þau. Verið ekki
með neinn kjánaskap! Snúið yður við, hægt
og rólega!"
Þessi hrædda hjörð, hugsaði Crawford.
Hún átti þarna við einhvers staðar . .. en
hann sagði ekkert. Hann var alls ekki viss
um, að hann vildi vita neitt frekar. Og ef
til vill vegna þess, að hann vildi ekki muna
neitt, stóð honum skyndilega bærinn skýrt
fyrir hugskotssjónum, baðaður í síðdegis-
sólinni ... Hvíta reykjarsúlu lagði upp úr
reykháfinum, og perutréð stóð í blóma. Það
var bær Harlands. Nei, bærinn hans!
Harland hafði selt honum hann. Já, það var
alveg satt.
Lögreglumaðurinn var kominn þétt upp
að honum, og Crawford hörfaði aftur á bak.
„Standið þér kyrr!“
„Verið ekki að grípa fram í fyrir mér.
Mér er illt í höfðinu. Ég verð að reyna að
henda reiður á þessu. Hann seldi mér jörð-
ina. Hann ... það var eitthvað í sambandi
við hrædda hjörð ... eitthvað með óða naut-
gripi ... Konan mín og sonur reyndu að
stöðva Þá.“
Og skyndilega rann upp ljós fyrir honum:
„Lánardrottnar Harlands! Þeir voru að
ræna bæinn ... Þeir sögðu, að þeir hefðu
ekkert vitað um söluna. Já, það var rétt.
Og þegar við reyndum að stöðva nautgrip-
ina, voru kona mín og sonur troðin undir!"
Lögreglumaðurinn stóð kyrr. — „Það var
hræðilegt!" sagði hann. „Eí\ mér virðist þó,
að lánardrottnarnir hafi haft rétt til þess.“
„Lánardrottnarnir voru aðeins Harland
undir öðru nafni ... En það var fleira,
fleira ... Ég get ekki gert mér fyllilega
grein fyrir þessu . . .“
„Ef þér getið fært sönnur á, að Harland
hafi verið með í þessu, þá getið þér ef til vill
fengið yður sýknaðan."
„Jæja,“ Crawford leit hæðnislega á hann.
„Og ef systir mín væri drengur, þá væri hún
bróðir minn — ekki satt ? Þið þessir náungar
eruð varla komnir aí pela enn þá,“ sagði
hann hvasst. „Lög eru lög. Og í þeim er
hvorki skilningur né miskunnsemi. Þau eru
aðeins bók, og ef Það, sem maður segir,
kemur ekki heim við það, sem hún segir,
hefði manni verið nær að haida sér saman!"
Lögreglumaðurinn var nú þrjá eða fjóra
metra frá Crawford. Augnaráð hans var
kait og alvarlegt. „Ef þetta væri satt, hefði
ég ekki tekið þetta að mér, félagi. E'n hvað
gerðist, eftir að nautgripirnir urðu óöir?
Hvað gerðuð þér?“
Crawford horfði stöðugt niður í snjóinn
og lyfti höfðinu án þess að líta upp. „Ég
skaut hann,“ sagði hann svo lágt, að það
heyrðist varla. Hann talaði án þess að hugsa,
og orðin virtust sjálfsögð og eðlileg: „Ég
fór heim á bæinn hans. Hann sat þar á
tröppunum. Ég gekk fast að honum og skaut
hann i magann. Hann rak upp öskur.“
Það varð löng þögn. Lögreglumaðurinn
horfði hugsandi á hann.
„Já, einmitt það,“ sagði hann að lokum.
„Þetta getur orðið nógu eríitt, ef þetta er
satt," bætti hann við. „En hvað snertir lög-
in, þá hafið þér ekki gert hið rétta með Því
að flýja. Þau eru alls ekki eins vitlaus og
þér haldið. Þér fáið áreiðanlega tækifæri til
að verja mál yðar.“ Hann rétti úr sér. „En
ég átti sem sagt aðeins að sækja yður.“
Hann lyfti ekki rifflinum.
Crawford leit í augu hans í fyrsta sinn.
,,Ég fer alls ekki með yður!“ sagði hann.
„Ég vil ekki íara í rafmagnsstóiinn fyrir
Harlands sök.“
Lögreglumaðurinn yppti öxlum. „Uins og
þér viljið, félagi! En ég vildi helzt ekki
þurfa að gera það.“
„Eruð þér neyddur til þess?“
„Já, — hvað annað? Þetta er mitt starf?“
Crawford kinkaði hægt kolli. Það voru
ekki hans líkar, sem maður lét það bitna á.
Þeir gerðu aðeins skyldu sína. En þeir, sem
maður vildi gjarna láta það bitna á, í Þá
náði maður ekki. Þeir sáu sjálfir um, að svo
væri. Óréttlætið í Þessu var óþolandi. Þetta
var eins og loftið. Maður gat sparkað í það,
en það flutti sig bara með fætinum. Hann
renndi huganum til skambyssunnar eitt
andartak, en hann bægði hugsuninni frá
sér. Eitt skipti var nóg! Hann var enginn
skammbyssubófi. Hann var aðeins maður,
sem vildi vinna og vera í friði. En bezt af
öllu fannst honum samt að reykja. Ósjálf-
rátt stakk hann hendinni inn undir úlpuna
eftir pipunni sinni.
Lögreglumaðurinn hafði oft komizt í
hann krappan fyrr. Hann skildi þessa hreyf-
ingu aðeins á einn veg. Hann lyfti rifflinum
og skaut.
Kúlan hitti hægra handarbak Crawfords.
Fætur hans voru fastir í snjónum, svo að
hann missti jafnvægið og datt um snjóvegg-
inn, sem hann og Uk höfðu hlaðið til varn-
ar fyrir storminum, er þeir voru að dorga
í vökinni. Lögreglumaðurinn sparkaði þrúg-
unum af sér og kastaði sér á eftir Crawford
í þann mund, er Crawford stakkst á höfuðið
ofan í vökin.
Andartak leið, áður en lögreglumaðurinn
komst á fætur og náði svo góðu taki á
Crawford, að hann gat dregið hann upp úr
vökinni.
„Eruð þér vitlaus?" hrópaði hann. „Ég
ætti að mola á yður hausinn."
„Sleppið mér! Látið mig drukkna!" stundi
Crawford.
Framii. á bls. 26.
Pönnukökur
og terta
MAZARÍNTERTA.
100 g smjör eða smjörl., 40 g flórsykur, 1
eggjarauða, 2 bittermöndlur, 120 g hveiti.
Fylling: 75 g möndlur, 60 g smjör eða smjörl.,
100 g sykur, 2 egg og 2 soðnar, marðar
kartöflur.
Hnoðið deigið, og látið það kólna. Malið möndl-
urnai. Svo er fyllingin: Hrærið fyrst smjör og
';'*ísykur. Setjið eggjarauðurnar í, möndlurnar og
yggkartöflurnar og allra síðast þeyttar eggjahvít-
urnar. Fletjið deigið út, og setjið það í hringform.
Ilellið fyllingunni í, og bakið tertuna i 50—60
mín. Við 200° hita. Breiðið þunnt lag af glassúr
(flórsykur og vatn) yfir tertuna, þegar hún kóln-
ar, og skreytið hana með ávöxtum.
SÆNSKAR P ÖNNUKÖKUR.
FÍNAR, ÞUNNAR PÖNNUKÖKUR.
1% dl hveiti, 1 msk. sykur, 3 dl þunnur rjómi
eða mjólk, 1 egg, 1 dl bróðið smjörlíki, ögn
af salti.
Blandið saraan hveiti og sykri. Þeytið egg og
mjólk. Blandið öllu saman. Saltið og setjið
smjörlíkið út í. Látið standa um stund. Bakið
pönnukökurnar á ósmurðri pönnu, og hafið þær
næfurþunnar. Staflið þeim á disk, og látiö hann
standa ofan á skaftpotti með sjóðandi vatni í, —
þá haldast Þær vel heitar áfram. Þær verða enn
betri, ef sett er örlítið af koníaki á Þær, um leið
og þær eru bornar á borð.
PÖNNUKAKA f OFNI.
2 egg, 8 dl mjólk, 4 dl hveiti, % tsk. salt, 1
stór matsk. smjörlíki.
Þeytið egg og mjólk, og bætið hveiti og salti
í. Brúnið smjörlíkið á pönnu. Hellið deiginu á
pönnuna, og stingið henni inn í meðalheitan ofn,
og bakið i 45 mín. Framreiðið beikon-sneiðar með,
og kakan dugir handa 4—5 manns.
LUMMUR — KLATTAR.
2 stór egg, 7% dl mjólk, 3 dl hveiti, % tsk.
salt, 2 msk. bráðið smjörlíki.
Blandið saman eggjum, mjólk og salti. Setjið
hveitið í, óg hrærið vel í á meðan, til þess að
soffan verði jöfn og glansandi. Setjið smjörlíkið
í síðast. Bakið klattana á báðum hliðum, og legg-
ið Bá á volgt fat. Framreiðið með sultu og sykri.
KEISARAPÖNNUKAKA.
4 eggjarauður, 3 msk. sykur, 4 msk. hveiti,
% tsk. salt, % 1 mjólk, 4 eggjahvítur og 1 dl
bráðið smjörlíki.
Þeytið hvíturnar og sykurinn. Bætið í hveiti
og salti. Stífþeytið eggjahvíturnar. Smyrjið
kringlótt alúmínform, og hellið mjólkinni í það
og látið formið yfir eld þannig, að mjólkin hitni
að suðumarki. Blandið saman eggjahrærunni og
beyttu eggjahvítunum, og hrærið því öllu saman
við mjólkina. Hellið bráðna smjörinu síðast í.
Bakist í 30 mín. við meðalhita. Framreiðið kök-
una í forminu, meðan hún er enn þá volg, ásamt
sultu og sykri.
KRYDDPÖNNUKÖKUR.
5 dl hveiti, 1 tsk. salt, 3 dl mjólk, 3 msk.
brætt smjörl., 2 þeytt egg, 4—5 beikon-sneiðar,
1 msk. hökkuð persilja og annað krydd eftir
smekk.
Blandið saman hveiti og salti. Bætið mjólkinni
í, og Þeytið. Bætið í eggjum og smjörlíki. Bakið
þunnar pönnukökur. Skerið beikonið í smábita.
Kryddið það, setjið ögn á hverja köku, og rúllið
þeim upp. Framreiðið þær heitar með bræddu
smjöri.