Vikan - 08.09.1960, Blaðsíða 34

ahnarra, ekkert annað en óvenjnlega for*
vitni og ráðríki, sem fólk ætti að reyna að
berjast á móti, en ekki láta ná tökum á sér,
þvf að mörgum hefur orðið hált á því.
Beztu kveðjur. Aldís.
Kæra Aldís.
Ég veit að þú hefur áður fengið bréf viðvikj-
andi þvi sama og ég ætla að tala um við þig.
Það er þetta stóra vandamál okkar húsmæðr-
anna, sem sé hirðuleysi, kæruleysi, jafnvel leti
lieimilisfólksins yfirleitt. Hlutum er stráð tvist
og bast, allt rifið og tætt, en enginn hlutur sett-
ur á sinn stað. Ég er ósköp venjuleg kona sem
langar til að hafa þokkalegt í kringum mig, en
það er ekki unnt á mínu heimili nema þvi að-
eins að ég sé alltaf reiðubúin að taka til eftir
fólkið. Aðallega eru það dætur mínar tvær upp-
komnar sem gera mér gramt í geði. Ef ég bregð
Framhald á bls. 35.
Mannæturisinn
Framhald ai bls. 5.
Það var ómögulegt að komast lengra á hest-
baki, og ég lét því fylgdarmann minn frá
þorpinu, gamlan eyjarskeggja, sem var kunn-
ugur á þessum slóðum, gæta hests míns og
hélt sjálfur áfram fótgangandi. Ég tróð mér í
gegnum skógargróðurinn, sem varð þéttari
með hverju skrefi, og langar, sívalar greinar
vöfðust um handleggi mina og fætur. Blöð, eins
hvöss og óþjál og stálbroddar, rifu upp skinn-
ið en létu kjötið eftir flugunum, sem sveimuðu
í kringum mig eða á mér. Skyrtan rifnaði í
ræmur, og allskonar ksorkvikindi og blóðsugur
lentu á bakinu á mér, og brátt blæddi úr öllum
likama minum. Vinur minn hafði haft rétt fyrir
sér, — þetta var enginn hægðarleikur.
Þegar ég hafði komjzt dálítið áleiðis, þannig
að ég hafði útsýni yfir dalinn, snarstanzaði
ég allt í einu. Ég hafði komið auga á hreyf-
ingu í kjarrinu fyrir handan, svo létta, að það
hafði einnig getað verið vindstroka. En þegar
ég horfði gengum kíkinn, sá ég tvær verur
skríða áfram í frumskóginum. í þessari fjar-
lægð gat ég ekki séð, hvort þetta voru menn
eða konur eða bara eyjarskeggjar á villisvina-
veiðum eða að safna brenni, Veittu þeir mér
kannski eftirför? Voru þetta ef til vill morð-
ingjar Timaus? Síðasta hugsunin fékk mig til
að hlaupa áfram.
En allt í einu datt ég. Fæturnir svifu í lausu
lofti, og ég hékk á trjágrein yfir djúpri gjá.
Ég hafði misstigið mig á klettasyllu og undir-
staða hennar látið undan. Nakið bjargið gnæfði
við himin rétt fyrir aftan mig. Meðan ég hékk
þarna milli heims og helju, fannst mér ég heyra
djöfullegan hlátur, eða var það ég, sem hafði
kallað á hjálp? Blóðið storknaði í æðum mín-
um, ég reyndi að ná andanum, og hver einasti
vöðvi i likama minum var uppgefinn. En smátt
og smátt reyndi ég að klífa trjágreinina að
fjallshliðinni, og grcinin hélt til allra hamingju,
svo að ég hafði aftur fast land undir fótum.
Óhugnanleg nótt innan um beinagrindur. ■
Ég fleygði mér niður á raka jörðina og
reyndi að hvila mig. Léttur vindblær barst
frá mannætudalnum og bar með sér lykt af
úldnu vatni og rotnuðum trjám.
Það var þá, sem ég heyrði kvist bresta. Mér
var veitt eftirför. Skelfingin greip mig. Ég
þaut eins og blindur maður niður i gegnum
frumskóginn með aðeins eina hugsun í huga:
að komast burt frá óvini, sem ég hafði ekki
einu sinni séð, aðeins skynjað. Ég hljóp i gegn-
um þyrnirunna, rispaði mig á blöðum og stein-
um, datt, stóð á fætur aftur og þaut áfram án
þess að stanza. Öðru hverju varð ég að nema
staðar, og skelfingu lostinn reyndi ég að rifa
burt hinn langa og seiga frumskógagróður,
sem vafði sig um allan likama minn. Og þá
heyrði ég þennan döfullega hlátur aftur.
Að þessu sianí var það ekki ímyatdun. Ég
54
þeyttist áfram, en rak tána í trjástubb, svo
ég datt fram yfir mig og fann, að höfuðið
lenti á steini. Það var eins og eldingu hefði
lostið niður í höfuðið á mér, hver einasta taug
sagði til sin, en mér tókst að standa á fætur
aftur. Eins og ■ drukkinn maður slagaði ég
áfram, og blóðið rann úr enninu og niður um
hökuna.
Ég var kominn á botn mannætudalsins. Til
beggja hliða voru stórar steinhellur, sem aug-
sýnilega höfðu verið fórnarstallar mannæt-
anna. Alls staðar i kring voru gryfjur, þar sem
mannæturnar höfðu liklega grafið hina dauðu
— eða það, sem eftir var af þeim. Upp úr
einni gryfjunni gægðist glottandi hauskúpa.
Smám saman sá ég, að ég hafði ekkert tæki-
færi til að sleppa. Kraftar mínir voru á þrot-
um, og ég var svo þreyttur, að ég stóð ekki
lengur á fótunum. Ég litaðist örvæntingarfull-
ur um eftir felustað um nóttina, svo að ég hefði
eitthvert tækifæri til þess að sleppa undan
þessum hræðilega og ósýnilega óvini. Og ég
fann stað! Ég skreið inn í einn af þessum
gömlu steinofnum, ruddi burt beinaúrgangi,
ryki og óhreinindum og skreið inn. Innst inni
datt ég svo kylliflatur niður, og allt varð svart.
Þegar ég vaknaði aftur, var nótt. Hitabeltis-
stormur hvein fyrir utan felustað minn. Jörð-
in hristist í þrumugnýnum, og glampinn frá
eldingunum lýsti upp hið skuggalega nætur-
skjól mitt með hræðilegu, skerandi ljósi. Það
var eins og hauskúpurnar ljómuðu af gleði i
hvert skipti, sem elding þaut gegnum nætur-
myrkrið.
Ég skreið að opinu og leit út. Litil á hafði
myndazt eftir dalbotninum, og um leið og ný
elding glampaði á næturhimninum, sá ég hann!
Hann hafði tekið sér stöðu við hautré, sneri
baki að mér og stóð þarna eins og tákn hinna
miklu veðurhamfara. Vatnið seytlaði úr þykku
hári hans, og þéttur likaminn, sem aðeins var
hulinn af einu lendaklæði, gljáði í regninu.
Hann sneri sér hægt við, eins og hann héldi,
að sér væri veitt eftirtekt. Ég hrökk til baka
og greip eftir steini, sem ég gæti varið mig
með. Ég lieyrði skvampið undan stórum fótum
lians í vatninu, og hljóðið nálgaðist. Ég hélt
niðri i mér andanum. Þá kom ein þruman
enn, ég lieyrði lijarta mitt slá og gægðist var-
lega út. Næsta elding lýsti upp allan dalinn,
risinn var horfinn. Eg dró andann léttara og
var regninu innilega þakklátur fyrir að hafa
máð út fótspor mín.
Hundarnir drápu manriæturisann.
Strax eftir sólaruppkomu skreið ég út úr
þessum óhugnanlega felustað. Storminn hafði
lægt. Ég gekk að trénu, sem ég hafði séð risann
standa við, en regn og leðja höfðu máð út
fótspor hans.
Þegar ég var hálfnaður niður i dalinn, hitti
ég tvo menn frá Pamuka-þorpi, sem voru að
safna eldivið. Þeir æptu upp yfir sig, þegar
þeir sáu mig koma i ljós á milli runnanna,
blóðugan og illa til reika. Hvernig stendur á
því, að þú ert hér? spurðu þeir. Þegar ég
sagði þeim það, kinkuðu þeir kolli. Þeir höfðu
heyrt um hið hræðilega morð.
Það er illur andi, sem étur fólk í þessum dal,
sögðu þeir. Það var þessi illi andi ,sem drap
Timau og fór með hann i burtu. Og fyrir ekki
löngu höfðu tvær innlendar konur komið til
þorpsins, héldu þeir áfram, og Iokkað burt
með sér tvo menn. Siðan hafði enginn séð þá.
Og enginn vissi, hverjar konurnar voru.
Timau hafði þá ekki verið eina fórnarlambið.
Ég hvíldi mig meðal vina i Pamuka-þorpi
í þrjá daga, og sár mín gréru fljótlega. Daginn
áður en ég ætlaði aftur til Taa 0 Hae með
kano meðfram eynni, kom hvítur kaupmaður
til mín, Alf Larsen að nafni. Ég sagði honum
frá þvi, sem fyrir mig hafði komið.
Það er eitthvað gruggugt uppi i þessum dal,
sagði hann. Ég trúi ekki á allt þetta andatal.
Þetta er eitthvað ótrúlega einkennilegt.
Ég brosti dauflega og sagði: Það er að
minnsta kosti einkennilegt, að hundar eyjar-
skeggja sækjast eftir að fara þangað. Ég hef
heyrt þá spangóla þar. Eftir því sem, ég hezt
veit, eru huadar mjög næmir, og ef eitthvað
yfirnáttúrulegt, sem ekki er hægt að útskýra,
er á ferðum, halda þeir sig í burtu frá staðn-
um. Þetta hefur mér að minnsta kosti verið
sagt.
Hundar, sagði Alf Larsen og leit einkenni-
lega á mig. Það stendur nefnilega þannig á,
bætti hann við og starði upp að hinum hræði-
lega dal með öllum sinum ógnum, að hundarn-
ir minir hafa ekki sézt í viku eða rúmlega það.
Þeir eru beztu veiðihundarnir á öllum Mar-
quesaseyjum, og nú hafa þeir einnig laumazt
upp i dalinn. Allt í einu greip liann um hand-
legg mér og sagði: Ertu með upp eftir einu
sinni til? Þú sérð, að hundarnir ættu að vera
komnir til baka fyrir löngu, ef allt væri með
felldu. Þú kemur upp eftir aftur.
Mér fannst ég vera orðinn nógu hraustur
til að fylgjast með honum upp i dalinn og
leita að hundunum hans. í kílómeters fjarlægð
frá náttstað mínum fundum við annan liund-
inn. Aumingja dýrið hafði skriðið á maganum
að stígnum, sem lá niður i dalinn, og var
steindautt. Þegar við snerum honum við, sá-
um við stórt, opið sár á likama hans.
Þetta er eftir villisvínshorn, sagði ég.
Nei, sagði Larsen, þetta er ekki eftir villi-
svín, lieldur rýting. Um leið kölluðu fylgdar-
mennirnir á okkur. Þeir höfðu fundið risa-
stórt mannslik. Maðurinn hafði verið dauður
i nokkra daga, og pestin var ólýsanleg. Rétt
hjá lionum lá liinn hundurinn með klofinn
haus. Og lengra burtu í grasinu fundum við
breiðöxi.
Þetta lá allt í augum uppi, þarna lá morðingi
Timaus. Hann hafði hætt á það að ráðast á
hálfvillta hunda til að ná í veiði þeirra, en
það er hið versta, sem hægt er að gera, því
að slikir hundar verða alger villidýr, þegar
einhver ætlar að taka malinn frá þeim. Þetta
hafði kostað liann lífið.
Hann var hvorki hvítur né kynblendingur,
og á honum voru engin einkenni. Og enn i
dag vitum við ekki, liver hann var.
Viku seinna, þegar lögreglan hélt áfram
rannsókninni, fann hún gröf lengra uppi í
dalnum, sem í var fjöldi beinaafganga. Á einni
nýrri liauskúpu var sérkennilegt merki, og
bróðir Timaus gat sannað, að Timau liafði í
æsku fengið höfuðhögg, svo að þessi hauskúpa
hlaut að vera af honum.
Seinna fundum við konurnar tvær, sem höfðu
lagt lag sitt við þennan villta risa. Þæi voru
teknar til fanga, og á þeim báðum voru sömu
hörundsflúrsmerki og tíðkuðust með mannæt-
um fyrir mörgum árum. Iíonurnar játuðu, að
risinn hefði haft þær á valdi sínu og þær hefðu
lokkað ungu mennina tvo til hans. En þær
hvorki vildu né gátu sagt frá því, hver villi-
maðurinn hefði verið, hvaðan hann hefði kom-
ið eða hvað hann hét.
Eina nóttina hurfu báðar konurnar úr fang-
elsinu. Böndin, sem þær voru bundnar með,
höfðu verið skorin sundur. Það lék enginn efi
á því, að íbúarnir frá Pamuka-þorpi höfðu
tekið lögin í sínar hendur, flutt konurnar til
þorpsins og hlýtt sínum eigin lögum út í yztu
æsar.
— En konan mín má alls ekki vita
um þetta.
VIKAN