Vikan - 08.09.1960, Blaðsíða 26

Lög
ayðimerkurinnar
Framhald af bls. lJh
Lögreglumaðurinn greip í íöt hans,
dró hann burt frá vökinni og velti
honum upp úr snjónum. Hann stakk
hendinni inn undir úlpu Crawfords
til þess að ná skammbyssunni. Honum
tókst það með erfiðismunum.
„Mér er alveg óskiljanlegt, að þér
skylduð ímynda yður, að þér gætuð
náð til hennar!" drundi í honum, um
leið og hann tók hana.
Crawford horfði sljóum augum á
andlit hans, sem var alsett örum.
Hann hafði ekki kraft í sér til að
útskýra, að hann væri örvhentur og
hefði ætlaö að ná í pipuna sína. Hon-
um þótti miður, að lögreglumaðurinn
hafði ekki skotið hann. Hönd hans
var tilfinningalaus, en hann leit ekki
einu sinni á hana. Lögreglumaðurinn
hafði ekki skotið hann. Hönd hans
var tilfinningalaus, en hann leit ekki
einu sinni á hana. Lögreglumaðurinn
bretti upþ ermina á handleggnum á
honum og rumdi. Crawford leit fram
hjá honum og heim að kofunum. Bski-
móarnir höfðu heyrt skothvellinn og
voru á leiðinni til þeirra.
„Látið þetta eiga sig,“ sagði Craw-
ford þreytulega.
„Eruð þér vitlaus, maður? Slagæðin
er opin. Viljið þér ef til vill láta yður
biæða út?“
Lögreglumaðurinn leit á hann rann-
sakandi augum. Hver dráttur í and-
iiti Crawfords var spenntur. Þar sá-
ust engin veikleikamerki. Það var
undarlegt að heyra þessi orð og sjá
engum ótta bregða fyrir. Honum
goðjaðist að þessum manni. Þetta var
í rauninni hörmuleg meðferð á hon-
um. „Fjárans vandræði," hugsaði
hann. „Af hverju gat. þetta mál ekki
legið Ijóst fyrir?"
Blóðið streymdi stöðugt úr hendi
Crawfords. Hann varð að ákveða sig
strax. Lögreglumaðurinn leit á hann .
og fór nærri um innri baráttu hans
Innfallin augu hans sárbáðu hann um
að hafa sig á brott. Lögreglumaður-
ir.n sleppti hönd hans og rétti hægt
úr sér.
Hann gekk frá honum og tók riff-
'lmn Sinn upp. „En setjum nú svo, að
Crawford yrði sýknaður. Málstaður
hans var góður, ef hann aðeins gæti
^mrt sönnur á hann. Og ef hann yrði
nú sýknaður og hann, Mike Fisher,
hefði látið hann liggja og bíða dauða
s.ns hér úti í auðninni. Það jaðraði
vjö morð."
Hann sneri sér snöggt við og gekk
aftur til Crawfords. Hann beygði sig
niður og reif ermina á úlpu hans upp
að öxl.
„Hvað eruð þér að gera?“ spurði
Crawford.
Lögreglumaðurinn reyrði belti sitt
og vasaklút fast utan um handlegg
Crawfords og herti að, þangað til
blóðstraumurinn úr hendi hans stöðv-
aðist.
„Standið á fætur, asninn yðar,“
svaraði lögreglumaðurinn og lyfti
honum. „Leggið handlegginn'yfir öxl
jr.ér.“
„Hvað eruð þér eiginlega að gera?“
„Þér komið heim, félagi. Þér skuluð
snúa yður til réttvísinnar og hlita
yðar dómi. Hver haldið þér eiginlega,
að þér séuð? Hvers vegna haldið þér,
að þér standið utan við lög og rétt?“
Crawford fleygði sér niður í snjó-
inn. „Farið," stundi hann, „og látið
mig í friði.“
Lögreglumaðurinn stóð kyrr og
v rti hann fyrir sér með fyrirlitningar-
svip án þess að gera sér það ómak að
s öðva hann. „Eins og þér viljið,"
sagði hann hægt. „En þá hef ég haft
rangt fyrir mér. Ég hélt, að einhver
manndómur væri í yður. En það er vi»t
ekki. Þér eruð heigull."
Hann þagnaði og Crawford leit fast
á hann.
„Ég ætla að gefa yður eitt tækifæri
enn, Crawford, til þess að standa á
fætur og taka því, sem að höndum
ber. Það eru miklir möguleikar á því,
að þér endið ekki í rafmagnsstólnum.
En ef svo skyldi fara, deyið þér rétt
eins og hver annar karlmaður. Þér
eigið valið.“
Crawford sat grafkyrr. Nú fyrst
leit hann á málið eins og það horfði
við lögreglumanninum. En hann vissi
einnig, að Eskimóarnir, vinir hans,
mundu hjálpa honum. Hann þyrfti
aðeins að gefa merki. Þeir mundu
tilbúnir að drepa lögreglumanninn,
rétt eins og þeir höfðu drepið hrein-
dýrin, vegna þess að þeir voru vinir
hans.
„Bölvaður," hreytti hann út úr sér.
„Djöfullinn hafi það, — þér eruð
meiri bölvaður ...“
Lögreglumaðurinn vissi nú, að
Crawford hafði ákveðið sig, og hann
glotti til hans eins og karlmenn glotta
hver til annars eftir baráttu, sem
ekki er háð vegna persónulegra hags-
muna. Hann gerði sér nú grein fyrir,
að Crawford var karlmenni og mundi
taka afleiðingum gerða sinna.
Kikogark og Uk urðu fyrstir
Eskimóanna á staðinn. „Krákufótur!“
hrópaði Uk áhyggjufullur á svip, er
hann sá handlegg Crawfords.
„Hjálpið honum,“ sagði lögreglu-
maðurinn vingjarnlega við Uk. „Líðan
hans verður ekki sem bezt næstu daga,
en hann jafnar sig brátt.“
„Bölvað fíflið,“ sagði Crawford við
hann, en það var engin reiði í rödd
hans eða illska. Þetta voru aðeins
karlmannleg viðbrögð, rétt eins og
þegar konan verður reið og örvænt-
ingarfull, fer hún að gráta.
„Haldið þér áfram,“ sagði lögreglu-
maðurinn vingjarnlega. „Bölvið og
ragnið seni yður lystir, gefið hatrinu
og reiðinni útrás."
Þeir Uk hjálpuðu særða manninum
upp á sleðann.
Góð
gluggaskreyting .. .
Framhald af bls. 18.
— og um leið að gera viðskiptavin-
unum sem bezt til hæfis.
—■ Ferðu út til Danmerkur aftur?
— Já, ég fer líklega aftur utan i
september.
— Kanntu vel við dönsku stúlk-
urnar?
— Já, ágætlega. Mér finnst þær
klæða sig smekklegar en stúlkur hér
heima, og einkum finnst mér þær
mála og „meika", sig betur — eða
réttara sagt kunna betur með snyrti-
vörur að fara. Islenzkar stúlkur nota
þær oft í óhófi, en ég tel að lagleg
stúlka þurfi ekki að klína framan i
sig neinu af þessum svokölluðu
fegrunarsmyrslum. ★
Aukið blæfegurð hársins . ..
með hinu undraverða
WHITE RAIN fegrandi Shampoo . . . þetta
undraverða shampoo, sem gefur hárinu
silkimjúka og blæfagra áferð.
Petta ilmríka WHITE RAIN shampoo . .
gerir hár yðar hæft fyrir eftirlætis hár-
greiðslu yðar.
petta frábæra WHITE RAIN shampoo
. . . lætur æskublæ hársins njóta sín og
slær töfraljdma á pað.
Hvítt fyrir venjulegt hár —
Blátt fyrir þurrt hár —
Bieikt fyrir feitt hár.
WHITE RAIN shampoo-hæfir yðar hári.
HEILDVERZLUNIN HEKLA H.F.
________Hveriisgötu 103 — Sími 11275.
Harmsaga hæzta
manns veraldar
Framhald af bls. 9.
Drengurinn hefði átt að vera löngu
dauður, en í ])ess stað óx hann
og þroskaðist eins og aflrauna-
maður. Á sjötta ári var liann að
mestu jafnstór og sterkur fullorðn-
um manni. Sjö ára gamall var liaun
50 kg að þyngd og 160 sentimetra
hár.
Vissi ekki afl sitt.
Þegar hann var nýorðinn atta
ára að aldri, kom það fyrir eitt
kvöld, að þrir drengir réðust a
hann, allir frá fimm til sex ára
gamlir. Ætluðu þeir að fleygja hon-
um í ána, sem rann rétt hjá þorp-
inu, en hún var full af krókódil-
um. Gátu strákarnir dregið liann
alla leið niður á fljótsbakkann. Þar
stakk Daníel fótum við, fékk losað
annan handlegginn og sló einn
drengjanna út i ána með einu ein-
asta höggi. liinir tveir höfðu náð
góðu taki á Daníel, en nú liafði
íiann báðar hendur lausar, og áð-
ur en þeir vissu af, lágu þeir báðir
og byltust i vatninu.
Þeir voru hálfgert utan við sig
af höggunum, og ófreskjurnar í
ánni áttu hægt um vik að hirða
liráð sína. Enginn þeirra þriggja
komst lifs af, og Daníel var tek-
inn höndum og sendur til Kano,
ákærður fyrir morð . . . Málið var
]>ó látið niður falla, þegar dómar-
inn komst að þvi, hvernig í öllu lá.
Nú liðu tvö ár. Þá var það
einu sinni að kvöldi til, að ráðizt
var á Daniel að nýju, og nú voru
það feður tveggja af drengjunum,
er hann hafði fleygt i ána, sem það
gerðu. Daníel var þá tíu ára að
aldri, hafði verið á rádýraveiðum
og kom gangandi eftir skógargötu
nokkurri án þess að eiga sér ills
von. Þar sátu þeir fyrir honum,
— mennirnir, sem vildu hefna sona
sinna, slógu hann miskunnarlaust
niður, héldu höndum lians föstum
fyrir aftan bak og lögðu af stað
með hann niður að fljótinu, þar
sem krókódílarnir biðu úti fyrir.
Daniel bað þá innilega að lofa
sér að vera i friði. Þarna kom
fleira fólk að, og það gat siðar
borið um, að Daníel hefði hvað
eftir annað grátbeðið ofbeldis-
26
V I K A N