Vikan - 08.12.1960, Blaðsíða 13

krakkarnir orguðu, heimtuSu og klöguðu í
sifellu. Stærri börnin höfSu sterka tilhneigingu
til að gúkna yfir hlut þeirra smærri, taka
beztu skiðin traustataki og nappa ólum og
bindingum frá þeim.
Húsbóndinn sótti sitt úthald til Hannesar
kennara eftir ábendingu og undanrás konu
sinnar. Skiðin, sem hann fékk þar, voru bæði
tábrotin og bindingalaus með öllu. Einnig i
þessu tilfelli varð Petrína að koma til skjal-
anna, ella hefði bóndi hennar lagt árar í bát.
Hún sagðist ekki anza þeirri firru, að ekki
mætti notast við skíðin þau arna, þótt eitt-
hvað væri brotið af blátánum á þeim, og nóg
væri af ansk ... snæradraslinu i skúrnum. Hún
hélt, að það mætti vel tylla á sig einum skiðum
með þvi, ef vilji væri til, og bað hann bless-
aðan að láta ekki nokkurn mann heyra þetta
ráðleysi á örlagastund. Sjálf stormaði hún i
kaupfélagið upp úr hádeginu og keypti þar
allt, sem hún þurfti á fæturna til ferðarinnar,
skíði, bindingar og skó, fyrir tæplega þúsund
krónur.
Þegar hún kom aftur, var allt heimilið i
hershöndum. Krakkarnir börðust eins og óð
með skíðum, stöfum, skóm og ólum um allt
húsið, og flestir hlutir sneru þeim endanum
upp, sem vanalegast vísaði niður. Margir lágu
óvígir í valnum, ýmist af sárum eða hræðslu,
og vopnagnýrinn var æðisgenginn. En Jóel
formaður hafði flúið niður i hjall sinn og
dyttaði þar að skiðanefnunum í ró og næði.
Þegar frú Petrínu hafði tekizt að bera klæði
á vopn barna sinna og gera að sárum hinna
föllnu, svo að kyrrt var að kalla aftur, fór
hún að klæðast skíðaskrúða sínum, grænu
trollbuxunum og duggarabandspeysu af mann-
inum. Og þegar Jóel dróst heim úr hjallinum
með skíðanefnur sinar og stóreflis ár sem
gönguprik, stóð hún í fullum skrúða á eldhús-
þröskuldinum með spánnýja skíðaskó á fótun-
um, númer 44.
— Jæja, þarna kemur þú þá, góði minn,
en nú er okkur ekki til setunnar boðið, sagði
hún og vingsaði fótunum til skiptis eins og
sportmaður. Nú ætla ég að biðja þig að skipu-
leggja krakkana með mér. Ég hef ákveðið að
ganga fremst, svo koma krakkarnir eftir aldurs-
röð, sá elzti næst mér og svo koll af kolli,
og þú rekur lestina og sérð um, að enginn
verði eftir. Það er bezt, að við berum skíðin
upp eftir, þangað sem gangan á að hefjast, en
höldum þó réttri röð. Að svo mæltu ruddist
hún í gegnum iðandi og æpandi krakkaþvög-
una, út á hlað, tók skiðin á öxl sér og stefndi
beint til fjalls.
Faðirinn kallaði upp nafn elzta barnsins
og svo framvegis. Krakkarnir ruddust út eins
og rottur úr holu og runnu öll í slóð móður
sinnar tii fjalls, en Jóel lokaði bænum, axlaði
lánsskiðin og árina og hélt á eftir halarófunni.
Það hafði auðvitað fengið fjaðrirnar, að
frú Petrina Jóels ætlaði að „ganga“ og hafa
alla krakkana og karlinn i eftirdragi. Þar af
leiddi, að múgur og margmenni var á staðnum,
þar sem Landsgangan skyldi hafin. Þar var
mættur hornaflokkur auk allra fyrirmanna
staðarins, svo og ljósmyndarar og liklega blaða-
menn. Petrina lét þó ekkert af þessu hafa
truflandi áhrif á sig. Hún byrjaði tafarlaust
að binda á sig skiðin, en kallaði jafnframt
skipanir til liðsins: Þú verður aftan við hann
Jónsa, Júlla mín. Potaðu þér á skiðin, Patti
minn. Hjálpaðu henni Tótu litlu, Tanni minn.
Reyndu að skipuleggja krakkana, Jóel, og láta
þau fara af stað í réttri röð. Og munið þið mig
um það, að enginn má fara fram fyrir annan.
Framhald á bls. 30,
VIJÍAN 13