Vikan - 08.12.1960, Blaðsíða 20

staðar þar, sem ekki væri nein hætta á að ibú-
arnir sjálfir rækjust á hann fyrir hendingu. Til
dæmis á einhverjum þeim stað, þar sem ekki
er tekið til eða þrifið á hverjum degi.“
„Hárrétt ályktað," svaraði Schafer. „Haltu
áfram. Hver veit nema það geti veitt okkur ein-
hverja vísbendingu."
„Hverjir eru þeir staðir?" mælti ég enn. „Efstu
hiílurnar í veggskápnum. Eða ef hægt væri að
líma viðkomandi hlut undir lokið á vatnskass-
anum í snyrtiherberginu. Bak við eldavélina. Og
svo væri vitanlega hægt að smeygja hlutnum
niður á milli setunnar og bríkanna i einhverjum
hægindastólnum ...“
„Ég fer strax að leita,“ sagði Schafer ákafur.
Hann hófst þegar handa, leitaði fyrst á milli
bríka og setu í öllum hægindastólunum inni I
setustofunni, hélt siðan fram fyrir, og ég heyrði
hann hlaupa upp stigann og taka að minnsta
kosti þrjú þrep i hverju skrefi. Það var ekki
nema gott að hann gat haft hugann við eitthvað,
hugsaði ég með mér.
Nokkur stund leið, og ég heyrði hann koma
aftur niður stigann, en nú fór hann sér mun
hægara. Ég reis úr sæti minu, gekk að dyrunum
á setustofunni, tók mér stöðu á bak við hurðina
og dró skammbyssuna úr fetahylkinu.
Schafer kom inn, hann gekk hægt og varlega
og svipur hans var ákveðinn og hörkulegur. 1
annarri hendi bar hann dálítinn böggul, vafinn
I brúnan umbúðapappír. I hinni hendinni hélt
hann á spenntri skammbyssu.
Ég beið unz hann nam staðar og svipaðist
undrandi um eftir mér I stofunni. Því næst tók
ég snöggt viðbragð, beitti skammbyssUskeptinu
og lamaði hendi hans með vel úti látnu höggi
svo að skammbyssan féll á gólfábreiðuna um leið
og hann öskraði af sársauka.
Hann hvessti á mig augun, logandi af heipt og
reiði, en ég glotti við. „Þú hefur vist gert ráð
fyrir að ég hefði ekki hugmynd um að það varst
þú og enginn annar?" spurði ég.
FIMMTÁNDI KAFLI.
Ég lagði talnemann á, enda þótt Lavers lög-
reglustjóri krefðist nánari skýringa. Schafer sat
álútur I einum hægindastólnum og virtist hafa
það sér helzt til dundurs að athuga rósirnar, sem
ofnar voru í ábreiðuna. Ég hringdi aftur, að þessu
sinni heim til Salters, sem hélt skammbyssunni
þó stöðugt i miði á Schafer. Þess eru nefnilega
dæmi, að lögregluþjónar hafa látist voveiflega,
þegar þeir töldu sig ekki eiga neitt lengur á hættu.
Salter varð sjálfur fyrir svörum; ég sagði hon-
um hvar ég væri staddur og bað hann koma
tafarlaust. Hann var mun betri við að fást en
Savers lögreglustjóri, að því leyti, að hann fór
ekki einu sinni fram á neinar skýringar; svaraði
því einu til, að hann kæmi á stundinni. Enn lagði
ég talnemann á, og nú gaf ég mér tíma til að
segja nokkur orð við Schafer. „Ég þóttist vita
að þú hefðir gleymt að hringja til lögreglustjór-
ans,“ mælti ég. „Þú beiðst eingöngu eftir þvi að
komast yfir pe'ningana, og hugðist svo taka til
fótanna."
Hann svaraði engu. Dundaði við að skoða rós-
irnar á gólfábreiðunni.
„Linda hefur vitanlega sagt þér af peningun-
um," mælti ég ögn mýkri á manninn.
Schafer leit seinlega upp. „Jú, hún sagði mér
af þeim. Ég held að hún hafi þá verið að því komin
að fá taugaáfall; þoldi ekki biðina og óvissuna,
á meðan þau voru að leitast við að leiða af sér
allan grun þeirra i spilavítahringnum. Ég geri
ráð fyrir, að hún hefði sagt annaðhvort lögreglu-
stjórannm eða Salter upp alla söguna, ef hún
hefði ekki getað haft mig að trúnaðarmanni."
„Það varð henni örlagarík reikningsskekkja,"
varð mér að orði. „Hefði hún þesS 4- stað gert
annanhvorn þeirra að trúnaðarmanni sínum, væri
hún vafalaust enn á lifi."
Hann gerði enga tilraun til að anðmæla því.
„Hún sagði mér upp alla söguna — nema hvað
hún sagði mér ekki hvar peningarnir væru faldir,"
mælti hann enn. „Hún sagði mér aðeins, að þeim
væri komið fyrir þar, sem þeir mundu reynast
torfundnir. Hún kvaðst ekki einu sinni hafa látið
r--------------------*■-------
SÖGULOK
uppskátt við þau hin, hvar fylgsnið væri. Hún
var viti sínu fjær af ást á mér; við ráðgerðum
að flýja svo hún losnaði úr félagsskapnum og um
leið við hefnd þeirra I spilavítahringnum, en hún
vildi ekki heyra annað en að við tækjum pening-
ana með okkur."
„Og þú lézt sem þú værir til 5 það, og að þú
treystir henni," sagði ég og glotti ,við. „Og svo
fórstu með henni að vitja peninganna, svo að það
væri öruggt að hún væri ekki að gabba þig.“
„Vitanlega," svaraði Schafer. „En þegar leiðin
lá svo að húsi Lavers lögreglustjóra, fór ég að
fá illan bifur á öllu saman. Ég minntist þess, að
hún hafði jú sagt mér að Lavers lögreglustjóri
væri frændi sinn. Og nú hélt ég að hún hefði af-
ráðið að segja honum líka upp alla söguna, og
hefði hún fengið tækifæri til þess, mundi um leið
hafa verið loku fyrir það skotið, að ég kæmist
nokkurntima yfir þessa peninga. Ég varð þvi að
koma í veg fyrir það, og til þess var ekki önnur
leið en að beita skammbyssunni."
Allt í einu tóku varir hans að titra. „Því I ó-
sköpunum trúði hún mér ekki fyrir þvi, að hún
hefði falið peningana hérna í húsinu," snökti
hann. „Þá hefði þetta aldrei orðið. Það var allt
henni sjálfri eingöngu að kenna. Ef hún hefði
aðeins treyst mér, og sagt mér hvar peningana
var að finna, mundi ég ekki hafa misreiknað
mig svo herfilega. Þá hefði ekki verið nein þörf
á að myrða hana."
Ég heyrði bíl nálgast og síðan staðnæmast úti
fyrir húsinu. Minntist þess um leið, að útidyrnar
stóðu enn opnar upp á gátt. Andartaki siðar gekk
Salter inn, hægum skrefum, og Gabriella á hæla
honum. Hann virti mig fyrir sér, þar sem ég stóð
með skammbyssuna í hendinni, og stakk um leið
á sig sinni skammbyssu, sem hann hafði haidið
í miði, þegar hann kom inn. „Ég þykist sjá að
einhver hafi orðið til að jafna um Johny Torch,"
varð honum að orði.
„Já,“ svaraði ég. „Það hefur verið mesta fjör
hérna siðustu klukkustundirnar, svona að vissu
leyti ...“
Ég heyrði að fleiri bilar nálguðust, og var ekið
greitt heim að húsinu.
„Það væri hyggilegra fyrir ykkur að draga
ykkur I hlé sem snöggvast," sagði ég við þau,
Salter og Gabriellu. „Þið getið látið sem þið séuð
að taka hér til. Lögreglustjórinn, herra Lavers,
er nefnilega að koma í kastalann, ríðandi á sín-
um hvíta, rennivakra gæðingi."
Þau höfðu tekið sér stöðu út við vegginn þegar
Lavers lögreglustjón ruddist inn, og þeir Murphy
læknir- og Polnik á hæla honum, ásamt nokkrum
náungum i einkennisbúningi lögregluliðsins. Ég
flýtti mér að ávarpa Lavers áður en honum veitt-
ist tími til að opna munninn.
Murphy lækni tékzt samstundis að vekja lög-
reglustjórafrúna úr rotinu; hún settist upp við
dogg og fylgdist af áhuga með samtalinu. Ég þótt-
ist sjá það á andliti lögreglustjórans, að hann
sæi fram á að hann yrði að endursenda hlutina
og ætti I stríði við sjálfan sig.
Og þegar Murphy lækni hafði heppnast að vekja
frúna, beið hann þess með nokkurri eftirvænt-
ingu að einhver tæki sér fram um að bjóða sér
eitthvað til að væta kverkarnar, en Polnik glápti
á mig, bersýnilega öldungis dolfallinn yfir þeirri
heimsku minni, að ég skyldi ekki hafa hypjað
mig eitthvað suður á bóginn á meðan mér vannst
tími til. Schafer sat með andlitið falið í höndum
sér, og hafði allt of miklar áhyggjur af því sem
hann vissi sig eiga í vændum, til þess að hann ,
hefði nokkrar áhyggjur af því sem fram fór I /
kringum hann.
Loks tókzt Lavers lögreglustjóra að koma upp
orði. ,;Hvað eru þessi skötuhjú þarna að gera
hérna," öskraði hann og benti á þau, Salter og
Gabriellu.
„Ég hringdi til þeirra, þegar ég hafði talað við
yður, og bað þau að koma hingað tafarlaust,"
svaraði ég. „Ég geri ráð fyrir að það komi á
daginn, að þau eigi hér lögmætt erindi."
„Þú ættir ekki að öskra svona á Wheeler leyni-
lögreglumann," greip frúin fram I, ákveðin mjög.
„Hann hefur bæði bjargað iífi mínu og klófest
morðingjann, og þér kemur ekki einu sinni til
hugar að þakka honum fyrir," mælti hann hálf-
kæfðri röddu. „Þú ert þreytt, góða mín, og gerðir
réttast að fara upp og hvíla þig. Ég er viss um
að læknirinn er á sama rnáli." Og hann leit til
læknisins í von um liðveizlu.
„Henni er ekki fysjað saman, konunni yðar,"
sagði Murphy læknir ' giettnislega. „Hraust eins
og naut — þér fyrirgefið samlikinguna. Og ef
henni finnst það sjálfri, að hún sé nægilega hress
til að sitja hérna og fylgjast með því, sem l'ramt
fer, sé ég ekki neitt því til fyrirstöðu."
„Þó það nú væri,“ sagði frúin. „Hann laumaðist.
aftan að mér og barði mig I höfuðið, það er allt.
og sumt. Ef ég hefði ekki verið allsendis óvið-
búin, skyldi hann, að mér heilli og lifandi, hafa.
fengið fyrir ferðina, bölvaður þorparinn ... Og
eins og ég var að enda við að segja ...“
„Jæja, allt i lagi,“ urraði Lavers lögreglustjóri.
„Við tölum nánar um það seinna. En hvernig
væri að þú hitaðir okkur kaffisopa, fyrst þú ert
svona hress, góða min?“
„Kaffi?" Það brá fyrir skelfingarhreim í rödd
Murphys læknis.
„Kaffi,“ endurtók lögreglustjóri kuldalega.
„Ég get það svo sem,“ svaraði frúin og reis
£ fætur, „En þú gerir svo vel að sýna leynilög-
20 VIKAN