Vikan - 08.12.1960, Blaðsíða 21

reglumanninum alla kurteisi þótt ég fari fram,“
bætti hún við um leið og hún gekk fram 1 eld-
húsið.
Lavers lögreglustjóri varp öndinni Þungt og
mæðulega. „Já, jafnvel eiginkona mín . ..“ tuldr-
aði hann í barm sér.
Ég kveikti mér í vindlingi og beið átekta.
„Það er ekki þar fyrir, að mér sé það að skapi,"
tók lögreglustjórinn til máls eftir stundarþögn.
„E'n ég býst ekki við að ég eigi annarra kosta
vöi. Allt í lagi, Wheeler; þér getið tekið ofan
þennan stórlætissvip, og sagt mér hvað þetta á
eiginlega að þýða. En þér verðið að segja mér
upp alla söguna og undanbragðalaust í þetta
skiptið."
Ég hafði þegar sagt honum að þeir Fletcher
og Johny Torch væru báðir fallnir, og að morð-
inginn væri staddur inni i stofunni, en hlaupið
yfir öll atriði varðandi nánari útskýringu. Og nú
var sú þrautin eftir að fylla eyðuna.
Það tók mig þó ekki langan tima að segja lög-
reglustjóra hvað gerzt hafði allt frá því ér Johny
Torch kom út úr sambyggingunni og ég hóf eftir-
förina að húsi lögreglustjórans. Og hann greip
ekki fram i frásögn mina, fyrr en ég kom að.því,
er Schafer gekk inn i setustofuna með skamm-
byssuna í hendinni.
„Hvern fjandann var Johny Torch eiginlega að
vilja hingað ... Heim til mín?“ spurði hann, og
virtist enn ekki skilja neitt í neinu.
„Hann kom til þess að leita að sjötiu þúsund
dollurunum," svaraði ég. „Peningunum, sem þau
höfðu rænt í sameiningu frá spilavitahringnum í
Las Vegas."
„Og hvers vegna í ósköpunum gat honum komið
til hugar að leita þeirra hérna? í minu eigin húsi,“
þusaði Lavers lögreglustjóri. „Nei, þér verðið að
fintta einhverja sennilegri skýringu, Wheeler."
„Peningarnir voru hérna, vegna Þess að frænka
yðar, Linda Scott, hafði falið þá hérna," svaraði
ég. „Gat eiginlega hugsast sá staður, þar sem
þeirra yrði síðar leitað, en á heimili sjálfs lög-
reglustjórans? Það liggur i augum uppi, að þau
hafa verið í hræðilegum vanda stödd. Þeim hafði
heppnast að taka peningana með sér frá Las
Vegas, en máttu Þó ekki éyði einum eyri af þeim,
vegna þess að þeir í spilavítahringnum höfðu
strangar gætur á öllu þeirra framferði. Af sömu
ástæðum gátu þau ekki heldur lagt þá inn I
bankanum. Ekki var heldur þorandi fyrir þau
að finna þeim felustað þar sem þau bjuggu, þar
eð búast mátti við að spæjarar hringsins laumuð-
ust þar inn og leituðu. En þar sem lögreglustjór-
inn var frændi Lindu, gat hún að sjálfsögðu
heimsótt hann, án Þess það vekti nokkurn grun,
og þar með fékk hún tækifæri til að fela pen-
ingana."
Mér varð litið á böggulinn í brúna pappírnum,
sem lá á borðinu. „Hvar fanstu svo peningana?"
spurði ég Schafer.
„Böggullinn var límdur með renningum neðan
á lokið yfir vatnskassanum i snyrtjherberginu,"
svaraði hann dapurlega. „Ein af tilgátum þínum
reyndist rétt."
„Linda var viðvaningur i listinni," mælti ég
af hógværð.
„En hvað um Schafer?" spurði Lavers lögreglu-
stjóri. „Hvað kemur hann eiginlega þessu við?“
„Við skulum ræða dálítið um frænku yðar
fyrst," svaraði ég. „Hún var í rauninni næsta
ólík þeim hinum þrem. Þeir Fletcher og Johny
Torch voru báðir þaulvanir fantar. Nina Booth
var harðskeytt í verunni og ekki öll þar sem
hún var séð, og auk þess hafði hún gerzt ástmey
Howards Fletchers. Þau þrjú Þoldu því betur
biðina, á meðan þau voru að leiða af sér grun-
inn, en hún. Auk þess var hún allt öðruvísi skapi
farin. Brátt fór svo að óvissan varð henni of-
raun.“
„Schafer?" rumdi í lögreglustjóranum. „Ég vil
fá að vita hvað Schafer er bendlaður við málið.“
„Ég kem að því von bráðar, ef þér viljið gera
mér þann greiða að reka ekki alltof mikið á
eftir mér, lögreglustjóri," sagði ég. Schafer hefur
sagt mér það sjálfur, að hann hafi talið komu
þeirra fjögurra hingað frá Las Vegas fréttaefni,
og þess vegna hafi hann farið á stúfana. Hann
hefur lika sagt mér að sér veittist auðveldast
að komast að fréttunum, ef hann gæti snúið sér
til kvenna um alla fyrirgreiðslu, hann hefði sér-
stakt lag á þeim. Þess vegna tók hann að gera
sér dátt við Lindu Scott. Hún varð ástfangin af
honum, trúði honum fyrir öllu saman til að létta
á sinni eigin samvizku, og þar með fékk hann
að sjálfsögðu vitneskju um sjötiu þúsundin."
Mér varð' litið til Schafers. „Þetta er náungi,
sem hefur orð á sér fyrir samvizkuleysi I starfi
sínu, kvennafar og stöðug peningavandræði. Að
minnsta kosti sagði ritstjóri hans mér það. Og
nú stóðu honum allt í einu til boða sjötíu þúsund
dollarar. Hann kom því inn hjá Lindu, að hún
skyldi vitja peninganna, og að því búnu skyldu
þau flýja saman."
„Hvers vegna myrti hann hana þá?"
„Hún féllst á uppástungu hans, og fór í fylgd
með honum að ná i penmgana ...“ Síðan endur-
sagði ég frásögn Schafers sjálfs af þeim atburðum.
„Það liggur við að þetta sé kátbroslegt," varð
Salter að orði. „Vegna þess hve hún var honum
einlæg, tortryggði hann hana og myrti hána loks,
þegar hann þóttist viss um að hún væri að gabba
sig.“
„Þú hefur dálítið einkennilegan smekk hvað
gamansemi snertir, Hugo Salter," sagði ég. „En
ég geri ráð fyrir að þú hafir engu að siður rétt
fyrir þér.“
Lavers urraði: „Jú, þetta er ekki beinlínis
ósennilegra en hvað annað,“ tautaði hann. „E?n
hvað um morðið á Nínu Booth?“
„Það má eiginlega kallast furðulegt, að Schafer
skyldi ekki ganga af göflunum þegar svona fór,“
hélt ég áfram. „Hann hafði framið morð til að
komast yfir peningana, en var þó engu nær fyrir
vikið. Hann vissi það eitt, að þessir peningar fyrir-
fundust — einhvers staðar. Ég geri ráð fyrir að
hann hafi gripið til sinnar vanalegu aðferðar,
í samræmi við þá kenningu sína að auðveldast
væri að komast að hlutunum með þvi að leita
aðstoðar kvenþjóðarinnar."
„En hann áttaði sig ekki á því, að Nína Booth
var bæði slægvitrari og harðskeyttari en Linda
Scott. Ég .geri ráð fyrir að hann hafi farið heim
til hennar í Því skyni að veiða upp úr henni hvar
peningarnir væru fólgnir. Sennilega hefur hann
reynt að telja henni trú um að Fletcher væri
sekur um morðið á Lindu Scott, og að hann
hefði líka í hyggju að koma henni sjálfri og Johny
Torch fyrir kattarnef, svo að hann þyrfti ekki
að skipta við Þau fengnum."
„En hvað bar þá til að hann myrti hana líka?“
spurði Lavers.
„Nína var ekki neinn heimskingi," svaraði ég.
„Hún vissi ósköp vel hve náið vinfengi hafði verið
með þeim, Schafer og Lindu Scott. Hún gat séð
það í hendi sér, að Linda hlyti að hafa sagt hon-
um af peningunum, og hvað gerzt hafði í Las
Vegas. Nína gat Þvi ekki treyst Schafer. Hún
hlaut að reikna dæmið þannig, að hann væri ein-
göngu að leitast við að ná fréttinni, og ef hún
tæki hið minnsta undir við hann, væri hún þar
með i raúnní að viðurkenna að peningasagan væri
sönn.“
„Hún afréð því að láta sem hún skildi alls ekkl
við hvað hann ætti. Og til þess að undirstrika
það, gekk hún að símanum og hugðist ná sam-
bandi við mig — sem hún og gerði. Hún ætlaði
að segja mér hvað Schafer hefði sagt en henni
sást yfir það, að hún var um leið að benda mér
á hver morðinginn væri. Schafer skildi það hins
vegar strax, að ég mundi ekki verða i neinum
vafa um það á eftir, að það væri hann, sem hafði
myrt Lindu Scott. Hann varð því að koma i veg
fyrir það að Nína talaði við mig, og það gerði
hann með Því að ráðast aftan að henni og greiða
henni banahögg.“
„Þetta er ekki ósennileg ágizkun," tuldraði lög-
reglustjóri. „En sannanirnar? Hafið þér nokkr-
ar sannanir?"
„Schafer lagði bæði mig og yður i einelti, svo
að segja upp frá þeim degi, sem hann myrti Lindu
Scott," svaraði ég. „Hann gerði allt, sem i hans
valdi stóð, í því skyni að fá okkur til að taka
Howard Fletcher höndum. Honum tókzt jafnvel
hálft í hvoru að sannfæra ritstjóra sinn um að
þér væruð eitthvað bendlaður við brask Fletchers
og afbrotastarfsemi, og hélduð þess vegna hlífi-
skildi yfir honum."
„Það er hverju orði sannara," viðurkenndi Lav-
ers. „En hvernig stóð þá á því, að þessi fjarvistar-
sönnun, sem þeir Fletcher og Johny Torch þóttust
hafa þegar Linda var myrt, reyndist ekki held?
Það kannaðist enginn við það í þessu veitinga-
húsi, sem þeir nefndu, að þeir hefðu þangað
komið."
„Ætli ég geti ekki skýrt hvernig á því stóð,“
varð Salter að orði. „Það stendur nefnilega svo
á, að ... húsbændur mínir eru eigendur þessa
veitingahúss ...“
„Þér eigið við, að það hafi verið að yðar undir-
lagi, að enginn af starfsliðinu lézt muna til þess,
að þeir hefðu komið þar?“ spurði Lavers lðg-
reglustjóri og var nú steinhissa.
„Mér fannst það ekkert saka þótt böndin bær-
ust dálitið að þeim félögum; vildi vita hvaða
áhrif það hefði á þá,“ svaraði Salter ofboð rólega.
„Okkur var ekki sérlega vel til vina, eins og þið
vitið."
Ég flýtti mér að skerast i leikinn áður en Lav-
ers lögreglustjóri missti allt taumhald á skaps-
munum sínum. „Schafer heimsótti mig stundu
eftir að seinni fjarvistarsönnun Howards Fletchers
reyndist grunsamleg — sú sem ég stóð að,“ sagði
ég. „Hann var miður sín af reiði og hótaði mér
öllu illu. Hann kvaðst skyldu sjá svo um, að blað
sitt svipti mig allri æru, hann skyldi fletta ofan
af mér, eins og hann sagði, og mér skyldi hvergi
verða vært það sem eftir væri ævinnar ...“
„Ætli hann reynist ekki sannspár," varð Murphy
lækni að orði og Það lék blendið bros um varir
hans. „Náungi, sem ekki veit hvenær hann hefur
misst stöðuna, en heldur áfram að haga sér eins
og leynilögreglumaður þótt hann sé það ekki
lengur ... slíkt getur engum liðist til lengdar,
Wheeler."
„Væri ekki lækninum nær að halda sig hjá
sínum likum, i stað Þess að þvælast fyrir vinnandi
mönnum í von um að einhver miskunni sig yfir
hann og helli í hann áfengi?" spurði ég og galt
honum í sömu mynt.
„Já, það var einmitt Þessi fjarvistarsönnun, sem
þér stóðuð að,“ tók Lavers til máls og var nú
allt í einu mun mýkri á manninn. „Það væri víst
ekki úr vegi að ræða hana eilítið nánar."
„Ég reiknaði dæmið þannig, að eftir að báðar
stúlkurnar höfðu verið myrtar, og þér sóttuð sem
fastast að Howard Fletcher, þá gæti ekki hjá
þvi farið að þeir reyndu fyrr eða síðar að vitja
Framhald á bls. 36.
Ný spennandi framhaldssaga,
FALIN FORTÍÐ
byrjar í næsta blaði — Fylgist með frá byrjun
vtkan 21