Vikan - 08.12.1960, Blaðsíða 34

Þá hugsjónir fæðast
BRÚNKÖKUKRYDD /
ALLRAHANDA '
ENGIFER
KANILL
KARDEMOMMUR
KARRY
KÚMEN
MÚSKAT
NEGULL
^ RÍPAR
gj VANILLESYKUR
m LÁRVIÐARLAUF
W PAPRIKA

úmisk
cáí&Z' Á&&? /Wé /
Framhald af bls. 30.
Þau öðluðust þó ekki neina náð né miskunn,
þvi að bæði brustu um þvert, þegar sitjandi
frúarinnar skall á þeim.
Petrína gat með engu móti staðið strax upp,
því að skiðin voru enn fjötruð við fætur henn-
ar, en stafirnir höfðu þeytzt eitthvað út í
bláínn, þegar dró úr fallinu. Og nú komu
krakkarnir i slóð hennar og steyttu flest eða
öll á sama skerinu, sem sé móður sinni bjarsar-
lausri barna i miðri brekkunni. Hún var pikkuð
af skiðum og lamin með stöfum án afláts næstu
andartökin, og sum börnin kútveltust fram
yfir höfuð hennar með allt hafurtaskið á fót-
unum. En síðastur kom eiginmaðurinn Jóel
á tálausum skíðunum, veifandi árinni og
stiórnlaus með öllu. Það brakaði og brast i
kösinni, eins og stórhýsi hryndi til grunna.
Það var orgað og veinað, dæst og stunið, en
veniulee orð voru til einskis nýt, eins og á
stóð. Að lokum var það þó likami Petrfnu,
sem steig upp úr þessum rústum fjölskyldu-
lífsins eins og uppvakningur úr frosnu leiði,
en eiginmaðurinn og afsnrengin átta veltust
út af henni á allar hliðar.
— Þetta var nú skipulagið þitt, Jóel! Þarna
er það lifandi komið. Þú sigar allri krakka-
kássunni á hælana á mér og steypir svo sjálf-
um þér yfir allt saman, og það veit guð, að
það er ekki þér að þakka, ef þessi árarskratti
hefur ekki gengið mér á hol, sagði hún og
dæsti þungan .
.Tóel vó sig nú upp með tilstyrk árarinnar
og sparkaði skíðabrotunitm af fótum sér eins
vítt og langt og orkan leyfði. Hann reyndi
ekki að telja partana, svo smátt voru þau
komin, skfðin hans Hannesar kennara.
— Þú skalt ekki kenna mér um þetta, kona,
sagði hann. Það var ekki ég, sem vildi flana
lit í þessa bölvaða vitleysu, sem aldrei gat
endað nema með skelfingu.. Og þú ert búin að
þverbrjóta bæði nýju skiðin.
— Ég, já, en hverju ætlar þú að skila honum
Hannesi kennara, mér er spurn? spurði konan
í óblíðum tón. Svo sleit liún af sér skiðin með
kröftum.
Krakkarnir voru nú flest komin á lappirnar
og bafði orðið minna um byltuna en foreldr-
unum. Sum þeirra vildu þegar taka á rás og
halda áfram göngunni. Nokkur harnnnna höfðu
brotið skíðin sín, en önnur orðið fyrir minni
háttar meiðslum. Meiri háttar slys hafði ekki
orðið, að því er séð varð.
— Nú er bezt fyrir ykkur, sem hafið heil
skíði, að lialda áfram, sagði Jóel til barnanna.
Nei, það verður ekkert af þvi, hvæsti
konan hávær og ekki laus við klökkva. Ég
fyrirbýð ykkur að koma nærri markinu, úr
þvi sem komið er. Heldurðu, að það sé ekki
nóg að sjá hugsjónir sinar verða að engu á
'in:i ;:u',na' 1 ]>ó pð maður sé ekki lika
s-. ívirtsir af sinuin nánusiu?
i heH ])cim sé e:-H of gotl að spreybt
'i", M-eyjunum, ef ]iau treysta sér til, liéll
mnðurinn.
Nei, það verður nú cins og ég segi, fuli-
yrl bon in. Han i, biauptu fyrir krakkaormana,
og l::kui undan þeim skiðin. Ilálló, þarna þið
Túta, Tani og Putti! Ekki fetið lengra. .Tóel,
’ilarðu að liða krökkunum að traðka á til-
finningum mínum. Halló, kyrr segi ég!
Krakkarnir beyrðu nú loks hróp móður sinn-
ar og þorðu ekki : nnað en hinkra við.
Og enn gull röild Petrínu út yfir fann-
breiðuna:
Allir nf skiðunum skilyrðislaust. Við
giingum öll beim og verðum samferða. Enginn
niá koma nærri markinu.
Svo var farið að tína saman heillegustu
stafina og skíðabrotin á slysstaðnum. Að því
búnu var vikið út af brautinni og fjölskyldan
béll heim á leið í óskipulagðri halarófu.
Þelta var sagan um stóru fjólskylduna, sem
þreytti „landsgöngu“ á skiðum, en kom aldrei
í mark. —
Endir.
34 VIKAN