Vikan - 01.09.1960, Blaðsíða 21

„Zf hftnn htldur aB hann geti leiklO mit svonn
6n Þess nokkur refsing komi fyrir," sagOi hún,
„bá skal hann, aO mér heilli og lifandi veröa að
breyta um skoöun. Áttu vindling?"
Ég gaf henni vindling og kveikti í; fékk mér
sjálfur vindling og nokkra hríö sátum viö þarna
Þegjandi. En ég Þóttist mega ráða bað af því
hvernig barmur hennar bifaðist, að henni væri
orðið heitt i hamsi.
„Veiztu hvernig þessi bölvaður Þorpari hefur
farið með mig?“ spurði hún, Þegar henni tókst.
loksins að koma upp orði.
„Nei,“ svaraði ég. ,.En þú gerðir réttast að
segja mér það. Hver veit nema ég gæti orðiö Þér
að einhverju liði.“
Hún sogaði djúpt að sér reykinn. „Hvað veiztu
mikið um starfsemi hans, hérna í Las Vegas, Al?“
spurði hún næst.
„Ég veit að hann átti Höggormsaugað," svaraði
ég. „Mér er sagt að spilavítahrin’gurinn hafi neytt
hann til að selja sér staðinn og starfsemina, og
það sé þess vegna, að hann lagði lan,d undir fót
og hélt til Pine City. Meira \reit ég ekki.“
„Þeir greiddu honum kaupverðið á mánudegi,
og veittu honum brottfararfrest til föstudags. Hann
átti að hafa alla stjórn á hendi þangað til fyrir
þeirra hönd, en þeir áttu að fá allan ágóðann þann
t.íma, skilurðu."
„En svo gerðist. eitthvað markvert fyrir þenn-
an föstudag?” spurði ég.
„Ekki laust við það,“ svaraði hún lágt. „Það
var á fimmtudaginn. Þá bar það við, að náungi
nokkur vann hvorki meira né minna en sjötíu
Þúsund dollara við spilaborðið, sem hann fékk
auðvitað greiddar út í hönd úr sjóði fyrirtækisins."
„Ennþá gerast ævintýr," varð mér að orði.
„Linda Scott stjórnaði spilinu þegar náunginn
byrjaði,“ mælti Gabriella enn. „Þegar hann hafði
unnið þrjátíu Þúsundir, kom Howard að borðinu.
Nokkru síðar kom hann og lét Lindu hætta en
Nínu Both taka við. Náunginn hélt samt sem
áöur áfram að vinna. Þegar hann hafði söpað
til sín sjötíu þúsundum, labbaði hann sig á brott.“
Hún rétti mér glasið sitt. „Fylltu það fyrir
mig, AI,“ bað hún. Ég gekk að vínskenknum og
varð við beiðni hennar. „Fulton heyrði frá þessu
sagt,“ hélt hún áfram, þegar ég hafði borið henni
glasið og tekið mér sæti hjá henni. „Honum lék
forvitni á að vita hvernig í öllu lægi; vildi gjarna
kynnast þessum heppna náunga svolítið nánar.
Hann lét þvi hefja leit að honum. Og loks fundu
þeir hann — liggjandi úti á eyðimörkinni með
kúlugat á hauskúpunni og tóma vasana."
„Jæja. Binhver, sem var vitni að þessari óvenju-
legu heppni hans hefur þá veitt honum eftirför,"
mælti ég. „Jú. þess eru dæmi að menn hafa ver-
ið myrtir þótt minna væri upp úr því að hafa.“
„Það gæti hafa átt sér stað,“ sagði hún. „En
það er ekki það, sem Fulton setti fyrir sig. Hann
hafði hugboð um að það væri ekki allt með felldu
hvað þessa heppni náungans snerti."
„Hvernig þá?“ ,
„Að þarna hefðu semsagt verið brögð i tafli.“
„Hvernig hefði það getað átt sér stað? Ekki
gat náunginn hafa fitlað neitt við hverfikringl-
urnar ...“
„Nei, ekki hann. Fulton hafði sinar skoðanir.
Hann setti dæmið upp þaimig, að hringurinn hafði
fyrst og frenast ntytt Howard Fleteher til a>
selja, en þegar þetta gerðist, voru hans peningar
ekki lengur í veði, heldur hringsins. Þess vegna
væri ekki loku fyrir það skotið, að Howard heföi
sjálfur beitt brögðum. Að hann hafi sjálfur fitlað
eitthvað við hverfikringlurnar með þeim árangri,
að náunginn hlaut að vinna, og að þær tvær hafi
þá verið í vitorði með honum — og náunginn að
sjálfsögðu líka, enda hafi honum verið heitið
nokkrum ágóðahlut fyrir vikið ...“
„Þetta lætur ekki ósennilega í eyrum,“ sagði ég.
„Þegar þeir hittust svo á áður ákveðnum stað
hafa þeir, að því er Fulton heldur, greitt honum
ágóðahlutann í blýi í stað gulls. Hvort sem það
herur verið Howard sjálfur eða .Tohny Torch “
„Eitt skil ég ekki enn,“ mælti ég eftir stundar-
bögn. „Því í fjandanum lét Fulton þau. Howard
Fletcher og stelpurnar, sleppa á brott héðan, fyrst
hann taldi sennilegt að allt væri þannig í pottinn
búið?“
„Það skal ég segja þér,“ svaraði hún. „Forráða-
menn spilavítahringsins verða að fara að öllu
með gát. Þeir láta eins og þá gruni ekki neitt,
en þú mátt reiða þig á, að þeir hafa aúga með
honum og þeim veitist það sízt torveldara þótt
hann haldi sig i Pine City. Og þar að auki hefur
Fulton einskonar tryggingu — mig — gleymdu
þvi ekki. Hann sleppti honum og þeim, en hélt
mér að veði. Og hann sagði Howard það svo skil-
merkilega að ekki varð um villst, að ef hann beit.ti
einhverjum brögðum, þá skyldi það bitna á mér
tafarlaust."
Ég hristi höfuðið. „Hvernig getur hann gert
sér vonir um að sér megi takast að sanna þetta
einhverntíma siðar meir, fyrst honum tókst það
ekki strax?“ spurði ég enn.
„Þú gleymir sjötiu þúsundunum, kunningi. Hafi
Fulton rétt fyrir sér, koma peningarnir til skipta
milli þeirra fjögurra. Og Þau geta ekki dregið
þau skipti von úr viti, og ekki heldur haft hvert
sinn hlut lengi handa á milli án þess þaö komi
fram. Það er einmitt þetta, sem þeir í hringnum
eru að bíöa eftir. Þeir vita upp á hár hve mikið
af peningum hvert þeirra um sig hafði með sér
héðan, en það voru ekki nein ósköp. Fari eitthvert
þeirra að berast á meir en efni standa til, hafa
þeir fengið sönnunina."
„Og hvað þá?“
„Láttu ekki eins og þú sért einhver heimaaln-
ingur, kunningi." Hún skellihió. „Þeir munu
áreiðanlega sjá svo um, að það gerist ekki fleiri
til að leika svipaðan leik.“
„Og þá er það síðasta spurningin — hefur grun-
ur Fultons við rök að styðjast?"
„Ég veit það ekki,“ svaraði hún seinlega. „Vil
helzt ekki vita það. Howard fullyrti að svo væri
ekki. Hann kvað Fulton brjálaðan, að láta sér
koma það til hugar, að nokkur maður væri orðinn
svo þreyttur á lífinu, að hann hætti á að ganga
í berhögg við spilavitishringinn. En það mundi
hann lika segja hvort heldur væri. Og þegar mér
verður til þess hugsað, að þessi bölvaður loddi og
þorpari skuli hafa tekið saman við rauðhærðu
dyrgjuna, þá ...“
„Þú veizt auðvitað hverjir eru fulltrúar spila-
vitahringsins, þarna heima í Pine City,“ varð mér
að orði.
„Nei,“ svaraði hún og hristi höfuðið. „Og þat
minnir mig á ... hvað um Max? Hvað heldurðu
að þeir geri, þegar þeir komast að þvi hvernig
þú hefur leikið hann?"
„Við erum enn að bíða eftir flugvélinni, sem
fer ekki fyrr en klukkan hálf sex, svo það er allt
í stakasta lagi,“ svaraði ég.
„Það vona ég líka að sé — þín vegna," sagði
hún. Svo leit hún spyrjandi á mig. „Segðu mér
eitt; að hvaða leyti ert þú eiginlega við þessi
mál riðinn, Al?“
„Spurðu mig ekki að þvi,“ svaraði ég. „Það
mundi eyðileggja kynni okkar."
„Segðu mér það," hvæsti hún.
„Ég er leynilögreglumaður," svaraði ég og lít
sem ekkert væri.
Hún starði á mig orðlaus drjúga stund. Svo hló
hún vandræðalega. „Hvað sem öðru líður," sagði
hún, „þá verður það ekki af þér skafið, að þú
kannt að gera að gamni þínu.“
„Og ég ætla að vona að Þú kunnir að taka
gamni,“ varð mér að orði um leið og ég sýndi
henni einkennisskjöldinn.
Nokkra hríð glápti hún á skjöldinn. Svo brá
hún fram hægri hendinni leiftursnöggt og ætlaði
að klóra mig f andlitlð með sínum löngu, hvÖssu
nöglum. En ég varð fyrri til og greip þéttings-
fast um úlnlið henni. „Þú hefur verið það lengi
hérna í Las Vegas,“ sagði ég, „að þú ættir að
kunna að taka ósigri. Brostu, vina min ...“
Það var eins og hana þryti skyndilega allan
mátt. Hún lét fallast aftur á bak á legubekkinn
og hló. „Lögregluþjónn," stundi hún og hlð.
„Lögga — ekki nema þaö þó. Þú hefur svei mér
leikið laglega á mig. Og á Fulton lika. Þú hefur
haft þá alla að fiflum . . . það verður fróðlegt
að heyra hvað Max segir þegar hann kemst að
raun um, að það var lögga, sem lék hann gvona
grátt."
„Má ég fá mér enn í glasið?" spurði ég og leit
á armbandsúrið. „Það er, hvort eð er, drjúg stund
þangaS til flugvélin fer.“
„Við höfum svo sannarlega ástæðu til að fá
okkur í glösin einu sinni enn,“ svaraði hún og
var hin altillegasta. „Gerðu svo vel, Al.“
Ég gekk með bæði glösin yfir að vínskenknum
og fyllti þau. Þegar ég lagði af stað með þau
yfir að legubekknum, brá mér heldur en ekki I
brún. Hann var auður, Gabriella horfin, rétt eins
og hún hefði gufað upp. Og áður en mér hafði
tekizt að átta mig, heyrði ég rödd hennar berast
einhversstaðar að: „Komdu með glösin hing-
að, A1 ...“
Ég gekk á hljóðið. Komst að raun um að það
barst innan úr svefnherberginu. Kveikt hafði ver-
ið á leslampa á náttborðinu við rekkjuna. Gabri-
ella lá í rekkjunni, en blússan ljósgula og hlé-
barðabrækurnar á stól við stokkinn.
Hún settist upp við dogg og ábreiðan rann til
svo líkami hennar varð nakinn að mitti. „Þú
sagðir, að það væru tveir klukkutímar þangað
til flugvélin fer,“ hvíslaði hún.
Ég setti glösin frá mér á náttborðið. „Rétt er
það,“ svaraði ég loðmæltur. „Þetta er eiginlega
fyrsti gestrisnisvotturinn, sem mér er sýndur
hérna í Las Vegas."
„Og þó fylgir því nokkur kvöð, Al,“ mælti hún
lágt sem fyrr. „Að þú segir Howard frá þeirri
gestrisni, þegar þú kemur heim til Pine City.“
Skyndilega vöfðust armar hennar um háls mér.
Hún dró mig að sér, kyssti mig af reiðiþrunginni
ástríðu.
Ég strauk hendinni niður bak henni, fram og
undir brjóstin og þrýsti þau mjúklega. Það fór
titringur um hana eitt andartak. Svo beit hún
mig fast í neðrivörina.
Og við létum glösin á náttborðinu eiga sig,
SJÖTTI KAFLI.
Timburmennirnir lágu ekki á liði sínu í kollinunj
á mér þegar ég kom heim. Klukkan var tíu að
morgni, sólin skein en ég veitti því litla athygli.
Mér varð það fyrst fyrir að fara fram i eldhús
og hita mér lútsterkt kaffi.
Vegas heyrði minningunum til. Ég hafði haldið
þaðan með flugvélinni hálfsex, án þess nokkur
reyndi að hefta för mina, sofið því sem næst
klukkustund á leiðinni til Los Angeles og um
stundarfjórðung á leiðinni þaðan til Pine City.
Enn hafði ég að vísu sára þörf fyrir svefn, en
þóttist sjá að þann munað gæti ég ekki leyft
mér að svo stöddu, eins og allt var í pottinn búið.
Skellti þvi í mig þrem bollum af svörtu kaffi og
hresstist sæmilega.
Klukkan var' rúmlega ellefu þegar ég knúði
dyra hjá Howard Fletcher. Það var Johny Torch,
sem opnaði, klæddur svörtum silkislopp og nátt-
fötum i sama lit, og hvort tveggja skreytt nöktum
dansmeyjum, sem dregnar voru gullnum línum.
Framhald í næsta blaöi.
Á dyraþrepinu heima hjá Iögreglustjóranum í Pine City
finnst lík ungrar frænku hans.
Hún hefur verið myrt, og lögreglustjórinn felur leynilögreglu-
manninum Wheeler, rannsókn málsins.
Vitað er að sú myrta hefur verið á snærum spilavítiseiganda,
er dvelzt nú sem flóttamaður í Pine City
og fellur þegar grunur á hann um morðið.
Wheeler þykist fljótt sjá, að lykilinn að lausn gátunnr muni
helzt að finna í Las Vegas, bregður sér þangað,
en eigandi „Höggormsaugans“ sendir vopnaðan „starfsmann“
með hann út á fugvöll, að hann hafi sig á brott
VIKAN
21