Vikan - 27.04.1961, Blaðsíða 29

ÁM buxur
tJiC FYRIR GRANNA
tJiiC FYRIR ÞREKNA
tJlC ÚR ÚVALS TERYLENE
tJiC ÚR ÚRVALS ULL
tJU SKARA FRAMUR
Hinar marg eftirspurðu
Ijósgráu ítalic buxur
komnar.
Framl.
Klæðagerðin
Skikkja
Verxlunin
J5TAHHUR
Laugavegi 99 — Sími 24975.
hlutanna, verða þau að taka afleiðingum verka
sinna.
Ekki verður komizt hjá því að hugleiða, hvers
virði það hefur verið frú Joan Grant að taka
sem Faraó þátt í launhelgum Egyptalands.
Alls staðar þar sem minnzt er á launhelgarnar
fornu, kemur fram ræktun mannkosta og
dyggða. Eklci verður annað séð en hún sem
Faraó hal'i stjórnað þjóð sinni viturlegar en
nokkur núlifandi þjóðhöfðingi, þó að einvöld
væri. Af þessu sjáum við að einvaldar geta verið
beztu stjórnendurnir, ef þeir stjórna i anda
sannleika, auðmýktar og vizku. Hún hafði það
fram yfir nútímastjórnendur, að sjá með sínu
innra auga sannleikann umbúðalausann og varð
dómsorð hennar því óhjákvæmilega rétt. Skyldu
dómsorð sögunnar ekki hafa orðið færri ef skil-
yrði fyrir dómarastöðunni væri skyggni ásamt
óvéfengjanlégum mannkostum, sem eru nauð-
synlegir. Slíkur dómari hefði aldrei saurgað
hreinleik og hið lielga tákn vogarskálanna. Þeir
sem eitt sinn hafa verið þjálfaðir eins og frú
Grant, þ. e. a. s. skyggnigáfuhæfileikann til að
stíga út úr líkamanum ásamt fleiru, eiga mjög
auðvelt i siðari jarðvistum með að vekja þessa
hæfileika aftur upp og þeir eru jafnan öðrum
til fyrirmyndar, þar sem sefjun launhelganna
verkar enn á sál þeirra, i hegðun og siðfágun.
Þeir hera virðingu fyrir siðum og landsvenjum
„tradisjónum“, öðrmn fremur, og þeir standa
einnig öðrum framar í vísindum og listum nú-
timans. Nú eru liðin mörg þúsund ár síðan frú
Joan Grant var Faraó í Egyptalandi, og sézt
hezt á þvi hvern ægitíma þróun sálarinnar tek-
ur i raun og veru. Sé kenning Martinusar rétt,
að við þróumst frá lægsta vitundarstigi málma
gegnum plönturíkið, dýrarikið og mannríkið til
guðsvitundar og síðan þessa þróun til baka aft-
ur, verður ekki annað séð en liver tilverusveifla
taki milljónir ára, svo að grunnt sé tekið í
árinni.
Sé það sálfræðileg staðreynd að helgiathafnir
og kirkjulegar athafnir hlúi að siðrænum þroska
mannsins getur sérhver maður gert sér í hug-
arlund livilik ábyrgð hvílir á þeim stofnunum,
sem hafa þetta hlutverk með höndum nú.
Ég á hér við nútímalaunhelgar og kirkjur lands-
ins. Mér er sagt, að nú á dögum sæki kirkjur
fólk komið á efri ár og svo unga fólkið, en
einhvers millialdurs er saknað, sennilega upp-
skera efnishyggju aldamötanna og áranna þar
á eftir. Þeir eldri sóttu andlegan innblástur í
kirkjur sínar, en yngri kynslóðin núna er
það frjó og óháð efnisöldinni, sem er að líða,
að hún getur sótt kirkjurnar, því hún finnur
að lausnargátu tilverunnar er ekki að leita í
efninu heldur á sviði andans. Hamingjan er
ekki höndluð með allsnægt nútíma þæginda.
Litum til dæmis á alla milljónarana. Það
má teljast alveg sérstakt ef rnilljónamæringur
er hamingjusamur maður, venjulega eru þeir
þrælar eigin auðæfa og eru orðnir taugaveikl-
aðir sakir áhyggna yfir að missa sinn verald-
lega auð, en að því kemur fyrr eða siðar, þegar
dyr þessa heims ljúkast að haki þeirra. Nei,
ég sé hamingjusömustu mennina meðal hinna
vinnandi alþýðustétta. Þeir, sem liafa i heiðri
boðorð Biblíunnar, góða siði, bera virðingu
fyrir guði og mönnum og leita inn á svið and-
ans. Þeir eru fylltir sælu tilfinningarinnar um
vel unnið dagsverk. Þeir menn þurfa ekki að
hiða eftir dómsdegi til að höndla hina andlegu
sælu og frið.
Joan Grant var Ney-seyra eða eftir þýðing-
unni fædd prestur ljóssins. En til voru aftur
fæddir prestar myrkursins, og svo er enn i
dag. Til er fólk, sem þjónar hinum skapandi
öflum og svo liitt, sem þjónar sprengiöflunum
og keppist við að rífa niður. Bæði þessi öfl
eru nauðsynleg, þvi annars væri ekkert til.
Seljum til dæmis svo að listamaðurinn stæði
einn dag litalaus. Það liggur i augum uppi að
þá gæti engin mynd orðið til. Þetta er hin
einfalda skýring á þvi hvers vegna mótsagnirnar
eru nauðsynlegar, til að gera okkur kleyft að
vega og meta. Listamaðurinn verður að hafa
hvítt og svart og alla liti þar á milli ef hann vill
liafa möguleika til þess að tjá sig fullkomlega
samkvæmt liugmynd sinni. Talað er um hendur
mannsins sem tákn um þessar mótsagnir. Hin
VIKAN 29