Vikan


Vikan - 18.05.1961, Blaðsíða 13

Vikan - 18.05.1961, Blaðsíða 13
sín á manninum og „hinni konunni.“ Fyrst mcr tókst ekki að halda í hann, skal henni ekki takast þaÖ heldur, er oft fyrsta hugsun eiginkonunnar. En þegar hún atliugar þetta betur, sér hún aö þetta er ekki ráöið til aö leysa vandann. Ég get aldrei gleymt þessu, hugsar hún. Skuggi þessarar konu mun œtíð fylgja mér. Og livað getur liin óhamingju- sama eiginkona gert? i rauninni eru til l'jór- ir möguleikar fyrir henni: Að gleyma og fyrirgefa — enda þóit henni finnist það ó- hærilegt i svipinn. Að streitast á móti, að virða að vettugi, látast ekkert sjá — en reyna samt að skilja það sem liefir skeð — og beita öllum vopnum, sem liun á yfir að ráða tii að endurheimta manninn og hina glötuðu ham- ingju. Að sætta sig við þetta, lifa áfram í lijónabandinu án þess að hafa nokkra von um, að það standi tii hóta. Að sækja um skiln- að. Þetta er mikið vandamái, og konan verður að hugsa sig vel um áður en hún ákveður al'- stöðu sína, og hyggilegast væri íyrir hana, ef möguiegt er, að reyna að skiija sjónarmið mannsins. Það er til dæmis mikiil munur á þvi hvort hann heiir haidið fram hjá henni árum saman, eða hafi íaliið fyrir augna- bliksfreistingu, og biygðast sm fyrir athæfi sitt á eftir. Það sem mestu máli skiplir er hvort maðurinn hefir raunveruiega orðið ást- fanginn af annarri konu. Ef svo er og hann er hættur að eiska eiginlionu sina, er ol't aiveg vonlaust að endurreisa hjónabandið. En ef þetta er aðeins smáástarævintyri, sem gieym- ist strax og hin konan er úr augsýn er út- litið miklu hetra. Aður en konan tekur eud- aniega aístöðu þarf hún að vita hvort hann í raun og veru eiskar liina konuna, eða hefir aðeins hrifizt ai kynþokka hennar. Veiji hún þann kostinn að gieyma og fyrirgefa, verður liún að gera allt sem í hennar valdi stendur til að skilja athæii mannsins. Hún verður að reyna að gera sér grein fyrir þvi hvernig hann getur hrugðizt henni svona hrapalega, og samt sem áður verið Uauðhræddur um að missa hana. Þelta er ekki í fyrsta skipti, sem hún þarf að hafa það hugiast að karimenu eru oft vanþroskaðri en konur hvað tilíinn- ingalífið snertir. Það er eins og þeir verði aldrei fullorðnir að þessu leyti og geta í ó- vitaskap sínum verið grimmir eins og hörn. Hann ætlast til þess að konan sé hvort tveggja i senn móðir og ástmær. Hvernig er hægt að sameina þetta'? Það virðist vera mjög erfitt, en samt eru margar konur, sem geta fullnægt þessum kröfum. Iiafi eiginkonan á- kveðið að fyrirgefa, verður hún að útrýma allri heiskju úr huga sér. Hjónin verða að tala um þetta í einiægni, og reyna að skilja hvort annað. Hversu erfitt, sem það kann að vera — og það er erfitt — má hún aldrei láta hann verða þess varan að hún van- treysti honum, jafnvel þó liún hafi oft til- hiiugingu tii þess — venjulega alveg að á- stæðuiausu. Hann finnur þá að hún hefir þrátt fyrir alit ekki fyrirgefið yfirsjón hans. Ef liún heidur áfram að gruna mig um græzku er voniaust að reyna að endurnýja hjónahandið, hugsar hann. Og ef til vill fer hann að halda fram lijá henni að nýju af ein- skærri þrjózku. Hvers vegna ekki'? Það er næstum því eins og hún ætlizt iil þess. HVERS VEGNA? ÞAÐ er að vísu ekki mikil huggun fyrir eiginkonuna, þó þessu sambandi sé ekki þannig larið, að maðurinn kæri sig ekki um, að þaö verði iíi írambúðar. b-n samt er það huggun, og hún verður að gera allt sem hún getur tii að skiija hvers vegna hann hefir ient i þessu. Það er eltki nóg að slá þvi íöstu að maðunnn sé veiklyndur, og hin konan hafi gefið honum hlygðunarlaust undir fót- ínn. ao vísu heíir hann iogið að henni, en astæðan var einmitt sú að hann gat ekki hugs- aó sér að missa liana. í örvæntingu reynir liann að liaida i heimilið og börnin, þvi hann elskar eiginkonu sina þrátt fyrir allt. Auð- vitað á liún erfitt með að trúa þessu, þegar hann samtímis lætur aðra konu tæla sig. liún skilur ekki að þetta er aðeins líkamleg aðiöðun. — Að hvaða leyti er hún mér fremri'? spyr eiginkonan sjálfa sig. En það eru aðrar spurningar, sem hún ætti íremur að ihuga: Að hvaða leyti er ég henni fremri'? Hvers vegna var liann svona hræddur við að ég kæmizt að svikum hans'? Af hverju yfir- Framhald á bls. 27. | RaUMulSlnN Draumspakur maður ræður drauma fyrir lesendur Yikunnar. Til draumráðningamannsins. Mig dreymdi að ég væri i vinnunni þegar strákurinn, sem ég hef verið með i fimm mán- uði og einhverjir fleiri með honum koma og fannst mér hitt fólkið fara að vinna fyrir mig, en strákurinn kalla í mig og hiðja mig að tala við sig. Mér fannst ég spyrja hvað hann vilji. Þá segir hann: „Ég held, að við verðum að gera alvöru úr þessu, því ég get ekki horft upp á þig svona daufa og einmanalega." — Mér fannst ég ekki svara honum. Þá fannst mér hann spyrja hvenær ég losnaði úr vinnunni. Ég sagð- ist losna klukkan sex. Þá segir hann: „Heyrðu, géturðu ekki komið með mér i hæinn i kvöld'? Eg þarf svo mikið að tala við þig.“ Mér fannst ég segja að ég gæti það og spyr liann hvort ég eigi að biðja einhvern að fara með okkur í kvöid. — „Nei,“ segir hann, „ég hringi bara i leigubil strax því ég á svo mikið eftir að gera í bænum og þarf helzt að ljúka þvi fyrir klukk- an tiu.“ -— Draumurinn var lengri, en það var svo óijóst og ruglingslegt. Beztu þakkir fyrirfram. Draumadís. Svar til Draumadísar. Eftir draumnum að dæma eru ekki horfur á öðru en langanir þínar í ástamálunum rætist innan tíðar, þó nokkur dráttur geti orðið þar á sakir þess að pilturinn þurfti að ljúka einhverju ákveðnu fyrir klukkan tíu um kvöldið, en það er auðvitað tákn um að einhver dráttur geti orðið á endanlegri sam- einingu ykkar. Framhald á bls. 34. KROSSMARK EÐA KVITTUNARSTIMPILL. Eitt sinn var krossinn helgastur alira tákna i kristnum sið. Hann varð táknmynd þess hjáipræðis, sem mannkyn aiiL oðiast lyrir fórnar- dauða Jesú, en manninum jafníramt vorn gegn oiiu niu. Pess vegna naut krossinn nær guöiegrar tiibeiosiu. ivioimæienaur uiskufuöu þess- um þætti trúariífsins og brennau hinar taxnrænu mynair. Hvernig sem við lítum á giidi þeirra, getum við skmo sarsauka truaos manns, þega trúviiiingahenaur brutu krossuin og brennuu, eins og hann væri eintómt tréð. En tákniö stoösl eiuinn, þott einiö eyadist. Aðeins deyið vanans fær unnið á þvi. Einmitt hún er nú að afmá táknræna merkingu krossins úr vitund manna. Við þá lieigiathöin, sem nu a uogum er eiLt beizta iiismark trúarkenndarinnar, greftrun dauðra, er krossmarkio notað iikt og það væri slimpili, sem skeill er á kvittanir lyrir greiadum skatti. Engan þátt á presturinn þó í þvi. Hann gerir krossmarkið með þeim virou- feik og gætir þeirrar hófsemdar, sem heiiogu tákni ber. OÖru máli gegnir með líkfylgdina. Þegar hinn iátni er kominn i sinn hinnsta ‘“ hústað, ganga nákomnir og ljarskyidir ættingjar fram, hver á lætur öðrum, og slá krossmark yfir honum. Þetta minnir á leiksyningu. Krossmark eftir krossmark hleðst á kistuna, eius og enginn taki gilt það tákn, sem aðrir eru nýhúnir að marka. Þannig er það i raun og veru. Þessi ofnotkun táknsins ljóslar ótvi- rætt upp um það, að flestum mönnum er ltrossmarkið ekki annað en dauð handsveifla. Hið heilaga tákn er að hiikna i hugum okkar, verða innantómt, meiningarlaust form, rétt eins og eiðstafurinn. TILLITSSEMI OG SIÐFÁGUN. Siðfágun í framkomu er að miklu leyti sprottin af þeirri virðingu, sem við berum fyrir öðrum mönnum. Náunginn cr okltur siðaspegill og við viljum geðjast sjálfum okkur frammi fyrir honum. Enginn gegn- ir nauðþurft sinni hlygðunarlaust frammi fyrir .öðrum mönnum, en fyrir dýri höfum við ekkert að dylja. Villimanninum hragðast kjöt- (Framhald á bls. 23). Eitt sinn var krossinn helgastur allra tákna í kristnum sið. Hann [> var táknmynd þess hjálpræðis, sem mannkyn allt öðlast fyrir fórnar- dauða Jesú. vikan 13

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.