Vikan - 18.05.1961, Blaðsíða 6

Jafnvel keisatví getur orðíð
od iátn \ minni pobnn
fifrir ungum þrmli/
meö frjnCsborinn
bug 09 góðor
gnfur.
,%■■■■„ ■ V.. '■
Kallgúla var tuttugu og fimm ára, er hann varð keisari. Allir i Róm
vlssu, að hann var geðbilaður, en þeir, sem hugsuðu um líf sitt, gættu
þess að hafa ekki hátt um slíkt.
Ég var þræll í hesthúsum keisarans og var ánægður með hlutskipti mitt,
þvi að mér þótti vænt um hesta. Aðaluppspretta lífsgleði minnar var þó
Kamilla. Við höfðum orðið ástfangin. Hún var ófrjáls eins og ég og átti
góða daga, því að hún var stofuþerna hjá einni af systrum keisarans.
Við Kamilla höfðum þekkzt frá blautu barnsbeini, þvi að Emilíus, faðir
hennar, var vinur föður míns. Emilíus var ekkjumaður og þræll í eldhúsum
keisarans. Hann var þar hátt settur. Þegar veðhlaupatíminn stóð sem hæst,
gat ég stundum ekki losnað um matmálstíma fyrir anna sakir. Þá kom það
fyrir, að hann sendi Kamillu til mín með indælar matarleifar í munndúki.
Einn daginn kom hún með böggul sem oftar. Ég leysti frá honum, og
þar lá dásamleg sneið af soðnum laxi, gúrka, nýbakað brauð, sex ferskjur og
svolitil flaska af víni.
— Kamilla, hrópaði ég. — Þetta er kóngamáltið.
— Eg er lika svöng, sagði hún feimnislega.
— Það eru ráð við því, svaraði ég, greip upp dúkinn, tók hönd hennar
og leiddi hana út i skúr einn bak við hesthúsin. Þar var heyloft.
— Upp með þig, sagði ég. Hún klifraði upp stigann og ég á eftir.
Það var skuggsýnt uppi á loftinu og angandi heylykt. Þegar við höfðum
matazt, skiptum við vininu á milli okkar og lögðumst svo út af I heyið.
Hún lá fast upp við mig, og ég fann, hvernig blóðið sauð í æðum mér.
— Kamilla, stundi ég upp. — Ég þarf að segja þér nokkuð.
— Hvað er þaö, Pallas?
— Kamilla, ég elska þig!
— Ég elska þig líka, svaraði hún með hægð.
Upp frá því færði Kamilla mér mat úr eldhúsinu svo oft sem hún gat.
Við fórum alltaf upp á heyloftið og skiptum matnum á milli okkar. Enginn
vissi um leyndarmál okkar.
Stundum kom fyrir, að hún sagði: — Ég vildi gjarna gifttist þér og eign-
ast með þér sex börn. Annað veifið gerði hún gys að mér. — Ég held þér
þyki vænna um þennan ólukkans hest en mig.
Það var satt, að þessi hestur var hið eina, sem mér þótti vænt um
fyrir utan Kamillu. Hann hét Porkúlus, sem þýðir Grís. Ekki hafði
hann fengið nafn sitt af útlitinu, því að hann var einn hinn glæsilegasti
hestur, sem ég hef nokkurn tíma séð, heldur fyrir þá sök, að hann var
matlystugur eins og ég. Ég held hann hafi ekki þurft annað en hugsa um
mat til þess að komast í æsingu. Ég þurfti ekki annað en
stinga hendinni i kyrtil minn, eins og ég væri að ná í hafralúku. Þá spark-
aði hann og frýsaði og kastaöi hnakka í ánægjulegri eftirvæntingu.
Þetta var stór og fagurvaxinn klárhestur, og ég hafði gætt hans, siðan
hann var folald. Ég var eini hestasveinninn, sem gat ráðið við hann, og
því skipaði Kastor stallmeistari svo fyrir, að ég einn skyldi hirða um
hann. Mér var Porkúlus ævinlega eftirlátur. Fátt var það, sem ég gat
ekki komið honum til að gera. Það var nærri sama, hvað var, hann vildi
allt gera fyrir mig.
6 VIKAN