Vikan - 18.05.1961, Blaðsíða 16

Smásaga eftir
Willy Breinholst
PÁF A-
GAUKURINN
Þegar Jean Dupont hafði þurrltað varalitinn
af barni vínglassins, kastað öllum rósrauðu
sigarettustubbunum inn í ofninn og látið grun-
samlega ilmvatnsangandi silkivasaklút fara
sömu leiðina, þóttist liann ]>ess fullviss, að nú
vœri ekkert eftir. Honum varð litið á klukkuna
á arinhillunni. Jacquelina var væntanleg heim
eftir tíu mínútur. Hann hló lágt. Þetta var allt
í lagi, allt eins og það átti að vera. Þetta var
hinn alfullkomni glæpur — eða réttara sagt hið
alfullkomna ástarævintýri.
Cleo hét hún, og hann elskaði hana.
Hann kipptist við, leit um öxl. Hvaðan barst
hessi rödd? Það var eins og hann kannaðist við
hana. Hver gerðist til þess að ijósta upp um
leyndarmál hans? Páfagaukurinn? Jú, auðvitað
hlaut það að vera páfagaukurinn. Jean varð
funheilt, síðan nístingskalt og loks funheitt
aftur.
•—- Ég elska þig, Cleo!
— Que Diable, bölvaði Jean á sinni frönsku og
stcytti hnefann að páfagauknum.— Ef þú held-
ur ekki kjafti, kvikindið þitt. skal ég snúa þig
úr hálsliðnum! Prenez garde!
Eitt andartak stóð hann þarna frammi fyrir
páfagaukskvikindinu og hugsaði sitt ráð. Og
skyndilega datt honum víst eittlivað gotl í hug,
þvi að hann brá sér fram í eldhúsið. Þaðyn kom
liann með handfylli sína af sykurmolum, sem
liann kastaði inn í búrið til páfagauksins.
— Og nú heldurðu þér saman, skilurðu það!
— Oui, monsieur! svaraði páfagaukurinn á
sinni frönsku og tók að stegla i sig sykurinn.
Dyrabjöllunni var hringt. Jean varð skrýtinn
til augnanna, en það er einkenni á frönskum
eiginmönnum, þegar þeir hafa slæma samvizku.
Hann tók þó í sig kjark og gekk til dyra. Og
þar var Jacquelina hans komin.
— Hefur þér ekki leiðzt, vinurinn?
— Nei-ei. Nei, ég hef setið heima á kvöldin
og lesið dagblöðin.
Hann gaf páfagaukskvikindinu hornauga.
Hann hafði hámað í sig allan molasykurinn.
— Ég elsk. . . byrjaði hann.
Jean var ekki seinn á sér að kasta nokkrum
sykurmolum til viðbótar inn í búrið til hans. Og
páfagaukurinn þagnaði.
— Þú skammast þín svo sem ekkert fyrir að
notfæra þér það, að ég hef ekki sem þægileg-
asta aðstöðu, kvikindið ])itt! þrumaði Jean yfir
hausamótunum á páfagauknum, þegar Jacque-
Framhatd á bts. 29.
ENGLAND.
Það er víða en á íslandi að skáklist
er stunduð. Árlega er haldið skák-
mót unglinga á Englandi. Og þar
koma fram væntanlegir meistarar
landsins. Þessi skákstarfsemi er liður
i tómstundaiðju þeirri, sem nú hefur
fengið svo miklan byr á Vesturlönd-
um.
TYRKLAND.
Það er ekki alls staðar jafn auðvelt að skella sér í hjóna-
bandið og á Islandi. Á Tyrklandi tekur þetta þrjá daga áður
on bau eru eitt, eins og þar stendur. Hér er brúðguminn
þriðja daginn og er þá verið að klippa kauða. Stúlkan á
myndinni er systir hans og er hún að festa pening í skyrtu
hans og eiga allir veizlugestirað gera slíkt. Þannig er verið
að safna upp i væntanlega hattareikninga konunnar.
GRIKKLAND.
Þarna plataði ég ykluir má
lesa úr svip Mariu Callas.
Fyrst héldu þið að ég ætlaði
að giftast Onassis, svo héldu
þið ég mundi ekki giftast hon-
um og hvað haldið þið nú?
NURNRERG.
A safni í Niirnberg í
Þýzkalandi c*r jiessi sér-
kennilega kona tíl húsa. f
sannleika Sagt þá er hún
lnisgagn i'ðrum koniim
frennir og er i ðaleinkenni
þessa húsgagns skúffur. Má
])ví f’okka konu bess'i und-
ir kommóður. Skúffurnar
eru alla leið neðan úr pils-
fa'di upp að barmi frúar-
innar cða ungfrúnnar,
hvort heldur er. í einni
sluiffunni er komið fyrir
sp'ladós og er það sjálfsagt
gert lil yndisauka.
KALIFORNÍA.
I Californíu fékk munkur nokkur sér hressingargöiigu
og átti leið þar sem tveir visundar, sem klaustrið átti,
héldu til. Eitthvað hefur öðrum vísundum liðið illa til
lands og sálar, því allt i einu gcrði hann árás á munk-
inn og mátti sá forða sér á stökki yfir gaddavírsgirðingu.
Það er víst eins gott að vera réttu megin girðingar hverju
sinni.
LOS ANGELES.
Áttu hundrað milljónir undir rúm-
inu þínu? Er ekki svo? Það var hérna
vestra að sjónvarpsviðgerðarmaður
fann undir rúmi sínu nokkra lérefts-
búta, sem að sérfræðingur sagði vera
ítölsk listaverk margra milljóna virði.
í íslenzkum peningum kannski hundr-
uð milljóna. Allt um það, þá hafa kaup-
endur ekki látið sjá sig enn. Kannski
eiga þeir ekki fyrir þeim, safnararnir.
Þá verður maðurinn að lækka verðið,
svo hann deyi ekki fátækur, að þvi
að enginn hafði efni á að kaupa af
honum listaverkin.'
16 VIKAN