Vikan - 20.07.1961, Blaðsíða 19

Colorado Springs er borg á stærð við Reykjavík
leiðin til gullnámubæjarins Cripple Creek, sem fr
hér yfir fjöllin.
eigin bíl þangað sem hann fýsir að
dveljast í sumarleyfinu. Allir
geta fundið hótel, sem hæfir
pyngjunni og það var ekki vandséð,
að mótelin svonefndu, mundu vin-
sælust í þessum kunna ferðamanna-
bæ. Þau eru þar hundruðum sam-
an og skrautleg skiltin á framhlið-^
um þeirra gera sitt til þess, að
Colorado Springs er einmuna lit-
ríkur bær. Ástæðan fyrir vinsæld-
um mótelanna er meðal annars sú,
að menn fá þar pláss fyrir bilinn,
ódýra gistingu og jafnvel aðstöðu
til matseldunar.
Það er ósjálfráð árátta að bera
útlit og skipulag Reykjavíkur sam-
an við útlendar borgir af svipaðri
stærð. Þegar Colorado Springs er
annars vegar, verður sá saman-
burður óhagstæður fyrir okkar á-
gætu höfuðborg, einkum þó þar
sem að skipulagningu lýtur. Svo er
að sjá, að landþrengsli séu ekki
meginvandamál hjá þeim eins ogt
virðist vera hjá okkur. íbúðarhús
voru þar trauðla til hærri en ein
hæð og mun rýmra milli þeirra en
nýju sambygginganna i Reykjavik.
Við hljótum að hafa miklu for-
sjárra bæjarstjórnaríhald hérna
megin, sem lætur ekki borgina
sleppa úr höndum sér út um nær-
liggjandi sveitir.
HJÁ GÓÐU FÓLKI
Ég átti þess kost að koma á tvö
heimili i þessari borg. Annað
þeirra var hjá forstjóra hinnar
kunnu keðjuverzlunar Sears &
Robuck, þar í borginni. Það var
einstaklega víðsýnn og vel mennt-
aður maður eins og flestir menn
i háum stöðum, sem við hittum í
þessari ferð. Hann bjó i fremur
gömlu húsi og við mundum kalla,
að hann byggi fátæklega af manni
í hárri stöðu að vera. Húsgögnin
voru gömul en vel með farin og
heimilið sérstaklega hreinlegt. Ekki
sá ég þar eitt einasta málverk, en
nokkrar útlendar eftirprentanir
prýddu þar veggi ásamt fjölskyldu-
myndum, aðallega af syninum, sem
var sagður góður stríðsniaður og
stundaði nám i skóla flughersins
þarna i borginni.
Hitt heimilið, sem við komum á,
var hjá þekktum höfundi, sem
skrifar „Science fiction,“visinda-
legar skáldsögur, sem flestar ger-
ast síðar meir, þegar menn hafa
náð miklu meira valdi á tækninni
en nú er. Ein slík saga birtist ný-
lega í Vikunni og fjallaði um mann,
sem átti farkost svo hraðskreiðan,
að hann komst á honum hraðar en
timinn. Gerði hann sér ferð aftur
í fortiðina til þess að hitta afa sinn
og láta hann vita um góð tækifæri
— sem mundu væntanlega koma
erfingjum hans til góða. Þau mis-
tök urðu hinsvegar, að maðurinn
myrti afa sinn og útrýmdi þar
með sjálfum sér. Það eru einmitt
sögur af þvi tagi, sem þessi höf-
undur hefur spreytt sig á og hlotið
það sem mörgum finnst eftirsóknar-
verðast jarðneskra hluta: Frægð og
gnægðir gulls.
Hús lians bar volt um traustan
efnahag. Það var eins og „klippt“
lit úr amcríski: blaði um arkitekt-
úr: Fágaðar viðarinnréttingar og
grófir bitar á víxl, grjóthleðslur
og lieilir útveggir úr gleri. Þau hjón
reyndust vera aðlaðandi og
skemmtileg, höfðu bæði ferðast all-
mikið og lagt á það kapp að læra
útlend tungumál. Frúin var til
dæmis nýlega búin að læra rúss-
nesku. Rithöfundurinn reyndi ekki
að vera „intelligent" og lét allar
skáldlegar athugasemdir lönd og
leið en veitti af gjöfulli rausn. Þar
voru saman komin lijón úr ná-
grenninu, og skyldist okkur að allir
þekktust persónulega í næsta ná-
grenni. Rithöfundurinn talaði um
ung lijón, sem voru nýkomin í
hverfið, aðflutt úr annari borg.
Hann sagðist eklci hafa kynnst þeim
ennþá, en bætti þvi við, að það
mætti nú ekki dragast öllu lengur.
ÞANNIG ERU ÞEIR
SUMIR
í borginni Colorado Springs
bjuggum við íslenzku blaðamenn-
irnir á Broadmoor-hóteli, lauslega
útlagt Breiðumýrarliótel. Það er
frægt fyrir lúxus um öll Banda-
rikin og gista þar vart aðrir en
þeir, sem hafa slatta i buddunni.
Ég get ekki stillt mig um að segja
frá eigandanum, herra Penrose,
vegna jaess að hann féll nokkurn
veginn inn í jiað mynstur, sem búið
liefur verið til fyrir ríka Amer-
ikumenn í Evrópu. Það vildi svo
til, að leiðsögumaður okkar var
skólabróðir hans frá gamalli tið
og varð það til þess, að við náðum
tali af honum og hann sýndi okkur
skrifstofu sína og ýmislegt annað,
sem fróðlegt var að sjá. Það var
að sjálfsögðu keppikefli hans að
gera liótelið sem bezt úr garði og
honum fannst að það yrði bezt
gert með því að kaupa afgamla
muni frá Evrópu og helzt frá
Frakklandi. Allt franskt var í lians
augum fínt. Hann fór með okkur
niður í kjallara og sýndi okkur
bunka af gömlum málverkum, sem
hann hafði keypt i Frakklandi.
Hann kannaðist þó ekkert við höf-
undana og lét sér það í léttu rúmi
liggja. Hann sýndi okkur lika for-
Ijóta Ijósakrónu, sem hann hafði
lceypt í Paris og Napóleon hafði
átt — eða svo höfðu franskir
prangarar sagt honum. Allt þetta
dót ætlaði hann að setja upp i nýrri
álmu og dollarafólkið mundi þyrp-
ast víðsvegar að og dáðst að því,
hve hótelið væri franskt og fínt.
Sjálfur minnti herra Penrose meira
á leigubíistjóra en forstjóra stór-
fyrirtækis, en duglegur var hann tví-
mælalaust; kominn á fætur og
byrjaður að vinna kl. 7 að morgni.
ÞAR SEM GULLIÐ
GLÓÐI
Dag einn var okkur islenzku
Framhald á bls. 26.
VIKAM 19