Vikan - 20.07.1961, Blaðsíða 22

Arfur frá Brasilíu.
Framhald af bls. 21.
' ví betra fyrir okkur. Og því gat hann ekki neit-
að.
A8 fimm dögum liðnum fór að hlýna í veðri.
Illýindin jukust með hverjum degi. Það var ljóst,
að veturinn var nú að baki. E’inn góðan veðurdag
'dœddust skipstjóri og yfirmer.n hvítum einkenn-
'sbúningum í stað blárra, og sumarleyfisblærinn
breiddist yfir skip og farþega til mikilla muna.
Allt í einu var England orðið svo óendanlega
íjarlægt, en Brasilia lá fyrir stafni eins og lokk-
rrndi ævintýr. En það, sem mestu varðaði í bili, var
lífið um borð.
Á hverju kvöldi festi gjaldkeri skipsins á hurð
sína áminningu til farþeganna um að seinka
klukkum sinum, stundum um hálfa klukkustund,
stundum heila. Og alltaf nálgaðist meginland
Ameríku.
— Það verður leiðinlegt að kveðja sk'pið, sagði
’fitty síðasta kvöldið, og snöggvast dró skýhnoðra
upp á h!nn ho!8a framtíðarhimin hennar. — Ég
er búin að læra svo mikið í bridge; og ég vonast
til þess, að einhverjir verði á gistihúsinu, sem spila
það.
— Þú þarft víst ekki að kvíða því, anzaði
Lísa. — Nú, annars auglýsum við að bridgedýrk-
endur fái vist á hótelinu með niðursettu verði,
og þá koma áreiðanlega svo margir sem þú vilt.
— Og danskvöld, bætti Marín við. — Við verð-
um að hafa föst danskvöld á gistihúsinu. Augu
hennar titruðu við tilhugsunina um öll danskvöld-
in á skipinu. Þar var dansað uppi á þilfari við
undirleik ágætrar hljómsveitar, og allmargir yfir-
mannanna höfðu farið með hana upp á stjórn-
pall til að sýna henni Suðurkrossinn. Hafi Marin
saknað Adda, var það að minnsta kosti ekki á
henni að sjá. Lísa hafði aldrei séð hana í jafngóðu
skapi — eða svo ljómandi fallega sem nú.
— Já, víst hefur verið skemmtilegt, sagði Mikki
og varp öndinni. — Ef Bella hefði aðeins verið
með, væri ekki um neitt að kvarta.
—- Hún kemur bráðum á eftir okkur, anzaði
Lísa hlýlega. — Þrír eða fjórir mánuðir eru ekki
lengi að líða.
— Það mun mér finnast, mælti hann dapurlega.
En svo hristi hann af sér drungann og hélt áfram
í hressilegum tón:
— En það verður nóg að gera þangað til! Ég
hlakka sannarlega til að hefja störf í Monte Para-
iso. Ég skal sýna Jóni Conway og hinum, að Ter-
ens frændi hafi ekki verið eini atorkumaðurinn
í ætt sinni.
I fyrramálið um þetta leyti verðum við
sennilega komin á leiðarenda, sagði Marín í sjö-
unda himni. Ég hlakka svo mikið til, að ég ætla
að verða veik.
ÓVÆNT HJÁLP.
RLA morguns daginn eftir lagðist Suður-
stjarnan að hafnarbakkanum. Skipið hafði
siglt með hálfum hraða gegnum þokubeltið,
sem huldi hina fögru höfn borgarinnar. Tremein-
fjölskyldan var snemma á fótum, og stóðu þau nú •
öll á þiljum uppi. Þau héldu niðri í sér andanum
af aðdáun, þegar iðgræn fjöllin risu úr sæ, eftir
því sem þokuslæðan eyddist fyrir geislum risandi
sólar.
Furðulegustu töfratindar komu í ljós til beggja
hliða. en milli þeirra Seig Suðurstjarnan hægt og
hátíðlega með stefnu á tignarlegan fjallgarð fram
undan. Reis þar hver fjallsgnípan af annarri að
baki hvítra skýjakljúfa, er greina mátti æ því
ljósar sem nær landi kom.
— Þessu hefði ég ekki trúað! hrópaði Mikki. En
Lísa hallaði sér út að borðstokknum og starði sem
bergnumin á hina mikilfenglegu sýn, er birtist
hverjum þeim vini og vegfaranda, sem Ríó býður
velkominn til hafnar sinnar.
— Mournefjöliin heima á Irlandi væru eins og
sykurtoppar við hliðina á þessum, mælti Kitty
eins og í leiðslu. En svo sneri hún baki við þessari
hrífandi útsýn, þó erfitt væri, og að vandamálum
líðandi stundar.
— Ég skrifaði Conway, að ef hann væri ekki á
hafnarbakkanum, færum við beint til Copacabana-
gistihússins. Það var hótelið, sem viðfelldni mað-
urinn á ferðaskrifstofunni mælti með. . . .
— Conway er þar áreiðanlega til að taka á
móti okkur, anzaði Mikki kotroskinn. — AuðvitaÖ
er hann þar. Eins og við séum ekki hinir nýju
húsbændur hans!
En hann var þar ekki. Það vottaði ekki fyrir
neinum frá Monte Paraiso, þegar Suðurstjarnan
lagðist að uppfyllingunni. Og út af því lentu þau í
erfiðleikum með að koma hinum fyrirferðarmikla
faxangri sínum gegnum tollinn, þar sem þau
hipfðu engan, er kunni málið til aðstoðar. Sjálf
kunnu þau ekki nema tiu eða tólf orð í portú-
gölsku, sem þau höfðu lært á skipinu.
En Kitty var vongóð. ■— Tollþjónarnir kunna á-
reiðanlega ensku, sagði hún og fylgdist með leið-
sögumanni i upplituðum einkennisbúningi 'niður
landganginn og inn í tollbúðina ásamt hinum.
En þegar þau sáu tollþjóninn, gráhærðan mann
og fölgulan, var bert, að henni hafði skjátlazt.
Hann rótaði í öllum ferðatöskum þeirra, niður á
botn, af himinhrópandi nákvæmni, og þau máttu
horfa upp á það í þögulli örvilnan, að hann dreifði
öllum þeirra dýrmætu eigum út um rykug rann-
sóknarborðin.
— Þessi fatnaður, — tudo novo, — allt saman
nýtt, hrópaði tollþjónninn í ásökunarrómi. Kitty
skeytti því engu, þótt Lísa tæki þéttingsfast I
handlegg henni, en gekk fram fyrir skjöldu með
öllum sínum írska skaphita.
—■ Já, auðvitað er það nýtt, eða hvers vegna
skyldi það ekki vera, ef ég má spyrja? Menn
ganga i skinnkápum og regnfrökkum í Englandi
á þessum tíma árs, — og hvað hefðum við með
slíka hluti að gera hér, þar sem sólin varpar
brennandi geislum sínum beint niður í kollinn á
manni, svo að nærri liggur, að augnabrúnirnar
sviðni? Og — hvað eruö þér að gera við náttkjól-
inn minn? Rödd Kittyjar kvað nú svo hátt við, að
fólk var farið að líta forvitnislega til hennar.
—- En, mamrna, góða, mælti Lísa I ásökunar-
rómi, hún var orðin eldrauð í framan.
Kitty hlustaði ekki á hana. — Þessi náttkjóll
kostaði nærri hundrað krónur, og ég er ekki far-
in að koma í hann enn þá. Nei/Lísa, ég ætla mér
ekki að þegja. Og Þér þarna, — hvað þér heitiö,
— þér snertið hann ekki.
— Novo! Novissimo! Alveg splunkunýtt! hróp-
aði tollþjónninn sigri hrósandi og sópaði öllu,
skóm, kjólum og nælonundirfatnaði, saman I
eina hrúgu. — Absolutamente novos! Þér borga
háan toll — eða hvað?
— Nei, svaraði Kitty ákveðin, og lét sig engu
skipta, þótt forvitnir áhorfendur væru teknir að
hópast um þau. — Mikki, — Lísa, — komið þess-
um bjána 1 skilning um, hvað ég á við. Getið þi8
þa8 ekki?
Framhald á bls. 28.
Sjáöu. Er betta
- fljúpandi <
\ strútur. s*
Horföu ekki Hvona á
---: mití. Mér bykir ejnr
í j
l vond.
GóÖa ferö
MoRasketorur.
\9o r?

22 MKAN