Vikan - 01.02.1962, Qupperneq 15

hann sig um stund, og alltaf í
sama stól, sem hann hafði sérstakt
dálæti á. Raunar voru heir fjórir,
þessir dálætisstólar hans, hver á sin-
um staö -— einn bólstraður stóll i
setustofunni, bólstraði leðurdregni
stóllinn hans í skrifstofunni uppi á
loftinu, hálfbólstraður hægindastóll i
bókasafnsherberginu og loks bambus-
stóllinn hans úti á svölunum. Og loks
var það einskonar helgiathöfn, sem
Clark lét aldrei undir höfuð leggjast,
og sem við höfðum bæði gaman af,
og var i því fólgin að hann kveikti
í tveim sígarettum og stakk annarri
þeirra milli vara mér.
Börnin voru alltaf látin borða áður
en við settumst að kvöldverði; aftur
á móti sátum við oft hjá þeim á með-
an þau neyttu matar síns. Þau borð-
uðu venjulega við lítil skólaborð, sem
við Clark rákumst á í fornmunaverzl-
un. Sjálf settumst við að kvöldverði
stundvislega klukkan sjö, venjulega
í horni stóru borðstofunnar, sem bú-
ið hafði verið húsgögnum þannig,
að sem bezt færi um okkur þegar
við sátum tvö ein til borðs. Annars
borðuðum við líka oft í bókasafninu,
af lausum bökkum, eða við sátum með
þá við arininn í setustofunni, jafnvel
úti á veröndinni. Semsagt — okkur
var ekki markaður kvöldverðarbás,
heldur fór þetta eftir veðrinu og því,
hvað okkur hentaði bezt í það og það
skiptið.
Kvöldmatur okkar var venjulega
mjög fábrotinn, en ég gætti þess allt-
af vandlega að hann væri skemmti-
lega framreiddur. Venjulega snædd-
um við eitthvert kjötmeti, ásamt
grænu salati, og svo ávexti í eftirmat,
beint af okkar eigin trjám, ef svo
mætti að orði komast.
Clark var sannarlega ekki mat-
vandur maður. Það eina, sem hann
krafðist, var að maturinn væri hrein-
lega tilreiddur og snyrtilega fram
borinn — og að hann væri sem ein-
faldastur og fábrotnastur; sósur,
krydd og annað þessháttar, vildi hann
ekki sjá. Te var dálætisdrykkur hans.
En það var eitt í sambandi við mat-
inn, sem hann gerði strangar kröfur
til — að hann væri framreiddur á
nákvæmlega fastsettum tíma — há-
degisverðurinn á mínútunni klukkan
tólf, en ekki stundarfjórðungi eða
hálftíma síðar. Og kvöldverðurinn
var alltaf framreiddur klukkan sjö.
Bezti matur hans var mjúk og safa-
rík steik og geri ég ráð fyrir að það
sé flestum karlmönnum sameigin-
legt. Kartöflumauk þótti honum allt-
af ákaflega freistandi. Að sjálfsögðu
kunnum við líka bæði vel að meta
reglulegan hátíðarmat endrum og
eins. En þó held ég að honum hafi
þótt einn matur betri en nokkur
annar, enda þótt hann, vegna hæ-
versku sinnar og tillitssemi, neytti
hans ekki nema þegar við vorum úti
við, í veiðiferðum til dæmis. Það
voru sneiðar af heimabökuðu brauði
með þykkum hvítlaukssneiðum á
milli, og ég mundi alltaf eftir að láta
þær í nestistöskuna. Ég er viss um
að frægustu matsöluhús í heimi hefðu
ekki getað framreitt þann mat, sem
honum þótti betri.
Á stundum kölluðum við börnin
upp í bókasafnið eftir kvöldverð og
bökuðum þar poppkorn handa þeim
og okkur — og ekki síður handa okk-
ur en þeim, það verð ég að viður-
kenna. Clark hafði líka dálæti á ýmsu
gamaldags sælgæti, og sá um að það
væri ævinlega við höndina. Ég lét
það í glerbrúsa, svipaða þeim, sem
notaðir eru í lyfjabúðum, og kom
þeim fyrir á ýmsum stöðum í híbýl-
unum, þar sem hann gat gengið að
þeim. Og inni í sjálfu svefnherberg-
inu lét ég alltaf standa stóra skál,
fulla af nýjum ávöxtum.
Um það leyti sem við giftumst átti
Clark mikið safn af byssum, veiði-
hnífum og öðrum vopnum, sem héngu
á bak við gler á einum veggnum í
bókasafni hans. Hann var ákaflega
stoltur af þessu merkilega safni, enda
gat þar að líta marga verðmæta forn-
gripi. En Clark áleit að það mundi
ekki hafa holl uppeldisáhrif á börn-
in, að hafa þetta vopnasafn fyrir
augunum dags daglega, og þótt það
væri stolt hans, lokaði hann það niðri,
en lét trésmið gera bókahillur á vegg-
inn. Aldrei minntist hann á það, fyrr
eða síðar, að honum þætti fyrir því
að hafa lokað vopnasafnið niðri; það
kann að hafa verið ímyndun mín,
en mér fannst votta fyrir daufu sakn-
aðarbrosi á andliti hans, þegar smið-
urinn tók til við breytingarnar.
Hann var ekki heldur lengi að
fylla bókahillurnar nýju, enda voru
allar hillur, sem fyrir voru, þegar
yfirfullar. Ég hef aldrei kynnzt
manni, sem las önnur eins feikn.
Venjulega las hann að minnsta kosti
bók á dag, og hann var þar ekki við
eina fjölina felldur. Hann átti heild-
arútgáfu af verkum Shakespeares, og
bókin bar það með sér, að hún hafði
ekki alltaf verið hilluprýði eingöngu,
og hann las allar þær ævisögur, sem
hann komst yfir — einnig öll sagn-
fræðirit, varðandi atburði á seinni
öldum. Ég man til dæmis hversu mik-
ið honum þótti koma til endurminn-
inga Churchills. Þá las hann alltaf
helztu morgun- og kvöldblöðin, og
mörg helztu viku- og mánaðarritin
— „The New-Yorker“, ,,Harper‘s“ og
„The Atlantic".
Clark átti eina af þessum stóru og
dýru Webster-orðabókum; hún lá
jafnan á skrifborði hans og hann not-
aði hana mikið. „Ég hef yndi af að
auka orðaforða minn og vita upp-
runa orða,“ sagði hann einu sinni.
Hann hvatti Bunker líka mjög til
sjálfnáms á þessu sviði. Það var eitt
sinn að Bunker spurði hann hvað sér-
stakt orð þýddi. „Hvers vegna gæt-
irðu ekki að þvi i'orðabókinni?"
spurði Clark. „Það er meiri fyrirhöfn,
og svo veit ég ekki almennilega
hvernig ég á að finna það,“ svaraði
drengurinn.
Clark var vingjarnlegur, en ákveð-
inn og alvarlegur, þegar hann svar-
aði: „Láttu mig aldrei heyra þig
segja það, sonur sæil, að það sé of
mikil fyrirhöfn að læra eitthvað.
Komdu upp með mér; nú skal ég
sýna þér hvernig þú átt að finna orð-
ið í orðabókinni. Og ég skal lika sýna
þér, að þetta er nám, sem þú getur
haft mikið yndi af.“
Clark var stoltur af stjúpbörnum
sínum, og dró ekki neina dul á það
við vini sína. „Móðir þeirra hefur
alið þau dásamlega upp,“ sagði hann.
„Það er fyrst og fremst henni að
þakka, hve vel þau eru siðuð.“ En
sjálf vissi ég það bezt, að það var
ekki síður hyggilegum uppeldisað-
ferðum hans að þakka. Á milli hans
og Bunkers hafði þegar tekizt stað-
góð vinátta, eins og hún getur orðið
bezt með föður og syni. En hann var
ekki siður í nánum tengslum við Jó-
hönnu litlu. Satt bezt að segja held
ég að hann hafi á stundum skilið hana
betur og kunnað betri tök á henni
en ég sjálf. Þegar hún leit inn í svefn-
herbergið til okkar á morgnana, var
hún enn innilegri við hann en mig
„Góðan dag, elsku stjúpfaðir," sagði
hún og kyssti hann á vangann. Og

MSÍÍ SS
þegar hún fór út aftur, nam hún
alltaf staðar sem snöggvast á þrösk-
uldinum, leit um öxl og brosti sínu
töfraljúfasta brosi til hans, sem
gladdi hann óumræðilega.
En eitt var það atriði, sem Clark
gerði þeim báðum alltaf ljóst. A8
hann ynni þeim mjög, sem stjúpfað-
Framhald á bls. 42.
Clark skoðar einkunnarbækur stjúp-
barna sinna og brýnir fyrir þeim
að stunda skólanámið af kappi.
Clark Gable og stjúpsonur hans
koma heim af fuglaveiðum með góð-
an feng.
'Á; !; ■
ul

Sm : . j&WIMk ;j;!H
f ' * < mt
rii ■ . s iHs wSwi
VlhLAN 16