Vikan - 01.02.1962, Síða 39

Oiwett! Eietirosumma
Nýju faersluvélarnar frá Olivetti eru hraðgengar,
fullkomnar, sterkar og ódýrar. Hentugar til færslu á
launum, birgðum, reikningum o. fl. o. fl. Olivetti
færsluvélarnar má einnig nota sem bókfærsluvélar í
litlum fyrirtækjum. Eigið verkstæði, gnægð varahluta
og sérmenntaður viðgerðarmaður tryggir öruggan
rekstur og langa endingu Olivetti véla.
Cií. Helgason «V Melsted h.f,
Heuðarárstfg 1. — Sími 11644.
ekkl stundlegan fri8 fyrir rithandar-
söfnurum. ÞaÖ var ekki einimgls
meöfædd hlédrægni hans, sem gerði
aö hann vildi losna við allt þesshátt-
ar, heldur taldi hann óhollt fyrir
börnin aö vekja þannig almennings-
athygli.
E?n nú hafði Bunker komizt að
raun um hvað á bak við lá. Hann
hafði komið inn í verzlun, þar sem
seldar voru gúmmígrímur, gerðar
eftir andlitum frægustu kvikmynda-
leikara, og rekizt þar á eina, sem
hann var ekki lengi að þekkja.
„Heyrðu, pabbi, ég keypti grímu
handa þér, og ef þú setur hana upp,
kemur engum til hugar hver þú ert.
Ef þú setur á þig Clark Gable-grímu,
halda allir að þú sért einhver annar
en Clark Gable, skilurðu."
Mest var þó hlegið þegar Clark
hafði gefið vilyrði fyrir að reyna
þennan dulbúning, og Bunker
gleymdi því í hrifningu sinni að at-
huga grímuna, sem hann þreif upp
úr pappírspokanum og fékk honum.
Clark rak upp skellihlátur, þegar
hann hafði sett upp grímuna og sá
hverskyns var: ,,Hvert þó í þreif-
andi,“ hrópaði hann. „Þú hefur
breytt mér í Walter Pidgeon."
Þegar Bunker gekk í knattleika-
félag þarna í dalnum, hvatti Clark
hann ekki einungis á allan hátt, held-
ur eyddi hann og mörgum kvöldum
í að kenna honum og þjálfa hann.
Þeir voru svo önnum kafnir við ýmis
„tæknileg atriði", að ég varð stund-
um að kalla á þá þrisvar sinnum áður
en þeir höfðust inn, þegar kvöldverð-
ur var framreiddur.
Þegar Clark var látinn, var Það
iðulega þegar Bunker kom heim úr
skólanum, að h'ann tók knöttinn sinn
og æfði sig einn úti langa hríö, en
ég horfði á út um gluggann og rann
til rifja einmanaleiki hans. Eitt
kvöldið, þegar hann kom seint inn,
varpaði hann knettinum sínum í stól
og andvarpaði þreytulega: „Ég sakna
pabba svo sárt.“
„Já,“ svaraði ég. „Það gerum viö
öll — og það gerir allur heimurinn."
Bunker þagði um hrið. „Já, en það er
svo margt sérstakt fyrir mig, sem
gerir að ég sakna hans.“
Ást Clarks á börnunum tveim,
Bunker og Jóhönnu, varð til Þess aö
Clark átti sér nú þá ósk heitasta
að við eignuðumst barn saman. Þaö
varð því sannarlegur fagnaðardagur,
Þegar ég gat sagt honum Þá frétt,
staðfesta af lækni, þegar tveir mán-
uðir voru liðnir frá brúðkaupi okk-
ar, að ég væri með barni. Það var
víst um það, að dásamlegri fréttir
gat ég ekki fært honum, enda hrað-
aði ég mér heim í það skiptið. Hann
sat langa stund orðlaus og gleðin
ljómaði af svip hans. Þetta var það,
sem hann hafði þráð mest alla ævi
— að verða faðir. Og nú loksins, þeg-
ar hann var orðinn hálfsextugur og
vel það, átti sú ósk hans að ræt-
ast.
Hann var eins og allur annar mað-
ur næstu dagana. I rauninni varö
hið bjarta bros hans til að koma
upp um þetta leyndarmál, sem viö
höfðum ákveðið að halda leyndu
þangað til lengra væri frá liðið. ViÖ
tókum þátt í síðdegisveizlu, og ein-
hverjum varð að orði: „Það er aldrei
að þú ert brosleitur í kvöld, Clark.
Hefur einhver afhent þér einkalykla
að gullgeymslunum í Knoxvirki?"
Þá fyrst brosti Clark fyrir alvöru.
,,Þaö er enn gleðilegri atburöur —
sem maður á i vændum," sagöi hann.
Það þurfti ekki meira til. Daginn
eftir var það stórletruð forsíðufrétt
í hverju einasta dagblaði í Banda-
ríkjunum, og síðan um allan heim,
að ég væri orðin vanfær.
1 tíundu viku meðgöngutímans,
sýkist ég af vírus, sem mér tókst ekki
að vinna bug á. Ég fékk háan sótt-
hita, og læknarnir urðu að láta mig
taka inn sterk lyf, og loks þegar ég
komst á fætur, var ég ákaflega mátt-
farin. Nokkrum dögum síðar sló mér
niður aftur, og fylgdu því sárar þján-
ingar. Clark bað læknin.u að koma
og síðan var ég flutt 1 : akrabifreið
til sjúkrahússins. Um fjögurleytiö
tilkynnti læknirinn mér: „Mig tekur
það sárt — en við höfum gert allt,
sem I okkar valdi stendur, en barn-
inu verður ekki bjargað." Að svo
mæltu lét hann flytja mig í skurö-
arstofu.
Þegar ég vaknaði aftur til meövit-
undar eftir svæfinguna og aögeröina,
sá ég eins og í gegnum þoku, að
Clark stóð við rekkju mína. Augu
mín fylltust tárum, mig hafði langaö
svo innilega að fæða honum sitt eigið
barn. Ég veitti þvl athygli, aö hann
kreppti hnúana svo fast að pílára-
stönginni á rekkjunni, að þeir hvítn-
uðu við, svo varð hann að taka á
til að leyna geðshræringu sinni.
Hvorugt okkar sagði orð um stund.
Hann beit á vörina. Það var óþarft
að reyna að túlka það í orðum, hve
sárt hann saknaði þessa ófædda
barns, og áreiðanlega sá hann hvað
mér leið. Loks gerði hann tilraun til
að brosa. „Jæja, jæja, vina mín, við
verðum að taka þessu. Við eignumst
áreiðanlega barn þótt svona færi.“
Það liðu þó meir en fimm ár áður
en sá spádómur hans rættist, en ham-
ingjurík ár urðu það okkur engu að
síður. Við notuðum hvert tækifæri til
fagnaðar, afmælisdaga, sumarleyfi og
aðra tyllidaga; byggðum okkur bú-
stað á söndunum, fórum í veiðiferðir
og skruppum saman til New York.
Að sjálfsögðu vann Clark af sama
kappi og áður. lék í mörgum kvik-
myndum, og ef þær voru teknar á
öðrum stöðum en i kvikmyndaverinu,
dvaldist ég þar hjá honum — og tók
börnin með, ef Þau voru þá ekki bund-
in skólagöngunni.
Þegar mér veröur litiö til baka,
minnist ég sérstaktega fyrstu þakk-
arhátíðarinnar, sem við áttum sam-
an. Við höfðum boðið fjölskyldu
minni til kvöldverðar, Cincent bróður
mínum og hinni yndislegu eiginkonu
hans, Maríu, og börnunum þeirra
þrem; Elisabeth systur minni, ein-
hverri þeirri skemmtilegustu og lag-
legustu ljóshærðri konu, sem ég
þekki til, Gordon eiginmanni henn-
ar og ungri dóttur þeirra. Og svo
voru þau Bunker og Jóhanna. Vit-
anlega er ég hlutdræg sem aðili, en
ég gat ekki varizt þeirri hugsun, að
það væri fallegur og mennilegur
hópur, sem þarna væri samankominn.
Og ramminn, borðstofan sjálf, var
sérstaklega skemmtilegur og fór vel
við fjölskyldumyndina — gömlu hús-
gögnin úr furu og harðviði, kvistóttu
furuþiljurnar, stroknar með þunnri,
hvítri málningu, þunglamalegir sófar
og stólar, dregnir grænu eða föl-
bleiku áklæði og vottaði fyrir ljós-
rauðum lit á stöku stað. Ljós loguðu
á gömlu steinolíulömpunum, og Það
glóði á rauðar rósirnar, sem ég hafði
lesið um morguninn og komiö fyrir
Frh. á bls. 42.
VIKAN 39