Vikan - 08.03.1962, Blaðsíða 38

LÁN EÐA BÖL. Frh.
fyrir bilinn og ók honum i sjð ár
samfleytt, þangað til finustu taug-
arnar voru farnar að bila i honum
(bilnum — ja, kannske jafnvel báð-
um).
ÞaS er oftast hægt að finna eitt-
hvað skrýtið við heppnina, þegar
hún er athuguð eftirá, og Sigurði
fannst það iíka dálitið skrítið að
hann skyldi fá Hudsoninn á miða,
sem hann keypli nokkrum klukku-
stundum áður en dregið var, svona
af rælni.
Svo leið timinn og Hudsoninn
komst á eftirlaun, en Sigurður varð
deildarstjóri á tollpóststofunni og
gleymdi öllum happdrættum. Spil-
ar yfirleitt ekki í happdrætti né
öðrum vafasömum leikum. Ekki einu
sinni Bingó. Hann vill miklu heldnr
sitja heima og dútla við frímerkjn-
safnið sitt, en að vera i slíku út-
stáelsi.
En af þvi að kunningi hans var
með of marga miða að síðasta bila-
bingóinu, þá sá hann aumur á hon-
um og keypti þrjá miða, fyrir sig
12 ára gamian. Ekkert þeirra hafði
og konuna og annan strákinn þeirra,
farið á Bingó áður og 'þau vissu
varla hvað það var. Þau keyptu sór
fjögur spjöld og höfðu gaman af
að fylgjast með eftir beztu getu,
en þegar frúna vantaði bara tvö
númer i síðustu umferð, fór spenn-
ingurinn að gera vart við sig. Þá
var búið að lesa upp 52 númer.
Fimmtugasta og þriðja númerið var
einnig á spjaldinu hennar og þá
vantaði bara eitt. Fimmtugasta og
fjórða átti hún ekki tii og hún
missti trúna aftur. Svo var fimm-
tugasta og fimmta númerið lesið
upp, og þá ruku þau bæði á fætur
frúin og sonurinn og kölluðu í kór:
BINGÓ!
Og svo óku þau heim á Volks-
wagen mod. 1962. G.K.
SEIÐUR.
Framhald af bls. 6.
Hann leit á hana nokkrum sinn-
um. Hún sat hreyfingarlaus, falleg-
ur hliðarsvipurinn mótaðist skýrt
undir hattbörðunum og hún hafði
spennt greipar. Ilendur hennar
voru hvítar og fíngerðar. Hann
reyndi að sporna við þeirri for-
vitni, sem hann fór að finna til.
Hann leit af henni, en gat svo
ekki annað en litið á hana aftur.
Iíann sagði við sjálfan sig, að það
væri vegna þess, að hann hefði
aldrei fyrr séð raunverulega fallega
konu. Ekki vegna þess að hann
væri svo hrifinn af slíkri fegurð,
hugsaði hann af lioilustu við Rut.
Ef nokkur ætti að vita, að fegurð
hafði litið að segja milii manns og
konu, þá var það hann. Rut var
ekki falleg.
Hann lokaði augunum, brosti og
lét sig dreyma um hana. Rut var
svo hreinskilin, líka gagnvart sjálfri
sér. Hún hafði aldrei reynt að dylja
ófríðleika sinn. Það var eins og
henni stæði alveg á sama. Hún var
svo dásamleg kona á allan hátt, að
hann hafði aldrei saknað fegurðar
í andliti hennar.
Lestin stanzaði i Lynton og hann
stóð á fætur. Hann fann sterkt til
návistar konunnar, en hann gekk
á sama stað og venjulega. Billinn
hans stóð utan við teinana og hann
flýtti sér i átt til hans. Hann hafði
stigið nokkur spor, þegar hann
heyrði rödd hennar.
— Verið svo vingjarnlegur að
rétta mér höndina!
Hann sneri við og sá hana á
tröppunum. Lestin var þegar byrj-
uð að hreyfast. Tilneyddur rétti
hann handleggina upp til hennar og
hún kastaði sér í faðm hans. And-
artak fann hann mjúkan líkama
hennar við sinn og fann angan
ilmvatns hennar. Hún losaði sig
snöggt og leit i kringum sig.
— Fór enginn annar hér út?
spurði hún.
— Nei, sagði hann stuttlega. Hann
tók upp töskuna og gelck hröðum
skrefum eftir brautarpallinum, en
hún fylgdi honum eftir.
Þau töluðu ekki saman. Hún bar
höfuðið hátt og bak hennar var
beint. í kvöldskininu sá hann að
hún var ung, en engin telpa. Hún
gat verið tuttugu og fimm eða sex
ára gömul. Aftur fann hann fegurð
hennar umlykja sig. Venjuleg, lag-
leg stúlka hefði reynt að gera út-
lit sitt áberandi, en svona fallegri
konu var fegurðin sjálfsögð. Hún
var jafn réttmæt eign hennar og
eðalsteinn eða peningaarfur hefði
verið það.
Þó einkennilegt væri, fór hann
hjá sér þegar hann sá Rut koma
gangandi til þeirra. Þegar hún nálg-
aðist sá hann eftirvæntingu í svip
hennar, en hann lézt ekki taka eftir
þvi og laut niður og kyssti hana
eins og hann gerði alltaf.
— Elskan mín, sagði hann —
eins og hann var vanur að heilsa
henni.
— Það var kalt að bíða i bilnum,
svo ég gekk fram og aftur á pall-
inum til að halda á mér hita, sagði
hún. Lestin var nokkrum minútum
of sein.
Hann skipti sér ekkert af ókunnu
konunni. Hún var bak við hann, en
svo nærri honum, að allir mundu
sjá að þau voru saman.
Rut leit upp og horfði á hana.
Þau gengu eftir járnbrautarpallin-
um og inn i stöðvarhúsið. Nokkrir
kunningjar þeirra stóðu þar og biðu
eftir næstu lest. Þeir lieilsuðu og
störðu á ókunnu konuna. En Roger
sýndist rólegur og geklc með Rut
við.vinstri hlið sér, en ókunnu kon-
una á hægri hönd. Þegar þau komu
út, sneri konan sér að honum og
brosti hlýlega.
— Þakka yður fyrir greiðvikn-
ina, sagði hún. Ég mun aldrei
gleyma yður.
Hann fann til undarlegs sakn-
aðar við að kveðja hana.
— Eruð þér vissar um að allt
sé í lagi núna? spurði hann.
Hún hló lágt.
— Já, maðurinn, sem ég óttaðist er
ekki hér — en hinn er það.
— Maðurinn yðar?
— Sá, sem ég er hrædd við, er
maðurinn minn, sagði hún. Hún
tók með báðum höndum um hönd
hans og hélt henni um stund og
fór síðan inn í bíl, sem beið henn-
ar? Roger stóð og starði á eftir
honum. Maðurinn, sem ók, var sýni-
lega ungur og ástfanginn. Hann
kyssti hönd hennar.
—Jæja, sagði Rut fjörlega.
— Ég hef ekki hugmynd um hver
hún er, sagði hann. Ég settist í eina
auða sætið í lestinni, og það vildi
svo til, að það var við hliðina á
henni. Svo spurði hún mig, hvar
ég ætlaði út, og hvort hún mætti
KLÚBBURINN BÝÐUR
YÐUR AÐEINS ÞAÐ
BEZTA I DANSMÚStK
OG SÖNG.
í EFRI SAL:
HAUKUR MORTHENS
og hans ágæta hljómsveit.
í ÍTALSKA BARNUM:
NEO-tríóið og hin síkáta
MARGIT CALVA
FJÖRVA TÓNLIST.
VIÐ ALLRA HÆFI.
38 VIKAN