Vikan - 08.03.1962, Blaðsíða 17

Tony, bara fyrir hendingu skilurðu,
nú — ef það hefur einhver áhrif —
er það ekki einmitt slík hending,
sem oft ræður úrslitum í lífi manna,
ha? Og ef ekkert gerist, er þá nokk-
ur skaði skeður?
Þetta virtist allt eins skynsamlegt
og rökrétt og frekast varð á kosið.
En nú var það Soffía, sem hugðist
láta hendur standa fram úr ermum.
Það varð að taka til i íbúð þeirra
feðga og ræsta hana, annars mundi
frú Rogers óðara leggja á flótta.
Sápuvatn, sópar, burstar og þvotta-
klútar — allt var komið á flugstig
á einu andartaki; Soffía bretti upp
kjólermarnar og gekk berserksgang
i íbúðinni. Mario skyldi ekki neitt í
neinu. Fyrst færðu mig til að eyða
peningunum i flugfarið i því skyni að
sækja drenginn. Svo hamastu við að
kmoa því svo fyrir, að Tony kvænist,
svo þú þurfir ekki að taka drenginn.
Þú gerir mig vitlausan . . .
— Ég vil einungis allt til þess vinna
að allir verði hamingjusamir, kjökr-
aði Soffía og hamaðist við hreingern-
ingarstörfin.
— Grenjar hún enn, sagði Mario.
Tony virtist hafa steingleymt þvl
að gestsins væri von. Hann var önn-
um kafinn við að athuga ljósmyndir,
sem teknar höfðu verið úr lofti af
nágrenninu og reikna út hversu mikið
það mundi kosta að kaupa fjórtán
byggingasamstæður meðfram strönd-
inni og breyta svæðinu í gistihús og
skemmtisvæði — rúmar tiu milljónir
dollara að öllum likindum —- og það
eina, sem hann hafði áhyggjur af,
var það, að Jerry skyldi ekki hafa
hringt til hans enn. Ef hann hringdi
ekki heldur i dag, ákvað Tony að
ganga á fund hans. Þeir höfðu verið
svo góðir vinir, að það gat ekki hjá
því farið, að Jerry yrðu tíu milljónir
dollara lausar I hendi við hann, þeg-
ar hann sá um hvílíkt gróðrafyrir-
tæki var að ræða. Um fjögurleytið
kom Ally inn í skrifstofuna með blóm-
vönd og minnti hann á að kvenmað-
urinn væri væntanlegur hvað úr
hverju.
— Hvaða kvenmaður?
Ally starði á hann. — Frú Rogers,
auðvitað.
— Æjá, hún. Ég kem eins og um
var talað. Svo varð honum litið á
blómvöndinn. Hvað er þetta — held-
urðu að við eigum von á einhverri
Marilyn Monroe í heimsókn eða hvað?
Nei, sonur sæll — hún er vinkona
Soffiu og það talar sínu máli . . .
eins og skorp^nn og uppþornaður
tómat, skilurðu. Við komum inn,
heilsum henni eins og siðaðir menn;
dásömum veðrið, kveðjum, búið! Eng-
in blóm eða hneigingar, skilurðu, ekki
til í dæminu.
Svipbreytingarnar á andliti drengs-
ins lýstu sárum vonbrigðum þegar
hann varpaði blómvendinum i papp-
írskörfuna. Svo reis hann á fætur og
gekk inn i svefnherbergið. Tony
horfði á eftir honum. Enn einu sinni
hafði hann orðið til að særa hann,
þótt það vildi hann sizt af öllu. Hann
gekk inn í svefnherbergið. Ally stóð
þar með tárin í augunum og beit á
jaxlinn. Hann svaraði engu, þegar
Tony ávarpaði hann.
— Hlustaðu nú á mig, drengur.
Eg vil ekki að við gerum okkur of
háar vonir, það er allt og sumt. Ef
hún reynist vera einhver Marilyn
Monroe, þá er allt i stakasta lagi, og
ég kvænist henni samstundis.
Allt í einu missti Ally stjórn á skapi
sínu. — Hvers vegna ertu alltaf að
tala um Marilyn Monroe? Ég meina
að hún geti verið góð, þótt hún líti
eklci út elns og hún. Jafnvel þótt hún
sé ófríð, getur hún samt verið góð . . .
— Vissulega. En maður kvænist
ekki kvenmanni, sem manni hryllir
við i hvert skipti, sem maður lítur
á hana, skilurðu?
— Það má nú margt á milli vera.
Sennilega «r þetta bara venjulegur
kvenmaður.
— Venjulegur kvehmaður . . .
hvorki fugl né fiskur. Nei, það var
þýðingarlaust fyrir Tony að reyna að
gera drengnum skiljanlegt sitt sjón-
armið. Strákurinn þekkti ekki lífið.
Hann mætti Shirl í stiganum. Hún
var á leiðinni inn í skrifstofu hans.
Það leyndi sér ekki að hún vildi
tafarlaust uppgjör. Einhver hlaut að
hafa sagt henni . . . eflaust Ally.
— Hver er þessi kvenmaður, hróp-
aði hún. Og hvað er meiningin?
Tony reyndi að skýra málið fyrir
henni á þann hátt sem hann vildi að
hún skildi það. En hún virtist ekki
gefa þvi neinn gaum.
— Allt í lagi, húsbóndi, sagði hún,
þegar hann þagnaði við. Ég er farin.
Hann reyndi að telja henni hug-
hvarf, en hún virtist ekki einu sinni
heyra hvað hann sagði.
— Skilurðu ekki hvað þau vilja?
spurði hún. Þau vilja gera þig að
fanga. Þau vilja myrða þig hægt og
hægt með hversdagsleika og tilbreyt-
ingarleysi, gera þig sjálfan hundleið-
inlegan og fjörlausan. Losaðu þig úr
gildrunni í eitt skipti fyrir öll, láttu
þau taka drenginn með sér, svo þú
sért laus við hann og getir lifað og
leikið þér. Sérðu ekki hve þetta er
einstætt tækifæri? Þá fær drengurinn
öruggan og góðan samastað. Og þú
verður frjáls.
Hann reyndi að faðma hana að sér,
en hún hratt honum frá sér.
Á SLAGINU klukkan fimm gekk frú
Rogers yfir götuna og inn um aöal-
dyr Edensgarðs. Ally var þá staddur
inni í svefnherberginu og reyndi enn
einu sinni að greiða hár sitt, en það
reyndist jafn óviðráðanlegt og vant
var. Hann leit á klukkuna, sá að hún
var orðin fimm og hjarta hans tók
sprett. Hvernig mundi frú Rogers
lítast á hann með hárið allt niður-
klesst af ilmfeiti? Það var ekki á
að lítast. Það gerði raunar ekkert
til, þetta var bara málamyndaleik-
ur, sem ekki hafði neina þýðingu,
sagði hann við sjálfan sig, og vonaði
þó innilega að hann reyndist hafa
einhverja þýðingu. Ef hún væri nú
falleg, prúð og góð, eins og móðir
hans hafði verið, ef pabba hans litist
nú svo vei á hana . . . nei, til þess
mundi ekki koma.
Hann heyrði raddir úti íyrir. And-
artaki síðar bankaði Soffia létt á
stofuhurðina. — Ally, ertu þarna?
spurði hún, þó hún vissi að hann
væri inni i svefnherberginu. Þannig
hafði verið frá því gengið. Þetta var
allt með ráðum gert . . . ráðum
Soffíu frænku. Tony átti svo ekki að
koma inn fyrr en á eftir, þegar þau
væru setzt — rekast inn fyrir hend-
ingu.
Ally heyrði að stofuhurðin var opn-
uð . . . .
Og svo, þegar Tony hafði rekizt inn
„fyrir hendingu", áttu þau öll að sitja
þarna saman dálitla stund og ræða
saman af andríki, svo frú Roger hefði
tíma og tækifæri til að „átta sig á
honum", eins og Soffía komst að orði,
en þannig sagði hún að það væri allt-
af haft I sjónvarpinu, þegar svona
Framhald i næsta blaði.
Nú er það svart, maður. Teiknarinn ætlaði að teikna tvær teikningar
alveg eins, en kvöldið, sem hann teiknaði seinni teikninguna, var
hann dálítið að skemmta sér, og þá datt það í hann að gera dálítið
sprell og breyta henni á sjö stöðum. Hann hélt að enginn mundi taka
eftir því, en við sáum það strax hérna á Vikunni, þvi við erum svo
óvenjuglöggir.
Getið þið líka fundið sjö breytingar . . . ?
Ef ekki, þá lesið lausnina á bls. 43.
Trúirðu
augunum?
— Maður skyldi nú trúa sínum eigin augum, hugsa margir, en þegar
þið eruö búin að horfa á þessa teikningu dálitla stund, verðið þið
kannski ekki eins viss um það.
Haldið þið að línurnar tvær séu beinar og samsíða, eða að þær
viti inn á við i miðju . . . ?
•SmjjSAquprs J8 uipuÆj\r •BgismBS go jeuioq nja JBUjnujq : j b a s
gólf
Þórketill verk-
smiðjueigandi var
nýbúinn að byggja
og nú ætlaði hann
að fá sér algjör-
lega nýtt og sér-
stakt gólf á gang-
inn. Hann hringdi
til vinar sins Páls
plötuslagara og
bað hann um að
leggja plötur á
gólfið eins og
enginn annar
hefði hjá sér, og
lofaði Palli karl-
inn þessu þegar í
stað.
En þegar plöt-
urnar — eða flis-
arnar — komu,
kom i ljós, að tvær þeirra voru barasta alveg hreint eins, hvernig
sem þeim var snúið til. En Palli plötuslagari hélt nú að það gerði
ekki mikið til, þetta sæi ekki nokkur maður. Og til þess að sanna
mál sitt, sagði hann við Þórketil verksmiðjueiganda, að ef hann gæti
sjálfur fundið plöturnar tvær eftir að búið væri að ieggja gólfið,
innan finun mínútna, þá þyrfti hann ekkert að greiða fyrir gólfið. Ef
Þórketill verksmiðjueigandi fyndi hins vegar ekki plöturnar tvær
innan þess tíma, yrði hann að greiða fullt verð fyrir efnið og vinnuna.
Þórketill verksmiðjueigandi féllst á tillöguna og reyndi og reyndi
að rembast við að finna plöturnar tvær, en fimm minúturnar liðu
án þess að það tækist.
Hve fljótur ert þú að finna plöturnar tvær? Mundir þú losna við
að borga gólfið? Þegar þú gefst upp, þá skaltu leita að lausninni á
blaðsiðu 43.
Nýlagt
TIKAN 17