Vikan - 08.03.1962, Blaðsíða 9

Efst: Það voru ekki komnar njósnaflugvélar í fyrra
stríðinu, þær voru aðeins notaðar síðast. Hér eru verðir
með kíkja að reyna að sjá, hvað óvinurinn ætlast fyrir.
Myndin til vinstri: Konstantín ásamt herdeild sinni og
splunkunýrri vélbyssu, sem þótti heldur en ekki vopn
í þá daga. Til hægri: Herflutningar á járnbrautartein-
um hjá staðnum þar sem Konstantín lenti í orrustunni og
særðist. Neðst: Húsið á Klapparstígnum, þar sem hann
bjó, þegar Bretar tóku hann til fanga.
)
i
Belgiu 9g Frakklands. Við bjuggum í húsi þar í bænum
og þar mátti heita ólíft fyrir veggjalús. Hún bítur til
blóðs og sýgur það úr manni. Það var alls staðar edtthvað
til að kvelja og pína.
Það var komið fram á haust og við höfðum ekki
hugmynd um gang striðsins. Við bjuggumst jafnvel við
þvi, að það stæði í mörg ár til viðbótar. En þá var það
rétt búið. Það hafði verið mjög erfitt i Frakklandi og skot-
grafirnar voru miklu verri þar en í Rússlandi. Það er
vegna þess, hve mikið kalk er i jarðveginum. Við vorum
oft hvitir af kalki. Venjulega var maður þannig vopn-
um búinn, að maður hafði riffil, skammbyssu, hand-
sprengjur og svo vorum við oftast sex saman um eina vél-
byssu. Það vantaði aldrei skotfæri eða vopn; Krupp
sá um það. Það voru svo til ekkert notaðar flugvélar,
nema allra síðast í Frakklandi. Þá voru þær látnar skjóta
á virki og skotgrafir. Það voru ekki gerðar loftárásir
eins og i síðara striðinu og borgir í Þýzkalandi skemmd-
ust ekki neitt. Eitt aðalvopnið var fallbyssan, og það
var aðallega „Feita Berta“, sem við notuðum, en hún
var svo nefnd eftir eiginkonu iðjuhöldsins Krupps. Það
átti líka svo að heita, að við hefðum alltaf nógan mat,
enda þótt sultur væri heima fyrir. Það var reynt að halda
lífinu í okkur í lengstu lög til þess að við misstum ekki
baráttukjarkinn.
Svo var það einn góðan veðurdag um haustið, eða
nánar tiltekið 11. nóvember, að okkur var sagt, að
striðinu væri lokið; Þjóðverjar hefðu gefizt upp. Það
kom okkur mjög mikið á óvart, en við glöddumst eins
og börn. Ég var alveg ópólitískur og það voru félagar mínir lika.
Við höfðum ekki minnsta áhuga fyrir því að leggja undir okkur heim-
inn, en okkur var skipað áfram með harðri hendi. Það var orðið langt
siðan ég hafði komið heim og aðeins einu sinni siðan ég fór í striðið.
Það varð afskaplega mikið fyllirí á vopnahlésdaginn; allir slepptu
fram af sér beizlinu. Allt var á ringulreið og i algerri upplausn. Þjóð-
verjar höfðu sjálfir gert uppreisn gegn keisaranum til þess að stöðva
blóðbaðið og binda endi á styrjöldina. Þau samtök voru kölluð
„Soldatenrat“. Það komst aldrei til tals, að við tækjum þátt í þeirri
uppreisn; mér datt aldrei annað i hug en hlýða minum yfirboðurunx.
Ég átti að vera áfram á járnbrautarstöðinni ásamt félögum minum,
þar til annað yrði ákveðið. Þar voru farangursvagnar frá þýzka
hernum og fjöldi fólks reyndi að brjótast inn i þessa vagna og stela.
Við höfum skipun um að skjóta á þetta fólk, en við gerðum það ekki;
skutum bara upp í loftið iil þess að hræða það. Seint og siðar meir
uppgötvaðist svo, að við áttum að vera komnir heim til Þýzkalands
fyrir löngu. Það höfðu orðið einhver mistök á þvf að láta okkur
vita um það. Það var yfirvofandi, að Fransmcnn kæmu, og þá hefðum
við allir verið teknir til fanga og hver veit hvað.
Við fengum pappira um það, að við ættum að fara til Erfurt f Mið-
Þýzkalandi og láta afskrá okícur. En það var allt í upplausn, eins
og ég hef þegar sagt frá og við héldum það tveir, að enginn mundi
veita því athygli þótt við skryppum heim fyrst. Við vissum, að af-
skráningin mundi taka óratíma. Svo fórum við upp í lest, sem fór til
Norður-Þýzlcalands i Staðinn fyrir Erfurt, en þegar ég steig út úr
lestinni heima, kom ég beint i fasið á uppreisnarmanni, sem vildi fá
að vita deili á ferðum mínum. En ég var bara harður og spurði hann,
hvað hann væri að þvælast þarna; ég væri að koma beint frá skot-
Framhald á bls. 28.
TIKAN 9