Vikan - 19.04.1962, Síða 35

í fangelsi.
'í
Framhald a£ bls. 11.
hálniur né neitt annað til að liggja á,
og ekki lieidur neitl ilát. Hann gekk
nokkrum sinnum yfir þvcrt gólfið
— ]iað var fjögur skref hans — og
þá fyrst ve-itti hann þvi athygli,
að veggurinn, hægra megin við
dyrnar, náði ekki alla leið npp undir
þakið. Það var bersýnilegt að upp-
hafiega hafði þarna verið einn klefi,
sem síðan hafði verið skipt í tvennt
með skiivegg úr ieir. Enn svipaðist
hann um og gekk um gólf, þangað til
hann var orðinn sárþreyttur i fót-
unum. Hann verkjaði í síðurnar og
mjóhrygginn eftir barsmíðina. Og
eftir nokkra stund lagðist liann nið-
ur á klefaflórinn úti við vegginn.
Blóðið suðaði enn fyrir eyrum
hans og honum sortnaði fyrir aug-
um, en hann veitti athygli öllu um-
liverfis sig, og nú heyrði hann það
greinilega, að einhver andaði í klef-
anum hinum megin við vegginn.
Steinnyhburnar voru honum óþægi-
legur beður, og hann fann hvernig
hlóðið streymdi að, þar sem hann
hafði orðið fyrir meiðslum við bar-
smiðarnar. Hann dró kuflhettuna
niður yfir hægri vanga og hallaði
honum upp að veggnum. Það var
eins og þessi veggur, sem liann gat
hvilt höfuðið við. væri honum bless-
unarríkt traust. Og með það í huga
sofnaði hann.
Hann hafði þó ekki lengi sofið,
þegar hann vaknaði við köll nokk-
ur. En eitthvað ískalt og þungt liélt
honum í fjötrum svefnsins, varn-
aði honum að risa upp og opna aug-
un. Honum veittist örðugt að komast
til vöku og meðvitundar. En röddin
kallaði án afláts. Nú áttaði hann sig
á því — það var einhver, sem kaB-
aði i klefanum hinum megin við
skilvegginn.
— Vejsil! Vejsil! Guð minn al-
máttugur, ég vil ekki meira af svo
góðu.
Hann heyrði tréskóna skella á
hnullungunum úti i garðinum og
rödd Vejsils fangavarðar.
— Það er ekki þin vegna,, sem
þvi eT hleypt á í þetta skipti; það er
ætlað liinum, sem er i klefanum
við hliðina á þér.
— En ef það er ekki ætlað mér,
hvers vegna flæðir það þá inn tii
min? f öllum guðana bænum, hlif-
ið mér!
Þá lyfti Marko höfðinu með erf-
iðismunum, fann að hann var hlaut-
ur og sá að vatn streymdi inn eft-
ir rennu á veggnum það flæddi um
klefagólfið og síðan hægt út um
smá op á veggnum lit við dyrnar.
Hann spratt á fætur og æddi um
klefagólfið, en hvergi fannst þurr
hlettur. Þá reyndi hann að standa
á öðrum fæti en þreyttist fljótt og
nú tók hann að titra og skjálfa.
ITann heyrði Vejsil þrefa og skamm-
ast og skipa þjónunum að heina
vatnsstraumnum þannig, að það
rynni einungis inn til munksins,
og liann heyrði þjónana brambolta
einhvers staðar uppi yfir og draga
eitthvað til.
Vatnsstraumurinn niður vegginn
jókst stöðugt. Raddirnar hljóðnuðu
og það tók að dimma. Bróðir Marko
stóð utan við sig upp við vegginn,
glennti upp augun og lyfti fótum
til skiptis úr vatninu, sem streymdi
nú með þyngri nið en nokkru sinni
fyrr. Hann skalf og nötraði af kulda,
hyrjaði öðru hverju á bæn, en þagn-
aði við og gerði krossmark fyrir
Telpukápno QK)1 er komio
tvíofið þýzkt ullarefni - 4 tízkulitir.
Verzl. SIF, Laugavegi. — Verzl. EROS, Hafnarstræti.
Verzl. SÓLEY, Laugavegi. — Verzl. FONS, Keflavik.
Verzl. ANNA GUNNLAUGSSON, Vestmannaeyjum.
SOKKABÚÐIN, Laugavegi.
Heildsölubirgðir: YLUR H.F. Sími 13591.
sér án afláts. Þá tók nágranninn,
fanginn í klefanum hinum megin
við vegginn enn til máls.
— Hvaða bróðir er þarna inni?
spurði hann.
~ Bróðir Marko Krneta, kórbróð-
ir frá Kresevo.
— Taktu nú eftir orðum mínum,
bróðir Marko. Hefurðu ekki ein-
hverja peninga á þér, sem þú getur
boðið Tyrkjanum? Það veit Guð, að
annars deyrðu úr kulda og vos-
búð i nótt, og vatnið rennur auk
þess inn til mín, gegnum skilvegg-
inn.
Nú spurði Marko hann hver hann
væri. — Melentivenjic, prestur við
orthodoxsöfnuðinn í Zenica. Það
var einnig vegna peninga, að Fazlo
hafði látið varpa honum í fangelsi
og fyrsta daginn höfðu þeir líka
veitt vatni i klefann til hans, en
hann hafði átt tvo dali, saumaða
inn i fóðrið á mussu sinni; þá pen-
inga hafði hann gefið Vejsil og
þannig hafði hann þó að minnsta
kosti sloppið við vatnið eftir það.
Nú beið hann þess að söfnuðurinn
sendi Fazlo lausnargjaldið, eitt þús-
und og fimm hundruð groschen, en
það var upphæðin, sem hann krafð-
ist.
Bróðir Marko hafði ekki á sér
nema sex groschen. Þeir ræddu
málið alllengi. Loks kallaði prest-
urinn aftur á Vejsil fangavör?). Hann
iór fram á að liann stöðvaði vatns-
rennslið, einnig inn i klefann til
bróður Markos, og bað hann um
leið að senda einhvern af þjónun-
um til bróður Mijo Grgic, prests í
Dolac, og bera honum þau skila-
boð frá bróður Marko, að hann ætti
að sækja tvo dúkata. Vejsil afsak-
aði sig fyrst með þvi, að hann hefði
ekki neinn að senda, að þjónarnir
mundu koma upp um liann, að
Fazlo væri óður af rciði eins og
tígrisdýr. Loks varð þó að sam-
komulagi, að Marko skyldi gefa
þjónunum þau sex groschen, sem
hann bæri á sér, auk dúkatanna,
sém fangavörðurinn átti að fá. Að
þvi búnu leiddi Vejsil bróður Marko
yfir í hústað sinn, færði honum
tyrkneskt kalem og fékk honum í
hendur gulan pappír, svo hann gæti
skrifað hróður \fijo. En hendur
bróður Markos voru stirðar af kulda
og titrandi, svo það var með naum-
indum, að honum tókst að tengja
saman stafina, þegar hann skrif-
aði.
„Nú hefur Fazlo varpað mér
í fangelsi. Og þeir veita vatni
inn i kleíann til min. Mitte
VIKAN 35