Vikan - 31.05.1962, Qupperneq 7

Þú sagðir þa8 meira að segja i fyrsta skipti, sem
við hittumst, manstu það?
Það var hjá Humphreys. Þú stóðst í dyrunum,
þegar ég kom og varst að fara niður stigann í setu-
stofuna. Þegar við erum gift, skulum við hafa stiga
niður i setustofuna, er það ekki?
Ef við giftumst ...
Víst gerum við það!
Þú stóðst þarna i dyrunum og horfðir á mig,
og mér fannst eins og ég gengi beint i faðminn á þér.
Allt í kringum mig voru sviplaus andlit — og svo
þú. Ég litaðist um eftir húsmóðurinni, Avis Humphrey,
en hún virtist ekki vera í sinu eigin boði. Svo sagð-
ir þú:
— Nei, Anne Laurie! Vertu ekki svona vandræðaleg.
Við skulum koma og fá okkur drykk einhvers staðar.
— Af hverju kallarðu mig Anne Laurie? spurði
ég þig.
Þú hlóst og mér sýndust augu þín
koma upp um ást þina.
— Hefurðu ekki séð i speglinum hve
hátt þú berð höfuðið á fallega granna
hálsinum. Hefurðu ekki séð það, Anne
Laurie?
Hve hátt ég ber höfuðið ... Það
sagðirðu.
Ber ég það hátt núna? Á ég nokkuð
stolt eftir? Ef þú kæmir núna hér inn,
mundi ég falla i faðm þinn og kasta
öllu stolti fyrir borð.
En ég er stolt af þér, Tony. Af dökku
hári þinu, sólbrúnni húðinni, og veik-
leika þinum og hörku ...
Ég finn enn brúna fingur þína á
handlegg mér, eins og þegar þú leiddir
mig yfir að borðinu, þar sem drykk-
irnir stóðu. Þú gafst mér kampavins-
cocktail. Ég þafði aldrei drukkið hann
fyrr, og þú kveiktir í sigarettu fyrir
mig, og nú var ég ekki lengur hrædd og
feimin. Það var svo auðvelt að tala
við þig, þú hafðir áhuga á öllu sem
mér viðkom. Ég var svo hamingjusöm.
En allt i einu var eins og salurinn
tæmdist. Þú þurftir að fara, sagðirðu.
— Vertu sæl, Anne Laurie, sagðir þú
og þrýstir hönd mina. Má ég hringja
til þín á morgun ? Kunningsskapur
okkar er aðeins að byrja ...
Svo fórstu. £,g ranglaði um í salnum,
sem var fullur af fólki, en samt tómur
og eyðilegur. Án þess að reyna að
finna Avis Humphrey fór ég út.
Já, hér eru sokkarnir ... Og hvar
eru nú skórnir? Hérna. Og vasaklút-
urinn? Ef ég finn hann ekki get ég
ekki grátið mikið, svo það er kannski
ems gott að ég finni hann ekki. En
þvi ætti ég að gráta? Núna, þegar ég
er að fara að hitta þig, Tony ...
Ég man hvernig ég lá í rúminu og
beið eftir þvi að morgunninn kæmi og
siminn hringdi. Morgunninn var enda-
laus og síminn hringdi hvað eftir ann-
að, en það varst ekki þú, sem hringdir.
Klukkan tólf hringdi dyrabjallan. Úti
stóð drengur með fangið fullt af rauð-
um rósum. Dökkrauðum og svo yndis-
lega fallegum — og þær voru allar frá
þér. Á miðanum stóð: Viltu borða með
mér i kvöld, Anne Laurie?
Við borðuðum saman þetta kvöld,
og það næsta, og næsta. Fjórða kvöldið
ókum við upp í fjöllin, fórum út úr
bílnum og settumst í mjúkt og svolítið
vott grasið. Ég mun aldrei gleyma vind-
inum, sem hvein í trjánum, öldunum,
sem brotnuðu á klettóttri ströndinni
fyrir neðan okkur, og ljósunum frá
borginni. Þegar ég hugsa um þetta
kyöld, get ég enn fundið lyktina af
sjónum og grasinu og ég heyri enn i
litla hundinum, sem gelti í fjarlægð.
Við sátum þarna lengi þögul. Svo
tókstu mig i faðminn og vindurinn
hætti að blása, geltið dó út og öldurnar
stóðu kyrrar.
Ég verð að hætta að hugsa um þetta
... Annars fer ég að gráta, hátt og
ofsalega. Það er um að gera að hugsa
nógu fljótt um eitthvað annað. Eins
og einu sinni i skólanum fyrir löngu,
þegar mér varð illt. Þá reyndi ég að
hugsa um kaldar kristallsklappir, en
þá fór ein stelpan að tala um feitt,
steikt bacon. Núna verð ég að reyna.
Ég verð að hugsa um kaldar kristalls-
klappir! Ég verð að hugsa um í hverju
ég ætli að vera. Bláa kjólnum?
Ég var i bláa kjólnum daginn, sem
við borðuðum saman hádegisverð og
þú baðst mig um að koma með þér heim
til móður þinnar, út i sveit. Móðir þin
var i garðinum að vinna, þegar við
komum. Hún kyssti mig á kinnina og
spurði hvort við vildum ekki fara og
synda i sjónum. En þú sagðir að þú
Framhald á bls. 32.
VIKAN <|