Vikan - 31.05.1962, Síða 33

þetta var satt. JF
Ég talaði og grét og vonaði allanS
timann að þú tækir mig i faðminn'já
og huggaðir mig. En þú gerðir það;|
ekki. fi
Við ókum heim. Ég fór út úr biln-'5,
um og þú snerir þér frá mér. S
— Ég hata konur, sem koma afg
stað rifrildi, sagðirðu. Vertu sæl. k
Vertu sæl. Nei, þú getur ekki hafa ;
meint það. Þú elskar mig. Það
hefurðu oft sagt. Þetta var misskiln-Æ. t
ingur með Adriennu og Angelu, og,k‘
ef það var það ekki, skal ég fyrir-*- '
gefa þér allt. Já, ég get fyrirgefið.-
Aðeins ef þú ferð ekki frá mér.
Ég beið dag eftir dag eftir hring-j*
ingu frá þér, eftir fótataki þínu í>
stiganum. En þú komst ekki. j*
Loks hringdi ég til þin. Þú varst -
ekki heima. Ég hringdi aftur og aft- j
ur. Þú varst alltaf úti. Það var fyrst
i dag að þú svaraðir. Þú hafðir ótalj.
afsakanir. Þú hafðir haft svo mikið5
að lesa, þú hafðir tekið að þér auka-*
vinnu á kvöldin, en þú skyldir hitta p ’
mig í kvöld, bara snöggvast ...
Þú kallaðir mig ekki Anne Laurie.f
Þú nefndir mitt rétta nafn: Claire.ra
Skyldi klukkan mín vera rétt. Þaðí ,
tekur mig fimmtán minútur að kom-*"
ast inn í bæinn og fimm minútur
þangað sem við ætlum að hittast.
Ég vil ekki koma fyrst. En ég vil
heldur ekki koma mikið of seint.
Þá gætir þú verið farinn ...
Hanzkarnir, taskan. Jæja, nú er
bara að líta aðeins i spegilinn — nei,
ég hef ekki tíma til þess ... Ég
verð að flýta mér. Nú kem ég Tony,
og allt verður eins og áður ... Allt
eins og áður! Ég er að koma í bláa
kjólnum mínum, með nýja hattinn
minn og með hjartað þungt sem
blý.
Lokaðu dyrunum hljóðlega. Eng-
inn má heyra það. Læðstu upp
tröppurnar. Enginn má vita að ég
er að koma.
— Ó, halló mamma ...
— Clarie, hvar hefurðu verið með
þessi döltku gleraugu svona seint
að kvöldi?
— Ég er með höíuðverk. Ég kem
ekki niður að borða í kvöld ...
— Ég skil Clarie. Þér líður betur
á morgun.
Mamma skildi þetla.
Upp, upp stigann. Hann er miklu
brattari en í morgun. En hvað
mynztrið á gólfteppinu er einkenni-
legt. Það eru svartar rósir á visnum
stöngíum á víð og dreif um það ...
Hérna eru dyrnar að herberginu
mínu. Opnaðu þær og lokaðu þeim
varlega eftir þér.
Tony. Tony, hvernig gaztu gert
þetta ... Tony, að þú skyldir geta
gert þetta.
Þú beiðst eftir mér og sazt kyrr
í framsætinu í bílnum þínum. Ég
varð svo glöð þegar ég sá þig, að
ég hefði getað sungið. Þú beygðir
þig fram og opnaðir hurðina fyrir
mig.
— Hoppaðu inn, sagðirðu.
— Halló, Tony.
— Halló, Clarie. Rödd þin var
breytt, ópersónuleg og tilfinninga-
laus. Þú brostir við mér, en það
var tómlegt bros.
Þú settir bílinn í gang og horfðir
stöðugt á veginn. Ég gleymdi öllu,
sem ég hafði ætlað að segja. Ég
horfði út á götuna og sá húsin og
búðirnar og ljósastaurana þjóta
fram hjá. Mig langaði til að segja
eitthvað kæruleysislegt, en gat ekki
KBK
1
0,30 — 8,30 byrjar
þii langaii og: ei tidan viniiii-
dag — ]»á ei* inikilvægt að
■íioi'g'ftiiiverðiiriiiii sé stað
ogr iiaeringari'íkiir.
Iiairagrjjon ei*ii í swin
kjai'iftgoð Ijiifleiftg og
lieilnæm fæða.
SCOÍÍ'S IIAFKACiiIt'IÓN FAST I
HeildBÖIubirgSir: _ __
Kristján O. Skagfjörð h f. JVJE8T1J lil lf
dottið neitt i hug. Þögnin var liræði-
leg.
Seinna sagðir þú, að þetta værí
fallegt kvöld, og að það væri langt
síðan þú hefðir haft tíma til að vera
úti í sólinni. Ég svaraði einhverju,
og svo töluðum við eitthvað meira
saman, en mér fannst raddir okkar
koma langt að eins og þær tilheyrðu
einhverjum öðrum.
Loks stanzaðirðu bílinn.
— Ég má ekki vera lengi, Claire.
Ég verð að vera kominn til vinnu
í siðasta lagi klukkan hálf sjö.
Við vorum við eina aðalgötuna.
Nokkrir krakkar hlupu yfir götuna
og léku sér með hrópum og köllum.
Fyrir utan eitt húsið lá kettlingur
í sólinni. Ég sá konur við vinnu í
eldhúsunum sínum. Ein þeirra söng.
Getum við ekki ekið eitthvað ann-
að, Tony?
— Nei, því miður Claire. Ég hef
ekki tíma til þess.
Ég vissi ekki hvað ég átti að segja.
Það var bara hjarta mitt, sem kall-
aði: Tony, ástin mín, hjartað mitt,
taktu mig aftur. Segðu að þú fyrir-
gefir mér. Ég skal aldrei framar
skipta mér af því hvað þú gerir,
eða hverja þú elskar ...
En upphátt gat ég ekkert sagt. Þú
hataðir konur, sem stofnuðu til
rifrildis.
Timinn leið — og fór allur til
spillis.
Konan, sem söng, kallaði nú á
börnin sin tvö. Litla stúlkan hafði
misst hárbandið sitt. Það lá blátt
og óhreint á rykugum veginum.
Loks snerir þú þér að mér.
— Jæja? sagðirðu ergilegur.
Nú fyrst leiztu beint á mig. Það
kom bros í augu þín. Þú hóstaðir
svolítið, en svo brostirðu meira.
Loks skellihlóstu. Mér létti svo, að
ég var næstum hamingjusöm. Það
var eins og myrkri síðustu daga
væri blásið burt. Allt yrði gott aft-
ur. Nú loksins mundirðu segja að
þetta hefði allt verið misskilningur
og þú elskaðir mig ennþá.
— Tony, ég ... En þú tókst fram
í fyrir mér.
— Hvert í logandi! sagðirðu.
Veiztu, að þú ert með hattinn öf-
ugan!
Þetta sagðirðu, Tony.
VIKAN 33