Vikan - 05.07.1962, Side 17

hann hvort henni liöi ekki betur.
— Jú, þakka þér fyrir. Mun betur.
Þetta hefur verið erfið nótt, svaraði
hún.
Síðan sagði hún honum frá skurð-
aðgerðinni, en fann um leið hve magn-
þrota hún var. Hún lét undan siga
slakaði á og hana sótti svefn.
-— Þú leggur of hart að þér, Eva.
Hvíldu þig nú einu sinni vel, og þá
líður þetta frá.
— Ég er svo hræðilega syfjuð.
— Þú getur að minnsta kosti ekki
ekið heim eins og þú ert, svaraði
hann. Ég held það sé bezt að ég
hringi til Grétu og biðji hana að koma.
Gréta kom innan stundar.
— Hvað gengur að henni, spurði
hún.
— Uppgefin, sagði hann. Ekkert
annað, en það er lika nóg. Geturðu
ekki farið með hana inn til þín og
lofað henni að sofa meðan hún er að
jafna sig.
— Sjálfsagt, svaraði Gréta. Ég var
fegin því að Þú skildir hringja til
mín.
Og þótt svefninn væri í þann veg-
inn að sigra Evu, veitti hún því at-
hygli, að Gréta lagði höndina sem
snöggvast á arm læknisins.
— Þú litur inn og færð Þér kaffi-
sopa, þegar þú hefur tíma til heyröi
hún Grétu segja.
Eva sá að hann leit á hana þakk-
látum augum. Kannski það v|erði
einhver alvara úr þessu hjá þeim,
hugsaði hún með sér hálfsofandi.
Það var dásamlegt þegar Gréta kom
henni í rekkju og stjanaði við hana
eins og hún væri smábarn. Hún var
slíku óvön, en víst var það dásamlegt.
En hvað þú ert góð, Gréta mín,
sagði hún og henni fannst sem hún
væri að tala upp úr svefni. Og heyrðu
.. . ég er farin að kunna mun betur
við hann, skilurðu. Þetta er eflaust
vænsti maður, en honum líður illa.j
Gréta vissi fullvel við hvern hún
átti. ) ,
— Það gleður mig að Þú skulir*
skilja hann, mæltl hún lágt og stilli-
lega. Já, hann er góður maður.
En Eva heyrði ekki orð hennar.
Hún var steinsofnuð.
Veðrið var eins yndislegt og það
getur frekast orðið. Sól skein í heiði.
Kósirnar í garðinum voru sprungnar
út og fylltu loftið áfengum ilmi. En
það var líkast því, sem gert hefði ver-
ið samsæri gegn henni í því skyni
að hún fengi ekki að njóta sumar-
blíðunnar. Þegar hún var í þann veg-
inn að halda heim, hafði slasaður
byggingaverkamaður verið fluttur til
sjúkrahússins. Járnbiti hafði skollið á
höfuð honum. Hann var viðþolslaus
af kvölum.vesalings maðurinn.
— Höfuðkúpubrot, hafði Ström
læknir sagt. En okkur tekst að bæta
það.
Það var ótrúlegt hversu miklar
Þjáningar maðurinn gat þolað án Þess
að bugast að fullu. Maður var vist
sterkari fyrir en maður sjálfur hélt;
það kom í ljós þegar ekki var nema
um tvennt að gera.
Hún gekk um, borðaði, sinnti störf-
um sínum og svaraði þegar á hana
var yrt — eins og í draumi. Það var
fyrst og fremst starfið, sem verndaði
hana frá að láta bugast. Fyrir það
hafði hún ekki tima til að sökkva
sér niður í persónulegar áhyggjur og
harma; það krafðist jafnvægis og
sjálfstjórnar. Hún hafði læst sorg sína
inni i leyndustu fylgsnum huga síns.
Hún lét sem ekkert væri, reyndi það
að minnsta kosti, þótt það væri ekki
alltaf leikur. Kaunar var það ekki
eins erfitt þegar hún var í sjúkra-
húsinu og hún hafði kviðiö. Það var
öllu erfiðara þegar heim kom. Þó
var erfiðast af öllu að þurfa að mæta
augnaráði Lilian.
Ef hún hefði ekki verið nauðbeygð
til að taka þátt í gleðinni í kvöld ...
Hvernig átti hún að geta verið kát
innan um hóp karla og kvenna I
hátíðarskapi ? Hún hafði leitað allra
|undanbragða, meira að segja boðið
15
einni af starfsystrum sinum að taka
vörzlu fyrir hana svo hún gæti sótt
miðsumarhátiðina. En Hilma hafði
ekki viljað heyra á það minnzt. öll-
um hafði verið gefiö leyfi sem unnt
var að vera án, og Evu hafði meira að
segja verið gefið sólarhrings leyfi,
vegna þess hve oft hún hafði oröið að
gegna næturvörzlu að undanförnu.
Þreytt og döpur hélt hún á brott
frá sjúkrahúsinu. Hún gekk framhjá
varðskýlinu.
— Gott sumarveður I dag, sagði
gamli varðmaðurinn og kinkaði vin-
gjarnlega kolli til hennar.
Hún brosti, en fannst sjálfri að
það bros væri gretta ein. Henni varð
litið á úrið. Það voru tæpar tiu
mínútur þangað til strætisvagninn
var væntanlegur. Hún gekk hægum
skrefum á stöðina. Varð litið á unga
manninn sem stóð Þar, klæddur
tandurhvítum buxum og ljósgrænum
sumarjakka. Fyrst í stað veitti hún
honum ekki nánari athygli, sá svo að
það var Gustav Lange liðsforingi.
Hvað í ósköpunum var hann að gera
hérna?
Hann hafði komið auga á hana og
gekk í áttina til hennar. Brosti.
— Góðan dag, Eva, kallaði hann
glaðlega.
— Góðan dag. . . Þú hefur þó ekki
verið að heimsækja neina hér á
sjúkrahúsinu ?
Hann varð dálítið vandræðalegur.
— Nei, ég var bara á gangi og
naut veðurblíðunnar, sagði hann. Það
var gaman að hitta þig. Ég sé að þú
ert ekki með skellinöðruna í dag.
Ætlarðu með strætisvagninum?
— Já. Lilian ók mér hingað í morg-
un. Hún þurfti að skreppa í bæinn.
Hún veitti því athygli að það var
ekki laust við að hann roðnaði.
— Getum við ekki gengið þennan
spöl, spurði hann. Þú ert kannski að
flýta þér?
— Alls ekki. Ég lofaði Súsönnu því
að koma með henni að brennunni i
kvöld. En það er löng stund þangað
til, svo ég hef nægan tima.
— Klukkan er ekki nema rúmlega
þrjú. Þú getur farið með strætisvagn-
inum, sem fer klukkan fjðgur af
torginu.
1111
— Já. Hann ekur að visu ekki alla
leið heim að Fosshlið, svo ég verð
að ganga nokkurn spöl, svaraði Eva.
En í þessari blíðu munar mig ekki
um það. Reyndar ætti ég kannski að
hraða mér heim að hjálpa Lilian. Hún
hefur áreiðanlega haft mikið að gera
í dag. bætti hún við.
— Hún hefur víst lokið því þegar
af að miklu leyti, svaraði hann. Krist-
in hefur verið henni til aðstoðar í
allan dag, og það munar um hana.
— Hvernig veiztu það, spurði hún
undrandi.
— Ég hitti hana sem snöggvast
fvrir stundu síðan. Hún var að koma
út úr búð. hlaðin bögglum.
Hann hló við. að því er henni fannst
að tilefnislausu. Svo nam hann staðar
og tók um jasmínugrein, sem teygði
sig út yfir múrvegginn.
■— Finndu hve hún iimar ....
Hann var ekki eins og hann átti að
sér. fannst Evu. Það var eins og
hann hefði ekki hugmynd um hvað
hann ætti að segja. Og Þegar hann
fór allt í einu að segja henni sögur
úr herbúðunum, var frásögnin upp-
gerðarleg. Þvi næst þagnaði hann við
og varð þungt hugsi. Það leyndi sér
ekki að hann var að glíma við eitt-
hvað, sem honum virtist torvelt við-
ureignar; eitthvað miður þægilegt.
Hann var ekki eins öruggur I fram-
komu og sjálfumglaður og hann var
vanur. Henni fannst hann mun
skemmtilegri fyrir bragðið. Henni var
það ekki heldur neitt ógeðfelt að mega
ganga Þarna þegjandi við hlið honum
og láta hann annast viðræðurnar fyr-
ir þau bæði.
Hún varð sífellt sannfærðari um
að hann hefði verið að bíða eftir
henni á strætisvagnstöðinni. En hvers
vegna? Það hafði hún ekki minnstu
hugmynd um. Átti hann kannski eitt-
hvert erindi við hana?
Þau voru komin niður í bæinn, og
anganin frá rósunum í görðunum
barst að vitum þeirra. Hliðin að
skemmtigörðunum höfðu verið laufi
skreytt, allir voru spariklæddir fyrir
kvöldið og í hátíðarskapi.
— Finnurðu ilminn af birkilaufinu,
varð honum að orði; en það var ekki
eins og hann spyrði, heldur eins og
hann talaði við sjálfan sig. Jóns-
messunótt, mælti hann enn. Þá á
maður að ganga um engið með þeirri,
sem maður ann ... vefja hana örmum,
Þegar sólin kemur upp . . .
Rödd hans var allt í einu blandin
slíkri beiskju, að hún vissi ekki hverju
hún skyldi svara — eða hvort hann
ætlaðist til þess að hún svaraði. Aftur
á móti áttu orðin, sem hann mælti,
svo vel við hennar eigið hugarástand,
að tár komu í augu henni. Því virtist
hann þó ekki veita athygli, sem betur
fór. Þau gengu þögul um hríð, og
henni fannst sem eitthvert samband
hefði myndazt með þeim, vegna þess
að þau voru bæði óhamingjusöm.
Kannski hafði hann líka orðið fyrir
einhverjum vonbrigðum, þótt ótrúlegt
mætti kallast, eins aðlaðándi og hann
var.
Hví í ósköpunum hafði hún ekki
orðið ástfangin af honum í stað.. .
Hann var þó frjáls. Nei, aldrei...
hvíslaði einhver rödd hið innra með
henni. Aldrei meðan Einar er á lífi.
En Einar unni Lilian og gat notið
hennar?
Þau gengu gegnum garðinn um-
hverfis ráðhúsið. Strætisvagnastöðin
var þar á torginu. Gustav Lange nam
skyndilega staðar.
— Ég veit að ég er þér eingöngu til
leiðinda, sagði hann. Því í ósköpunum
segirðu mér ekki að fara norður og
niður, bætti hann við.
Hún fann til innilegrar samúðar
með honum, þegar hún sé örvænting-
una í augum hans.
— Þú ert mír síður en svo til leið-
inda. Og Þegar allt kemur til alls,
geri ég ekki ráð fyrir að ég sé sjálf
svo ýkja skemmtileg þessa stundina.
Hann virti fyrir sér hafmeyjuna,
sem sat við gosbrunninn, en lét sem
hann hefði ekki heyrt svarið.
— Steinn er steinn, tautaði hann
annars hugar.
Svo áttaði han;i sig.
— Ég fylgi þér á stöðina, sagði
hann.
Hún kenndi innilega í brjóiti um
hann. Hún gat ekkí yfirgefið tann í
þessu skapi.
— Þú getu: komið heim m-j mér.
Þau koma v jt ekki heim fyrr en
um áttaleyt’ð, en ekki ætti Það að
vera okkur iakara. Við ættum meira
að segja að geta l'ylgzt að við brenn-
una 1 kvöld. Þótt Súsanna litla verði
með okkur, þá gerir það ekki neitt
til, enda verðum við að skila henni
heim von bráðar.
— Ég haf oi eiginlega ekki hugsað
mér að verða við brennuna í kvöld . . .
— Hvað hefur gerzt?
— Ekkert. Ég er bara í slæmu skapi,
Framhald á bls. 28.
VIKAN 17