Vikan - 05.07.1962, Page 27

Beðið eftir bréfi.
Framhald af bls. 15.
Peter . . . Peter . . ! Hvers vegna
haf'ði þetta bréf komið or ýft upp
öll hennar sár, vakiS þrá hennar
á ný? Þvi þurfti hann a8 vera
annarri bundinn? Hún hafði svo oft
hugsað uin, hve hamingjusöm þau
fíætu verið saman.
Næsta daf? kom siinsendillinn o"
kallaði fyrir utan. Hún hljóp út og
þreif af honum skeytið. Þar stóð:
,,Kem ekki. Bréf á leiðinni. Peter.“
Lengi stóð hún ofí starði á skeyt-
ið. Það var sent frá Stokkhólmi.
Hann hafði þá aldrei lafit af stað.
Það voru jorir dagar siðan hann
hefði átt að var farinn, ofi samt
hafði hann ekki sent skeyti fyrr
en nú. Og eneinn hlýleg orð fylgdu,
eins oft venjulega . . . Hún skildi
þetta ekki. En sendillinn heið eftir
kvittuninni. Hann horfði á hana
eins oe liann hufisaði, að útlend-
inf»ar væru nú undarlegt fólk.
Hún beið á hverjum degi á tröpp-
unum eftir bréfberanum, 0{? á
hriðja degi kom bréfið. Hann rétti
henni það, eins or hann vissi, að
hað væri hað eina, sem hún hefði
áhuea á af póstinum.
Hún fór inn með það oe reif
hað uop. Hún sá strax að eitthvað
var að. Þar stóð aðeins: „Ulla! Ég
verð að seeia þér að ée hef misst
konuna mína, Hún dó fyrir þremur
dötfum. Sama dae og ég ætlaði að
leeeja af stað. Ée get ekki sagt þér
nánar frá þessu bréfleea. Kannski
fæ ég einlivern tima tækifæri til
hess að segja þér munnleea frá
bessari sorg, sem hefur dunið yfir
•okkur. Hún verður iörðuð næsta
máudne. Ée veit ekki hvernig ég
get lifað áfram. Vertu sæl. Peter.“
Ulla dvaldi um veturinn i Fram-
m-a. Hún frétti i bréfum frá Sví-
hióð, að Peter Norrman syrgði konu
sína sárt og væri ekki lengur sjálf-
um sér líkur. Hann væri eins og
skuggi af sjálfum sér. Það var ekki
skrifað nánar um orsökina að dauða
Soniu, en ýmisleet gefið i skyn,
sem vakti grun hennar. En hún
hevrði ekkert frá Peter.
Nú var hann frjáls, eins og þau
höfðu bæði óskað svo oft, en nú
kom hann ekki til hennar. Það gat
ekki haft nema eina ástæðu. En þvi
sWifaði hann henni ekki? Gat hann
ekki skilið að hún var eins og fangi
hér i Framura.
Hún har lika sök — ckki siður en
Peter. Þvi gátu þau ekki hjálpað
livort öðru?
Hún hafði nógan tima til að
huesa málið á löngum vetrarkvöld-
um, oc þegar voraði, hafði hún
tekið ákvörðun. Hún varð að fara
frá Framura, til Stokkhólms, og
revna að fara að vinna. Það var
ekki nóg að hafa vinnustofu og
bræðsluofn, þegar hún gat ekki
unnið hér. Hún varð að breyta til,
reyna að losa sig við þetta magn-
levsi. Hún varð, þó ekki væri nema
einu sinni, að tala við Peter.
Svo var það einn vordag þegar
ávaxtatrén i garðinum stóðu í
hlóma, að farangur hennar stóð á
tröppunum, og hún læsti þungum
kastaniuviðardyrunum i síðasta
sinn. Frammi fyrir henni lá Fram-
ura, sólbökuð og ilmandi af blóm-
um trjánna. Meðan hún beið eftir
bilnum, fannst henni liiminninn
blárri en nokkru sinni fyrr, og það
greip hana löngun til að snúa við.
Þvi gat hún ekki fundið frið og
ró i þessu friðsæla umhverfi? En
nágrannakonurnar komu út og
kysstu hana á báða vanga og ósk-
uðu henni góðrar ferðar, og Rosetta
litla hvíslaði að henni að hún
inundi brátt trúlofast Arthuro. For-
eldrar hennar mundu sjálfsagt sam-
þykkja það.
Skilnaðurinn olli tárum og trega,
en bílinn kom og farangrinum var
troðið í liann. Ulla sat innan um
töskurnar og gréi.
Þegar billinn var kominn fyrir
hornið, kom bréfberinn hjólandi að
húsinu hennar. Svipur hans var
glaðlegri en hann hafði vcrið lengi
og liann veifaði og kallaði upp i
gluggana:
—- Signora! í dag er hréf til
yðar! Bréf!
Nágrannarnir sögðu honum, að
hún væri nýfarin.
—- Það var leiðinlegt, sagði hann,
þvi þessu bréfi hefur hún beðið
lengi eftir.
En Rossetta kunni ráð við þvi:
— Við sendum henni póstinn til
Svíþjóðar. Hún fær jiað sjálfsagt.
★
Fólk á förnum vegi.
Framhald af bls. 21.
liöfn. Hann var utan af landi.
Annars lief ée fá víðtöl tekið.
— Koma Vikufréttir reglulega
út lijá þér?
— Nei, jivi miður. Ég hef ekkert
mátt vera að þessu seinni part
vetrar vegna skólans, og nú standa
orófin yfir, oe svo fer ég i sveit-
ina. Ég get elcki byrjað aftur fyrr
en í haust.
— Hvernig ganga prófin?
— O. hara sæmilega. Vonandi
fær maður ekki minna en 8 i aðal-
einkunn.
— Og hvprt ferðu í sveit?
— Norðnr nð Aðalhóli i Aðaldnl.
Éff hpf veríð har fimm sumur og
liknð r)rvðilpen.
Svö kvöddum við hinn unea rit-
slióra oe úteefanda oe óskuðum
honum góðs eeneis f nrófunum, i
svoitinni og með hlaðið i haust.
★
Hin dimma brá.
Framhald af bls. 20.
urinn kemst á gelgjuskeiðið, hefur
taugaveiklunin greinilega náð yfir-
tökunum.
Hvað gerist i sálarlifi drengsins?
Afbrýði veldur ekki taugaveiklun
undir venjulegum kringumstæðum,
heldur fær útrás í andúð og hatri.
Tilfinningarnar eru þá siálfum sér
samkvæmar og jafnvægi sálarlifs-
ins er borgið. — Einmitt i þessu
atriði kemur sérstaða harnsins ljóst
fram. Hrengurinn skelfist við sina
eigin afhrýði gegn föðurnum, þvi
að hún er ósamrýmanleg þeirri
ást, sem barni er kennt að bera
lil föður síns. Þannig blandast
sektarkennd inn i afbrýðina, tvær
tilfinningar, óáamlrýmúnlegar í
ungu brjósti. Drengurinn gerir sér
þetta að visu ekki ljóst; þessar
innri andstæður komast honum
naumast til vitundar. En sjálfsvarn-
arviðbrögð hans leiða til bælingar
hinna sársaukafullu kennda. Á
yfirborðinu kann allt að virðast
slétt. En í leyni vinnur duldin sitt
sundrungarverk og veldur óreynslu,
sem geðstyrkur barns er ekki vax-
inn. Til slikrar ofreynslu ungra
barna rekja sálgreinendur margvis-
lega geðbilun hinna fullorðnu. ★
III
HEVELLA er Svissneskt efni, sem
með sérstakri aðferð, fær áferð
ekta leðurs
HEVELLA JAKKINN þolir þvott og er
auðvelt að hreinsa
lllll
llll HEVELLA JAKKINN er þægileg flík,
vatnsþétt, þolir hita og kulda.
Fallegt snið — Tízkulitir
HSöluumboð: Solido
umboðs og heildverzlun
Símar: 18950 18860
íakKirm
hentar
yður
VIKAN 27