Vikan - 05.07.1962, Page 28

,4f
fj£> /'Z'JléA?
&0TT tfpp/r, £fT pz%>
//oT/3> £cJJ)v/£ 3)(?v/l>
KtffPTBfcT/ í fCÓ/V/Vi/A//?
Læknirinn.
Framhald af bls. 17.
eins og bú hefur eflaust tekið eftir.
Ætli ég leiti ekki heldur í gildaskál-
ann og fái mér neðan í því.
Ösjálfrátt lagði hún höndina á arm
honum.
— Það máttu alls ekki. Við verðum
saman í kvöld og nótt. Ég get ekki
yfirgefið þig, meðan þú ert I þessu
skapi. Það lagast með kvöldinu, vertu
viss.
Það var sem krampadrættir færu
um andlit hans.
— Stendur þér i rauninni ekki á
sama um mig?
Spurningin snart hana ónotalega.
í rauninni stóð henni sennilega á sama
um hann. Sennilega gerði hún það
eingöngu sjálfrar sin vegna að reyna
að fá hann til að vera með sér þessa
Jónsmessunótt. Ehda þótt hún reyndi
ósjálfrátt að telja sér trú um að það
væri eingöngu vegna hans .... að
hún væri að fórna sér, eins og hjúkr-
unarkona verður svo iðulega að fórna
sér, þegar svo ber undir .... fórna
sér, þegar hún léti að vilja hans, þó
hún í rauninni væri einungis að láta
að sínum eiginn vilja. Eða — vildi
hún það í rauninni. Vildi hún ....
nei, hún skildi ekki neitt í neinu og
þó sizt í sjálfri sér, en samt sem áður
var hún staðráðin í að láta skeika
að sköpuðu.
— Hví skyldi mér standa á sama
um þig? Við erum góðir kunningjar.
— Meinarðu það sem þú segir ....
eða segirðu það einungis til að vera
vingjarnleg?
Og nú fann hún það, að hún þráði
ekkert heitara en að þau tvö gætu
orðið einlægir vinir. Að hún mætti
vera honum allt, fyrst henni var mein-
að að vera Þeim manni allt, sem hún
unni.
—- Kannski höfum við þörf hvort
fyrir annað, mælti hún lágt.
— Mér þykir vænt um að heyra
þig komast þannig að orði, Jiva. Eig-
inlega ætlaði ég að hitta þig, skil-
urðu. Mig langaði til að tala við einr
hverja manneskju, sem hefur hjartað
á réttum stað. Ég var svo einmana
og yfirgefinn.
— Geturðu ekki sagt mér hvað að
Þér amar, spurði hún. Hver veit nema
ég geti þá veitt Þér einhverja að-
stoð .... ég meina, aðstoð við að
leysa vandann sjálfan, fyrir utan það,
sem við getum ef til vill orðið hvort
öðru.
— Ég vildi feginn segja þér allt af
létta, og það getur vel farið svo, að
einmitt þú megir veita mér ómetan-
lega aðstoð. Nei — ég er víst alltof
huglaus til þess. En ég er þér inni-
lega þakklátur fyrir það, að þú skulir
vilja taka þátt í raunum mínum. Þeg-
ar ég er með þér, finnst mér sem ég
geti teygað að mér tært og svalandi
loft, og þaö er einmitt það, sem ég
hef þörf fyrir, fyrst og fremst. Und-
arlegt hve skamma stund þarf til að
skiptist veður í lofti. Fyrir fáum dög-
um fannst mér lífið brosa við mér á
allan hátt.
— Lífið er alls ekki auðvelt, sagði
hún með beiskju. Þvert á móti ....
— Átt þú einnig við áhyggjur að
striða?
— Ef til vill. Að minnsta kosti
finnst mér að ég sé hræðilega ein-
mana. En nú skulum við ekki vera
að brjóta heilann um það lengur. 1
kvöld skulum við dansa saman,
skemmta okkur saman, njóta saman
alls þess, sem lífið hefur að bjóða.
Þú kemur með mér, eða á ég að þurfa
að ganga á eftir þér frekar en ég hef
þegar gert, mælti hún.
Hann hikaði við. Hún tók undir
arm honum.
—- Komdu, mælti hún hvísllágt.
Þessa nótt skulum við eiga saman.
Yiurinn í rödd hennar vakti með
honum löngun til að trúa henni fyrir
öllu.
LILIAN hvarflaði athugandi aug-
um að undirbúningnum í borðstof-
unni. Ef henni hefði verið það nokk-
ur lífsins leið, mundi hún hafa hætt
við þetta veizluboð í tilefni af Jóns-
messuvökunni. Til hvers var að efna
til veizlu ? Hún mundi ekki eiga sér
neina hátíð, fyrst Gustav vildi ekki
koma.
Hún heyrði að bíll nálgaðist og
hljóp fram í anddyrið. Ef Gustav ....
hún fékk ákafan hjartslátt og hrað-
aði sér út á veröndina, og sá hvar þau
Gréta og Hans Bertilsen stigu út úr
bílnum hjá Einari. Auðvitað — Það
hefði hún átt að geta sagt sér sjálf.
Hún hraðaði sér inn aftur, upp stig-
ann og upp á loft. Þau urðu að sjá
um sig sjálf. Hún varð aö hvila sig
um stund, áður en hinir gestirnir
kæmu. Hún varpaði sér upp í rekkj-
una án þess að taka ábreiðuna ofan
af sænginni. Ef hún fengi nú bara
að vera í friði nokkur andartök.
Gráta. Hvað átti hún til bragðs að
taka? Hvernig fékk hún lifað lífinu
án Gustavs?
Andrá seinna heyrði hún fótatak
Einars í stiganum. Hún lokaöi aug.
unum og lét sem hún svæfi. Hann
knúði dyra, opnaði þær með gát og
kom inn. Hún opnaði augun.
— Er ég að vekja þig, ástin mín.
Hún settist upp við dogg.
— Sennilega hefur mér runnið I
brjóst eitt andartak. Það er svo heitt
og ég hef átt svo annríkt í dag, að
þú getur ekki ímyndað þér það.
— Vesalingurinn.
Hann gekk að rekkjunni og settist
á stokkinn; tók að leita í vösum sín-
um og dró svo upp lítinn böggul, sem
hann rétti henni.
— Ég keypti þarna handa þér svo-
litla Jónsmessugjöf, sagði hann.
— Hvað er þetta?
Hún varð gripin ákefð, þuklaði
böggulinn og fann að í honum var
lítill stokkur.
— Svolítið, sem þig hefur lengi
langað til að eignast, sagði hann.
Hún reif umbúðapappírinn utan af
stokknum. Gat þaö átt sér stað að
það væru eyrnamen? Hún opnaði
stokkinn og við augum hennar skinu
tveir stórir smaragðar í demanta-
krans.
— Einar .... en dásamlegt ....
Hún vafði örmunum um háls hon-
um og kyssti hann. Svo hljóp hún að
snyrtiborðinu. Hann horfði á hana
meðan hún festi menin í eyru sér
og sneri sér síðan á alla vegu frammi
fyrir speglinum eins og ung telpa.
— Þeir eru dásamlegir .... Fara
þeir mér ekki vel?
Hún sneri sér að honum og brosti
eins og ástleitin stúlka. Sólin sló
björtu bliki á steinana. Og allt í einu
leysti hún hnakkahnút hársins svo
lokkaflóðið hrundi um vanga hennar
og axlir.
— Þú ert fögur, Lilian, sagði Ein-
ar. Yndisfögur. En samt sem áður
var hann ósnortinn af henni, og hann
furðaöi sig á þvL
Henni var allt í elnu horfinn allur
dapurleiki. Hún settist á rekkjustokk-
inn við hlið honum, vafði hann örm-
um og þrýsti honum að sér. Svo heit
og mjúk hafði hún ekki lengi verið
—• ekki við hann. Hann kyssti hana og
strauk lokka hennar. En hann hafði
ákaft samvizkubit •— fannst sem hann
væri svo lágkúrulega falskur, þegar
hann færði henni þessa dýru gjöf,
bæði í því skyni að gleðja hana og
fullvissa hana um að hann elskaði
hana. En innst inni með sér fann
hann, að hann hafði gert þetta ein-
ungis til að draga úr samvizkubiti
sínu.
Og þegar hann vafði hana örmum,
fylltist hann andúð og viðbjóði á sjálf-
um sér. Hann fól andlitið í hári henn-
ar svó hann þyrfti ekki að horfa í
augu hennar, ljómandi af gleði og
þakklæti.
Hún þrýsti sér fast að honum og
strauk hnakka hans.
■— Þá elskar þú mig enn, Einar ....
Þú elskar mig þá enn, þrátt fyrir allt.
Hann varð gagntekinn heitri sam-
úðarkennd — og heitri meðaumkun.
Hann skyldi aldrei yfirgefa hnna,
aldrei vera henni ótrúr. Hún treysti
honum og trúði.
— Hefurðu nokkurn tíma efazt um
það, spurði hann varfærnislega.
— Á stundum, svaraði hún. Einar,
veiztu það, að ég hata þetta starf
þitt. Það tekur þig frá mér.
Hann gat engu svarað. Hann hafði
fyrir löngu gert sér það ljóst að
læknisstarfið var honum eins mikils
virði og hún var honum. Og hann
hafði líka gert sér það Ijóst, að ó-
gerlegt mundi að sameina þetta
tvennt. Hún mundi aldrei geta skilið
hann, Þótt hann reyndi að gera henni
það Ijóst.
Hún hirti ekkert um þó hann svar-
aði henni ekki. Nú var hún viss um
hann. Ef hún hafði einhvern tíma
venð 1 vafa um það, eftir samtalið
yið Gustav, hvort hún ætti að hverfa
frá Einari og láta berast fyrir straumi
^lgandi ástríðu, sem brann
1 k'‘.hennar- bá var hún viss um
Það nú, að það mundi hún aldrei
gera. Enda mátti hún þá vera meiri
kjáninn. Hún gat ekki verið án þess
munaðar og skrauts, sem Einar gat
veitt hemni, og þess öryggis, sem
hjónaband þeirra veitti henni Ást
Þeirra, hennar og Gustavs, mundi ekki
endast þeim lengur en hin lítilfjör-
legu liðsforingjalaun hans, og hvers-
dagsleikinn skjótlega draga úr öllum
Þeim ævintýratöfrum, sem nu var yfir
ástum Þeirra.
fynr því, að það var Einar, sem h
við barm henni. Hann reis á f;
og lagfærði hárið.
— Við verðum að koma niður <
hann. Gréta og Hans komu með
1 bílnum, og þau e'ru eflaust fari
undrast um okkur.
— Já, við erum ekki sérlega kui
ivaraði hún.
Henm létti óumræðilega við
að þessu viðkvæmnisatriði sl
lokið.
- ~/a^U á Undan' Þarf að
a mér hárið . . .
TT h •* u n Út Úr her
En brosið hvarf þegar hún k
ur í stigann.
1 sömu svifum komu þau ir
dyrið, Eva og Gustav
Framhald I næsta
28 VIKAN