Vikan - 06.09.1962, Blaðsíða 21

þagnaði, eins og hann væri að hlusta
eftir vindáttinni, en nú var komið
logn. „Hvernig var vindáttin, þegar
við lentum, Sam? Vestanátt?"
Burd lét sem hann heyrði ekki
spurninguna. „Þú beittir vélinni stöð-
ugt upp i vindinn til þess að halda
stefnunni?“
„Já
„Þegar við lentum, stóð stormur-
inn á hina hliðina," varð Burd að
orði og vonleysið í rödd hans leyndi
sér ekki.
Surrey stundi og lokaði augunum.
„Hafðu ekki neinar áhyggjur af
því,“ mælti Burd enn. „Við vitum að
minnsta kosti að við erum fyrir vest-
an flugstöðina í Knob, og það bætir
úr skák .... Við göngum á eitthvert
fjall hérna í nágrenninu á morgun
og berum kennileitin saman við
landabréfið. Þá getum við áttað okk-
ur á hlutunum."
Surrey bylti sér til í svefnpokan-
um og sársaukakippir fóru um and-
lit honum. Hann reyndi eftir mætti
að leyna þjáningum sínum ,og þegar
hann tók aftur til máls, var röddin
hljómlaus og þróttvana.
„Mér þykir fyrir Því, Sam, að þetta
skuli hafa farið svona. Ég hef satt
að segja ekki minnstu hugmynd um
....“ Hann lauk ekki setningunni og
sárasaukakippir fóru enn um andlit-
ið. „Fari það bölvað,“ stundi hann.
„Okkur kann að hafa hrakið tuttugu
mílur af leið .... eða hundrað og
tuttugu ...."
„Þetta verður allt í lagi,“ svaraði
Burd, en það skorti alla sannfæringu
i röddina. „Hafðu ekki neinar á-
hyggjur af því, Des.“
Alison Dobie drap fingurgómunum
á öxl Burd. „Við megum ekki þreyta
hann,“ hvíslaði hún.
Klukkan var ekki orðin nema um
niu þegar þau settust aftur umhverf-
is bálið.
Greatorex skaraði í með grannri
viðargrein, og logarnir tóku að
sleikja lurkana með braki og brest-
um.
Höfuð Dahls seig að bringu, eins og
hann skorti þrótt til að bera það á
beinum hálsi. Sem snöggvast gleymdi
hann stund og stað, en i næstu andrá
fór um hann kuldahrollur, svo hann
glaðvaknaði og sperrti upp augun og
þóttist þá ekki kannast við hið ann-
arlega umhverfi.
„Það er orðið skrambi kalt, Lin-
coln,“ mælti Greatorex gamli vin-
gjarnlega. „Bálið yljar manni vel að
framanverðu, en kuldinn ræðast aft-
an að manni."
Dahl játti því og mundi um leið
hvar hann var og hvað gerzt hafði.
Hann reis á fætur með nokkrum
erfiðismunum, þvi að láus mölin rann
undan fótum hans. Hann teygði úr
sér og geispaði. Um leið mundi hann
eftir áfenginu, sem hann átti geymt
i flugvélinni.
„Þú hlýtur að vera orðinn þreytt-
ur," mælti stúlkan. Bjarminn frá bál-
inu lék um andlit henni, breytti því
í strekdregna mynd ljósglóðar og
myrkra skugga, seiðdula, raunhæfa og
óraunhæfa i senn, þar sem öll ákvörð-
unarmerki aldurs og ára dró fram
alla þá óskýranlegu töfra, sem gera
konuna eilífa að eðli.
„Dálitið," svaraði Dahl. „Ég er að
hugsa um að sofa i flugvélarflakinu
i nótt."
„Þú verður þá að skorða Þig vel
af,“ sagði Burd. „Þú veizt hvað flak-
ið hallast .... “
„Ég hef einhver ráð með það. Góða
nótt.“
Hann hélt þungum skrefum inn að
landamærum myrkursins, sem reis
eins og veggur framundan.
„Dahl ...."
Hann leit um öxl. Greindi óljóst
skugga ,sem færðist nær honum úr
bjarmaríki bálsins.
„Já, ungfrú Dobie.“
Skugginn nam staðar við hlið hon-
um. „Mig langaði bara til að þakka
þér fyrir hjálpina .... þegar við vor-
um að koma Surrey fyrir í tjaldinu,
á ég við. Ég hefði aldrei getað það
ein míns liðs .■...“
„Það var ekki neitt," svaraði hann
vandræðalega. „Það voru átökin ein,
sem komu í minn hlut. Þú sást um
allt, sem máli skipti." Ösjálfrátt
hvíldu augu hans á stúlkunni. Hann
gat ekki greint það fyrir víst, en
það var svo að sjá sem hún hefði
öðlast mannlegan persónuleik að ein-
hverju leyti, að minnsta kosti i bili.
„Góða nótt,“ endurtók hann og hélt
leiðar sinnar i áttina að flakinu, en
fætur hans runnu og skrikuðu á
lausri mölinni.
Hann skreiddist inn í flakið, breiddi
úr svefnpokanum út við hliðina, sem
flugvélin hallaðist á, dró af sér stig-
vélin og tróð sér ofan í pokann. Þetta
hafði verið langur dagur og erfiður
og hann varp þungt öndinni, hugsaði
ekki um neitt sérstakt en fann til
óvenjulegrar fullnægingar í því að
vera örmagna af lúa.
Hann féll i svefn án þess að muna
eftir áfenginu; án þess skuggar hins
liðna ásæktu hann.
ÞRIÐJI KAFLI.
Næsti dagur 11. september, mjak-
aði sér upp yfir fjallaskörðin, grár
og gjósturlegur. Hélan glitraði á
mölinni og klöppunum og iskrapann
rak utan af vatninu upp að eiðinu,
þar sem hann myndaði samfrysta
hrönn, sem Dahl varð að brjóta vök
á, þegar hann þvoði sér. Iskalt vatnið
var hressandi eftir þungan, draum-
lausan nætursvefn. Þegar hann hafði
þurrkað sér hressilega í framan, varð
honum fyrst fyrir að gá til veðurs.
Það var logn, en úlfgrá þoka yfir,
frostþoka niður í miðjar hliðar, svo
ekki þurfti að gera ráð fyrir að leitar-
flugvélar færu yfir þennan daginn. Og
þó var það eins vist, að bæði sjálfur
hann og þau hin myndu oft líta til
lofts í dag og svipast um, vonaraug-
um.
Ekki þurfti heldur að ráðgera neina
fjallgöngu í dag í leit að kennileitum.
Og enn stækkuðu þeir
leitarsvæðið. Þetta vatn
virtist hvergi að finna,
eða umhverfi þess . . . .
Og þýðingarlaust mundi verða að
renna íæri, því að silungurinn mundi
liggja í móki við botninn, vegna kuld-
ans. Það yrði þvi varla um annað að
gera en höggva brenni og sitja við
bálið, og reyna að verjast vonleys-
inu og örvæntingunni eftir föngum.
Morguninn eftir var þó enn myrk-
ara yfir; hrímþokan lá enn lægra,
mátti heita að hún læddist rétt fyrir
ofan mæni tjaldsins.
„Fari það bölvað," tautaði Prowse,
þegar hann tók að snæða skammtinn
af neyðarnestinu. „Fari hún bölvuð,
þessi helvízk ekkisen þoka," bætti
hann við og glápti upp í loftið.
„Þokunni léttir þegar þar að" kem-
ur, Carl,“ sagði Greatorex gamli ljúf-
mannlega. „Við hjörum þennan dag-
inn. Við megum sannarlega hrósa
happi, að við skyldum sleppa ósködd-
uð úr flakinu." Hann leit þangað sem
Norsemanflugvélin lá, að kalla á hlið-
inni. „Við höfum í rauninni ekki neina
ástæðu til að kvarta," bætti hann
við. „Ekki við. Öðru máli gegnir með
Surrey."
Burd hvarflaði spyrjandi augum að
tjaldinu.
„Við verðum bara að bíða,“ varð
Dahl að orði.
„Fari það bölvað." Prowse kreppti
hnefana.
„Ungfrú Dobie ....“ mælti Burd
stundarhátt og hafði ekki augun af
tjaldinu.
„Já ....“ Hún brosti eins og hún
vildi auðvelda honum að halda áfram
máli sínu.
„Hvað heldurðu um Surrey? Held-
urðu að hann komizt yfir þetta? Mér
sýnist það líta illa út.“
Hann mælti þetta hvísllágt, en
röddin titraði af innibirgðum ótta.
Hann hallaði sér að henni, lét þunga
bolsins hvila á öðrum armi og Það
var ekki laust við að hann skylfi.
„Beinbrot hefur sjaldnast beina
lífshættu í för með sér. Það grær
sjálfkrafa ...." Ósjálfrátt lagði hún
lófann á handarbak hans, eins og
hún vildi sefa ótta hans með snert-
ingunni.
„Ertu viss um Það .... alveg viss?“
spurði hann þrákelknislega, og virtist
hafa gersamlega gleymt nálægð hinna.
„Ertu viss um að hann verði friskur
aftur?",
„Ég trúi því statt og stöðugt," svar-
aði hún, en bætti svo við af djúp-
lægri sannleiksást sinni; „Nema . . .“
„Nerna?" Burd greip orðið á lofti.
„Æ .... ég get vitanlega ekkert
sagt um það.“
„Nema -— hvað, ungfrú Dobie?"
Þá var eins og henni skildist það
fyrst hve alvarlegum tökum kvíðinn
hafði náð á honum. „Ég get vitanlega
ekkert fullyrt," mælti hún gætilega,
„en ég fæ ekki séð að meiðsli hans
séu hættulegri en það, að þau batni
ekki af sjálfu sér — nema ef eitt-
hvert brotna rifið kynni að hafa sært
lungun. E“n verði okkur bjargað bráð-
lega .... “ Það mátti heyra það á
röddinni, að þá yrði þeirri hættu
forðað.
Burd varp Þungt öndinni. „Ég skil
.... “ mælti hann lágt.
Hann reis á fætur svo hart að hann
rótaði til mölinni, og þreif til axar-
innar, þeirrar sem nær honum lá.
„Ég geri ráð fyrir að við þurfum
að fá meira brenni," varð honum að
orði og gekk á brott með öxina um
öxl sér.
Stundarkorni síðar kváðu við þung
og hröð axarhögg inni i furulundinum.
Framhald á bls. 38.
VIKAN 21