Vikan - 26.11.1964, Síða 13

hefði ég getað gengið úr skugga um að hún
væri ekki fröken Fraser og losnað þannig við
þessar sálarkvalir. En var það nú það, sem
ég vildi?
Það undarlega var, að hún var nákvæmlega
eins og sú mynd, sem ég hafði gert mér i luig-
arlund af Fröken Fraser. Hefði ég átt að teikna
stúlkuna, sem átii þessa rödd i símanum, hefði
ég teiknað hana alveg eins og hana. í næsta
skipti, sem lnin liafði komið i búðina, hafði
ég verið á fundi vegna verzlunarstjórastöð-
unnar. líeyndar liafði hún þá líka verið með
hanzka, og ég hafði þá sjálfsagt heldur ekki
verið nógu lieppinn til þess að heyra rödd-
ina. Ég var að verða alveg örvilnaður.
Ég ók framhjá húsinu, sem hún bjó í, og
stanzaði bilinn dálítinn spöl frá þvi, í von um
að sjá hana fara út eða inn. En það bar engan
árangur. Ilvað ég' hefði gert, ef ég hefði séð
liana, veit ég satt að segja ekki. En ég var viss
um að hún var stúlkan mín, og að hún átti
heima i þessu laglega, litla húsi með gulu dyr-
unum.
Meðan ég ók cftir götunni heim til hennar
klukkan sjö þetta kvöld, varð mér hugsað til
þess, hvernig liún hefði ráð á að búa i húsi
sem þessu, alein. En þegar ég gekk upp garð-
stiginn, sá ég að það voru tvær bjöllur á dyr-
unum. Hún liafði íbúð. Hún var sjálfsagt lítil
og notaleg með þægilegum húsgögnum og blóm-
um um allt. Hjartað barðist í lirjósti mér. Ég
hringdi á bjölluna við liennar nafn — með
skjálfandi hendi.
Meðan ég beið, lmgsaði ég um óhuganlega
spádóma Bill Soames og langaði mest til að
snúa við og hlaupa burt, komast aftur í bílinn
og öryggið. En þá varð mér hugsað til raddar-
innar, sem var skær og glaðleg og ungleg. Þótt
lienni félli ekki við mig, þegar hún sæi mig,
væri enginn skaði skeður. Hún átti sjálfsagt til
kímnigáfu, stúlkan sú.
Að innan heyrðust liröð og létt skref. Ég
lokaði augunum og lieyrði að liún opnaði lás-
inn. Það varð að vera rétta stúlkan! Það mátti
til! Ég opnaði augun og sá fröken Fraser og
lieyrði skæra og ástfólgna rödd hennar.
Bill Soames hafði ekki rétt fyrir sér. Hún
var ekki fimmtug. En liún var í minnsta lagi
fertug. Tennurnar voru ekki útstandandi og
hárið var ekki litað. Hún liafði stórar, hvítar
tennur og dökkt hár, sem var að byrja að
grána í vöngunum. Hún var mjög laglcg kona,
grönn og brosleit. En hún var ekki mín fröken
Fraser. Framhald á bls. 30.
Þessi pödd
þurfti ekki annað
en segja
„eitt kfló smjöp-
líki, takk“
og hjarta mitt tók
kipp ínnanund-
ír hvita sloppnum.
En hver og
hvernig var sú,
sem átti
þessa rödd?

Jfc
If í wmm

VIKAN 48. tbl,
13