Vikan


Vikan - 26.11.1964, Blaðsíða 16

Vikan - 26.11.1964, Blaðsíða 16
efftlr ALFRED HITCHCOCK Fyrsta upphringingin átti sér stað klukkan tvö á föstudagsnótt. Stofu- stúlkan vakti húsbóndann, Boyce Harper, og kvað röddina í síman- um hafa sagt að þetta væri mjög áríðandi. — Hvað gengur á, Boyce? spurði Jean, eiginkona hans, og reis upp við dogg í rekkju sinni. — Það hef ég ekki hugmynd um. Hann reis upp, hálfsofandi, og rétti höndina út eftir símanum á náttborðinu, eftir að stofustúlkan hafði sett hann i samband. — Halló . . . urraði hann önuglega. — Herra Boyce Harper? Þetta er í Carmichael-sjúkrahúsinu. Er frú Eugenie Harper ekki móðir yðar? — Jú — hvað hefur komið fyrir? spurði Boyce með angist í rödd- inni. — Hún hefur orðið fyrir slysi, herra Harper. Getið þér komið hingað tafarlaust? — Já, já, auðvitað, svaraði Boyce Harper. Hann svipti ofan af sér sængurfötunum. — Getið þér sagt mér nánara hvað komið hef- ur fyrir hana? — Ég tel ekki ráðlegt að eyða tímanum í málalengingar eins og á stendur, herra Harper, svaraði röddin. — Þetta er alvarlegt, svo að ég ráðlegg yður að koma eins fljótt og yður er frekast unnt. Þér skuluð svo snúa yður til stúlkunnar við afgreiðsluborðið, og tilkynna henni komu yðar. — Sjálfsagt, sagði Boyce. — Ég kem á stundinni. Hann var náfölur, þegar hann lagði talnemann á. — Það er mamma, sagði hann við konu sína. — Hún hefur orðið fyrir slysi. — Ég kem með þér, sagði kon- an hans. — Vertu ekki að gera þér ómak, sagði Boyce kaldranalega. — Þú heíur aldrei kært þig um að hafa nein kynni af móður minni. Ég sé því ekki neina ástæðu til þess að þú farir að vera með einhver láta- læti. — Þá það, varð Jean að orði um leið og hún hallaði sér út af aftur. Harper klæddist í skyndi 03 ck gegnum þvera borgina, unz hann kom að Carmichael-sjúkrahúsinu. Hann var skjálfhentur og það var eirs og maginn herptist saman, þegar hann gekk inn í anddyrið, að afgreiðsluborðinu. — Boyce Harper, heiti ég, tilkynnti hann. Næturvörzlustúlkan leit athug- andi á hann. — Hver, segið þér? Boyce endurfck nafn sitt og kenndi óþolinmæði í röddinni. — Mcðir min var fluft hingað, alvar- lega s'ösuð. Það var hringt til mín héðan, og ég beðinn að koma hing- að tafarlaust. — Hver tilkynnti yður það? — Hvað á þetta eiginlega að þýða? spurði Boyce reiðilega. — Þcð var einhver, sem hringdi héð- cn heim til mín íyrir vart hálftíma, og ti'kynnti mér að irrðir mín lægi hérna og væri í bráðri lísfhættu. — Hvað heitir mcðir yðar? — Eugenie Harper. Stúlkan blaðið í dagbók. — Því miður, þci liggur enginn siúklingur hér, sem heifir því nafni. Ef til vill hefur verið hringt til yðar frá öðru siúkrahúsi . . . ? — Nei, það var greinilega tekið fram, að það væri Carmichael- sjúkrahúsið. Má ég hafa tal af yfirmanni yðar þegar í stað? Eftir svo sem hálfa klukkustund hafði Boyce Harper verið sýnt fram á það með óyggjandi rökum, að móðir hans lægi alls ekki í sjúkra- húsinu. Loks var hringt heim til hennar til að taka af allan vafa. Ráðskona hennar svaraði og kvað gömlu konuna liggja sofandi í rúmi sínu, og kenndi sér ekki, svo vitað yrði, nokkurs meins. Boyce kveikti sér í sígarettu. Hver gat haft ánægju af að gera honum svo ótuktarlegan grikk? Hver gat verið haldinn slíkri brjál- un? Hann bölvaði í hljóði á leið- inni út á bílastæðið. Þegar að bílnum kom, sá hann að sprungið var á hægra framhjól- inu. Hann laut niður og dró mjóan, fjögurra þumlunga nagla út úr barðanum . . . Boyce Harper var mikill maður og mikill vexti, heila- búið stórt og mikið. Hann var karl- mannlegur og fríður sýnum, and- litsdrætfirnir fastir og ákveðnir, hár- ið svart, þykkt og liðað, örlítil héla í vöngum. Brosið var innilegt, fram- koman öll glæsileg. Hann hafði einn um fertugt og allir álitu hann einstakan lánsmann. Hann rak fast- eignasölu, sem jók stöðugt við- skiptin og færði út kvíarnar, og hann hrósaði sér af því, að vera maður, sem brotizt hefði áfram af dugnaði og fyrirhyggju. Það var þó vægast sagt harla villandi. Það var konan, sem fyrst hafði komið undir hann fótunum, með auð sín- um og fyrir þau áhrif, sem auður- inn hefur á ýmsum mikilvægum stöðum. Auk þess var kona hans, Jean Harper, mikilsmetin sem lög- fræðingur og málafærslumaður og á'itin likleg til að hljóta dómara- embætti. Fyrir það hafði hún alltaf einbeitt sér við starf sitt, en ekki haft neinn teljandi tíma til að vera manni sínum eiginkona í eiginleg- um skilningi. Kynni þeirra höfðu hafizt þannig, að hún afréð að festa kciup á húsi, og sneri sér i þvi sk'-ni til Boyce Harper. Boyce Harper kom þeim viðskipt- um í kring fyrir hana. Hún var svo ánægð með húsið, að það hefði ekki getað verið betra að hennar smekk, þó að það hefði verið byggt fvrir hana. Og Jean hefði ekki get- að verið betur að smekk Boyce Harper, þó að hún hefði verið sköp- uð fyrir hann sérstaklega. Það fór því ekki einungis svo, að hún keypti húsið, heldur keypti hún og fasteignasalann, Boyce Harper. Þegar brúðkaupið var um garð gengið, leið ekki á löngu að Boyce tæki að notfæra sér auð hennar. Hann stofnaði öflugt fyrirtæki, með sjálfan sig sem framkvæmdastjóra. Og það ieið ekki heldur á löngu, að hann yrði umsvifamikill fram- kvæmdamaður, og það var hlut- verk, sem átti við hann. Honum fannst það ekki nema eðlilegt og sjálfsagt að ganga alla daga í klæðskerasaumuðum fötum, aka í rándýrum og glæsilegum bíl — og blanda geði við auðuga athafna- menn. Hann var sem skapaður í slíkt hlutverk og naut innilega alls, sem það hafði að bjóða, pening- anna, munaðarins og kvenfólksins — sér í lagi þess siðastnefnda. Svo tóku þessi dularfullu fyrir- bæri allt í einu að gerast, hvert á fætur öðru. Upphringingin frá sjúkrahúsinu um nóttina, var hið fyrsta af mörgum. Nákvæmlega viku síðar var Boyce Harper öðru sinni vakinn af værum næturblundi, en í það skiptið var það þó ekki símahringing, held- ur öskur og vein í brunabilum, of- urbjart Ijósvörpuskin, óp köll og fyrirgangur, brestir og brothljóð. Boyce stökk fram úr rúminu og kólnaði allur upp, þegar bruna- lyktinni sló fyrir vit honum. Hann ruddist út úr svefnherberg- inu, án þess honum svo mikið sem kæmi til hugar að kona hans svaf þar í rekkju sinni. Ljósvörpuskinið kom neðan að og þegar hann kom fram á stigapaliinn, sá hann stofu- stúlkuna, sem stóð niðri þar og ræddi við slökkviliðsmann. — Hvað, er það ,sem á gengur? hrópaði hann. — Allt í lagi; við erum þegar búnir að ná yfirhönd á eldinum, svaraði slökkviliðsmaðurinn. — Það hefur kviknað í ruslahaug bak við húsið. Feiknmikil reykjarsvæla, eins og alltaf við slíkar aðstæður, en tiltölulega lítill eldur. Það var ein- stök heppni að þér hringduð strax til okkar, annars er ekki að vita hvernig farið hefði. — Ég hef alls ekki hringt, svar- aði Boyce. — Jæja, það hlýtur þá að hafa verið einhver af nágrönnum yðar, sem hefur gert yður þann mikla greiða. En þér verðið að afsaka, þó að það henti okkur að brjóta — VIKAN 48. tbl.

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.