Vikan - 26.11.1964, Side 15

augu, þver haka, stórt enni og
þunnt, afturstrokið hór. Vinstra
megin við hann voru ferköntuð
daufleg andlit, með diúpum gjám,
sitt hvorum megin við nefið,ljósan,
mikinn hármakka, skarð í vinstra
eyra. Þriðji meðlimur fasta starfs-
liðsins, hafði flóttalegt armenískt
andlit með skærum, gáfulegum,
möndlulaga augum. Hann var að
taia. A andliti hans var uppgerð-
ar auðmýkt. Gull glitraði í munni
hans.
Bond sá . minna af gestunum
þremur. Þeir sneru að hálfu leyti
bökunum að honum, og vangasvip-
ur þess sem næstur honum var, og
sennilega í lægstri tign, sást greini-
lega. Sá maður var dökkur á hör-
und. Hann gat, eins og Armeníu-
maðurinn, verið frá einhverju af
Suðurríkjunum. Hann var illa rak-
aður og að því sem bezt varð séð
af vangasvipnum, voru augun dauf
og heimskuleg undir þykkum svört-
um brúnunum. Nefið var holdmikið
með örum eftir fílapensla. Efri vör-
in slapti niður yfir fýlulegan munn
og upphaf tvöfaldrar hökunnar.
Strítt, svart hárið var mjög stutt-
klippt, svo mestur hluti hnakkans
hafði bláan blæ, upp á móts við
eyrnasnepla. Þetta var herklipping,
gerð með sjálfvirkum klippum.
Það eina, sem sást af næsta
manni, var Ijót graftrarbóla aftan
á feitum og snöggrökuðum hálsin-
um, blá, glansandi föt og Ijósgul-
brúnir skór. Maðurinn var graf-
kyrr allan tímann meðan Bond
fylgdist með honum, og virtist
aldrei tala.
Nú rétti æðsti gesturinn, sá sem
var hægra megin við stöðvarfor-
stjórann, úr sér og tók að tala.
Þetta var kraftalegur og hrjúfur
vangasvipur með stórri, beinni og
framstæðri höku, undir þykku,
brúnu yfirskeggi, eins og Stalín
hafði. Bond sá annað kalda gráa
augað undir loðinni augnabrún og
lágu enni, með grófu, grábrúnu
hári. Þetta var eini maðurinn, sem
reykti. Hann tottaði í ákafa stutta
viðarpípu, en upp úr kónginum
stóð hálf sígaretta. Við og við hristi
hann pípuna til hliðar, þannig að
askan féll á gólfið. Vangasvipur
hans var valdsmannslegri en hinna,
og Bond gat sér þess til, að þetta
væri ráðamaður sendur frá
Moskvu.
Bond var orðinn þreyttur í aug-
unum. Hann sneri handföngunum
hægt og svipaðist um í skrifstof-
unni, eins vel og skörðóttar brúnir
músarholunnar leyfðu. Hann sá
ekkert athyglisvert — tvo olífu-
græna skjalaskápa, hattasnaga við
dyrnar — með sex, mjög svipuðum,
gráum höttum — hliðarborð með
stórri vatnsflösku og nokkrum glös-
um.
Bond vék sér frá kikinum og
nuddaði augun.
— Bara að við gætum heyrt,
sagði Kerim og hristi höfuðið dap-
urlega. — Það væri gulli dýrmæt-
ara.
— Það myndi leysa mörg vanda-
mál, samþykkti Bond. Svo bætti
hann við: — Meðal annarra orða,
Darko, hvernig rakstu á þessi göng?
Til hvers eru þau gerð?
Kerim hallaði sér niður og leit
snöggvast í sjónglerin en rétti svo
úr sér.
— Þetta eru gömul frárennslis-
rör frá Súlnahöllinni, sagði hann.
— Súlnahöllin er núna aðeins fyrir
ferðamenn. Hún er fyrir ofan okk-
ur, uppi á hæðum Istanbul, skammt
frá St. Sophia. Fyrir þúsund árum
var hún byggð sem stífla, ef til
umsáturs kæmi. Þetta er risastór
neðanjarðarhöll, hundrað metrar á
lengd og næstum hálft það á
breidd. Hún átti að geta haldið
milljón gallónum af vatni. Fyrir
um fjögur hundruð á'/um fann mað-
ur að nafni Gyllius þessa höll. Ég
var einu sinni að lesa frásögn hans
af þessum fundi. Hann sagði að
staðurinn væri fylltur á veturna í
gegnum ,,svera pípu með miklum
hávaða." Mér datt í hug, að það
gæti verið önnur ,,sver pípa", til
að tæma í flýti, ef borgin félli í
óvinahendur. Ég fór upp að Súlna-
höllinni og mútaði varðmanninum
og réri heila nótt fram og aftur
á gúmmíbát milli súlnanna, ásamt
einum drengja minna. Við rann-
sökuðum veggina með hamri og
bergmálsmæli. Og loksins, á lík-
legasta staðnum, var tómahljóð.
Ég rétti atvinnumálaráðherranum
meiri peninga og hann lokaði
staðnum í eina viku „vegna hreins-
unar" og hópurinn minn tók til
starfa. Kerim leit aftur niður til að
horfa í gegnum kíkinn og hélt
svo áfram. — Við boruðum í vegg-
inn yfir vatnsyfirborðinu og kom-
um niður á bogagöng. Það var upp-
haf gangnanna hér. Við skriðum inn
í þau og héldu áfram. Það var
spennandi, því við vissum ekki,
hvar við myndum koma út. En
þetta lá, eins og við bjuggumst
við, beint niður hæðina, undir stað-
inn þar sem sem Rússar hafa að-
setur sitt, og út í Gullna hornið,
rétt hjá Galatabrúnni, tuttugu metr-
um frá vöruhúsinu mínu. Svo við
fylltum aftur í gatið í Súlnahöll-
inni og tókum að grafa mín megin
frá. Það var fyrir tveimur árum.
Það tók okkur eitt ár og erfitt starf
að finna hvar við værum nákvæm-
lega undir Rússunum. Kerim hló.
— Og nú býst ég við, að það verði
ekki langt þangað til Rússarnir
ákveða að skipta um skrifstofustað.
Þá vona ég að einhver annar verði
orðinn yfirmaður T. Hann leit einu
sinni enn í sjónglerin. Bond sá hann
stífna, svo sagði hann ákafur: —
Dyrnar eru að opnast. Fljótur.
Komdu. Hún er að koma.
17. KAFLI. - DÆGRADVÖL.
Klukkan var orðin sjö sama kvöld
og James Bond var aftur í hótelinu
sínu. Hann hafði farið í heitt bað
og kalda sturtu. Hann hélt, að hon-
um hefði tekizt að skúra rottuþef-
inn af sér.
Hann sat á nærbuxuunm einum
við einn gluggann og dreypti á
Vodka og Tonic og horfði á hið
stórkostlega sólsetur, hinum megin
við Gullna hornið. En augu hans
sáu ekki rifin gullklæðin og blóð-
dropana, sem hengu bak við leik-
sviðið, þar sem hann sá Tatiönu
Rcmanovu bregða fyrir í fyrsta
sinn.
Hann var að hugsa um hávöxnu,
fallegu stúlkuna með dansmeyjar-
göngulagið, sem gekk í gegnum
óhrjálegar dyr með pappírsmiða i
hendinni. Hún hafði staðnæmzt við
hliðina á yfirmanni sínum og rétt
honum miðann. Allir mennirnir
höfðu litið á hana og hún hafði
roðnað og litið niður. Hvað boðaði
svipurinn á andliti mannanna? Það
var meira á bak við hann en venju-
lega er á bak við svip manna, sem
horfa á fallega stúlku. Svipurinn
sýndi forvitni, það var skiljanlegt.
Þá langaði að vita hvaða skilaboð
þetta væru. Hvers vegna þeir væru
truflaðir. En eitthvað frekar? Svip-
urinn sýndi einnig kankvísi og fyr-
irlitningu — eins og þegar menn
stara á hóru.
Þetta hafði verið undarlegt og
órætt atvik. Hluti af agaðri, hálf-
hernaðarlegri stofnun. Þetta voru
liðsforingjar í þjónustu, hver um
sig á verði gagnvart hinum. Og
stúlkan var aðeins ein úr starfs-
liðinu, í stöðu liðþjálfa, sem nú var
að sinna skyldustörfum sínum.
Hvers vegna höfðu þeir allir horft
á hana blygðunarlaust, með þess-
arri forvitnu fyrirlitningu, rétt eins
og hún væri njósnari, sem hefði
náðst og ætti að taka af lífi? Grun-
uðu þeir hana? Hafði hún komið
upp um sig? En það virtist ekki
líklegt, þegar fram í sótti. Fram-
kvæmdastjórinn las skilaboðin og
mennirnir iitu af stúlkunni á hann.
Hann sagði eitthvað. Ef til vill var
hann að lesa það, sem stóð á mið-
anum, og mennirnir störðu tómlát-
lega á hann eins og þeim kæmi
þetta ekki við. Svo leit fram-
kvæmdastjórinn á stúlkuna og augu
hinna fylgdu honum. Hann sagði
eitthvað með vingjarnlegum spurn-
arsvip. Stúlkan hristi höfuðið og
svaraði stutt. Svipur hinna mann-
anna sýndi nú aðeins áhuga. Fram-
kvæmdastjórinn sagði eitt orð með
greinilegu spurningarmerki á eftir.
Stúlkan eldroðnaði, kinkaði kolli og
starði hlýðin í augu yfirmanns síns.
Hinir mennirnir brostu hughreyst-
andi, ef til vill slóttuglega en þó
ánægjulega, engin grunsemd, eng-
inn dómur. Þetta endaði með þvi,
að framkvæmdastjórinn sagði nokk-
ur orð og stúlkan virtist játa. Svo
sneri hún á hæli og gekk út úr
herberginu. Þegar hún var farin,
sagði framkvæmdastjórinn eitthvað,
kaldhæðnislegur á svipinn, og
mennirnir hlógu hjartanlega og
voru aftur orðnir slóttugir í fram-
an eins og hann hefði verið klúr.
Svo sneru þeir aftur að vinnu sinni.
Eftir þetta, þegar þeir voru aft-
ur á leiðinni eftir göngunum og
síðan á skrifstofunni hjá Kerim,
meðan þeir ræddu það sem Bond
hafði séð, hafði Bond verið að
brjóta hei'.ann um lausn á þessum
furðulega látbragðsleik, og nú, er
hann horfði á sólarlagið án þess
að sjá það, var hann enn jafn
lar.gt frá því að finna nokkra lausn.
Hann lauk við drykkinn sinn og
kveikti í annarri sigarettu. Svo ýtti
hann vandamá'.inu frá sér og sneri
sér að því að hugsa um stúlkuna.
Tatiana Romanova, af Romanoff
ættinni. Jæja, hún var ekki ólík
því að geta verið rússnesk prins-
essa, eða að minnsta kosti eins
og auðveldast var að hugsa sér
rússneska prinsessu. Þessi hávaxni,
vel gerði líkami, sem hreyfði sig
svo þokkafullt og stóð svo fallega.
Þykkt hárið, sem náði niður á axl-
ir, og rólyndislegur, valdsmanns-
legur vangasvipurinn. Fallega
Garbo-andlitið með feimnislegum,
forvitnislegum hreinleik. Andstæð-
urnar milli sakleysisins í bláum aug-
unum og nautnalegs munnsvipsins.
Og hvernig hún hafði roðnað, og
löng bráhárin skyggt á augun. Var
það óframfærni hinnar hreinu
meyjar? Bond hélt ekki. I stoltum
brjóstunum og tígulegum líkams-
hreyfingunum var öryggi þess, sem
hefur notið ásta. Reisn líkama, sem
veit til hvers hann getur verið.
Gat Bond, eftir það sem hann
nú hafði séð, trúað því, að hún
væri af þeirri gerðinni, sem verður
ástfangin af Ijósmynd í möppu?
Hvernig var hægt að segja til um
það? Stúlka á borð við þessa gat
verið mjög rómantisk. Það voru
draumar í augum hennar og munn-
svip. A þessum aldri, 24 ára, hafði
Sovétvélin varla getað malað úr
Framhald á bls. 48.
VIKAN 48. tbl. —