Vikan - 26.11.1964, Qupperneq 36

KAUPMENN - KAUPFÉLÖG
í FJÖLBREYTTU ÚRVALI
meðal annars
SAMKVÆMISVESKI, margir litir - SEÐLAVESKI og BUDDUR -
CARABELLE, náttföt og undirföt - UNGLINGA-NÁTTFÖT (tere-
lyne) — INNISKÓR, dömu og herra — SPIL og REYKJAPÍPUR —
SOKKAR, herra, dömu og barna — HANZKAR, herra, dömu og
unglinga.
Einnig mikið úrval af skyrtum og nærfatnaði fyrir herra og
unglinga.
Gerið pantanir yðar í tíma — sími 20-000.
II o JL! ppll i
nimlDigiJ^ o.. louiAlksiASiira IF
ir
Allur ungbarnafatnaður.
Jólagjafir í óvenju miklu úrvali.
Tækifæriskjólar.
Strech-buxur nr. 1-12.
Peysur í úrvali.
hennar; hún lék á kastaníettur og sveiflaði um sig stórum, þrútnum
fótunum, íklædd mörgum pörum af sokkum. Barcarole sagði einnig,
að hún hefði verið spönsk.... fyrir langalöngu. Nú eimdi ekkert eftir
af þvi, nema kastaníetturnar.
f nánasta fylgdarliði Calembredaine var einnig Léttfótur, hinn símóði
fyrrverandi hlaupagikkur, Cabelot krypplingur, Jactance pyngjuþjófur,
Prudent, hugdeigur og sískælandi þjófur, en þrátt fyrir óttann gætti
hann þess að missa ekki af neinu innbroti, Fallegi-Strákur, hann var
barbillon, það er að segja melludólgur, serh þegar hann klæddi sig Þann-
ig, hefði getað varpað ryki í augun á sjálfum kónginum, skækjur,
skeytingarlausar eins og skepnur, eða öskrandi eins og refsinornir, fá-
einir skottulæknar, (þvi flestir af því tagi guldu Rodogone Egypzka
skatt), og nokkrir illa innrættir þjónar, sem höfðu rænt húsbændur
sína og leituðu nú að einhverjum til að kaupa þýfið. Þarna voru einnig
stúdentar, sem fátæktin hafði rekið á vit undirheimanna og loks lagt
undir sig. I skiptum fyrir smá viðvik, fengu þeir að koma hingað og
spila teningaspil við glæpamennina. Þessir latinumælandi menn voru
kallaðir „hirðráðgjafar" og þeir sömdu lögin fyrir Stóra-Coesre. Einn
þeirra var Stóri-Poki, sem í dularklæðum munks hafði lokkað Conan
Bécher í gildruna.
Þeir, sem sviku til sín af almannafé, hinir vansköpuðu, blindu, löm-
uðu, þeir sem á daginn létust deyjandi, áttu einnig sinn stað í Nesle-
turninum. Gömlu veggirnir, sem höfðu séð saurlifnaðarsvallveizlur Mar-
grétrar drottningar af Burgundy og heyrt dauðastunur ungu mann-
anna, sem voru stungnir eftir að njóta kvenfólksins, enduðu nú synda-
feril sinn með því að skýla mestu ribböldum sögunnar. Þarna voru einn-
ig raunverulegir krypplingar, fávitar og hálfvitar, skrímsli á borð við
Hanakamb, sem hafði undarlegt æxli upp úr enninu.
Þetta var bölvaður heimur: Börn sem ekki voru lengur lik börnum,
konur sem gáfu sig á vald mönnunum á stráþöktum steingólfunum, inn-
an um hvers kyns lýð, gamlar konur og menn með tómt augnaráð
týndra hunda, og samt sveif kærulaus andi ánægju yfir þessari sundur-
leitu hjörð. Allsleysi og óhreinindi eru aðeins óbærilegt þeim, sem þekkja
annað.Fólkið við Hirð kraftaverkanna átti hvorki fortíð eða framtíð.
Margur myndarmaðurinn, heill heilsu, en latur, safnaði hér spiki.
Hungur og kuldi voru hlutskipti hinna veiku, þeirra, sem voru því vanir.
Enginn hafði áhyggjur af morgundeginum. Hverju máli skipti hann?!
Hið ómetanlega við þetta var frelsið, rétturinn til að týna af sér lýsnar
í sólskininu, hvenær sem löngun var til. Látið hann koma, fátækrafull-
trúann! Látið þau byggja sín sjúkrahús og ölmusuhús, þessar ríku
keriingar og þeirra fylgisveina! Betlararnir myndu ekki stíga fæti sín-
um þar inn fyrir dyr af eigin frjálsum viljá, ekki þótt öll súpan, sem þar
var á boðstólum, fylgdi með í kaupunum.
E'ins og það væri ekki betri kostur á borðum Calembredaine! Þeir
sáu um það á nóttinni, fylgisveinar hans, sem heimsóttu flutningabátana,
kaupmennina og slátrarana og rændu bændurna á leiðinni á markaðinn.
Framan við snarkandi eldinn — af stolnum viði — hallaði Angelique
sér upp að Calembredaine.
— Veiztu hvað ég hef verið að hugsa? spurði JNTicholas. — Allar þess-
ar hugmyndir, sem hafa gert mér kleift að komast áfram í París, eru
afleiðing af ævintýrum okkar og leiðöngrum, þegar við vorum börn.
Við vorum vön að undirbúa þau vel, með fyrirvara, eins og nú. Þegar
að því kom, að ég varð að skipuleggja allt þetta, sagði ég stundum við
sjálfan mig......
Hann þagnaði og renndi tungunni yfir varirnar. Unglingur að nafni
Flipot, sem sat við fætur hans, rétti honum bikar af víni.
—■ Gott, muldraði Calembredaine og tæmdi bikarinn. — Láttu okkur
nú í friði. Sjáðu til, hélt hann áfram. ■—■ Ég sagði við sjálfan mig: Hvað
myndi Angelique hafa gert? Hvað hefði hennar litla heila dottið í hug?
Og það hjálpaði mér.......
Hann vogaði að gæla við hana og horfði á hana útundan sér um leið.
Hann vissi aldrei, hvernig ástaratlotum hans yrði tekið. Ef hann kyssti
hana, átti hún til að stökkva á hann með sindrandi augum, eins og reið-
ur köttur, hóta að kasta sér niður úr turninum, hella yfir hann orða-
forða fisksölukvennanna, sem hún hafði ekki verið lengi að læra.
Hún gat verið í fýlu heila daga, svo jafnvel Barcarole varð fyrir á-
hrifum og Fallegi Strákur varð Þungt hugsi. Þá var Calembredaine vanur
að kalla saman nánustu 'vini sína og þeir veltu vöngum, þrumu lostnir
yfir orsökum geðillsku hennar. 1 annan tíma gat hún verið blíð, leikfull,
næstum gælin. Hann hafði fundið hana aftur. Þetta var hún.... draumur
ævi hans! Barnið Angelique, berfætt, tötrum klædd með heyvisk í hár-
inu, hlaupandi eftir gangstigunum.
Svo átti hún líka til að vera daufingjaleg, eins og annars hugar, skeyt-
ingarlaus gagnvart honum og því, sem hann langaði til. Svo daufingja-
leg, að hann yfirgaf hana, undrandi og ofurlítið skelfdur. Hún gat verið
einkennileg, hún Marquise des Anges.
1 raun og veru reiknaði hún þetta ekkert út. Það var kvenlegt inn-
sæi hennar, sem skipulagði þessa vörn. Eins og hún hafði einu sinni
ráðið yfir litla bóndasyninum Nicholas Merlot, vafði hún nú um fingur
sér glæpamanninum, sem hann var orðinn að. . . . Hún forðaðist að
verða þræll hans eða fórnarlamb, með of mikilli auðmýkt eða hroka.
Hún hélt honum í greip sinni, fremur með því að toga í og gefa eftir
á víxl, heldur en að neita honum beint, og ástríða Nicholasar jókst með
hverjum deginum sem leið.
Þessi hættulegi maður með hendur ataðar blóði fjölda glæpa, skalf
af ótta við að valda henni óánægju.
Þetta kvöld, þegar hann sá að Marquise des Anges var ekki „skugga-
leg“ á svipinn, tók hann að fitla stoltur við hana. Hún hallaði sér mátt-
leysislega að öxl hans eins og ölvandi vin. Hún lét sig engu skipta hróp
ófrýnilegra, hlæjandi andlita, sem umkringdu þau. Hún lofaði honum að
opna blússu hennar og kyssa hana áfergjulega á munninn. Græn augu
hennar glitruðu gegnum augnhárin, ögrandi en þó fjarlæg. Hið innra
naut hún þess á vissan hátt, hve djúpt hún var sokkin, hið ytra virt-
ist hún stolt opinbera ánægju sína yfir því að vera leikfang hins skelfi-
lega foringja.
Slík frekja kom Marquise des Polacks til að æpa af reiði. Hin fyrr-
verandi, opinbera ástmey Calembredaines, tók því ekki með þögn og
þolinmæði, að Calembredaine segði henni upp. Sérstaklega ekki síðan
hann með ruddaskap hins raunverulega einræðisherra gerði hana að
þjónustustúlku Angelique. Það var hún, sem varð að bera heita vatnið
— VIKAN 48. tbl.