Vikan - 10.12.1964, Side 31

Tízkufatnaður til jólagjafa
FALLEG FLÍK -
NYTSÖM JÖLAGJÖF
TÖSKUR
HANSKAR
HATTAR
KAPUR - KJÓLAR - DRAGTIR
PEYSUR - PILS - BLÚSSUR
UNDIRFÖT - BRJÓSTAHÖLD
MJAÐMABELTI
SÚ ÁTTI ERINDI r
LÓNID
Framhald af bls. 15.
verið haldin hreinlætisœði i
ofanálag. Allan liðlangan daginn
var hún að þrífa og þvo, hátt og
lágt, svo að hvergi var stundar-
friður eða afdrep fyrir mann,
sem ekki var beinlínis borinn
og barnfæddur í þvottabala, eða
alinn upp á sápuvatni.
—• Heimili foreldra minna
var annálað fyrir þrifnað og
reglusemi, sagði hún • og sendi
Andrés út eftir meira vatni.
— Maður skilur það, sagði
Andrés og trítlaði á tánum til
þes að spora ekki gólfið.
Og nú varð hann að beygja
sig undir harðari heimilisaga
en hann þekkti til áður. Yrði
honum það á að glopra brauð-
mola á gólfið, hrein hún upp
og skipaði lionum að taka mol-
ann upp og fara með hann út í
hlaðvarpann. Og skóna varð
hann að gera svo vel að taka
af sér áður en hann steig inn-
fyrir þröskuldinn, i hvert skipti,
þó að ekki væri nema til að ná
í öngul eða færispotta. Það var
varla að hann hefði tíma til
að róa út á víkina; alltaf skyldi
vera eitthvað, sem hann varð að
hjálpa henni til við að þrifa
eða lagfæra, og gerði hann ein-
ungis að gefa í skyn, að hann
þyrfti öðru að sinna, hrein liún
og geysaði, svo að heyrðist
langar leiðir. Hann hætti því
líka fljótlega að malda i móinn,
sá að það var gersamlega þýð-
ingarlaust og auk þess kom þá
alltaf grænn glampi i augun á
henni, svo óhugnanlegur, að
Andrés stirðnaði upp.
Kæmi það fyrir að hún brygði
sér eitthvað frá, notaði Andrés
tækifærið til að ýta hlutunum
eilítið úr skorðum, svo að það
yrði heimilislegra. En um leið
og hann heyrði fótatakið liennar
úti á hlaðinu, flýtti hann sér,
eins og hann ætti lifið að leysa,
að koma öllu aftur í samt lag.
Og svo sat hann með liendur i
skauti og datt hvorki af honum
né draup, þegar hún kom inn.
Annað var það, að liún rauð-
kynnti kabyssuna alla daga, eins
þó að komið væri fram á vor
og hlýtt í lofti, svo að ekki varð
vært inni í kofanum fyrir hita-
svækju. Og alltaf var hún að
kvarta um dragsúg, jafnvel eftir
að Andrés hafði troðið vendi-
lega i öll skráargöt og gættir
að boði hennar. Þá tók út yfir
hvílilc hýsn manneslcjan gat í
sig látið. Mátti og sjá þess inerk-
in að hún þreifst, þvi að brátt
gerðist hún digur sem tunna,
enda þótt hún væri holdskörp
og beinaber, þegar hún kom í
Lónið. Hún sporðrenndi mcira
að segja öllum útsæðiskartöfl-
unum, svo að Andrés varð að
fá kartöflur að láni hjá ná-
grönnunum til að setja niður i
garðholuna.
Þó var hún ekki viðlika gráð-
ug í neilt og sýróp. Hún fann
skjólu, sem tók fullar tíu merk-
ur, og hvort sem Andrési líkaði
betur eða verr, mátti hann
ramba með skjóluna til kaup-
mnnnsins og fá hana barma-
fulla af sýrópi handa henni
einni. I rauninni kunni hann
ekki þessu sýrópsáti liennar
sem verst. Hún hafði sumsé þann
vana, að reka löngutöng ofan i
það upp að hnúa, drepa lienni
siðan i munn sér, sleikja hana
og sjúga á meðan hún æddi um
híbýlin i leit að rykkorni eða
kuski. Og hún hrein þó ekki
þá stundina, sem hún hafði fing-
urinn uppi í sér.
Endrum og eins skauzt Andrés
til Péturs, nágranna sins, sér
til hvíldar og afþreyingar.
— Jæja, nú ertu líklega á-
nægður, sagði Pétur. Nú hef-
urðu lieldur en ekki fcngið með-
hjálp.
— Ég ætti vist að vera það,
svaraði Andrés. —• Og væri það,
býst ég við, ef ekki væri þetta
déskotans hreinlæti. Hún er frá
þrifnaðarheimili, segir liún.
Dag nokkurn rak hún Andrési
rokna löðrung fyrir það eitt,
að liann missti kartöfluhýði á
gólfið. Þá fyrst fékk liann
nokkra vísbendingu um hvílik-
ir kraftar voru í kögglum kerlu;
það var högg, sem hver járn-
smiður i broddi lifsins hefði
mátt vera stoltur af, enda var
Andrés ringlaður eftir í meira
en viku.
Þá fyrst gerðist bóndinn i
Lóni uggandi fyrir alvöru. Hann
varð hvimpinn eins og fælinn
hestur og hrökk i kút, bara ef
hann lieyrði fótatak eiginkonu
sinnar. Þegar hann sat í kæn-
unni sinni úti á vikinni, gætti
hann þess að snúa alltaf baki
að bænum, þvi að það þóttist
hann finna, að þá stæði hún
út við gluggann og fylgdist með
liverri hans hreyfingu.
Þess varð ekki langt að bíða,
að Andrés vitjaði aftur miðsins,
þar sem marbendillinn tók á
hjá honum forðum, en hvernig
sem hann keipaði, varð hann
þar ekki lifs var. Ekki þar fyrir,
að fiskgengdin sýndist með
minnsta móti, hvar sem hann
renndi færi á vikinni. Ellegar
hitt, að fiskurinn var farinn
að forsmá beitu hans.
— Þú ert allur á iði, sagði
Pétur granni hans. Það mætti
halda að þú liefðir fengið á þig
einhverja óværð, lagsmaður,
eins og þú ekur þér.
Andrés hélt heim, og honum
var gramt í geði. Hann tók sér
sæti á mómeisnum, og þar sat
liann allt kvöldið, hreyfði
hvorki legg né lið og mælti ekki
orð frá vörum. Kerlingin stein-
þagði líka, en var stöðugt á
ferðinni og blimskakkaði græn-
VIKAN 50. tbl. — 01